Photos: Χάρης Συμβουλίδης
Μετά από ένα επιτυχημένο, όπως πληροφορηθήκαμε, οδοιπορικό στην ελληνική επαρχία (Αμύνταιο, Σέρρες, Άργος, Γιάννενα κτλ.) και λίγο πριν ξεκινήσουν τις εμφανίσεις τους στο εξωτερικό, οι Sigmatropic έδωσαν και μια συναυλία για τους Αθηναίους φίλους τους.
Αρχικά, το Tiki Bar, όπου διάλεξαν να εμφανιστούν, δεν σου γέμιζε και πολύ το μάτι ως χώρος κατάλληλος για ένα τέτοιο live, γιατί η φινετσάτη exotica διακόσμησή του και η light jazz που παιζόταν στα decks σε παρέπεμπε σε έναν μη-rock κόσμο. Ο Άκης Μπογιατζής όμως και η υπόλοιπη μπάντα έκαναν τα αδύνατα δυνατά και, αφού προσαρμόσανε τη «σκηνή» στις ανάγκες τους, πέτυχαν ως το τέλος της βραδιάς να δημιουργήσουν μια ζεστή ατμόσφαιρα και ένα feeling σπιτικού πάρτι. Ήταν λες και είχες πάει σε ένα απόμερο μπαράκι κάπου στη Νέα Ορλεάνη και ξαφνικά να άκουσες εκεί μια ηλεκτρισμένη resident band που να σου άλλαξε τη ζωή.
Στο ξεκίνημα ο Άκης Μπογιατζής εμφανίστηκε φορώντας την κουκούλα του φούτερ του, σαν hip-hop kid, δημιουργώντας μια αρκετά τρελούτσικη εικόνα σε συνδυασμό με την παλαβή γραβάτα του κιθαρίστα Πάνου Σκούρτη. Η έμφαση δόθηκε σε υλικό από το πρόσφατο Dark Outside, με τον Μπογιατζή να αποδεικνύεται ερμηνευτής ολκής επί σκηνής και να παρασέρνει το κοινό με επιλογές όπως το “Position One”, το “A Song In My Wallet” ή το “Red Across The Sand”. Η έλευση της Άννας Καρακάλλου στη σκηνή, με το παριζιάνικο σκουφάκι της, έδωσε άλλον αέρα και ώθηση στο live, κάνοντας το πιο πολύπτυχο και περισσότερο κινητικό. Το κοινό ζεστάθηκε ακόμα περισσότερο και η μπάντα έγινε πιο επικοινωνιακή μαζί του, ειδικά αφότου ευχήθηκε τα χρόνια πολλά από σκηνής σε μια φίλη και συνεργάτιδα ονόματι Κατερίνα.
Ως το τέλος της βραδιάς τα φωνητικά της Καρακάλλου, πότε μόνα (εκπληκτική στο “Crack In The Back”), πότε σε κομψά ντουέτα με τον Μπογιατζή, υπήρξαν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές, υποβοηθούμενα βέβαια από το μαεστρικό παίξιμο των υπόλοιπων μελών. Ακούσαμε ακόμα και κάποια Χαϊκού (αν δεν κάνω λάθος, τα 10, 11 και 5), αλλά και μια αναπάντεχη διασκευή στο “White Rabbit” των Jefferson Airplane, όπως και μια πολύ καλή απόδοση του “Fake Empire” των National. Η μεγάλη όμως έκπληξη μας περίμενε στο encore, όπου οι Sigmatropic διασκευάσανε το αθάνατο “Guns Of Brixton”, παρεμβάλλοντάς το μοναδικά με το “Dub Be Good To Me” του Fatboy Slim, ενώνοντας την punk ενεργητικότητα με την ηλεκτρονική big beat κουλτούρα. Μακάρι να το ακούσουμε και δισκογραφημένο μια μέρα, υπήρξε πραγματικά ευφυέστατο και πολύ απολαυστικό.
