 |
Με καθυστέρηση μισής ώρας και στήνοντας την παρέα, λόγω διαφόρων "αργόστροφων" εμποδίων κατάφερα να φτάσω στο Μετρό φοβούμενη πως θα έχανα την έναρξη αυτού του live που είχα μεγάλη περιέργεια να ακούσω και να δω. Ο κόσμος είχε ήδη μπεί μέσα και είχε βολευτεί στα τραπέζια και στις μπάρες αναμένοντας υπομονετικά!
Απο Faithfull μέχρι Faithless, ονομάζεται το νέο, συλλεκτικό πραγματικά, πρόγραμμα της Έλλης Πασπαλά, μιας και εκτός απο τα κομμάτια του νέου της δίσκου "Σε ποιό θεό να πιστέψω" (σε μουσική Στάμου Σέμση και στίχους Νίκου Μωραίτη και Γιώργου Χατζιδάκι) απαρτίζεται και απο ξένα, κυρίως mainstream, γνωστά κομμάτια, κατα βάση αγγλόφωνα, που ο Νίκος Μουρατίδης μαζί με τον Άρη Δαβαράκη σχεδόν απειλητικά τις προτείναν να πεί! Για να πώ την αλήθεια, ήμουν σίγουρη για την επιτυχία αυτής της νέας τολμηρής επιλογής της Πασπαλά, μιας και σα φωνή αλλά και σαν προσωπικότητα, είναι απο τις ελάχιστες τραγουδίστριες στην Ελλάδα, που οτι και αν βαλθούν να κάνουν, δε θα το κάνουν απλά καλά, αντίθετα θα του δώσουν νέα χροιά, νέα υπόσταση και μορφή. Ήμουν όμως περίεργη για τα κομμάτια που είχε επιλέξει και για το τρόπο που θα τα απέδιδε.
Γύρω στις 9.00 οι πρώτες νότες ακούστηκαν, σε μια σκηνή γεμάτη απο χαμόγελα και διάθεση να μας συνεπάρουν, οδηγώντας στο εναρκτήριο κομμάτι που ήταν το "Σε ποιό θεό να πιστέψω" και πραγματικά εκεί ήθελα να απαντήσω "Στο θεό που δίνει έμπνευση και χάρισμα σε κάποιους ανθρώπους για να μας δίνουν πραγματικά όμορφα πράγματα και στιγμές". Κατά το πρώτο μέρος ακούστηκαν σχεδόν όλα τα κομμάτια του δίσκου, με ξεχωριστή στιγμή την ερμηνεία του "Δε Μ'Αγαπάς... Γιατί" απο τον ίδιο τον Στάμο Σέμση, που με μεγάλη ειλικρίνεια και τρακ έμοιαζε να καταθέτει την καρδιά του, ο οποίος επίσης μας μάγεψε με το βιολί του.
Το δεύτερο μέρος του live είχε περισσότερο ξένα κομμάτια και ήταν πιο ρυθμικό, με μια διάθεση πολύ πιο δυνατή ως προς τα ακούσματα, κλείνοντας με το εκπληκτικό κατά τη δική τους απόδοση, "Perfect Day", με τους περισσότερους μουσικούς να τραγουδούν (ακούσαμε τη φωνή του Κώστα Μπαλταζάνη για πολύ λίγο και πραγματικά μείναμε έκπληκτοι - ας τραγουδάει πιο συχνά!). Δε γινόταν να τελειώσει όμως εκεί, διότι όλοι επιθυμούσαν κι άλλο! Και ξαναγύρισαν παίζοντας το "Live and Let die" αιφνιδιάζοντας μας εντελώς! Και πάλι είπαν να κλείσουν εκεί το πρόγραμμα, αλλά ..ξαναβγήκαν με κρουστά για να συνοδεύσουν την Έλλη Πασπαλά στο "Temptations", που τελικά ήταν και το αποχαιρετηστήριο κομμάτι αυτού του πολύ ιδιαίτερου προγράμματος.
Κατά τη διάρκεια των πρώτων κομματιών σκεφτόμουνα πως "Α! Αυτό το κομμάτι πρέπει να το αναφέρω, είναι φοβερό"! Στο τέλος κατέληξα να λέω πως όλα τα κομμάτια ήταν φοβερά και κάθε ένα απο αυτά αποτελούσε ξεχωριστό μέρος του προγράμματος.
Να πώ για τα κομμάτια του δίσκου που πραγματικά, με τη συμβολή της Macιτσας και της διάθεσης όλων των μουσικών, η live απόδοση αυτή θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί καλύτερη και απο αυτή του studio, ή για τις διασκευές που σε κάθε κομμάτι η πινελιά των μουσικών και της Πασπαλά τα αναδείκνυαν πολύ περισσότερα δίνοντας τους άλλο αέρα; Ακούστηκαν κομμάτια απο Paul Simon, Dido, K.d. Lang, Lou Reed, Joni Mitchell, Jacques Brel, Suzanne Vega, Madonna, Rolling Stones, Lenny Kravitz, Everything But The Girl, Michael Jackson, Marianne Faithfull αλλά και άλλων! Κάποιες απο τις ιδιαίτερες στιγμές ήταν η διασκευή του "I was made for loving you" σε μια Latin - Tango, αν δεν κάνω λάθος, εκτέλεση κατά το οποίο μείναμε ειλικρινά άφωνοι όταν καταλάβαμε για ποιό κομμάτι επρόκειτο.
Είχαμε όμως και την τύχη να ακούσουμε τον David Lynch να τραγουδάει και να ερμηνεύει μια αληθινή ιστορία για το πως βρέθηκε εδώ που βρίσκεται σήμερα, το "If you can't say no" του Lenny Kravitz, αλλά και το "Satisfaction" σε μια jazz εκτέλεση με την Πασπαλά στα πλήκτρα και στα κρουστά. Με τον αέρα του αυθεντικού Jazz μουσικού ερμήνευσε με έναν δικό του, πολύ άμεσο τρόπο αυτά τα κομμάτια, έπαιξε με το κοινό, μη σταματώντας να δίνει και κείνος τη δική του νότα σε όλο αυτό το παιχνίδι μιας και πρόκειται για τον βασικό ενορχηστρωτή αυτού του προγράμματος που σε ελάχιστο χρονικό διάστημα στήθηκε με τον πιο άρτιο τρόπο.
Η Πασπαλά, περισσότερο σαν performer σ' αυτή τη δοκιμασία, επιβλητική και παιχνιδιάρα, με τη σιγουριά της αγάπης γι αυτό που έπραττε, έπαιζε με τις ματιές και τις κινήσεις, τα συναισθήματα και τους στίχους δίνοντας οδηγίες και κίνητρο για αυτό το μουσικό παιχνίδι και στους μουσικούς και στο κοινό. Δε σταμάτησε ούτε στιγμή να προσφέρει τον ενθουσιασμό και τη χαρά της επιλογής αυτής να παίξει με αυτά τα νέα κομμάτια για κείνη, να τα ζει και παράλληλα να μας βάζει ανυποψίαστα για μας να τα ζούμε και να καταλαμβανόμαστε απο ένα πλατύ χαμόγελο.
One woman show, οne man show για τον καθένα ξεχωριστά, μιας και η προσωπικότητα του καθενός συνέβαλε φανερά μα και διακριτικά, one Mac show αφού δε θα έβγαινε όλο αυτό χωρίς τη συμβολή της, αλλά και ένα show μιας ομάδας που όπως έιχαν δηλώσει λίγες μέρες πρίν την έναρξη των παραστάσεων εκ στόματος David Lynch "Είμαστε εδώ για να περνάμε καλά και ή ουσία είναι αυτή. Να χαλαρώνουμε, να παίζουμε αυτά που μας αρέσουν, να πειραματιζόμαστε και να γελάμε με τα αποτελέσματα". Και περάσαμε και μείς καλά και γελάσαμε με τα αποτελέσματα του πειράματος ή καλύτερα χαμογελάσαμε αληθινά!
Αυτή η παράσταση αποτελεί μια πρόκληση για όσους φοβούνται να βγούν απο τα όρια του "έντεχνου - ποιοτικού" αλλά και γι αυτούς που χρίζονται mainstream και τους φοβίζει η βαρύτητα των ορίων των προηγούμενων, αλλά και ένα κάλεσμα γι αυτούς που αγαπάνε την καλή μουσική ανεξαρτήτου είδους και αναζητάνε την πραγματική διασκέδαση. Γιατί πάνω απο όλα η ουσία είναι η καλή μουσική και η αληθινή διασκέδαση και η Πασπαλά καθώς και όσοι συμβάλλουν σε αυτό το πείραμα ξέρουν να το πράττουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να το μεταδίδουν απλόχερα.
Just a perfect night, I am glad we spend it with you...
