Ποιος να το 'λεγε πριν λίγα χρόνια ότι live του Θανάση Παπακωνσταντίνου θα παρακολουθούσαν ορδές ενεργών σε όλα τα επίπεδα πιτσιρικάδων, με μέσο όρο ηλικίας τα 20-22; Οτι θα ακούγαμε το Venus In Furs των Velvet Underground ανάμεσα σε ένα σημειολογικά άριστο διάλειμμα βασικών rock αναφορών; Οτι παρότι έχουν προηγηθεί δύο album με διαφορετικές προθέσεις (ένα πειραματικό, ένα περισσότερο παραδοσιακό), ο ήχος μπορεί να ακούγεται ενιαίος αισθητικά και διαφορετικός από τα δύο, με το γνωστό βαλκανικό χρώμα και τα άπειρα effects και παραμορφώσεις ό,τι κι αν πραγματεύεται; Οτι θα προκαλούσε η μπάντα που τον συνοδεύει το θαυμασμό ακόμα και όσων δεν ήρθαν και με τις καλύτερες των διαθέσεων μαζί μας;
Μπορούμε να πούμε πολλά "περίεργα" που όμως δεν είναι ότι απλώς έμοιαζαν φυσιολογικά στα πλαίσια της εξέλιξης του Θανάση Παπακωνσταντίνου και των μουσικών που τον συνοδεύουν τα τελευταία χρόνια, αλλά κυρίως ότι έμοιαζαν με μικρή ανταπόδοση σε ένα "διαφορετικό" κοινό που όπως είπε και ο ίδιος στο τέλος "τον γέμισε με ελπίδα για το μέλλον". Ενα κοινό που, προερχόμενο από τα περισσότερο ακτιβιστικά και λιγότερο ωχαδερφικά μετεφηβικά στρώματα, στριμώχτηκε στο "Ελληνικός Κόσμος" για ένα διαφορετικού τύπου γλέντι λυτρωτικού πλουραλισμού. Γλέντι αλληλεγγύης για τις μειονότητες, με τα συνθήματά του στις παύσεις μεταξύ των τραγουδιών, τη γνωστή ατμόσφαιρα εκκλησίας, όπου όλοι τραγουδούν τα λόγια, τις επιδοκιμαστικές αντιδράσεις στα "φεύγα" της μπάντας, ακόμα και στην υπομονετικότητα όταν ο drummer το ταλαιπώρησε με αλλεπάλληλα never ending solo.
Απ' ό,τι μάθαμε, οι μουσικοί και ο Θανάσης έφυγαν κατενθουσιασμένοι και αναμένεται να επαναληφθεί το σκηνικό στο εγγύς μέλλον. Αν μη τι άλλο, αυτή η εμφάνιση ήταν η πιο εναλλακτική και η πιο ζωντανή ever από όσες έχουμε παρακολουθήσει.
