Μιλώντας πριν δύο εβδομάδες για τον πρώτο προσωπικό δίσκο του Μπάμπη Παπαδόπουλου λέγαμε - εκτός του κλασικού «μας αρέσει» - ότι το μουσικό του παζλ έχει μια έντονη συνθετική τελετουργία, που θα αποκαλυφθεί πιο καθαρά στα αυτιά και στα μάτια μας, παρακολουθώντας τον Παπαδόπουλο επί σκηνής. Γι’αυτό και κατευθυνθήκαμε, εν μέσω τρελής μπόρας, στο Κουκάκι, όπου μαζεύτηκαν καμιά 50αριά άτομα (δεν είμαι σίγουρος για τον αριθμό). Στο χώρο είχαν τοποθετηθεί και λίγα τραπεζάκια, και έτσι μπορέσαμε να δούμε καθαρά πώς φτιάχνει καμματάκι-κομματάκι τα θέματα του. Το one man show λοιπόν ξεκίνησε λίγο μετά τις 10.30, με τον πάντα χαμηλών τόνων (για να μην πω ντροπαλό) κιθαρίστα να εναλλάσσεται στην ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα με ακρίβεια και γρηγοράδα. Έχοντας μπροστά ό,τι πετάλια χρειάζεται, αλλά και το sampler που τον βοηθούσε να ηχογραφεί τη μια μελωδία πάνω από την άλλη, να την πειράζει, να της δίνει περισσότερη ένταση και να την σταματά χωρίς να σου μεταφέρει κανένα άγχος η όλη διαδικασία. Αυτό το τελευταίο, το λέω ακριβώς επειδή αυτός ο τρόπος παρουσίασης μιας δουλειάς (δηλ. samples ήχων, μελωδιών κτλ.) λειτουργεί σωστά στο κοινό μόνο αν γίνει με άνεση - αλλιώς αντί να απολαμβάνεις την τεχνική του μουσικού ζεις με το μόνιμο άγχος του «καταστροφικού» λάθους, το οποίο βλέπεις να έρχεται ανά πάσα στιγμή. Ο Παπαδόπουλος λοιπόν τα χειρίζεται όλα αυτά, ακριβώς όπως πρέπει. Αυτό ήταν και το αναμενόμενο άλλωστε. Έπαιξε παραπάνω από δύο ώρες, κάτι που αν μη τι άλλο εκτιμούμε, αφού θα μπορούσε άνετα να αναπαράγει πιστά τον δίσκο του και να μας έχει και ευχαριστημένους. Αντιθέτως, μεγάλωσε τα σύνορα των τραγουδιών του και αυτοσχεδίασε πάνω σε αυτά. Μέχρι και ένα εκπληκτικό κιθαριστικό σόλο με το στόμα έκανε, αλλά να σας εξηγήσω τι εννοώ ή, καλύτερα, τι κατάλαβα. Χρησιμοποιώντας έναν διάφανο πλαστικό σωλήνα ο οποίος ήταν συνδεδεμένος με ένα μηχάνημα, έπαιξε ένα ολόκληρο τραγούδι φυσώντας στο στόμιο του σωλήνα. Εξαιρετικό να το βλέπεις, γιατί ο Μπάμπης, έχοντας κλείσει την ένταση στη κιθάρα του, έπαιζε ταυτοχρόνως το ίδιο σόλο με τα χέρια του. Προς το τέλος της συναυλίας, φώναξε στην σκηνή τον Φώτη Σιώτα και τον Μιχάλη Βρέτα για να τον συνοδεύσουν με τα βιολιά τους σε δύο θέματα. Το ‘Au Revoir’, που κλείνει τον δίσκο του, και ένα ακόμα καινούργιο. Από τη διάρκεια λοιπόν θα καταλάβετε ότι έπαιξε πολλά περισσότερα θέματα από αυτά που έχουν ήδη δισκογραφηθεί, δεν αναγνώρισα στις μελωδίες κάποια διασκευή, εκτός από ένα πειραγμένο ρεμπέτικο, το οποίο κάπου προς τα πίσω με γυρνούσε. Συνολικά ήταν μια πολύ ωραία βραδιά από έναν εξαιρετικό κιθαρίστα, που, αν και λαμβάνει την αναγνώριση η οποία του αξίζει ως μουσικός, εξακολουθεί να είναι ενεργός και δυναμικός, διατηρώντας πάντα την ακεραιότητα του όχι μόνο ως καλλιτέχνης αλλά και ως άνθρωπος.
