 |
Double Bill Live αύριο στο Gagarin 205 με τους Piano Magic και τους Lenendary Pink Dots και το Avopolis βρήκε την ευκαιρία να κάνει μια σύντομη συνομιλία με τους πρώτους και πιο συγκεκριμένα με τον ιδρυτή τους, Glen Johnson...
Oι Piano Magic ξεκίνησαν ως μουσική κολλεκτίβα, όπως άλλωστε και οι This Mortal Coil, και περισσότεροι από 60 καλλιτέχνες έχουν ενσωματωθεί κατά καιρούς στη σύνθεσή τους. Πόσο εύκολο ήταν για σένα να δουλέψεις με όλους αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους, καταφέρνοντας παράλληλα να φτάσεις στο επιθυμητό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα;
Θα έλεγα ότι δεν ήταν πάντα εύκολο. Αυτός είναι κι ο λόγος -πρακτικά- που πλέον έχουμε συρρικνωθεί σε μια δομή και λειτουργία περισσότερο "συμβατικής" μπάντας αυτό τον καιρό. Είμαστε 100% χαρούμενοι με τα αποτελέσματα των συνεργασιών μας με άλλους καλλιτέχνες, αλλά όταν ξοδεύεις περισσότερο χρόνο για να ταυτιστούν τα προγράμματά σου με αυτών, απ' ό,τι ξοδεύεις για να δημιουργήσεις μουσική, είναι ώρα να σταματήσεις. Έχουμε ένα-δυο καλεσμένους στο επόμενο άλμπουμ των Piano Magic, αλλά αυτές οι ηχογραφήσεις ήταν απροσδόκητα απλές να κανονιστούν.
Τον Ιούνιο του 2000 ηχογραφήσατε για τα γνωστά και μη εξαιρετέα John Peel Sessions, το show του πρόσφατα αναχωρήσαντα από τη ζωή John Peel, ο οποίος ήταν από τους πρώτους που έδειξε σημαντικό ενδιαφέρον για τη μπάντα. Πως σας φαίνεται εκείνη η περίοδος και, φυσικά, ποιά είναι η γνώμη σας για τον ίδιο τον John Peel;
Σε προσωπικό επίπεδο, είναι μεγάλη απώλεια για τους Piano Magic. Στο βρετανικό εθνικό ραδιόφωνο έχουμε μάλλον μόνο μία επιλογή, το "Late Junction" με την Verity Sharp στο Radio 3. Δεν ξέρω πως ο κόσμος πλέον μπορεί να μας ακούσει. Είμαστε πολύ, πολύ μακριά από αυτό που ακούγεται και περνάει στη Μεγάλη Βρετανία. Ο John, όπως και με άλλες μπάντες σαν κι εμάς, μας έφερε στο προσκήνιο παίζοντας τα κομμάτια μας και δίνοντάς μας την ευκαιρία για ένα session. Ήμασταν και ακόμα είμαστε βαθύτατα υποχρεωμένοι σ' αυτόν, για το ότι μας εισήγαγε σε ένα πιο ευρύ κοινό.
Πως ήρθε η συνεργασία με τον John Rivers; Ήταν σχετική με τη δουλειά του στο “Serpent’s Egg” των Dead Can Dance; [Σύμφωνα με πληροφορίες μας είσαι fan του ήχου της 4AD].
Είμαι μεγάλος fan των Dead Can Dance και Felt - με τους οποίους ο Rivers ηχογράφησε. Θέλαμε ένα περισσότερο σκοτεινό και βαθύ ήχο για το album "Artists' Rifles" - μας αρέσουν τα reverbs μας! Δεν θα έλεγα ότι όλα ήταν πάντα ομαλά με τον John, αλλά, ευτυχισμένος ων που είμαι μέρος του back catalogue της 4AD, είμαι επίσης χαρούμενος που δούλεψα με τον Rivers. Ήταν κάτι σαν όνειρο που έγινε πραγματικότητα.
Θα περιέγραφες τους Piano Magic σαν μία μπάντα που πάντα "ανήκε", καλλιτεχνικά κι αισθητικά μιλώντας, στο ρεπερτόριο της 4AD, ή σαν μια μπάντα που ακολούθησε το δικό της δρόμο στο post-rock, κάτι το οποίο τα βρετανικά media έχουν εκτενώς γράψει για τον ήχο σας; Και μήπως νομίζεις ότι οι ουσιαστικές διαφορές μεταξύ αυτών των δύο είναι μικρές και άρα μη σημαντικές;
Υπάρχει ένα τεράστιο κενό ανάμεσα στα δύο, όπως το βλέπω και, για να είμαι ειλικρινής, δεν βλέπω ότι ανήκουμε σε κάποια από τις δύο κατηγορίες. Έχω την εντύπωση ότι στα τέλη των 90's, κάπως ανόητα "συμμετείχαμε" σε λίγες συλλογές που περιελάμβαναν το "νέο ρεύμα των βρετανικών post-rock groups" και άρα μας πήρε κι εμάς η μπόρα. Αλλά "post rock"; Τί είναι τελικά αυτό; Εμείς είμαστε περισσότερο ghost rock.
Γιατί τελειώσατε τη συνεργασία σας με την 4AD; Είχε να κάνει με τις δυσκολίες που προέκυψαν κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του άλμπουμ “Writers without Homes”;
Χμμμ, η αλήθεια είναι ότι τόσο εμείς, όσο και η 4AD, ήμασταν χαρούμενοι με το αποτέλεσμα του "Writers". Είναι μάλλον ότι μετά από αυτό το δίσκο οι προθέσεις μας άρχισαν να συγκρούονται. Ήθελαν από μας να γίνουμε οι νέοι This Mortal Coil - ένας ανοικτός τόπος για συνεργασίες και λιγότερο μια πραγματική μπάντα. Θέλαμε να φύγουμε, μας άφησαν κι εκείνοι. Δεν υπάρχουν αρνητικά συναισθήματα.
Πως θα περιέγραφες τη συνεργασία σου με τον Simon Raymonde των Cocteau Twins, και επίσης την πιο απροσδόκητη με την Vashti Bunyan;
O Simon είναι ένας από τους ήρωές μου. Όχι μόνο από τους Cocteau Twins, αλλά και για τη δουλειά του στο πρώτο άλμπουμ των This Mortal Coil, αλλά και για το label Bella Union που έτρεξε - κυκλοφορεί μόνο αυτά που του αρέσουν κι αν ο κόσμος τα αγκαλιάζει, πολύ ωραία, αλλιώς ..."fuck 'em". Είναι ένας φανταστικός μουσικός και ένας καταπληκτικός άνθρωπος. Το ίδιο ισχύει και για τη Vashti. Η φωνή της δεν άλλαξε καθόλου, είναι ζεστή, όμορφη, σα να μην πέρασαν τα τριάντα χρόνια. Και το μυαλό της είναι πολύ ανοικτό. Είναι το χαμένο κόσμημα της μουσικής κατά τη γνώμη μου.
Πως εξηγείς το γεγονός ότι group σαν το δικό σας έχουν ένα πολύ πιστό ακροατήριο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως στην Ισπανία για παράδειγμα, ενώ παράλληλα τα βρετανικά media και το κοινό, δεν δίνουν και πολύ προσοχή σε groups και ήχο που δεν εντάσσεται στην standard brit pop κατηγορία ή τον πρόσφατο trendy garage / rock’n’roll ήχο;
Νομίζω ότι στο τέλος τα είπες όλα. Είμαστε εκτός μόδας. Δεν είμαστε ωραία αγόρια. Δεν παίζουμε το παιχνίδι και δεν εντασσόμαστε στην κατηγορία της μπάντας που μετράει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Παρατήρησα (και έχουμε περιοδεύσει σε όλη την Ευρώπη τα τελευταία 8 χρόνια) ότι ο Τύπος και το ραδιόφωνο στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν "κυβερνάται" από αυτό που είναι "hip" ή "cool". Δεν βάζουν μια μπάντα στο εξώφυλλο απλά επειδή η μπάντα θα τους πάρει backstage και θα τους δόσεις 4 γραμμές κόκα. Ο κόσμος στην Ισπανία, τη Γαλλία, την Ελλάδα και την Ιταλία ακολουθεί την καρδιά του και έχει ένα σεβασμό και μια επιθυμία για ένα παλαιομοδίτικο ρομαντισμό που είναι και η βάση της μουσικής μας. Δεν είμαστε rock 'n' roll. Μιλάμε για την ΚΑΡΔΙΑ. Συναίσθημα, να αγγίζεις τον κόσμο. Γάμησε τα trendy χτενίσματα και τα κόκκινα δερμάτινα New Wave jackets.
Σε πια σημεία το LP “The troubled sleep of Piano Magic” διαφέρει από τα τέσσερα προηγούμενα;
Είναι το πιο μελωδικό μας άλμπουμ - το άλμπουμ για το οποίο ξοδέψαμε ώρες για να γράψουμε κάποια "τραγούδια", ίσως είναι το πιο ολοκληρωμένο. Αν δεν έχετε ξανακούσει Piano Magic, αγοράστε αυτό το δίσκο και κατόπιν κατευθυνθείτε προς τα πίσω.
Πως αρχίσατε να δουλέυετε με την Angele David - Guillou, που, αν δεν κάνω λάθος, θα σας συνοδεύσει στο live σας στην Αθήνα;
Ξέρω τον Angele για πέντε χρόνια. Είναι η πιο λογική επιλογή για γυναικεία φωνητικά γιατί με ξέρει τόσο καλά... Είναι πολύ κοντά και στα θέματα των στίχων μου κι έτσι μπορεί να βγάλει προς τα έξω τα δικά μου συναισθήματα. Λίγες τραγουδίστριες μπορούν να ακουστούν τόσο παγερές και τόσο ζεστές παράλληλα, όπως αυτή. Το σόλο project της, Klima, θα είναι μία από τις μεγάλες εκπλήξεις του 2005.
Υπάρχουν σύγχρονοι καλλιτέχνες ή groups που βρίσκεις ενδιαφέροντες/α;
Δεν βρίσκω απαραίτητα πολλά "ενδιαφέροντα" συγκροτήματα, μου αρέσουν πολλά όμως από αυτά. Μου αρέσουν πολύ οι British Sea Power - ίσως η καλύτερη βρετανική live μπάντα. Κι έχουν concept. Μου αρέσει το άλμπουμ των Konki Duet που μόλις βγήκε ("Il Fait Tout Gris"). Είναι ένα γαλλο-ιαπωνέζικο ηλεκτροακουστικό outfit. Μου αρέσει η Colleen πολύ. Μια παριζιάνα καλλιτέχνιδα στο label Leaf. Μου αρέσουν και οι Colder.
Ποιές είναι οι σημαντικές επιρροές σας από το παρελθόν;
Πάρα πολλές. Γενικά αγοράζω μόνο άλμπουμ από τα 80's αυτές τις μέρες. Αυτή ήταν η εποχή μου. Kraftwerk, New Order, The Smiths, The Durutti Column, σχεδόν τα πάντα από την 4AD στα 80's, Felt, Section 25. Η Angele κι εγώ ακούμε πολύ Soft Cell τον τελευταίο καιρό. Ήταν ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου στις αρχές των '80s, όπως και οι Human League. The The. Cabaret Voltaire. Depeche Mode. Ξαναθυμάμαι τα παλιά άλμπουμ των τελευταίων και είναι εκπληκτικά κακά! Εκτός από τα singles φυσικά. Sorry Martin...
Last but not least, για πες μου πως σου φαίνεται το επερχόμενο double bill show με τους Legendary Pink Dots στην Αθήνα;
Είμαι ενθουσιασμένος που ερχόμαστε στην Ελλάδα - η πρώτη φορά για όλη τη μπάντα - αλλά και ισοδύναμα ενθουσιασμένος που θα δω τους Dots. Τους άκουσα για πρώτη φορά 15 χρόνια πριν και άκουσα το νέο τους άλμπουμ αυτή την εβδομάδα. Νομίζω ότι θα περάσουμε ένα καλό weekend!
