 |
Τι ακούτε στα laptop σας;
Αυτή την περίοδο ακούμε πολύ Kills, Futureheads, Sons And Daughters, αλλά και παλιότερα κλασικά πράγματα, όπως Clash και Beatles.
(ο συνάδελφος και συναγωνιστής Φώτης Βαλλάτος υποβάλει την επόμενη ερώτηση..)
Εκτός από ένα σπουδαίο γκρουπ, καταλήξατε να γίνετε εξίσου σημαντικά Fashion Icons για την χρονιά που μας αφήνει, με φωτογραφίσεις μόδας σε ξένα περιοδικά. Πως νιώσατε για την τροπή που πήραν τα πράγματα;
Άψογα, γιατί έχουμε την ευκαιρία να μας χαρίζουν ακριβά κι ωραία ρούχα! Χωρίς πλάκα τώρα, είμαστε όντως μια πολύ καλή μπάντα (σ.σ: Επιτέλους και ένα συγκρότημα που δεν το παίζει κρυφό-μετριόφρον, αλλά έχει απόλυτη επίγνωση της μουσικής της αξίας…), αλλά επουδενί δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας fashion icons. Εννοείται ότι μας αρέσει να ντυνόμαστε καλά ή να φοράμε ρούχα που μας χαρακτηρίζουν ως ένα συγκρότημα, αλλά τίποτα περαιτέρω. Πάρε τον Paul, ας πούμε: ποιος άλλος θα φορούσε ένα ψεύτικο μουστάκι στις ζωντανές του εμφανίσεις, αν δεν είχε απόλυτη επίγνωση της εικόνας που πλασάρει; Αν ήταν έναν ακόμη συνηθισμένος τυπάκος, θα έβγαινε να παίξει απλά, αλλά ο Paul φόρεσε το μουστάκι για να δηλώσει αυτό ακριβώς: ότι δεν είναι συνηθισμένος, ότι είναι είναι ξεχωριστός κι ότι η πράξη αυτή υποδηλώνει πολλά για τον χαρακτήρα του.
Αυτό είναι αποκύημα των σπουδών σας σε Σχολές Ιστορίας Τέχνης;
Δεν χρειάζεται να έχεις κάνει Ιστορία Τέχνης για να εκτιμήσεις την Τέχνη, σε όποια μορφή κι αν την συναντήσεις. Ούτε χρειάζεται να έχεις σπουδάσει μουσική, για να παίζεις καλή μουσική! Δεν είμαστε μια κάστα ξεχωριστών ατόμων που ασχολούνται με την Τέχνη. Οι περισσότεροι φίλοι μας πηγαίνουν σινεμά, διαβάζουν βιβλία, ακούνε καλή μουσική, πηγαίνουν σε εκθέσεις ζωγραφικής (σ.σ: μάλλον για τον λόγο αυτό είναι φίλοι σας…). Για τον λόγο αυτό προσέχουμε τόσο πολύ τα βιντεοκλίπ μας. Δεν καταλαβαίνω αυτούς που υποτιμούν την αξία του βίντεο. Έχεις την μοναδική ευκαιρία να δείξεις την μουσική και την άποψη σου περί τέχνης σε τέσσερα λεπτά μπροστά σε εκατομμύρια κόσμο ανά την υφήλιο και θα τη σπαταλήσεις; Πρέπει να είσαι βλάκας!
Τι θυμάσαι από την Ελλάδα;
Καταρχάς, ερχόμουν στην Ελλάδα συνέχεια όταν ήμουν μικρός. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο νου με την λέξη Ελλάδα είναι η μυρωδιά του χώματος το καλοκαίρι, επειδή έχω περάσει πολλά καλοκαίρια στον Πειραιά. Αυτή η ζεστή, υγρή μυρωδιά του ελληνικού εδάφους πριν και μετά την βροχή. Τη γιαγιά μου θυμάμαι, την οποία θα δω αύριο, στο μεσημεριανό τραπέζι που θα μου έχουν ετοιμάσει στο πατρικό μας σπίτι στον Πειραιά. Να κάθομαι στο σπίτι των παππούδων μου στην Νίκαια και να τρώω παγωτό σοκολάτα πάνω σε ένα τεράστιο πάτωμα από λευκό μάρμαρο. Ναι, αυτή η εικόνα μου έρχεται συνέχεια στο νου.
 |
Η επαφή σου με το ρεμπέτικο;
Ο πατέρας μου έφυγε από την Ελλάδα και μετακόμισε στην Αγγλία στα 12 του χρόνια και ήθελε τόσο πολύ να μην αποκοπεί από τις ελληνικές του ρίζες. Κι όταν εμείς μεγαλώναμε στην Αγγλία, μας έπαιζε συνέχεια ελληνική μουσική, κυρίως ρεμπέτικα. Μετά άρχισα να την ψάχνω πιο πολύ με την μυθολογία σχετικά με το πώς γράφτηκαν κάποια θρυλικά τραγούδια, την ιστορία τους, τις μορφές που σημάδεψαν το ιδίωμα. Μου άρεσε πολύ να μαθαίνω ιστορίες για τους περιθωριακούς αυτούς τύπους που 70 χρόνια πριν, συνήθιζαν να μαχαιρώνουν ο ένας τον άλλον και μετά να καπνίζουν ‘μαύρο’ στα καμαρίνια τους. Ακραία μουσική, αδιαμφισβήτητα!
Θα βρεις τελικά χρόνο να ψωνίσεις δίσκους από το Μοναστηράκι αύριο;
Δεν ξέρω, μακάρι, έχουμε το οικογενειακό τραπέζι που πρέπει να πάω και μετά αν βρω χρόνο, σίγουρα θα κατέβω.
(ο Nick κουρδίζει την κιθάρα, αλλά το αυτί του πιάνει την κουβέντα…)
Aw, cammon, let’s go down for some shopping!
Με όλον αυτόν τον ντόρο γύρω από το όνομα σας, πρέπει να έχεις αρχίσει να βλέπεις μερικούς δημοσιογράφους ως το κατώτερο είδος ζωής στον πλανήτη…
Όχι μωρέ, απλά μερικοί είναι πρηξαρχίδηδες (σ.σ: busting our balls είπε συγκεκριμένα…) όταν αρχίζουν και σε ρωτάνε πράγματα για την προσωπική σου ζωή (σ.σ: πάλι καλά που πρόλαβε και το είπε αυτό, γιατί ετοιμαζόμουν να τον ρωτήσω για την Eleonore των Fiery Furnaces…). Τα αγγλικά ταμπλόιντ είναι πολύ βρώμικα. Γενικά όμως οι εφημερίδες στην Αγγλία έχουν το εξής: είναι διεφθαρμένες, αλλά διαθέτουν εξαιρετικά έξυπνους και προικισμένους δημοσιογράφους. Αυτό που κάνω τώρα εδώ ας πούμε, δεν θα μπορούσα να το κάνω στην Αγγλία, γιατί κανείς δεν θα με ρωτούσε για το μουσικό μέρος της ζωής μου κι όλοι θα ενδιαφέρονταν να μάθουν για το πόσες γκόμενες έχω. Εδώ είναι διαφορετικά, γι’ αυτό και κάθομαι και σας μιλάω.
 |
Πες μου μερικές ερωτήσεις που θεωρείς προσβλητικές.
Το κατά πόσο γαμάμε groupies μετά τις συναυλίες μας είναι εξαιρετικά αναξιοπρεπές εκ μέρους ενός δημοσιογράφου να το ρωτήσει. Κι αν με ρωτούσες εσύ τώρα, θα σου απαντούσα, όχι, δεν γαμάμε groupies γιατί δεν παίζουμε μουσική για τον σκοπό αυτό. Επίσης βαριέμαι δημοσιογράφους που κάνουν τις ίδιες κλισέ ερωτήσεις, βαρετές και ανούσιες, όπως «Από πού πήρατε το όνομα σας;» και «Από πού επηρεαστήκατε μουσικά;».
Έχεις κάνει πολλές δουλειές. Ποια η χειρότερη που αναγκάστηκες να κάνεις ποτέ;
Έχω κάνει του κόσμου τις χαμαλοδουλειές, όπως το να πλένω πιάτα σε εστιατόρια ή να καθαρίζω χώρους, αλλά η χειρότερη και η πιο αντιδημιουργικη δουλειά με την οποία ασχολήθηκα, ήταν χειριστής ηλεκτρονικού υπολογιστή σε ένα μικρό γραφείο στην Γλασκόβη. Δεν ήταν τόσο η φύση της δουλειάς, όσο το γεγονός ότι οι προϊστάμενοι μου ήταν απαίσια, μικρά ανθρωπάκια, διπρόσωποι και ρατσιστές, που με την λίγη εξουσία που νόμιζαν ότι είχαν, μπορούσαν να σου γαμήσουν όλη τη μέρα. Κι αυτό πιστεύω ότι είναι το κλειδί για να έχεις μια ευτυχισμένη εργασιακή ζωή: πρέπει να τα πηγαίνεις καλά με τους προϊσταμένους και τους υφιστάμενους σου. Αν δεν συμβαίνει αυτό, καλύτερα να αλλάξεις δουλειά…
Αγαπάς και τις ταινίες του Woody Allen, απ’ όσο ξέρω.
Τον λατρεύω τον Woody Allen, ειδικά τις slapstick κωμωδίες, σαν το Bananas, το Annie Hall και φυσικά το Sleeper. Φοβερό εργάκι αυτό το τελευταίο, ίσως το καλύτερο του.
Monty Python;
Ναι, ασφαλώς, αν και θα προτιμήσω το Faulty Towers. Οι Pythons ήταν έξι πανέξυπνοι κωμικοί, που ιδρύσαν την δική τους σχολή κωμωδίας, αλλά στην πορεία πολλοί άνθρωποι, με πολύ λιγότερο χιούμορ από αυτούς και λιγότερες ικανότητες, προσπάθησαν να τους μιμηθούν, ανεπιτυχώς.
Σε ποιους αναφέρεσαι;
No way! Δεν πρόκειται να σου πω, είναι γνωστός! (σ.σ: υποψιάζομαι Blackadder…)
 |
Αλήθεια, έχετε βγάλει χρήματα από τότε που έγινε το μεγάλο μπαμ με τους FF;
Δεν είναι ότι έχουμε παράπονο, αλλά προσωπικά μιλώντας, έβγαζα πολύ περισσότερα όταν δούλευα ως καθηγητής. Τα χρήματα από τα πνευματικά δικαιώματα θα φτάσουν στα χέρια μας πολύ αργά και η διαδικασία δεν αφήνει πολλά περιθώρια ελπίδας ότι θα γίνεις πλούσιος σε ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Δεν είμαστε σε μια μπάντα για να γίνουμε πλούσιοι! Αν θες να βγάλεις χρήματα, διάλεξε μια άλλη δουλειά καλύτερα…
…όπως το να γίνεις μάνατζερ σε μια επιτυχημένη μπάντα, ίσως;
(ο Alex φέρνει το δάκτυλο του στο στόμα του, κάνοντας μου το σινιάλο να σωπάσω, αφού απέναντι μας καθόταν ο μάνατζερ τους, αλλά δεν μπορεί να συγκρατήσει τα γέλια του, γεγονός που δίνει το σύνθημα να ξεσπάσει η ομήγυρη στα γέλια…)
Ναι, ακριβώς! Αν έμαθα κάτι στη ζωή μου μέχρι στιγμής είναι ότι, αν αποφασίσεις να ασχοληθείς επαγγελματικά με την μουσική, θα παραμείνεις φτωχός σε όλη σου την ζωή.
Έλα τώρα, είναι ο Paul McCartney και ο Elton John φτωχαδάκια;
Όχι, εννοείται, άλλη φάση όμως αυτοί…
Ο Gary Barlow, ο οποίος πρόσφερε τόσο σημαντικές υπηρεσίες στην Μουσική, που βρίσκεται αυτή τη στιγμή Alex;
Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι ο Gary αυτή τη στιγμή νοσηλεύεται σε ένα Νοσοκομείο για Μαλάκες (σ.σ: a hospital for wankers, ήταν η ακριβής έκφραση…). Κι είχα ορκιστεί να μην μιλήσω ποτέ άσχημα για έναν συνάδελφο μου, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση μαλάκα…
 |
Οπότε περιμένω την Λίστα σου με τους 5 Μεγαλύτερους Μαλάκες της Μουσικής.
Ο ένας θα είναι σίγουρα ο Yngwie Malmsteen… Kαι ο άλλος ασφαλώς ο ντραμερ των Metallica, πως τον λένε…
Lars Ulrich
Ναι, ο Lars. Ελεεινός τύπος! Έκανε μήνυση σε μικρά παιδιά επειδή κατέβαζαν τραγούδια από το Ιντερνετ… Τι βλάκας!
Ο Malcolm McLaren;
Με τίποτα! Ο άνθρωπος ήταν 50 χρόνια μπροστά από την εποχή του. Κάθε εποχή χρειάζεται έναν τέτοιο τύπο, που να φέρνει άνω κάτω την μουσική βιομηχανία. Η πρόκληση είναι στοιχείο της μουσικής και ο McLaren αυτό ακριβώς έκανε: να προκαλεί συνέχεια με τις πράξεις και τα λόγια του. Το ίδιο έκανε κι ο Morrissey, έτσι δεν είναι; Για μένα ένα από τα καλύτερα μουσικά βιβλία όλων των εποχών, το England’s Dreaming του Jon Savage, χρωστάει πολλά στο κεφαλαίο εκείνο που αναφέρεται στον McLaren και την Vivienne Westwood.
Κάπου εδώ ο – ευγενέστατος κατά τ’ άλλα μάνατζερ τους – μου έκανε σήμα ότι θα έπρεπε να τελειώσουμε την συνέντευξη. Πριν βάλω τον Alex να μου υποσχεθεί ότι θα μου στείλει τα δυο εναπομείναντα ονόματα των Τοp 5 Wankers που μου χρωστάει, τον έβαλα να μου γράψει και να μου σχολιάσει τα 15 αγαπημένα του άλμπουμ όλων των εποχών (τα οποία θα δημοσιευτούν στο Sonik), ενώ και οι τέσσερις Franz Ferdinand έφτιαξαν κι ένα σκίτσο-καρικατούρα, αποκλειστικά για τους αναγνώστες του περιοδικού. Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το καλοκαίρι που μας έρχεται – οι πιθανότητες να ξαναπαίξουν τότε στη χώρα μας είναι αρκετές – και αποχωρίσαμε για να τους αφήσουμε να ντυθούν.
 |
Φεύγοντας, ο Alex με ρώτησε «Θα έχει κόσμο σήμερα;»
«Με δουλεύεις;», του απάντησα. «Ίσως σήμερα να αναθεωρήσεις κάποιες από τις απόψεις σου για τις groupies…»
Υ.Γ: Kορίτσια, το γκομενάκι της παρέας είναι ο Nick, απορώ τι βρίσκετε στον ξεδοντιάρη Paul…
