Φωτογραφίες: Αρετή Σταυροπούλου Περίμενα σίγουρα να δω περισσότερο κόσμο στο Κύτταρο, με δεδομένο ότι έπαιζε μία από τις πιο χαρισματικές αγγλόφωνες μπάντες που ανέδειξε ποτέ η Ελλάδα. Όσοι όμως πήγαμε ως εκεί τα περάσαμε άψογα - και τα Διάφανα Κρίνα και οι συνάδελφοι που ταξίδεψαν από την Ινδονησία παρακαλώ, για να καλύψουν το
Τη βραδιά ζέσταναν οι An Orange End - και τη ζέσταναν μια χαρά. Είναι μεν εμφανές πως το συγκρότημα ακουμπάει πολύ πάνω στους Raining Pleasure από άποψη ρεπερτορίου, στη σκηνή όμως του Κυττάρου πατούσαν γερά στα πόδια τους, είχαν άψογο μεταξύ τους συντονισμό και έπαιξαν με πολύ πάθος, παρασέρνοντάς μας στον ρυθμό τους κάμποσες φορές. Οπωσδήποτε πρόκειται για μια μπάντα η οποία άφησε υποσχέσεις και έδειξε πως έχει δουλέψει σκληρά.
Οι Raining Pleasure βγήκαν καμιά ωρίτσα μετά το support και το αναγκαίο διάλειμμα. Και μέχρι και το encore γίναμε ένα μαζί τους, εμείς να τραγουδάμε ασταμάτητα και να χοροπηδάμε χορεύοντας και εκείνοι να τα δίνουν όλα πάνω στη σκηνή - υπήρξαν μάλιστα στιγμές που νόμισα ότι οι φλέβες στο πρόσωπο του Βασιλικού θα έσπαγαν από την ένταση. Το δε πρόγραμμα είχε κάτι για όλους. Και το τελευταίο τους «παιδί» Who’s Gonna Tell Juliet? είχε την τιμητική του (με highlights τα “Run To The Disco” και “You’re Not Young Anymore”), και το hit “Fake” ακούστηκε προς μεγάλη χαρά των παρευρισκομένων, αλλά και κάποια τραγούδια παίχτηκαν «για τους παλιούς, παλιούς, παλιούς fans», όπως είπε χαρακτηριστικά ο Βασιλικός - π.χ. το “Julie’s Birthday”.
Το κλείσιμο δε της βραδιάς ήταν κι αυτό υποδειγματικό, με μια θυελλώδη εκτέλεση του “Light My Fire” των Doors, που κατέληξε σε ένα ατμοσφαιρικότατο φινάλε με αναμμένους αναπτήρες. Και ξέρω, εσείς με θεωρείτε προκατειλημμένο, ότι δεν μου αρέσουν οι Doors και έτσι, επειδή είχα γράψει εκείνο το άρθρο για το οποίο ακόμα μου στέλνετε e-mail διαμαρτυρίας. Όμως σε τι να σας ορκιστώ πως ίσως οι Raining Pleasure να το είπανε καλύτερα και από τον Morrison;
