 |
Ενα ριψοκίνδυνο στοίχημα ήταν η συναυλία για όποιον αναμίχθηκε μαζί της. Όσοι πήγαμε εκει απορούσαμε πως θα ταιριάξει η ιδιαίτερη κολλεκτίβα των Αέρα Πατέρα, δηλαδή μια παρέα ικανότατων μουσικών και φιλοσοφημένων τύπων μαζί με την θρυλική μορφή του Γκαιφύλια ο οποίος ασπάζεται το δόγμα «ακουστική κιθάρα-βραχνή φωνη» και το τηρεί πιστά.
Για να σας λύσω την απορία, απο την αρχή σας λέω οτι δεν τα κατάφεραν. Η κοινή τομή δεν βρέθηκε αλλά αυτο δεν εμπόδισε τον καθένα να εκπροσωπήσει τον δικό του μικρόκοσμο. Οπότε αν ήσουν ενημερωμένος για το τι θα ζήσεις μπορείς να πείς οτι η συναυλία ήταν πετυχημένη.
Την αρχή την έκανε ο Θανάσης Γκαιφύλλιας.Με τραγούδια διαμαρτυρίας και πρωτότυπες διασκευές (περιμένατε ποτέ να ακούσετε απο Γκαιφύλια «την συνομωσια των μετριών» των Thirty Dirty ή το «Τραγούδι για τον Διονύση» του Νότη Μαυρουδή?) δημιούργησε μια υποβλητική ατμόσφαιρα που έφερνε αναμνήσεις απο πλακιώτικες μπουάτ. Ο Γκαιφύλιας ένιωθε πραγματικά σαν το σπίτι του στην σκηνή αν και για μένα το μόνο πρόβλημα ήταν ότι το σπίτι του είναι...ημιφωτισμένο μιας και οι μπαλλάντες του είχαν περισσότερο σκοτάδι απο όσο μπορούσα να αντέξω.
Την λύση την έφεραν οι Αέρα Πατέρα.Με την ιδιόμορφη ποιησή τους αλλά και τους ζαπικους αυτοσχεδιασμούς τους, φώτισαν περισσότερο το τοπίο. Και ο Θανάσης όμως έδειξε την εκτίμηση στα παιδιά διασκευάζοντας μαζί τους τον «Νέγρο τζίμ» του Μάνου Λοίζου αλλά και το «Βlowing in the wind» του Bob Dylan στα Ελληνικά με τίτλο «Τα παίρνει ο βοριάς». Το πρόγραμα συνεχίστηκε με αυτη την ροη (μια ο ένας - μια ο άλλος δηλαδη) κι εμείς πήραμε τον δρόμο της επιστροφής σκεφτόμενοι δύο πράγματα:To πρώτο είναι οτι επιτέλους ο Πειραιάς απόκτησε μια εναλλακτική σκηνή και το δεύτερο οτι τελικά ποτε δεν μπορείς να ξέρεις τι βρίσκει ο κάθενας στον άλλον και το αγαπάει. Αυτο είναι όμως ο έρωτας ή το δέος!
