 |
Παρά τη συνεχή βροχή και το γεγονός ότι ήταν Κυριακή, το Jasmine ήταν σχεδόν γεμάτο και οι φίλοι του ελληνόφωνου ροκ απόλαυσαν δύο πολύ καλές προτάσεις. Έφτασα σχετικά νωρίς, μιας και ήθελα πολύ να ακούσω τους Ηχογλυκαιμία (τόσο λόγω των ιστορικών καταβολών τους, όσο και για το ότι τους παρακολουθώ φανατικά, μετά την προπέρσινη συναυλία τους στο Μικρό Μουσικό Θέατρο). Ωστόσο, βρέθηκα και μπροστά στην ευχάριστη έκπληξη των Κάρμα, μιας σχετικά νέας, αλλά πολλά υποσχόμενης μπάντας.
Οι Κάρμα άνοιξαν τη βραδιά με ένα instrumental που θύμιζε κάτι ανάμεσα σε Blackfield και…Opeth, όταν οι τελευταίοι δεν ουρλιάζουν (ό,τι έπρεπε για ζέσταμα!). Στη συνέχεια, τα πράγματα πήραν πιο pop διάσταση, χωρίς να χάσουν την έντασή τους. Funky-soul grooves, hard rock επιρροές, up-tempo pop πινελιές και χορευτική διάθεση, με την φοβερή Άννα Μανωλαράκη να δίνει τον καλύτερο εαυτό της στο μικρόφωνο. Ακούσαμε καλές διασκευές αλλά και συνθέσεις των ίδιων των Κάρμα, οι οποίοι δεν έχουν μεν δίσκο, αλλά οι όμορφες ιδέες τους αξίζουν προσοχή. Τον κόσμο εντυπωσίασε ο μπασίστας τους, που έπαιζε σε τρομερές ταχύτητες και μάλλον είναι ο πιο «τρελός» της παρέας. Ο τελευταίος φαίνεται να τα πηγαίνει καλά με τον drummer και τον κιμπορντίστα, μιας και οι τρεις τους έχουν φτιάξει ένα γεμάτο και ατμοσφαιρικό θεμέλιο. Μου άρεσαν πολύ οι δύο κιθαρίστες, που αν και πιτσιρικάδες έχουν ψυχή και πολλή όρεξη. Σε γενικές γραμμές, οι Κάρμα είναι δεμένη μπάντα και πάνω απ’ όλα είναι ορεξάτοι και κάνουν κέφι. Ίσως θυμίζουν πράγματα από τα παρακλάδια της pop-rock, αλλά έχουν καλά προσωπικά στοιχεία και σίγουρα μέλλον. Μιας και κάνουν τα πρώτα βήματά τους, εύχομαι καλή επιτυχία και αναμένω να ακούσω δικά τους πράγματα σε δισκάκι…
Το pop κλίμα έδωσε τη θέση του στους μαινόμενους Ηχογλυκαιμία. Όσοι δεν παρακολουθούν τα τεκταινόμενα της ελληνικής ροκ, προφανώς το όνομά τους δεν λέει κάτι. Οι υπόλοιποι ξέρουν ότι πρόκειται για μια μπάντα με ιστορικές καταβολές. Ο frontman, Σωτήρης Θεοχάρης, σφράγισε με την παρουσία του στους Αδιέξοδο το αθηναϊκό punk τοπίο της δεκαετίας του ’80 και άφησε το στίγμα του στα 90’s, συμμετέχοντας στους Σπυριδούλα . Ο Άκης Περδίκης, όταν δεν αρθρογραφεί για μουσική, πιάνει τις μπαγκέτες. Και πίσω από τα drums, έχει τη δική του σπουδαία ιστορία, που πιάνει από τη Νέα Υόρκη μέχρι την Αθήνα. Ο lead κιθαρίστας τους, Μάνος Αναγνωστάκης έχει αξιόλογη παρουσία σε πολλά rock, funk-soul, blues σχήματα, μεταξύ των οποίων οι Soul Fingers, στους οποίους συνάντησε και τον μπασίστα, Νίκο Γρέκα. Οι τέσσερίς τους σχημάτισαν τους Ηχογλυκαιμία στα τέλη των 90’s, ένα σχήμα που έχει ξεχωριστό ήχο και ένα φανατικό κοινό, να τους ακολουθεί…
 |
Στο Jasmine παρουσίασαν τα κομμάτια του φερώνυμου δίσκου τους (κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από την Atlantis) αλλά και μερικές νέες συνθέσεις. Το set ξεκίνησε (και συνέχισε μέχρι το τέλος) πολύ, μα πολύ δυναμικά. Τα κομμάτια τους (Ηχογλυκαιμία, Πρόσεχε, Άσχημο Όνειρο, Κανείς Δεν Ξέρει κλπ) -που συνδυάζουν πολύ επιτυχημένα alternative, grunge και hardcore-punk στοιχεία με ευρηματικές κιθάρες και μπάσο- είναι ένα κι ένα για ασταμάτητο headbanging!
Η μπάντα δε σταμάτησε να χτυπιέται (κι εγώ το ίδιο), οι παρευρισκόμενοι γνώριζαν τα τραγούδια και ακολουθούσαν το στίχο χοροπηδώντας, ο μπασίστας έβαλε στην άκρη τις soul καταβολές και κατέβασε το μπάσο στη μέση, ο κιθαρίστας τους έδωσε ρέστα και ο Περδίκης δούλευε σαν μηχανή τρένου. Ο δε Θεοχάρης, φαίνεται να είναι πιστός στο πνεύμα του punk, μιας και η όλη σκηνική παρουσία του έσπαγε κόκαλα: αεικίνητος, καυστικός, ανυπότακτος… Εντύπωση και (καλώς νοούμενο) πανικό προκάλεσε η εξαιρετική διασκευή στο «Καίγομαι» του Σταύρου Ξαρχάκου, η οποία θύμισε ότι η μουσική είναι ενιαία και ότι το συναίσθημα μπορεί να εκφραστεί με πολλαπλούς τρόπους (ειλικρινά, έπαθα πλάκα!). Η βραδιά τελείωσε με το «Χάπι», το πνεύμα του οποίου θυμίζει τη διαμαρτυρία του “Fitter Happier”, αν και είναι ένα κομμάτι για να τα κάνεις όλα λίμπα! Όπως και έγινε δηλαδή. Οι Ηχογλυκαιμία, αφού τα έδωσαν όλα, άφησαν την τελευταία σταγόνα αντοχής στη σκηνή και έπειτα από μια φρενήρη εκτέλεση του κομματιού και καληνύχτισαν το εξαντλημένο κοινό…Encore δεν υπήρξε, ωστόσο δεν είχαμε άλλες δυνάμεις. Μια επαφή με το γκρουπ (ειδικά στα live τους) θα σας βεβαιώσει για του λόγου το αληθές, πιστέψτε με!
