 |
Όποιος είχε βρεθεί έστω και σε μια απο τις τελευταίες συναυλίες των Τρύπες θα είχε προσέξει ότι ο Μπάμπης Παπαδόπουλος (κιθαρίστας) ήταν αυτός που αφηνόταν περισσότερο στους ψυχεδελικούς ήχους που δημιουργούσε με τις χορδές και τα πετάλια του. Απο την άλλη ο Φλώρος Φλωρίδης είναι ένας απο τους πρώτους έλληνες μουσικούς που "μολύνθηκε" απο τήν ίωση "Jazz αυτοσχεδιασμός" -κοινώς λίγα λόγια πολύ μουσική! Τί άλλο λοιπόν θα μπορούσαν να παρουσίασουν στο Μικρό Μουσικο Θέατρο εκτός απο έναν μουσικο διάλογο;
Το πρώτο θετικό στοιχείο ήταν ο χώρος. Το Μικρό Μουσικό Θέατρο είναι ...πραγματικά μικρό και θυμίζει σαν ένα home studio με μπάρ! Αυτό δεν το βρήκα άσχημο, μιας και δίνει στους καλλιτέχνες μια πιο ανθρώπινη διάσταση και ο κόσμος νιώθει ότι συμμετέχει σε πρόβα με παρουσία κοινου! Αυτό το οικείο μέρος διάλεξαν οι δύο καλλιτέχνες, για να προσφέρουν μια μουσική με κλιμακωτή ανάπτυξη, που ξεκινούσε απο μελώδικα riffs παγιδευόνταν σε λουπαρισμένους ρυθμούς και σαξώφωνα που ουρλιάζαν, ενώ στο τέλος παραδιδόταν σε κουρασμένες μελωδίες η σταματoύσε απότομα, ανήμπορη να ακολουθήσει τους δημιουργούς της στα άγρια τοπία του ήχου που την οδηγούσαν.
Τέλος να πούμε ότι μας γεμίζει αισιοδοξία που υπάρχουν σκηνές που φιλοξενούν "δύσκολα" θεάματα, αλλα επίσης και οτι η σπορά του bebop ή του post rock (Godspeed you Black Emperor η μεριά που θα κοιτάξετε) δεν κάηκε αλλα απορροφήθηκε απο ικανούς καλλιεργητές!
