>
Η συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας & Χορωδίας του Θεάτρου Μπολσόι με σολίστες τον Σίμο Παπάνα (βιολί) και την Έλενα Μανίστινα (μεσόφωνο) ήταν αφιερωμένη στον Ρώσο συνθέτη Σεργκέι Προκόφιεφ (1891-1953) και στα έργα του “Σουίτα Βαλς Για Ορχήστρα, Έργο Αν η σουίτα βαλς για ορχήστρα ήταν μια πετυχημένη παρωδία της χορευτικής μουσικής της κεντρικής Ευρώπης, μια γλυκόπικρη έως τραγική αναφορά στη διασκέδαση του αστικού σαλονιού - περισσότερο ως μια μακρινή ανάμνηση και λιγότερο ως μια απαίτηση του συνθέτη να μνημονεύσει απόλυτα πτυχές του βιεννέζικου βαλς που περισσότερο χρησιμοποιείται προσχηματικά - το Κοντσέρτο για βιολί αρ. 2 (σολ ελάσσονα) είναι περισσότερο ένα έργο, όπου ο Προκόφιεφ αποκαλύπτει τις συνθετικές του προθέσεις χωρίς προσωπείο. Σημαντικό να επισημάνει κανείς ότι ο βιολονίστας σολίστ δεν παίζει ένα κοντσέρτο, όπου η αισθητική θυσιάζεται στο πώς θα αυτοπροβληθεί μουσικά ο ίδιος, αλλά ένα ολοκληρωμένο κομμάτι όπου το βιολί συνυπάρχει αρμονικά με την ορχήστρα, αποτελώντας μια αδιάσπαστη μουσική ενότητα. Πέρα λοιπόν από τις δεξιοτεχνικές δυσκολίες της παρτιτούρας του βιολιού, οι οποίες ήταν αυτονόητα πολλές, ο Θεσσαλονικιός Σίμος Παπάνας όφειλε να ταιριάξει τον ήχο του με αυτόν της Συμφωνικής Ορχήστρας του θεάτρου Μπολσόι, έπρεπε να γίνει ένα σώμα, να αποδώσει ηχητικά μέσα στα πλαίσια της ίδιας ενότητας και ύφους. Και όλα αυτά μέσα σε 3 με 4 μέρες, γιατί αυτή ήταν η άδεια του από τον ελληνικό στρατό για τη συγκεκριμένη συναυλία.
Ο ήχος του Σίμου Παπάνα, καθώς γρήγορες νότες ενδεχομένως μπορούν να παίζουν πολλοί, ήταν ώριμος, μεστός, ξεσηκωτικός, αταίριαστος - αν θέλετε - με τα μόλις 29 του χρόνια, σαν η σολιστική του ικανότητα να είχε υπερβεί τη βιολογική του ηλικία. Υπέροχο επίσης, τόσο ως έργο όσο και στην απόδοσή του, η καντάτα “Αλέξανδρος Νιέφσκυ”, έργο που γράφτηκε για την ομώνυμη ταινία του Σεργκέι Αϊζεστάιν, όπου χαρήκαμε τις καταπληκτικές ανδρικές φωνές της χορωδίας, χωρίς βέβαια να υπολείπονται και οι αντίστοιχες γυναικείες: μια μεστή ορχήστρα, η οποία έβγαζε προς τα έξω όλες τις ηχητικές ικανότητές της σε μια ποικιλία δυναμικών, ένα πραγματικό μάθημα ενορχήστρωσης του Σεργκέι Προκόφιεφ κάτω από τη θαυμάσια διεύθυνση του αρχιμουσικού Αλεξάντρ Βεντέρνικοφ. Επαρκής και η μεσόφωνος Ελένα Μανίστινα, αν και το κομμάτι προέβλεπε τη μικρή χρονικά φωνητική παρουσία της.
Και κάποια highlights, τέλος, της συναυλίας: η συνοδεία της ορχήστρας από κελαηδήματα πουλιών τα οποία περνούσαν πάνω από το Ηρώδειο στα πρώτα μέτρα της “Σουίτας Βαλς”, αλλά και το ενθουσιώδες κοινό που τίμησε ισόποσα σολίστες, χορωδούς, μουσικούς.
