 |
Βραδάκι Πέμπτης, έπειτα απο μια άκρως κουραστική ημέρα, βρεθήκαμε στο Αν Club για το πρώτο Live του Αλέξανδρου Μποτωνάκη στην Αθήνα. Το καλοκαίρι είχε κάνει την πρώτη του εμφάνιση στο φεστιβάλ «Γιορτές της Γης», στην ίδια σκηνή ,με το Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Πρόκειται για ένα νέο τραγουδοποιό πολλά υποσχόμενο αν κρίνουμε απο την πρώτη του δουλειά «Έξω απ’το χρόνο», που κυκλοφόρησε τον περασμένο Απρίλη απο τη Universal. Ο Στέλιος Μποτωνάκης δένει με έναν ιδιαίτερο προσωπικό τρόπο τη ροκ και την παραδοσιακή, εκφρασμένη μέσα απο τη λύρα, μουσική, σε συνδυασμό με δυνατές και πολύ ενδιαφέρουσες ενορχηστρώσεις, αξιόλοξο στίχο, και τη μεστή, μπάσα φωνή του.
Το live αυτό το περίμενα πολύ καιρό, αφού η ακρόαση της πρώτης του δισκογραφικής δουλειάς είχε κεντρίσει πολύ το ενδιαφέρον μου. Για να πω την αλήθεια ήμουν επιφυλακτική όμως, μιας και απο οσο μπορώ να ξέρω η εμπερία του στις ζωντανές εμφανίσεις δεν είναι και πολύ μεγάλη.
Τελικά, νομίζω πως καλύτερα που κράτησα τον ενθουσιασμό μου γιατί δυστυχώς δε μου δημιουργήθηκε η ίδια αγωνία και χαρά, όπως όταν είχα πρωτακούσει τα τραγούδια του. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως το live ήταν κακό, οπως και δε μπορώ να αδικήσω την αξία αυτού του νέου τραγουδοποιού, καθώς πιστεύω πως έχει καταπληκτικές δυνατότητες να κάνει κάτι καλό, αλλά έχει και όλο το χρόνο να ωριμάσει στον τομέα των ζωντανών εμφανίσεων.
Φανερά τρακαρισμένος και ενθουσιασμένος, ανέβηκε στη σκηνή μαζί με τους υπόλοιπους μουσικούς και για 2 ώρες παρουσίασε τα κομμάτια του, καθώς και άλλα γνωστά, ελληνικά και ξένα. Ένα αρνητικό στοιχείο ήταν η επιλογή κάποιων κομματιών, όπως το "Ο Παλιάτσος και ο Ληστής" και το “Passenger”, που ναι μεν η διασκευή τους ήταν το λιγότερο αξιοπρεπής αλλά δεν παύει να είναι χιλιοτραγουδισμένα απο πάρα πολλούς καλλιτέχνες, και δυστυχώς δεν αφήνουν έναν καλλιτέχνη να ξεχωρίσει και πόσο μάλλον όταν είναι στο ξεκίνημα του. Το εγχείρημά του πάντως να διασκευάσει Ορφέα Περίδη ή Bowie, ήταν άκρως επιτυχήμενο και ως εκτέλεση και ως επιλογή.
Αν και ο ήχος δεν κατάφερε να αναδείξει τη δυναμική αυτών των κομματιών οπως τους αξίζει και ίσως κάποιες στιγμές να μας κούρασε αυτό, δε μπορώ να μην σταθώ τις στιγμές που ακούστηκαν τραγούδια με τη συνοδεία της λύρας. Ειλικρινά, εκεί γέμιζε ο χώρος απο τον ήχο αυτού του μουσικού οργάνου σε συνδυασμό με τον τρόπο που έχει καταφέρει ο Μποτωνάκης να συνδέσει μαζί με όλες τις ροκ αναφορές του. Αυτό το στοιχείο μοιάζει να του ταιριάζει απόλυτα και είναι εμφανές πως ξέρει καλά να το χειρίζεται και να κυριαρχεί σε αυτό. Σίγουρα αν συνεχίσει με αυτόν τον τρόπο θα ξεχωρίσει και αναδείξει πολλά καινούργια και όμορφα ακούσματα.
Ακόμα πάντως και αν δεν έφυγα με το ποθητό συναίσθημα απο αυτό το live, θα πάω σίγουρα να τον ξαναδώ γιατί θεωρώ πως έχει όλες τις δυνατότητες, πέραν της μουσικής δημιουργίας, για μια δυνατή και καλή εμφάνιση.
