21.00 το Gagarin ήταν ανησυχητικά άδειο. Δεν μπορούσαμε όμως να φανταστούμε πόσος κόσμος θα άρχιζε να συρρέει, μόλις ένα τέταρτο αργότερα, και να γεμίζει κάθε γωνιά του club.
Η γράφουσα είχε αναλάβει το δύσκολο χρέος του να ξεκινήσει τη βραδιά, επιλέγοντας μουσική που θα έφτιαχνε τη διάθεση του κόσμου. Έτσι, αντί για τα vamp anthems που είχε προαναγγείλει ο κος. Τζιρίτας, το Gagarin γέμισε με πιο alternative ήχους. Άλλοι κάθονταν σε παρέες, άλλοι είχαν αρχίσει από νωρίς τα ποτά, κάποιες κοπέλες χόρευαν ακούγοντας Morrissey και TV on The Radio. Σε γενικές γραμμές, οι ηλικίες των παρευρισκομένων φάνταζαν εντυπωσιακά μικρές, πράγμα, βέβαια, που είναι και το ζητούμενο για ένα μουσικό περιοδικό, να ενδιαφέρει δηλαδή και να κατατοπίζει τους πιο νέους ανθρώπους.
Pop Eye
 |
Γύρω στις δέκα και ενώ η διάθεση όλων μας είχε ανέβει, οι Pop Eye ανέβηκαν στη σκηνή για να κουρδίσουν. Το live ξεκίνησε με μια μικρή εισαγωγή που τράβηξε αμέσως το ενδιαφέρον του κοινού ενώ η συνέχεια με κομμάτια όπως τα “Fly Up High”, “If you…” και “Vicious Game” απέσπασε τα καλύτερα σχόλια, τα οποία τα εξασκημένα αυτιά μας έπιαναν από εδώ κι από εκεί. Η σκηνική παρουσία του συγκροτήματος ήταν εντυπωσιακή, όχι μόνο λόγω της γνωστής χορευτικής δεινότητας του Δ. Καμπούρη, αλλά και γιατί και οι τρεις Pop Eye έχουν αλλάξει άρδην το στυλ ντυσίματος τους, γυρνώντας το στο μαύρο, σα να λέμε Back to Black. Στυλάτοι λοιπόν ως εκεί που δεν πάει αλλά και με πολλά πράγματα να πουν, φυσικοί πάνω στη σκηνή και χωρίς ποζεριές, έκλεισαν το live με το “Get Away”, ίσως το καλύτερο κομμάτι τους και σίγουρα τραγούδι που δείχνει τις πολλές προοπτικές της μπάντας αλλά και τη συνθετική τους ικανότητα. Στη συνέχεια, ο κύριος Μιχαλόπουλος κάλυψε με υποβλητικές έως θεοσκότεινες μουσικές το μικρής διάρκειας κενό ακριβώς πριν την εμφάνιση των Katrin the Thrill.
Βάσια Τζανακάρη
Katrin the Thrill
Η αίσθηση που έχουν δημιουργήσει τον καιρό που ασχολούνται με τη μουσική, η Katrin και οι the Thrill είναι ότι πρόκειται για μια μπάντα η οποία συνδυάζει άψογα τις κιθαριστικές στιγμές της Polly Jean Harvey και τη μελαγχολία της Patti Smith.
Τις Katrin the thrill είχα να τις δω από το support που είχαν κάνει στις αρχές του Οκτώβρη στους Manic Street Preachers. Η βελτίωση που παρουσίασαν σε αυτό το δίμηνο ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Πολύ δεμένες/οι πάνω στη σκηνή, παρουσίασαν με τον καλύτερο τρόπο προηγούμενα κομμάτια τους σε συνδυασμό με κάποια καινούργια που μόνο υποσχέσεις αφήνουν για το μέλλον. Κάποια τραγούδια που κατάφερα να συγκρατήσω, παρά την υπέρογκη κατανάλωση αλκοόλ με τον έτερο Κανελλόπουλο, ήταν τα “You Make Me Wanna Die” , “Unreal”, “Lyds” -η προσθήκη του βιολιού τα ανέβασε τουλάχιστον ένα επίπεδο. Μόνο θετικές εντυπώσεις άφησαν στο κοινό...
Θοδωρής Κανελλόπουλος
Socialising...
Μετά την girl power των Katrin the Thrill, να σου και ο κ. Τσάβαλος στα decks να ξεσηκώνει τους παρευρισκόμενους, που παρεμπιπτόντως έμοιαζαν να μην έχουν χάσει τίποτα από τη όρεξη και την ενεργητικότητα τους. Και μέσα σε όλη αυτή την ευδιαθεσία, τα μικρά πράγματα που κάνουν ένα event ακόμα καλύτερο,: Γνωστοί από του πουθενά, φίλοι από το εξωτερικό που ήρθαν για να μας εκπλήξουν, ανακάλυψη κοινών καταγωγών, συμφιλίωση με συναδέλφους που φέρουν τρομακτικές ομοιότητες με τον Alec Baldwin, γνωριμίες, χαμόγελα, ποτά, σε ένα Gagarin που ήταν full, ακόμα και πέραν των προσδοκιών μας.
Βάσια Τζανακάρη
Modrec
Υπό τους ήχους του ‘Zdarlight’ των Digitalism που μόλις είχε διαλέξει ο Τσάβαλος (περιέργως κατάφερε και το κόλλησε επιτυχημένα με το ‘Clown’ των Abbie Gale) βγήκαν στην σκηνή οι Modrec τσίτα στα γκάζια και χωρίς άγχος. Δεν είναι και τόσο νέοι πια κι αυτοί, κάτι που φαίνεται άλλωστε όταν τους βλέπεις μπροστά σου. Από τις πιο άρτιες -τεχνικά- μπάντες της ‘γειτονιάς’ μας, που από το πρώτο τραγούδι καταλαβαίνεις τις ώρες που έχουν φάει πάνω από τα όργανα τους. By the way, το ίδιο ισχύει και για τις Katrin The Thrill που είδαμε νωρίτερα.
Μας έταξαν λοιπόν ότι θα τα σπάσουν και αυτό προσπάθησαν να κάνουν. Προσωπική αδυναμία ο –συνονόματος- εξαιρετικός μπασίστας που κατασπάραξε το πεντάχορδο μπάσο και ο Λάμπης στις κιθάρες που ξέρει πολύ καλά γιατί έχει όλα αυτά τα πετάλια μπροστά του. Highlight του σετ τους η διασκευή στους Beatles.
Συνολικά, φαίνεται πόσο δεμένη μπάντα είναι και πόσο καλά επικοινωνούν και μάλλον για όλους αποτέλεσαν το πιο δυνατό 40λεπτό της βραδιάς. Με χαρακτηριστική άνεση επιβεβαίωσαν τα όσα λέγονται για τις ζωντανές τους εμφανίσεις, δίνοντας συγχρόνως την εντύπωση ότι έχουν κι άλλα σκαλιά να ανέβουν.
Γιώργος Μιχαλόπουλος
Ο επίλογος...
 |
Μετά τους Modrec, Τσάβαλος και Μιχαλόπουλος ανέλαβαν αμφότεροι χρέη dj, επιλέγοντας ανάμεσα σε άλλα, Von Sudenfed, Of Montreal και Primal Scream ενώ πριν φύγουμε πήρε το μάτι μου στη σκηνή την Αφέντρα και την κ. Ιγνατίδου να τα δίνουν όλα, επιδιδόμενες σε χορευτικές εξτραβαγκάντζες. Στο τέλος της βραδιάς όλοι χαμογελούσαμε, και παραδόξως δεν ήταν από την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ αλλά από τη διαπίστωση ότι αυτό που κάνουμε έχει ανταπόκριση και αγγίζει ένα ευρύ κοινό...
Βάσια Τζανακάρη
