 |
Τρέφω απεριόριστη εκτίμηση στον τραγουδοποιό Σωκράτη Μάλαμα, αλλά δεν ευτύχησα μέχρι τώρα να τον δω αρκετές φορές ζωντανά. Μία εξ αυτών των ολίγων ήταν κι εκείνη της περασμένης Δευτέρας, όταν και έκανα την πρόταση σε φίλη να τον δούμε επιτέλους στις αθηναϊκές του εμφανίσεις, έστω και με το ντεσαβαντάζ του χώρου -απ 'ολες τις απόψεις. Κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος ο Σταυρός του Νότου έχει πλέον καταντήσει μια γραφική εξαίρεση σ' εκείνο που ο έντεχνος χώρος προσπαθεί πλέον να περάσει. Δηλαδή μια υπέρβαση του ανεπιτήδευτου (;) ελιτίστικου πνεύματός του που τόσο τον έφαγε τα τελευταία χρόνια κι ένα άνοιγμα προς όλο τον κόσμο. Ναι στο παρεϊστικο πνεύμα, ναι στο κρασί που πρέπει να ρέει και τα τραπεζάκια, όχι όμως στην εκμετάλλευση του κόσμου, που χρεώνεται πρωτίστως -δυστυχώς γι' αυτόν- ο καλλιτέχνης.
Το 2002 ο Σωκράτης Μάλαμας έκανε την δική του υπέρβαση παραδίδοντάς μας ένα σπάνιας ομορφιάς έργο, χτισμένο μόνο σε κιθάρες. Το δικό του Nebraska, όπως είχε γράψει κάποτε και ο Σάκης Μαντζάνας στο Δίφωνο. Εκεί όπου ακούγαμε την κιθάρα του Μπάμπη Παπαδόπουλου ως κάτι ενδιάμεσο ενός blues οργάνου κι ενός πειραγμένου μπαγλαμά ή ένα ρεμπέτικο ως μπαλλάντα. Πως να ακούσει το ευρύ κοινό στο οποίο εν δυνάμει απευθύνεται την πιο "γεμάτη" εκδοχή του, παιγμένη πλέον από ολόκληρη ορχήστρα, όταν θα πρέπει να στοιβαχτεί σαν σαρδέλα κάποια Δευτέρα ή Τρίτη και να σκέφτεται ότι η δεύτερη απόπειρά του να ξεδιψάσει με μια μπύρα κοστίζει 10 ευρώ (η πρώτη αναγκαστικα κοστίζει με το εισιτήριο ...15); Για τα τραπεζάκια, ούτε λόγος. Όσο κι αν δεχθούμε ότι απελευθερώνεται σε όλο το μεγαλείο της η μαγκιά της μουσικής του μόνο σε ένα μικρό χώρο, δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι μπορεί κανείς να την παρακολουθήσει είτε ασφυκτικά κολλητά με κάποιον άλλον (εκτός κι αν συντρέχει λόγος χαράς), είτε μην έχοντας καμία οπτική επαφή με τη σκηνή, όπως ο υποφαινόμενος. Στο κάτω κάτω, ας υπάρξει περιορισμός πιο ουσιαστικός στον κόσμο, αλλιώς κάποια παράπονα για "ξεπούλημα" κάποιων καλλιτεχνών του χώρου που παίζουν σε μεγαλύτερους χώρους, πρώην κέντρα mainstream λαϊκής διασκέδασης, θα ακούγονται ως μια μάλλον συντεχνιακού τύπου προσπάθεια διατήρησης των κεκτημένων μιας μικρής ομάδας. Καλύτερα έτσι στο κάτω κάτω, μιας και η άλλη άποψη δεν διαφέρει σε φιλοσοφία κι αντιμετώπιση του πελάτη, από εκείνη μιας μεγάλης πίστας. Το καλό ελληνικό τραγούδι ανήκει σ' όλους κι ευθύνη για την κατρακύλα του "έντεχνου" χώρου έχουν πάνω απ' όλα οι ίδιοι οι τελικοί εκφραστές του -όχι οι μαγαζάτορες.
Το πρόγραμμα το είδαμε ως το τέλος. Μέχρι τις 4 παρά ήμασταν εκεί, με υπομονή, αρετή και τόλμη θα λέγαμε χιουμοριστικά, με αφοσίωση και ξεχωριστό ενδιαφέρον, όμως, στην ουσία. Εξαιρετικά όμορφα δομημένο, με αρκετές αναφορές στην αρχή στο "Ενα", τις οποίες ακούσαμε με ολόκληρη ορχήστρα στο πιο λαϊκό τους, αλλά και απ'όλους τους σταθμούς της μέχρι τώρα δισκογραφίας του, αλλά και των συνεργασιών του, αφού ακούσαμε από τον πρόσφατο "Τειρεσία" από το τελευταίο άλμπουμ του Θανάση Παπακωνσταντίνου ως το "Καλογέροι" από το δίσκο σταθμό για τα 90s "Στην Ανδρομέδα και στη γη", πάλι με τη γνωστή υποβλητική, σχεδόν μυσταγωγική ατμόσφαιρα που θέλει όλο τον κόσμο να τραγουδά με την ψυχή του. Σκηνές ή στιγμές που επαναλήφθηκαν καθ'ολη τη διάρκεια του προγράμματος και που αναμένουμε να ζήσουμε σύντομα στην κατεξοχήν ανάλογη γιορτή, τις εμφανίσεις του Θανάση Παπακωνσταντίνου σε Θέατρο (να πούμε για άλλη μια φορά πόσο αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται εκεί που βρίσκεται στην εκτίμηση του κόσμου εξαιτίας πρωτίστως των επιλογών του;).
Η βραδιά όμως είχε αρκετές εκπλήξεις κι εναλλαγές, πέρα από τις παρεμβάσεις της τραγουδίστριας Μαρία Λούκα που τον συνοδεύει, η οποία ερμήνευσε το ρεπερτόριο κυρίως της Μελίνας Κανά, άριστα, μα και κοντά στις ερμηνευτικές νόρμες της τελευταίας, ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Εκεί βρέθηκαν ομού οι Ορφέας Περίδης και Ελένη Τσαλιγοπούλου -ο πρώτος μεν με δύο κλασικά δικά του, η δεύτερη ενισχύοντας τις εσχάτως λαϊκορεμπέτικες, επίσης κλασικές δισκογραφικές επιλογές της, έτσι για να υπάρχει η αντίθεση και η ισορροπία με το πιο ποπ, νέο ρεπερτόριό της.
Ο Σωκράτης Μάλαμας είναι καλλιτέχνης που ζει κι αναπνέει πάνω στη σκηνή, μετά από πολλά χρόνια. Αντί του κορεσμού, είναι εκείνος που θα θελήσει να δημιουργήσει την επιθυμία στο κοινό να μείνει ξύπνιο μια τυπική καθημερινή ως τις 4, να στριμωχτεί και να πληρώσει ουκ ολίγα για να τραγουδήσει κομμάτια που έχουν εντυπωθεί στην καρδιά του. Σύμπτωμα αντιμετώπισης μιας εμφάνισης με αγνές προθέσεις. Δυστυχώς, όμως, πιστώνεται κι εκείνος (ή κυρίως εκείνος) όλες τις επιλογές του. Κι αυτές οι συνθήκες δεν επιτρέπουν σ' ενα διαφορετικό κοινό να αντιληφθεί την αληθινή μαγεία της μουσικής του. Μόνο απογοήτευση δημιουργούν...
