Ψυχή δεν κυκλοφορούσε χθες στους δρόμους της Αθήνας. Το Αν όμως ήταν γεμάτο από κόσμο που δεν πτοήθηκε από τον καιρό και αποφάσισε να κάνει ένα πέρασμα από την οδό Σολωμού προκειμένου να ακούσει τρία από τα πιο ανερχόμενα ελληνικά συγκροτήματα.
Οι πρώτοι που ανέβηκαν στη σκηνή, ήταν οι Μέντα -γνωστό πλέον ελληνόφωνο group, φέτος κυκλοφόρησε τον καινούριο του δίσκο και έχει πραγματοποιήσει πολλά live. Ο δυναμισμός και η ενέργεια της μπάντας πάνω στη σκηνή είναι κάτι που δεν μπορούμε να αρνηθούμε, όπως και το γεγονός ότι τα μέλη της είναι πραγματικά καλοί μουσικοί. Ωστόσο το ύφος και το είδος που έχουν επιλέξει δεν είναι και τόσο up to date θυμίζοντας το ελληνόφωνο rock της δεκαετίας του 90. Στα μείον και ο ελληνικός στίχος, όχι γιατί είμαστε κολλημένοι με τα αγγλικά, όπως κάποιοι ίσως βιαστούν να μας προσάψουν, αλλά γιατί οι συγκεκριμένοι στίχοι είναι υπερβολικά απλοί και αβαρείς.
Δεύτερη μπάντα που πήρε τη σκυτάλη, οι Rosebleed. Το group που κέρδισε πέρυσι στο διαγωνισμό του Νάκα ένα συμβόλαιο με τη Sony γέμισε το An με τις ala Cure / Puressence / Muse / Radiohead μελωδίες τους, που σε κάποια σημεία έμοιαζαν να έχουν ακόμα και ένα touch από Anathema. Ανάμεσα στα δικά τους ατμοσφαιρικά -και σε σημεία υποτονικά- κομμάτια, η διασκευή του “My Iron Lung” των Radiohead τάραξε τα πράγματα και από εκεί και πέρα η πορεία που ακολουθήθηκε ήταν πολύ πιο δυνατή. Αποκορύφωμα το τελευταίο κομμάτι, ένα σχεδόν επικό rock αριστούργημα, όπου, τόσο οι φωνητικές δυνατότητες του τραγουδιστή όσο και η εκτελεστική δεινότητα των υπόλοιπων μουσικών ήταν παραπάνω από εμφανείς. Ένα group που με λίγη δουλειά θα μπορέσει να κάνει τις επιρροές του να μην είναι τόσο εξόφθαλμες και να δώσει στην ελληνική αγγλόφωνη σκηνή μερικά πολύ σημαντικά τραγούδια, απ’ ό, τι φάνηκε από το χθεσινό live.
Τη βραδιά έκλεισαν οι Mimosa’s Dream, ένα συγκρότημα για το οποίο είχα ακούσει τα καλύτερα, και που ευτυχώς δε διέψευσε τις προσδοκίες μου. Με πολύ ξεχωριστές, πρωτότυπες rock συνθέσεις, όπου τα στοιχεία desert εναλλάσσονται με την pop, με ένα frontman που έχει από τις ωραιότερες φωνές που άκουσα -και να ακούγεται ωραία η φωνή σου στο An είναι μεγάλη υπόθεση- και με ωραίες ιδέες (ένα βιντεάκι με διάφορες εικόνες έτρεχε στον προτζέκτορα -ο θεός να τον κάνει). Το μόνο που τους λείπει είναι λίγη άνεση πάνω στη σκηνή μιας και ο τραγουδιστής φαινόταν να βρίσκεται συχνά σε αμηχανία, πράγμα που είναι το μόνο εύκολο να αλλάξει. Α, και ίσως θα έπρεπε να αλλάξουν κι εκείνο το riff-άκι που είναι ολόιδιο με το riff στο “Hernandoe’s Hideaway” των Dubrovniks.
