Ο πρώτος Μουσικός Μαραθώνιος για την Έρη είναι παρελθόν και σιγά σιγά αρχίζουμε να προετοιμαζόμαστε για την 19η Απριλίου και την παρέλαση ροκ συγκροτημάτων από το ΑΝ.
Είναι μια προσπάθεια την οποία αναλάβαμε να βοηθήσουμε, συντονίζοντας την και κάνοντάς την γνωστή στο κοινό από το ειδικό site που προσφέραμε. Και στην προσπάθεια αυτή βοήθησαν ολοι, ίσως για πρώτη φορά όλα τα ελληνικά μουσικά site έκαναν αναφορές, από το rock'n'roll και το flash, μέχρι το atraktos, το sonicplayground και το mic. Περιοδικά κι εφημερίδες, από το Time Out μέχρι την ...Espresso, τα Νέα (με δύο δημοσιεύματα, μάλιστα), την Απογευματινή, το Έθνος, το Μετρόραμα κ.α. βοήθησαν όλοι ώστε να γίνει γνωστό στον κόσμο. Πολύτιμη βοήθεια είχε και από το ραδιόφωνο, αφού ανακοινώθηκε από πολλούς σταθμούς και αρκετές φορές (Λάμψη, Ρυθμός, Μελωδία, Best), ενώ το Mega στα μέσα της εβδομάδος, με αναφορά στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων και το Alter, την ίδια ημέρα, βοήθησαν ώστε να γίνει όλο αυτό σχετικά γνωστό.
Είναι λοιπόν μια προσπάθεια που ανήκει σε όλους, και στους καλλιτέχνες φυσικά, τους εθελοντές, και στο κοινό που παρεβρέθη. Σε όλους αυτούς αξίζουν συγχαρητήρια για το περίσσευμα ανθρωπιάς, που δεν μπορεί να είναι μαζικό και μοιρασμένο, είναι ατομικό, αφορά τον καθένα από μας. Πέρα λοιπόν από τους καλλιτέχνες που εισέπραξαν το χειροκρότημα από το κοινό, ο καθένας από μας πήρε αυτή την χαρά από την ίδια του την κίνηση.
Η προσέλευση όμως δεν ήταν η αναμενόμενη. Όπως είπε επί σκηνής και ο Μίλτος Πασχαλίδης: "Εχω παρεβρεθεί σε τρεις εκδηλώσεις για καλό σκοπό, τους τελευταίους μήνες, και μπορώ να πω ότι παντού βλέπω την ίδια κατάσταση", σημειώνοντας ότι σε ένα σκυλάδικο ο κόσμος θα ήταν πολλαπλάσιος. Θα θέλαμε οπωσδήποτε να βλέπαμε ένα Gagarin 205 γεμάτο, αλλά αυτό δεν αφορά τους τους λίγους εκατοντάδες που βρέθηκαν στο χώρο και πραγματικά απόλαυσαν μία από τις πιο ζεστές live βραδιές που έχουμε δει ποτέ. Καλλιτέχνες και κοινό έγιναν μία παρέα, ειδικά στις τελευταίες εμφανίσεις, έδιναν το ρυθμό με παλαμάκια και τραγουδούσαν μαζί.
Ο Μουσικός Μαραθώνιος ξεκίνησε με μουσικές επιλογές των Κωνστανίνου Τσάβαλου, Παντελή Παντελίδη (συντάκτες avopolis.gr) και στις 4 ακριβώς οι Postblue, ένα group που είχε βρεθεί και στον περσινό μουσικό μαραθώνιο, άνοιξαν το live πρόγραμμα. Πρόκειται για μία μπάντα που θα μας απασχολεί όλο και περισσότερο στο μέλλον, καθώς είναι ολοφάνερη βελτίωσή της. Τόσο αυτοί, όσο και οι Serpentineήταν οι μικρές αποκαλύψεις αυτού του Μουσικού Μαραθωνίου και δεν ήταν λίγα τα θετικά σχόλια που ακούστηκαν από φίλους της ανεξάρτητης rock σκηνής. Μάλιστα λίγο μετά γίναμε μάρτυρες κι ενός δισκογραφικού ενδιαφέροντος για επερχόμενη συλλογή (μην μας ρωτάτε περισσότερα!).
Όλη όμως η rock ζώνη ήταν απολαυστική: Οι Χερουβείμ παραμένουν πολύ καλοί εκπρόσωποι του ελληνόφωνου ροκ, οι Ρέζους είναι στις σημαντικότερες ελπίδες τους σύγχρονου και μελωδικού ιδιώματος, οι Matisse, με συμβόλαιο πλέον στην Sony έχουν φιλοδοξίες για κάτι παραπάνω, ενώ για τον Χρήστο Αλεξόπουλο τα έχουμε πει ξανά: Είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις των σύγχρονων ανεξάρτητων τραγουδοποιών, με θεατρικό και αρκετά προσωπικό ύφος, κλασικά και σύγχρονα ακούσματα, σε ένα πολύ ελκυστικό χαρμάνι, που μπορείτε να απολαύσετε μία από τις Τετάρτες που αφιερώνει στη σκηνή του ΑΝ Club. Το 2001 το album του "Η άλλη πλευρά" ήταν στα αγαπημένα μου και περιμένω με εξαιρετικό ενδιαφέρον τη νέα δουλειά που ετοιμάζει. Οι 15:50, από την άλλη, είχαν ένα μικρό, αλλά αρκετά ενθουσιώδες κοινό που τους ακολούθησε και έδειχνε να γνωρίζει απέξω τους στίχους τους.
ΟιFilm, η αποκάλυψη του περσινού Μουσικό Μαραθωνίου, πλέον δεν μας εκπλήσσουν: Αν συνεχίσουν την δουλειά και υποστηριχθούν από το κοινό, σύντομα θα μιλάμε για μία από τις μεγάλες ελληνικές μπάντες. Έχουν βέβαια δρόμο μπροστά τους, έχουν ίσως τον πιο φρέσκο ήχο από τους συνοδοιπόρους τους, ένα-δύο αρκετά πιασάρικα κομμάτια, επιτέλους μια γυναίκα performer που δικαιολογεί τη χρησιμοποίηση του όρου και, πάνω απ'όλα, δεν την έχουν "ψωνίσει" πριν καν βγουν καλά καλά στη δισκογραφία. Αρρώστια που -πιστέψτε με- μαστίζει δυστυχώς ένα σημαντικό κομμάτι της έρμης ελληνικής σκηνής. Χρειάζεται να δουλέψουν λίγο περισσότερο πάνω στον ιδιαίτερο ήχο, το στίγμα τους, αλλά όλα αυτά θα έρθουν σιγά σιγά -μην ξεχνούμε ότι πρόκειται για ένα νέο σχήμα. Κάτι άκουσε το αυτί μας για μελλοντική συνεργασία με κορυφαίο Έλληνα παραγωγό, για ένα κομμάτι μιας συλλογής. Προς το παρόν όμως περιμένουμε το πρώτο EP τους, το οποίο δούλεψαν με τον, γνωστό και μη εξαιρετέο, Μανώλη Αγγελάκη.
Τελευταίο σχήμα του rock μέρους της βραδιάς ήταν τα Διάφανα Κρίνα. Ευδιάθετοι (πιάσαμε τον Θάνο να μας λέει εκτός σκηνής "μου χάλασε το computer, γαμώ το Avopolis σας!") και σε περίοδο ηχογραφήσεων της νέας τους δουλειάς, έκαναν το χατήρι στους φανατικούς οπαδούς τους να παίξουν το "Μοχλαλούδα". Από εκεί και πέρα έπαιξαν νέα κομμάτια, που περιμένουμε με αγωνία να ακούσουμε και δισκογραφικά. Δυστυχώς, ο υποφαινόμενος έχασε κάποιο από το μίνι σετ τους, αναζητώντας στα ενδότερα του Gagarin το τραπέζι για τον επόμενο καλεσμένο, τονCoti K. Ο τελευταίος βγήκε με παρτενέρ στα laptop τον Voltnoi και για 20 λεπτά μας φιλοδώρησαν με τους ξεχωριστούς, αντισυμβατικούς ηλεκτρονικούς τους ήχους, ενώ ακολούθησε ο Μιχάλης Δέλτα με ένα μισάωρο, περίπου, dj set που κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον των φίλων της electronica.
Από το σημείο εκείνο άρχισαν και οι σόλο εμφανίσεις των τραγουδοποιών. Ο Μανώλης Φάμελλος άνοιξε το χορό, ως ένας από τους σημαντικότερους και πιο συνεπείς εκπροσώπους του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού και με κομμάτια όπως το "Η ευτυχία είναι αυτό", παιγμένα από μία ακουστική κιθάρα, ζέστανε την ατμόσφαιρα, ενώ και όσοι ακολούθησαν είχαν ακριβώς τα ίδια στοιχεία: Σου έδιναν την εντύπωση μια ιδιαίτερης σύναξης αγαπημένων μουσικών που είχες την ευκαιρία να απολαύσεις με μια κιθάρα στο ίδιο ...δωμάτιο. Ο Κωνσταντίνος Βήτα μας είπε ότι δεν πιάνει και συχνά την κιθάρα, αλλά για άλλη μια φορά μας τρέλανε με το "Παζλ στον αέρα" στην ακουστική του μορφή και μας βρήκε συνταξιδιώτες στην "Ευχή" του, η εκπρόσωπος του Λουδοβίκου των Ανωγείων που δεν μπόρεσε να παρεβρεθεί, είπε ένα τραγούδι a capella, ο Δημήτρης Κοργιαλάς έπαιξε δύο μόνο τραγούδια ("Μην υποκρίνεσαι" και το "Οσο φεύγω γυρίζω" που έγραψε για τηνΕυρυδίκη, η οποία, όπως και ο Απόστολος Ρίζος, ταλαιπωρείτο από ίωση και δεν βρέθηκε εκεί). 
Την παράσταση όμως έκλεψε ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο οποίος με το κέφι του και το όλο στήσιμό του πάνω στη σκηνή έδειξε ότι έχει -σε μεγάλο βαθμό- το χάρισμα της επικοινωνίας. Είπε τα αγαπημένα μας τραγούδια ("Μπόσα Νόβα του Ησαϊα", "Εκείνη") και δεν παρέλειψε να αναφέρει τις ξεκαρδιστικές αναμνήσεις του από την πρόσφατη στρατιωτική του εμπειρία, είτε με λόγια, είτε τραγουδώντας τις, με αρκετή δόση βωμολοχιών της ημερησίας διατάξεως του Έλληνα. Αναμένουμε το album!
O Μίλτος Πασχαλίδης ήταν εξίσου δυναμικός και καυστικός, ξεσηκώνοντας τον κόσμο, με την "Πηνελόπη", ή το "Παραμύθι με λυπημένο τέλος", για να ακολουθήσει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, όχι "Με τόσα ψέμματα", αλλά με πονεμένες αλήθειες συνοδευμένες από τις μελωδίες του. Το τέλος βρήκε τον Αλκίνοο, τον Μίλτο και τον Φοίβο για πρώτη φορά πάνω στην ίδια σκηνή να τραγουδούν, σε κατανυκτική ατμόσφαιρα, "Γέλα Πουλί Μου, Γέλα". Το ιδανικό κλείσιμο...
Γνωρίζουμε όλοι ότι βρισκόμαστε σε μια περίοδο που -δικαιολογημένα εν μέρει- ο κόσμος έχει στραμμένα τα μάτια σε όσα συμβαίνουν στην πολύπαθη χώρα του Ιράκ που βάλλεται από τις "απελευθερωτικές, συμμαχικές" δυνάμεις. Ουδείς γνωρίζει αυτή τη στιγμή πόσες ζωές χάνονται στο όνομα αυτής της "ελευθερίας", ένθεν κι εκείθεν. Είναι φυσικό ο κόσμος να έχει εκεί στραμμένο το βλέμμα του, κι είναι ακόμη πιο φυσικό να μην είναι πρόθυμος να ακολουθήσει, σε ένα μεγάλο μέρος του, διάφορες "ανάλογες" αυτής εκδηλώσεις, όπως τις έχει στο μυαλό του. Εκείνο που θα θέλαμε όμως να διευκρινίσουμε είναι το ότι δεν πρόκειται για άλλη μία περίπτωση, ενός ακόμη συνανθρώπου μας που μας έχει ανάγκη. Η Έρη Τσάφου είναι πάνω απ'όλα ένας άνθρωπος που επί 15 χρόνια ταλαιπωρείται από μια σπάνια ασθένεια και συντηρείται -ως άπορος- από φίλους. Είναι ο άνθρωπος που, στηριζόμενος στις εν Ελλάδι ιατρικές διαγνώσεις, δεν θα έπρεπε να είναι ανάμεσά μας εδώ και δεκατρία χρόνια. Τώρα, που η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, βρίσκει -εκείνη και οι φίλοι της- τη δύναμη να ζητήσουν αυτό που έχουν χάσει εδώ και κάποια χρόνια και ξεσηκώνουν κυριολεκτικά τον κόσμο. Τα δεκαπέντε χαμένα χρόνια δεν ξαναγυρίζουν πίσω, αλλά αυτό που μπορεί να αρχίσει για ένα τέτοιο άνθρωπο είναι η ζωή, ακόμα κι όταν ο ίδιος νιώθει ότι πλησιάζει στο τέλος της. Η Έρη μπορεί να εγχειριστεί στο εξωτερικό και να κάνει τη μεταμόσχευση -το Memorial είναι σε αναμονή και η ίδια η Πολιτεία εγκρίνει ότι υπάρχει αυτή η ανάγκη, ώστε να γίνει ένας Μαραθωνιος, κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Ταλαιπωρείται ήδη δεκαπέντε χρόνια εδώ και δείχνει κυριολεκτικά ιώβια υπομονή, μα και αυτήν ακόμη την ξεπερνά το τέλος. Όπως είπαν και τα Διάφανα Κρίνα, "θα θέλαμε την επόμενη φορά να είναι και η Έρη ανάμεσά μας". Είναι ίσως από τους πιο ταλαιπωρημένους ανθρώπους που έχω συναντήσει και είναι κρίμα να μην μπορέσουμε να της δώσουμε μια ευκαιρία για ζωή. Ειδικά τώρα, που για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά διοργανώνεται κάτι τέτοιο με την έγκριση του Υπουργείου Υγείαςκαι δίδονται σε όλους οι απαραίτητες εγγυήσεις για την ανάγκη αυτής της μετάβασης και την χρησιμοποίηση των εσόδων μόνο για τον προκαθορισμένο σκοπό.
Δεν βλέπουμε τον Μουσικό Μαραθώνιο ως καθήκον. Το Avopolis Music Network δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα, ούτε εταιρία διοργάνωσης συναυλιών ή μαραθωνίων. Και νομικά και ηθικά είναι άλλη η αποστολή του, πέρα από τη μουσική ενημέρωση και την διατύπωση άποψης επί των δημιουργημάτων της: Να υποστηρίζει έμπρακτα, κι όχι με λόγια, κάθε προσπάθεια που αφορά το συνάνθρωπο, είτε πρόκειται για τις διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο και τα αντιπολεμικά φεστιβάλ, είτε για κάποιο μαραθώνιο προκειμένου να σωθεί μία ζωή. Δεν υποστηρίζουμε δηλαδή με φανφάρες που είναι εύκολες στο λέγειν και δύσκολες στην πράξη, αλλά με έργα και μάλιστα ιδιαίτερα κοπιαστικά. Ξεκαθαρίζουμε αυτό που αναφέρουμε από το πρώτο Δελτίο Τύπου: Δεν διοργανώνουμε τους Μουσικούς Μαραθωνίους, αυτή είναι η ευθύνη της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρίας που συστάθηκε από φίλους της Έρης, μόνο και μόνο για να γίνουν αυτοί. Η δική μας ευθύνη είναι ηθική πάνω απ'όλα και δεν διαφέρει και πολύ από εκείνη που διαπιστώνουμε στο ενδιαφέρον όλων των μέσων ενημέρωσης. Απλώς το όλο πράγμα ξεκινάει από εδώ και πρέπει από κάπου να ξεκινήσει, αν τα παραδοσιακά μέσα είναι έτοιμα να ακολουθήσουν μόνο αν κάτι αρχίζει να παίρνει την οριστική μορφή του. Αναλάβαμε να βοηθήσουμε στο καλλιτεχνικό και συντονιστικό μέρος μιας έτσι κι αλλιώς πολύ πιο δύσκολης απ'ότι φαίνεται παραγωγής και να το κάνουμε γνωστό σε κάποια μέσα, μέσα στα πλαίσια των δικών μας δυνάμεων. Τα συγχαρητήρια γι' αυτή την προσπάθεια θα πρέπει να δοθούν πάνω απ'όλα σ'εκείνους που βρήκαν το κουράγιο και ξεκίνησαν όλο αυτό το πράγμα. Εμείς και τα υπόλοιπα media ακολουθούμε και υποστηρίζουμε. Και αν χρειαστεί, όπως στον Μαραθώνιο της Κυριακής (που οργανωτικά ικανοποίησε όλους, σύμφωνα με τα λεγόμενα πολλών με τους οποίους μιλήσαμε) αναλαμβάνουμε και το συντονισμό, μια και υπάρχει προηγούμενη εμπειρία και κάτω από πιο αντίξοες συνθήκες.
H συγκίνηση ...της τελευταίας στιγμής
Του Βασίλη Κυριακόπουλου
Λίγο μετά την συναυλία, έξω από ένα άδειο πλέον Gagarin και ενώ η υπερένταση μιας ολόκληρης ημέρας στο πόδι δεν άφηνε ακόμα ίχνος εκ των σημαδιών της κόπωσης να κάνει την εμφάνιση του, συνέβη κάτι που ακούσια αποτέλεσε τη μεγαλύτερη ανταμοιβή της βραδιάς. Ένα κορίτσι πλησίασε μέσα στο δρόμο ρωτώντας... από που θα μπορούσε να πάρει εισιτήριο. Ναι, εισιτήριο γι' αυτή τη βραδιά που είχε πλέον περάσει, φέρνοντας μας όλους πιο κοντά σε ένα σκοπό, αυτόν για τον οποίο η μουσική αποτελεί τον ανυπέρβλητο πρεσβευτή. Εκεί που όλα γίνονται ένα.
Ίσως μια βουτιά στη λάμψη των ματιών της, να ήταν το μεγαλύτερο ευχαριστώ για όλους εκείνους τους καλλιτέχνες που τίμησαν με την παρουσία τους την προσπάθεια αυτή, ακόμα και για τους απόντες εκ του κοινού, που όπως σχολίασε ο Μίλτος Πασχαλίδης προτίμησαν να περάσουν κάπου αλλού τη βραδιά τους. Γιατί τελικά, κάτι μικρά γεγονότα σαν αυτό που συνέβη, μας γεμίζουν με δύναμη και πίστη, για να ξεκινήσουμε ξανά από την αρχή.
Ομάδα
Πολλά ευχαριστώ στις μικρές ομάδες που σχηματίσαμε ώστε να βγει εις πέρας αυτή η παραγωγή:
ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ:
ΖΩΗ Σ'ΑΓΑΠΩ (ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ: ΜΑΡΙΖΑ ΠΕΤΡΑΚΗ)
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:
ΤΑΣΟΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ (Avopolis M.N.)
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΤΥΠΟΥ / ΕΙΣΠΡΑΞΕΩΝ:
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΧΑΛΚΙΔΟΥ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΓΕΝ. ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ:
ΜΑΡΙΑ ΣΑΡΡΗ
ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΗΧΟΥ:
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΜΒΟΥΚΑΣ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΥΠΟΔΟΧΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ - ΤΗΡΗΣΗΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ:
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ (Avopolis M.N.), ΤΙΝΑ ΜΑΛΛΙΑΡΑ (Half Note), ΧΡΙΣΤΙΑΝΝΑ ΦΙΝΕ (Avopolis M.N.)
STAGE MANAGER:
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΟΥΔΑΝΤΑΣ
ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ:
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ (Avopolis M.N.), ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΒΑΛΟΣ (Avopolis M.N.)
ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΩΝ:
ΗΛΕΚΤΡΑ ΤΑΚΟΥ, ΕΙΡΗΝΗ ΣΑΒΒΙΔΟΥ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΥΠΟΔΟΧΗΣ ΤΥΠΟΥ:
ΠΑΝΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΗΣ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ:
ΤΑΚΗΣ ΘΑΝΟΠΟΥΛΟΣ (Avopolis M.N.)
