 |
Σε ένα γεμάτο ΑΝ, όχι μόνο από κόσμο, αλλά και από θετική ενέργεια, πραγματοποιήθηκε ο δεύτερος Μουσικός Μαραθώνιος για την Έρη Τσάφου. Δέκα ώρες ζωντανής μουσικής από την rock'n'roll σκηνή της χώρας μας, με κλασικό ελληνόφωνο ροκ, γκαραζιές, σερφιές, indie, avant garde, ακόμα και απίστευτα ευτράπελα επί σκηνής, από μπάντες που προσπάθησαν -χωρίς εξαίρεση- να κερδίσουν όλες τις εντυπώσεις. Μπάντες που κάνουν τα πρώτα τους βήματα, αλλά και καταξιωμένες, όλες απλωμένες σε ένα μεγάλο ροκ πανηγύρι που μας άφησε όλους εξαντλημένους, αλλά με το χαμόγελο στα χείλη. Από τους τρεις μουσικούς μαραθωνίους, αυτός εδώ ήταν -με μεγάλη διαφορά- ο πιο ζεστός, θερμός και με τη μεγαλύτερη ενεργή συμμετοχή του κόσμου, αφήνοντας μας στο τέλος με μια ξεχωριστή ικανοποίηση, που αυτή τη φορά η πολύ μεγάλη προσπάθεια που έγινε, μολονότι ο κλήρος έπεσε πλέον σε λιγότερα άτομα, βρήκε την ανταπόκριση που της άξιζε. Η προσπάθεια βέβαια συνεχίζεται, υπάρχει ο ερανικός λογαριασμός, υπάρχει μπροστά ένας άλλος μαραθώνιος με λαϊκούς-ποπ καλλιτέχνες που δεν θα συντονίσουμε εμείς, αλλά θα βοηθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις (δεν γνωρίζουμε και το χώρο, άλλωστε, ώστε να μας πέφτει εκεί και πολύς λόγος). Σίγουρα όμως αυτή η βραδιά και η ατμόσφαιρά της, θα μας μείνει αξέχαστη.
Για την ιστορία να πούμε ότι τον μουσικό μαραθώνιο του Σαββάτου άνοιξαν με 'βρετανικούς ήχους' οι πολύ καλοί Goyas Dream (μια μπάντα πολύ νέα, που όμως έδειξε αρκετά καλά στοιχεία) κι έκλεισαν οι Past Perfect με new wave, dark ambient και γενικώς σκοτεινούς ήχους (σύντομα κυκλοφορεί και το ντεμπούτο τους από τη Cyberdelia), σε ένα κοινό όμως που ήδη είχε φτάσει στα όρια των αντοχών του. Ενδιάμεσα πέρασαν σχεδόν δύο ντουζίνες μπάντες που έπαιξαν από 3-4 κομμάτια: Μέντα (και κατευθύνθηκαν μετά για το soundcheck στο supporting των Ξύλινων Σπαθιών), Interstellar Overdrive (που είχαν παίξει και την προηγούμενη στο ΑΝ), Litany (η μοναδική εκπρόσωπος του μεταλλικού ήχου), Σελεφαϊς (με έναν μόνο εκπρόσωπο για τα υπόλοιπα παιδιά που δεν μπορούσαν να παρεβρεθούν), Διόνυσος (με κλασικό ελληνόφωνο, σκληροπυρηνικό ροκ), Have You Ever Tasted A Cold Spring (μια μπάντα που παίζει ανεξάρτητες βρετανοειδείς συνθέσεις και που μας ήρθε από τα Γιάννενα!), Cloudscape και Cyanna (δυο από τις καλές ελπίδες του αγγλόφωνου ανεξάρτητου ήχου), Black Soul Choice (για πιο hard rock γούστα)...
 |
Ειδική μνεία -επιτρέψτε μας- να κάνουμε στους Expert Medicine, που πρωτογνωρίσαμε σε μία συλλογή με τίτλο "Electric Youth Experiment", με τα δύο τότε μοναδικά αξιόλογα κομμάτια της συλλογής να υπογράφονται από αυτούς. Κινούμενη στην ευρύτερη pop αλλά και trip-hop σκηνή, με funk και acid jazz στοιχεία, η τετράδα αυτή μας εξέπληξε με τη ζωντανή της παρουσία, παίζοντας chill-out ζωντανά, με όργανα και με μια φωνή (της συμπαθέστατης Τζένης) που αν και δεν βοηθήθηκε από τον ήχο, έδειξε τις δυνατότητές της. Να σημειώσουμε επίσης ότι το group έκανε το live ντεμπούτο του στον Μουσικό Μαραθώνιο του περασμένου Σεπτεμβρίου και να τους ενθαρρύνουμε να συνεχίσουν να δουλεύουν με το ίδιο κέφι και διάθεση για κάτι το πραγματικά διαφορετικό.
 |
Διαφορετικοί ήταν όμως και οι Clandestinos, δίνοντάς μας μία γεύση από την δισκογραφική τους δουλειά με τίτλο "Mixed Race". Με τα MK-2 τους επί σκηνής, αλλά και με το μυαλό στον Παύλο Σιδηρόπουλο, έπαιξαν ένα μικρό δείγμα από τα πολυσυλλεκτικά τους δημιουργήματα. Οι Inert Goo παρουσιάστηκαν ορεξάτοι, στυλάτοι και με διάθεση να τα δώσουν όλα επί σκηνής, οι Ηχογλυκαιμία ξεκίνησαν το σκληροπυρηνικό χορό, αλλά οι Deus Ex Machina άρχισαν να κουνάνε τον κόσμο, για να ακολουθήσουν οι Rockin' Bones, σπιντάτοι ακι με τη γνωστή εμμονή στον R'n'R θόρυβο.
 |
Κατόπιν ήταν η ώρα της Σοφίας Βόσσου, που ακούγοντας γι' αυτή την προσπάθεια, μόλις λίγες μέρες πριν, ήθελε να συμμετάσχει κι εκείνη όπως μπορεί, αφιερώνοντας μερικά τραγούδια στην Έρη, πρώτα για την ηθική -όπως είπε- κι έπειτα για την υλική συμπαράσταση σε έναν άπορο συνάνθρωπό μας που μας είχε και μας έχει ακόμη ανάγκη. Βέβαια το ρεπερτόριό της δεν είναι αυτό που λέμε αμιγώς rock'n'roll ώστε να έχει πολλά κοινά με όσους προηγήθηκαν και η συμμετοχή αυτή ήρθε την τελευταία στιγμή, αλλά και για τα δύο βρέθηκε λύση. Ένα από τα γκρουπ που θα συμμετείχαν στον Μουσικό Μαραθώνιο, ανέλαβε επιπλέον να παίξει ως η backing band της ίδιας, πέρα από την δική του εμφάνιση, όπου και θα παρουσίαζε τα δικά του κομμάτια. Αυτοί ήταν οι ΡΕΝΕ, μια νέα σχετικά μπάντα που κλείστηκε τις τελευταίες μέρες σε στούντιο προκειμένου να παίξει τα κομμάτια της Σοφίας. Το αποτέλεσμα, ακούγοντάς το επί σκηνής, ήταν αρκετά ενδιαφέρον, φέρνοντας τον ήχο της Σοφίας, αλλά και των διασκευών που έκανε, σίγουρα πιο κοντά στο αμιγώς ροκ ακροατήριο, που έδειξε επιπλέον και να συμμετέχει ενεργά.
 |
Και όταν ήρθε η ώρα, οι ΡΕΝΕ τραγούδησαν μαζί της το τραγούδι που έγραψαν για την Έρη, κοντά στο φανκάτο 'εφηβικό' ροκ τους. Αφού κατέβηκε η Σοφία Βόσσου κι εκείνοι είχαν επιτελέσει άριστα το συνοδευτικό καθήκον τους (με πρόβα 2-3 ημερών), και αφού συγκίνησαν όλους με το τραγούδι για το κεντρικό πρόσωπο της βραδιάς, οι ΡΕΝΕ έπαιξαν, -όπως όλες οι άλλες μπάντες και όπως είχαν προγραμματίσει αρχικά- τρία δικά τους κομμάτια, από τη δισκογραφική δουλειά τους που αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα.
 |
Μετά τα κομμάτια των ΡΕΝΕ συνέβησαν τα απολαυστικά ευτράπελα. Επί σκηνής ανέβηκαν οι Ouzo the band, πραγματικά "κομμάτια", και μας έστειλαν αδιάβαστους. Κομμάτια από το αλκοόλ που κατανάλωσαν στα καμαρίνια ώσπου να έρθει η σειρά τους, με 5 μικρόφωνα και έναν υπολογιστή από πίσω με έτοιμη τη μουσική τους, οι Ouzo the Band ήταν οι πρωταγωνιστές της βραδιάς, αφού μπροστά τους χόρευαν οι πάντες, ειδικά στη διασκευή τους στο "You Spin Me Round" των Dead Or Alive, στο ska χορό που έστησαν, αλλά και σε στίχους όπως ..."το καυλί μου φλόγες βγάζει, λες να είναι πετρογκάζι;". Τα μέλη της απίστευτα cult μπάντας (;), που "συμπαθεί" τα 80s όσο το Uncut την alt.country, δεν έλεγαν στην κυριολεξία να κατέβουν από τη σκηνή, αλλά έπρεπε να γίνει αυτό αφού ακολουθούσε άλλη μία αξιόλογη μπάντα για την οποία είχαμε ακούσει καλά λόγια, οι Kill the Cat. Ο κόσμος χόρευε τρελά στους ska ρυθμούς τους, αλλά η ώρα άρχισε να περνάει κατά πολύ και ο κόσμος άρχισε να εξαντλείται!
Η συνέχεια είχε ...επιστροφή στο rock'n'roll με 700 Machines, Low Gravity και αποκορύφωμα τους Invisible Surfers που έκλεισαν με το αγαπημένο "Malaguena" το μίνι garage/surf set αυτό. Τον Χρήστο Οικονομίδη, και το συγκρότημά του (Γλυκειά Ζωή) που ακολούθησαν, τους περιμέναμε πιο ηλεκτρονικούς και ποπ, αλλά έδειξαν να κινούνται περισσότερο στο κλίμα της rock'n'roll βραδιάς, ενώ πριν τους Past Perfect, που όπως είπαμε έκλεισαν το Μουσικό Μαραθώνιο, εμφανίστηκαν οι Αέρα Πατέρα και δεν μας άφησαν και πάλι άντερο στη θέση του, αρχίζοντας πρώτα από την ατάκα "αργούμε να ξεκινήσουμε και τσεκάρουμε εδώ τα μηχανήματα για να περάσει η ώρα, γιατί το κάνουν κι οι άλλες μπάντες", και παίζοντας τη Φραγκοσυριανή και διάφορα παραδοσιακά και μη ακούσματα με jazz/funk/rock διαθέσεις. Δεκαπέντε λεπτά τρέλας ...μετα μουσικών αυτοσχεδιασμών από αυτούς, αλλά και όσους μάζεψαν στο δρόμο ή μέσα στο Μαραθώνιο.
Κλείνοντας, να ευχαριστήσω την Εύα Κολόμβου που με βοήθησε στο να βγει μία άκρη με το πλήθος των συγκροτημάτων και τη διαμόρφωση του προγράμματος (έστω και με πάρα πολλές αλλαγές που κάναμε επί τρεις μέρες, ώστε να βολέψουμε τις υποχρεώσεις όλων, ακόμα κι εκείνων που έπαιζαν την ίδια μέρα αλλού), και γενικώς αποτέλεσε ένα πολύτιμο σύμβουλο και βοηθό στο συντονισμό και στο promo, τον Μανώλη Λουκή και τους ΡΕΝΕ που έκαναν τα πάντα μέσα σε μία εβδομάδα (κόλλησαν επιπρόσθετες δικές τους αφίσες, συνόδεψαν μουσικά τη Σοφία Βόσσου, έγραψαν ένα τραγούδι για την Έρη, το οποίο έστειλαν, μαζί με δελτία Τύπου του Μαραθωνίου στους ραδιοφωνικούς σταθμούς, μίλησαν με την ίδια και την ενίσχυσαν ψυχολογικά, έφεραν αρκετό δικό τους κόσμο και ενδιαφέρθηκαν με όλους τους τρόπους) και ξενύχτησαν αρκετές ώρες στο στούντιο, τον Παντελή Παντελίδη που ανέλαβε και πάλι τις μουσικές επιλογές, την ομάδα των παιδιών που ανέλαβε την υποδοχή των groups και την τήρηση του προγράμματος (Βασίλης Κυριακόπουλος, Τίνα Μαλλιάρα, Μαρία Σαρρή, Χριστιάννα Φινέ) και τα παιδιά από το team του Avopolis που ήταν και πάλι εκεί (Μάνος Μπούρας, Παναγιώτης Κονδύλης). Ας ευχηθούμε να ζήσουμε κι άλλες τέτοιες βραδιές...
