Ένα περίπου μήνα μετά την κυκλοφορία του album "Ένας κύκλος στον αέρα", Τα Ξύλινα Σπαθιά διάλεξαν τη μουσική σκηνή Δίπλα στο ποτάμι, για να αναπληρώσουν με ένα συναυλιακό διήμερο το happening που προγραμματιζόταν στο Γκάζι.
font face="Arial" size="2">Φθάνοντας εκεί αρκετή ώρα πριν μιας και δεν υπήρχε προπώληση, παρατηρήθηκε μια παρατεταμένη καθυστέρηση οφειλόμενη στο γεγονός ότι για μια ακόμα φορά το sound check γινόταν τελευταία στιγμή. Αν μη τι άλλο ήταν δικαιολογημένο αφού στην εμφάνιση τους την Παρασκευή παρουσιάστηκαν αρκετά προβλήματα στον ήχο, τα οποία επέδρασαν κατά προέκταση αρνητικά σε όλο το κλίμα της βραδιάς, η οποία ουδεμία σχέση είχε με αυτό που είδαμε το Σαββατόβραδο.
Ξεπερνώντας τα αρνητικά, η βραδιά ξεκίνησε με πολύ καλές προϋποθέσεις, με όσο ακριβώς κόσμο χρειαζόταν για να δημιουργήσει ένα θερμό κλίμα, αν και δεν έλειψαν παρουσίες που "ξένιζαν". Αρκετά κοριτσάκια πάντως σιγοψιθύριζαν σχολιάζοντας την παρουσία των αδερφών Πλιάτσικα στο χώρο.
Τα Ξύλινα Σπαθιά έκαναν λίγο μετά τις 11 την εμφάνιση τους επί σκηνής και τη βραδιά άνοιξε η "Τελευταία φορά". Η αμεσότητα που προσέφερε η σκηνή λειτούργησε πολύ θετικά και αυτό έγινε αντιληπτό από την πρώτη στιγμή. Σύντομα ο Παύλος έβγαλε την κιθάρα και άρχισε να χορεύει πάνω στη σκηνή. Η θερμοκρασία ανέβηκε κατακόρυφα και ήταν φανερό ότι ο χώρος δεν είναι ικανός να την αντέξει. Λίγο μετά το "Λιωμένο παγωτό" προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο, ρώτησε γελώντας "εντάξει είμαι παιδιά;" και ανταποδίδοντας τη θετική ανταπόκριση, ακούσαμε το "Πάρε με μαζί σου" ενώ η χαμηλοτάβανη αίθουσα είχε μετατραπεί πλέον σε καμίνι.
Το set list αυτής της εμφάνισης απλά... χειμαρρώδες. Οι συνεχείς, πολύ επιτυχημένες εναλλαγές ανάμεσα σε παλιά και νέα κομμάτια δεν άφησαν κανένα παραπονεμένο. Highlight της βραδιάς δεν ήταν άλλο από την εκρηκτική, εξ ολοκλήρου διασκευασμένη εκτέλεση του "Στο νότο", με μια τρίτη στροφή που έμοιαζε σα μόλις να βρήκε το δρόμο της μέσα από την παθιασμένη ερμηνεία, εκπληκτικά γεμίσματα από την ηλεκτρική και πανέμορφα electro samples από τον Βασίλη Γκουνταρούλη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα των αστείρευτων ενορχηστρωτικών ιδεών του group, που δείχνει με το δικό του ξεχωριστό τρόπο ότι η μουσική είναι ζωντανή και αναπνέει.
Κλείνοντας το δεύτερο encore με το "Τροφή για τα θηρία", o Γιάννης Μήτσης πέταξε τις μπαγκέτες του, τα φώτα άναψαν και ο χώρος άρχισε σιγά σιγά να αδειάζει. Απλόχερο ευχαριστώ στους πιστούς που έμειναν, το τρίτο (!) encore το οποίο άνοιξε "Ο ναυαγός" και ακολούθησαν το "Τι περιμένουν" και "Οι συμμορίες της ασφάλτου". Γιατί η μουσική δεν έχει τέλος... όχι αυτή τουλάχιστον…
