Ο Κώστας Στεργίου παρουσιάστηκε στην σκηνή του Planet music, με συνοδεία 9 ατόμων με ένα υπερπλήρες σύνολο αποτελούμενο από σαξόφωνα, βιολί, κιθάρες, γυναικεία φωνητικά και φυσικά τα πλήκτρα του ιδίου. Με τον ήχο να είναι κάθε άλλο παρά ικανοποιητικός, η μουσική ήταν κάπως υπερβολικά επική και γεμάτη, χωρίς να είναι κακή, αν και κάτι πιο λιτό, θα ταίριαζε περισσότερο λίγο πριν τον Jason Molina. O οποίος δεν άργησε καθόλου, βγήκε μόνος με την κιθάρα του, χωρίς δυστυχώς την απαιτούμενη ησυχία, αφού ο κόσμος δεν φάνηκε να είναι όλος στο κλίμα, με αρκετούς να μην δείχνουν την δέουσα προσοχή.
Λιτός και απέριττος, εξάλλου δεν χρειάστηκε κάτι άλλο με τέτοια φωνή και με το ‘’Memphis Moon’’ να αποτελεί μια από τις πολύ δυνατές στιγμές της βραδιάς. Ενώ θα περίμενε κανείς να είναι αρκετά μελαγχολικός και ο ίδιος, όπως τα τραγούδια του, είχε διατηρήσει κάτι φωτεινό σαν φυσιογνωμία, ακόμα και όταν τραγουδούσε τις πιο απεγνωσμένες του στιγμές, όπως το ‘’Down the wrong road both ways’’ από τους Μagnolia Εlectric Co.
Φαινόταν να χαίρεται πάντως το live, αφού έδειχνε ιδιαίτερα ευδιάθετος κάνοντας και τα σχετικά σχόλια για το πότε θα έρθει με πλήρη μπάντα που όπως δήλωσε ο ίδιος, του λείπει στην σκηνή (για να τα ακούνε οι promoters εκεί έξω…). ‘’Talk to me devil again’’ από τον τελευταίο δίσκο των Magnolia Εlectric Co, ενώ προτίμησε να αποφύγει κομμάτια από τους προσωπικούς του. Μας εξήγησε την εμμονή του με το νερό, αποχαιρετώντας μας τελικώς, χωρίς encore.
Παρόλο που ήταν εντελώς απλός δεν ακούστηκε καθόλου κουραστικός, και εκεί ακριβώς ήταν το μυστικό της βραδιάς που έκανε αυτή την συναυλία τόσο ιδιαίτερη. Στις εντάσεις, το μάλλον περίεργο feedback που (δεν) έβγαινε, η σχετικά μικρή διάρκεια του set και τα προσωπικά αγαπημένα του καθενός που ίσως να έλειψαν.
