Δαιμονία Νύμφη (live στο UpStage του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου, 2008)

Οι Δαιμονία Νύμφη είναι ένα ελληνικό σχήμα μοναδικό στο είδος του, συνθέτουν μουσική βγαλμένη από την αρχαιότητα, την οποία παρουσιάζουν όμως με σύγχρονο τρόπο. Με αρχαίο ελληνικό στίχο -ενίοτε και στα νέα ελληνικά- παρμένο από τους ορφικούς και ομηρικούς ύμνους, και χρησιμοποιώντας αρχαία όργανα, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα τελετουργική. Έπειτα, λοιπόν, από επιτυχημένες εμφανίσεις σε Αυστρία και Βουλγαρία, επέστρεψαν στην πατρίδα τους για να παρουσιάσουν το καινούριο τους album, Κραταιά Αστεροπή. Μια τέτοια συναυλία σίγουρα δεν τη βλέπεις κάθε μέρα...

Απόλυτη σιωπή στο Γυάλινο UpStage καθώς τα μέλη των Δαιμονία Νύμφη εμφανίζονται ένα-ένα στη μικροσκοπική σκηνή, για να ανοίξουν σε ένα περιορισμένο αλλά πιστό ακροατήριο τις πύλες που οδηγούν σε μια άλλη εποχή, αυτή των προγόνων μας, των αρχαίων Ελλήνων. Τρεις γυναικείες μορφές στο προσκήνιο, ντυμένες με μακριά λευκά φορέματα, κρύβουν τα πρόσωπά τους πίσω από μάσκες, πράγμα που καθιστά την παρουσία τους ακόμα πιο σοβαρή και επιβλητική. Τα υπόλοιπα τρία μέλη είναι άνδρες, εκ των οποίων ο Σπύρος Γιασαφάκης, ιδρυτικό μέλος του σχήματος μαζί με την Εύη Στεργίου, έχει βαμμένο πρόσωπο. Και το ταξίδι ξεκινά.

Το κοινό παρακολουθεί σαν υπνωτισμένο τον “’Υμνο Στο Βάκχο” καθώς η ατμόσφαιρα η οποία συνθέτει το εξαμελές συγκρότημα μας μεταφέρει σε αρχαίες τελετές, λαμβάνοντας θεατρικό χαρακτήρα. Με τα φώτα χαμηλωμένα έχει κανείς την εντύπωση ότι δεν βρίσκεται σε τσιμεντένιο κτίσμα της σύγχρονης Αθήνας, αλλά, κατά μαγικό τρόπο, βρίσκεται σε έναν αρχαίο ναό παρακολουθώντας μουσικά δρώμενα. Ο ήχος είναι τόσο διαυγής ώστε ακούγεται ακόμα και το παραμικρό σύρσιμο πάνω στη σκηνή, πράγμα που, στα διαλείμματα, μας επαναφέρει για λίγο στην πραγματικότητα. Τα όργανα που χρησιμοποιούνται είναι η λύρα, η αρχαία κιθάρα, τα τύμπανα και η βάρβιτος - τα οποία δεν ακούγονται απόκοσμα και ξένα στο αυτί, αλλά αντίθετα ηχούν γνώριμα και αγγίζουν την ψυχή του ακροατή - καθώς και βιολί σε ένα κομμάτι. Τα γυναικεία αιθέρια φωνητικά εναλλάσσονται με τα ανδρικά, άλλοτε με τη μορφή διαλόγου και άλλοτε συγχρονισμένα σαν χορωδία, με τη μία κοπέλα να τραγουδά, την άλλη να ψιθυρίζει και την άλλη να βγάζει απόκοσμες κραυγές. Τόσο απόκοσμες ώστε νόμιζες πως άκουγες πραγματική Σειρήνα να τραγουδά.

Μέσα σ’ αυτά τα περίπου 90 λεπτά, παρακολουθήσαμε ένα κάλεσμα στη Σελήνη και τον Πάνα, ύμνους στον Δία, τον Διόνυσο και την Περσεφόνη, «χορέψαμε» με τις Νύμφες και τους Σατύρους και γνωρίσαμε τις δύο όψεις της ανθρώπινης φύσης, την απολλώνια και τη διονυσιακή. Η Δαιμονία Νύμφη μας καθήλωσε και μας μάγεψε, όπως ήταν αναμενόμενο. Ένα πραγματικά διαφορετικό θέαμα, το οποίο θα αναδεικνυόταν ακόμα περισσότερο αν μπορούσε να διεξαχθεί στο χώρο που του αρμόζει, σε ένα αρχαίο θέατρο.