Αυτή η ιστορία λεει πως ήτανε μια μπάντα που ανεβηκε στα συννεφα, και έμεινε εκεί για πάντα…..
Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγράψει κανείς την συναυλία που παρακολουθήσαμε στον Σταυρό του Νότου. Και αυτό γιατί τα Σπαθιά έδωσαν μια απάντηση σε όσους τους κατηγορούν τόσο καιρο (και πολλές φορές δίκαια) για μετριότατες εώς κακές live εμφανίσεις… Ομολογούμε πως μετά τα τελευταία που ακούστηκαν για τα live του συγκροτήματος είχαμε πάει στην συναυλία αρνητικά προκατειλημμένοι. Ο κόσμος πολύς, αλλά το μαγαζί δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Στον πάνω όροφο υπήρχαν τα τραπεζάκια και αυτό ήταν που χάλαγε τον παλμό της συναυλίας, παρόλα αυτά, αν και δεν υπήρχε το ανάλογο πάθος, υπήρχε η δίψα για ένα πραγματικά καλό live. Και τα Ξύλινα Σπαθιά μας το έδωσαν και με το παραπάνω. Από το πρώτο κιόλας τραγούδι καταλάβαινε κανείς ότι η συναυλία θα ήταν πάρα πολυ καλή. Από την μία ο υπέροχος ήχος και από την άλλη ένας Παύλος τρομερά κεφάτος και δυναμικός. Τα ηλεκτρονικά εφέ διαδέχονταν το ένα τον άλλο, και “το καινούργιο σπαθί” όπως είπε ο Πάυλος μιλώντας για τον καινούργιο κιθαρίστα του συγκροτηματός έδωσε τα διαπιστευτηριά του. Βέβαια τα κλασσικά solo τα έπαιζε σχεδόν σε κάθε τραγούδι ο Παυλίδης, όμως η προσθήκη την νέας κιθάρας προσέδιδε στον ήχο υπέροχα γεμίσματα και πολλά εφέ. Δεν θα σχολιάσουμε τα τραγούδια που παίχτηκαν, καθώς ήταν το κλασσικό playlist που με κόπο κατόρθωσε να συγκεντρώσει ο Β. Κυριακόπουλος. Αίσθηση προκάλεσε η “αφιέρωση” του “Οι Συμμορίες Της Ασφάλτου” στην πρώην Γιουγκοσλαβία, τραγούδι στο οποίο είχαν προστεθεί και στίχοι για την Γιουγκοσλαβία. Το τελικό αίσθημα που μας έμεινε από αυτή την συναυλία είναι ότι Τα Ξύλινα Σπαθιά - όταν βρίσκονται στη μέρα τους - αποτελούν ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα όσον αφορά στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Πραγματικά δεν παίζουν απλώς ότι βγάζουν στους δίσκους, αλλά κάθε φορά προσθέτουν και από ένα διαφορετικό στοιχείο σε κάθε τους κομμάτι και έχουν απίστευτα ξεσπάσματα επί σκηνής. Αρκεί βέβαια να πάιζουν πάντα όπως στην συγκεκριμένη συναυλία…..
Σωτήρης Κουσούρης
 |
Με τι προδιάθεση μπορείς να παρακολουθήσεις μια συναυλία όταν πριν την είσοδο στο χώρο ο πορτιέρης σου κάνει την εκπληκτική ερώτηση: ¨Έχετε κάνει κράτηση;¨ - με το γνωστό ειλικρινέστατο χαμόγελο που συνήθως τους διακρίνει. Η κατάσταση χειροτέρεψε στην πρώτη επαφή με τον συναυλιακό αφού στο κάτω μέρος τα τραπεζάκια ήταν πρόχειρα μαζεμένα στην άκρη δίνοντας την αίσθηση της πρόχειρης φιλοξενίας, ενώ στο πάνω διάζωμα απτόητοι οι θαμώνες του καταστήματος συναγωνίζονταν για το ποιός έχει το καλύτερο τραπέζι. Το ποτάκι ευτυχώς βοήθησε στο να ξεχάσουμε το γύρω περιβάλλον και να χαλαρώσουμε αν και οι securitάδες του μαγαζιού δεν άφησαν και πολλά περιθώρια.
Τα Ξύλινα Σπαθιά δεν είχαν σκοπό φυσικά να απογοητεύσουν κανένα. Εμφανίστηκαν ελαφρά συγκρατημένοι – ίσως και λόγω του χώρου – αλλά με εκπληκτικό ήχο. Κατά κοινή ομολογία πλέον, καμία συναυλία τους δεν είναι ίδια, αφού σε κάθε μια παίζουν τα κομμάτια διαφορετικά. Ακόμα και για την ελαφρά έλλειψη πάθους, ίσως να μην είναι υπεύθυνοι μόνο αυτοί αφού ακόμα και σε στιγμές απόλυτης συγκέντρωσης, όπως στην εκτέλεση του ¨Φωτιά στο λιμάνι¨ ο Παύλος χρειάστηκε να διακόψει. ¨Hey mister…σβήσε αυτή την camera¨ λέει απευθυνόμενος σε κάποιον αφελέστατο ο οποίος έχει την εντύπωση ότι ξεχωριστές στιγμές σαν και αυτές μπορούν να αναπαραχθούν ξανά σε κάποιο οπτικό μέσο. Η διαπεραστική λάμψη που έσπαγε το χαλαρωτικό ημίφως χάνεται και το trip συνεχίζεται.
Σε ένα υπερπλήρες set, τα Ξύλινα Σπαθιά έδειξαν για μια ακόμα φορά ότι μπορούν μεν να παίξουν παντού, αλλά το συναίσθημα που αποπνέει κάθε χώρος κάνει την εμφάνιση τελείως διαφορετική. Τα καινούργια τους κομμάτια δοκιμασμένα πλέον, και με αποδοχή από το κοινό, μας προϊδεάζουν για ένα εκπληκτικό δίσκο που αναμένουμε εδώ και πάρα πολύ καιρό. Το ¨θα θελα να ‘μουν σαν εσένα¨ μαζί με την ¨Γη των λωτοφάγων¨ στριφογύριζαν για αρκετή ώρα στο μυαλό μετά τη συναυλία.
Βασίλης Κυριακόπουλος
Setlist
Μόνο αυτό
Πουλιά
Δεν έχει τέλος
Πρέπει να έρθεις
Ρόδες
Ένα παράξενο τραγούδι
Τροφή για τα θηρία
Βασιλιάς της σκόνης
Ρομπότ
Στο βράχο
Φωτιά στο λιμάνι
Λιωμένο παγωτό
Τι περιμένουν
Χάρτινος ουρανός
Ατλαντίς
Αδρεναλίνη
Θα θελα να ‘μουν σαν εσένα
Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη
Ξεσσαλονίκη
Ότι θες εσύ
Τρένο φάντασμα
Ερώτηση κλειδί
Βροχοποιός
Χάθηκα
Κάιν
Σιωπή
Συμμορίες της ασφάλτου
Το καράβι
Γη των λωτοφάγων
Πάρε με μαζί σου
