 |
Μια και μοναδική συναυλία στο ΡΟΔΟΝ, στον ίδιο χώρο που δυο χρόνια πριν είχαν δώσει ένα χειμαρρώδες συναυλιακό τριήμερο. Επιπλέον μια από τις φήμες / πληροφορίες που κυκλοφορούν κατά κόρον για Τα Ξύλινα Σπαθιά, θέλει την συγκεκριμένη εμφάνιση ως ιδανική για την ηχογράφηση ενός live album. Άκρως ευχάριστη η είδηση, αφού σχεδόν σε κάθε συναυλία όλο και κάποια καινούργια εκτέλεση ή ενορχήστρωση κάνει τα εμφάνιση της.
Η πρώτη αίσθηση, με την είσοδο στον ΡΟΔΟΝ, ήταν μάλλον αντιφατική. Έχοντας συνηθίσει σε sold out εμφανίσεις, σε ξενίζει η "απλά γεμάτη" αίσθηση που δίνει πλέον ο χώρος, λόγω του περιορισμού των εισιτηρίων. Πάνε πλέον οι βάρβαρες βραδιές που τα κύματα από την αρένα μεταφέρονταν μέχρι το bar. Μάλλον πρέπει να συνηθίσουμε στον αέρα πολιτισμού -ο οποίος είναι αρκετά δροσερός- και να κρατήσουμε καλά χαραγμένες τις αναμνήσεις εφηβικών χρόνων μέσα σε παλλόμενους χώρους.
Οι εκπλήξεις δε σταματούν εδώ όμως, αφού παραδόξως η συναυλία έχει ξεκινήσει -σχεδόν- στην ώρα της! Πάει χάλασε ο κόσμος δηλαδή... Το Ατλαντίς, ανοίγει τη βραδιά, χαϊδεύοντας κυριολεκτικά τα αυτιά. Από το πρώτο κομμάτι γίνεται αντιληπτό ότι σημείο αναφοράς στη βραδιά θα είναι ο ήχος. Ένας πραότατος Παύλος δίνει αποφασιστικά τον καλύτερο του εαυτό, τόσο μουσικά όσο και ερμηνευτικά. Δεμένος όσο ποτέ ο ήχος, με σφιχτό και ακριβές μπάσο, κιθάρες που παίζουν με τα όρια τους, φροντίζοντας όμως να είναι ακριβέστατες και φυσικά όλα αυτά πλαισιωμένα από τα πιο tricky electro samples.
Μετά από αρκετή ώρα η θερμοκρασία αρχίζει να ανεβαίνει. "Πάρε με στη χώρα που χορεύουν όλοι όλη μέρα" μας τραγουδούν και η ανταπόκριση είναι απόλυτα προβλέψιμη. Ακολουθούν πολύ καλές εκτελέσεις με κορυφαία στιγμή αυτή του "Βροχοποιού", στην οποία η κιθάρα στο σόλο βάζει πραγματικά τα δυνατά της. Πολύ καλή και αυτή της "Σιωπής" στο δεύτερο encore -από τις λίγες φορές που τα φωνητικά ακούγονται πεντακάθαρα- ενώ λίγο μετά η συναυλία κλείνει με τον "Ναυαγό". Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο εκτός από κορυφαίο ήχο. Ο Παύλος μίλησε ελάχιστες φορές -εκ των οποίων τη μια για να συστήσει ένα μυστήριο τυπάκο με καπελάκι, ο οποίος είχε βρει τη θέση του στη σκηνή δίπλα στα drums παίζοντας bongos! Αν εξαιρέσουμε, δε, την "Αδρεναλίνη", τα παιχνιδιάρικα φωνητικά του ήταν ιδιαίτερα περιορισμένα.
Όλα αυτά ίσως και να επαληθεύουν την πληροφορία και να δούμε τη βραδιά σε κάποιο ράφι δισκοπωλείου. Ομολογώ όμως ότι για μια -πολυπόθητη- ηχογράφηση, περίμενα τελείως διαφορετικό set list, με ιδιαίτερη βαρύτητα σε κομμάτια που έχουν ουσιαστική διαφορά στην ζωντανή εκτέλεση τους, καθώς και σε ακυκλοφόρητα. Η εμφάνιση χαρακτηρίζεται μάλον ...γενικού ενδιαφέροντος χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι κακό.
Βγαίνοντας στέκομαι απέναντι από μια αφίσα καλυμμένη με logos "καλοπροαίρετων" sponsors. Από πάνω κάτι γράφει για Ξύλινα Σπαθιά. Το μυαλό τρέχει. Άραγε θα δούμε τα πολύχρωμα σηματάκια να υπερτερούν; Έχει μείνει κάτι για να πουληθεί; Σίγουρα ναι. Γιατί από κάπου πηγάζουν αυτοί οι στίχοι που σερβίρονται σε ασημένια νούμερα. Γιατί το παράπονο του ότι έχουν ισοπεδωθεί όλα ξεπηδά από κάτι που σε διαπέρασε και δε μπορείς να το ξεχάσεις.
Είναι παράδοξο καμιά φορά το να ζητάς να μεγαλώνεις μαζί. Είναι απλοϊκό. Η ματιά που ταξιδεύει είναι ανοιχτή και ζει. Δε χωρίζουμε ποτέ, πλανιόμαστε σε δρόμους παράλληλους. Κάποιες φορές τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ διαφορετικά από ότι δείχνουν. Όταν έχεις νοιώσει όμως ξέρεις ότι αξίζει να ρισκάρεις και να εμπιστευτείς. Κι' όταν αγαπάς συγχωρείς, γιατί όποιος καυχιέται ότι είναι αλάθητος, απλά δεν έζησε.
