Πριν ξεκινήσω την κριτική της συναυλίας θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν γίνεται να είμαι πολύ αντικειμενικός σε ο,τι αφορά τις Τρύπες και τις συναυλίες τους. Ήταν το πρώτο ροκ συγκρότημα που είδα live, μερικές απο τις πιο έντονες στιγμές της εφηβείας μου τις έζησα σε συναυλίες τους και τις βλέπω πάντα σαν μια ευκαιρία για να ξανανοιώσω δεκαέξι χρονών και να περάσω καλά.
Σίγουρος ότι δεν θα με απογοητεύσουν πήγα στο club του Μύλου, έναν μικρό αλλά τέλειο συναυλιακό χώρο, που ήταν κατάμεστο απο δεκαπεντάχρονους μέχρι σαραντάχρονους φίλους του συγκροτήματος. Μετά την καθιερωμένη πλέον πενηντάλεπτη καθυστέρηση, οι Τρύπες βγήκαν στην πολύ γνώριμη γι’αυτούς σκηνή του club, και ξεκίνησαν με τρία τραγούδια από τον τελευταίο τους δίσκο. “Διψάω Σαν Ψάρι Στον Βυθό”, “Ακίνδυνο Τραγουδάκι” και “Μέσα Στις Εκλογές Των Άλλων”, ελαφρά παραφρασμένο για να ταιριάζει με το κλίμα των ημερών, όπως και το “H Μάσκα Που Κρύβεις” που ήταν αφιερωμένο στους φιλαλήθεις πολιτικούς μας. Το μεγαλύτερο κομμάτι της συναυλίας ήταν αφιερωμένο στις δύο τελευταίες κυκλοφορίες του συγκροτήματος, με φωτεινές εξαιρέσεις τα “Άχαρη Μέρα”, “Εδώ” και “Aμνησία”. Το γεγονός αυτό δεν φάνηκε να στεναχωρεί και πάρα πολλούς, αφού η συμμετοχή του κοινού, ήταν συνεχής σε όλα τα τραγούδια, και μέχρι και οι τοίχοι του club έσταζαν ιδρώτα αφού οι θερμοκρασία είχε φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα.
Όπως κάθε συγκρότημα που σεβέται τον εαυτό του, έτσι και οι Τρύπες κράτησαν τα καλύτερα για το τέλος, και μας είχαν και μια έκπληξη, μια εκπληκτική εκτέλεση του “Κράτα Το Σώου Μαϊμού”, και συνέχεια με “Δεν Χωράς Πουθενά”– όπου ο Αγγελάκας φρόντισε να δροσισεί το κοινό με την βοήθεια αρκετών κουβάδων νερού – “Ταξιδιάρα Ψυχή” και τέλος με το “’Ολες οι Απαντήσεις”. Φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να μην βγουν για encore, το οποίο περιλάμβανε τα “Κανονικά Παιδιά”, “Στον Παράδεισο”, το αγαπημένο τραγούδι του κοινού που το ζητούσε απο την αρχή της συναυλίας και το διασκέδασε δεόντως, και το τελευταίο τραγούδι του live “Artistz”.
Παίζοντας 25 τραγούδια και για δύο ώρες παρά κάτι, οι Τρύπες έδωσαν άλλη μια πολυ καλή συναυλία, ο κόσμος έφυγε ιδρωμένος και ευχαριστημένος και το group έδειξε ότι είναι σαν το παλιό κρασί - όσο μεγαλώνει γίνεται και καλύτερο. Αρκετοί όμως, όπως και εγώ έφυγαν με ένα παράπονο. Γιατι αμέλησαν τόσο πολύ το παρελθόν τους; Καλά και άγια τα καινούργια τραγούδια, δε λέω, αλλά δεν υπήρχε χρόνος για να τιμήσουν λίγο και τις δύο πρώτες κυκλόφοριες τους; Ένταξει, ίσως ζητάω πολλά, αλλά είναι λίγο δύσκολο να ταξιδέψεις πίσω στο 1992 κάτω απο τους ήχους του 2000, και όπως προείπα, δεν υπάρχουν και πολλές ευκαιρίες για να ξαναγίνεις δεκαέξι.
