Archive

Τώρα σοβαρά, θέλετε να διαβάσετε όλα όσα συζητήσαμε με τον τραγουδιστή των Archive, Craig Walker; Λυπηθείτε με, σας παρακαλώ, δεν σας έχει πει κανείς ότι η απομαγνητοφώνηση μιας τηλεφωνικής συνέντευξης είναι με διαφορά η πιο βαρετή δουλειά στον κόσμο; Και όταν η συνομιλία διαρκεί μία ώρα και κάτι, τότε υπάρχει πραγματικό πρόβλημα! Όταν λοιπόν βρίσκεις μια δισκογραφική εταιρία με κατανόηση να πληρώνει το τηλεφώνημα και έναν τόσο λαλίστατο και ενδιαφέροντα συνομιλητή σαν εκείνον, δεν ξέρεις πού και πότε να σταματήσεις. Ξεκινάω άρα την απομαγνητοφώνηση και όταν βαρεθώ να γράφω θα σταματήσω, ok;

- Τι είναι όλος αυτός ο θόρυβος που ακούω στο βάθος; Πού βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή;
- Είμαι σ’ ένα στούντιο όπου κάνουμε πρόβες για μια επερχόμενη περιοδεία. Τα πράγματα πάνε πολύ καλά, είμαστε ενθουσιασμένοι από το πώς ακούγονται ζωντανά τα καινούργια μας κομμάτια live όσο κι απ’ το πώς αναμειγνύονται με τα παλιότερα. Όλα ακούγονται διαφορετικά όταν τ’ ακούς ζωντανά, τα τραγούδια γίνονται ένα είδος κτήνους.

- Πρώτα απ’ όλα οφείλω να σου πω ότι παρακολουθώ την πορεία σου από αρκετά παλιά, αρκεί να σου πω ότι έχω τα τρία από τα τέσσερα άλμπουμ του πρώτου σου γκρουπ, των Power Of Dreams.
- Αλήθεια; Ουαου, that’s cool! (αμετάφραστο. Αυτό είναι ένα τρυκ, αγαπητοί αναγνώστες, για να κάνεις δικό σου το συνομιλητή, να βγάλεις από μέσα του την πιο αξιόλογή του πλευρά. Όχι ότι δεν ισχύει αυτό που του είπα βέβαια, ασφαλώς και τα έχω!).

- Ήταν μια συναρπαστική περίοδος της ζωής σου αυτή που έζησες με το συγκρότημα;
- Ναι, και βέβαια ήταν! Αποκτήσαμε πολύ γρήγορα δισκογραφικό συμβόλαιο με πολυεθνική εταιρία, κι εγώ τότε ήμουν ακόμη ένας νεαρός απ’ το Δουβλίνο που δεν είχα ποτέ πολλά λεφτά, και ξαφνικά απέκτησα πολλά λεφτά, ηχογραφούσαμε σε μεγάλα στούντιο, είχα την ευκαιρία να γυρίσω πολλά μέρη του κόσμου με τους δύο καλύτερούς μου φίλους, ήταν φανταστικά! Στάθηκε αρκετά δύσκολο να προσγειωθώ αργότερα βέβαια, όταν το συγκρότημα αναγκάστηκε να διαλυθεί, ήμουν μόλις 22 χρονών και ήταν μια πολύ περίργη φάση της ζωής μου, αρκετά νέος δηλαδή για να βγω στη σύνταξη. Ήμουν αρκετά κακομαθημένος από τη μουσική βιομηχανία, ξέρεις πως είναι, τα πάντα σου δίνονται δωρεάν, όλοι θέλουν να γίνουν φίλοι σου, ήταν μια περίεργη φάση. Ήμουν πολύ αφελής, αφού εγκαταλείψαμε την πρώτη μας εταιρία, όταν μετά συναντούσαμε τα άτομα που δούλευαν σ’ αυτή δεν μας μιλούσαν καν, και το έπαιρνα προσωπικά. Δεν θα μου συνέβαινε κάτι τέτοιο τώρα, δεν θα με σοκάριζε τίποτα. Αλλά δεν μετανιώνω για τίποτα απ’ αυτά.

- Απογοητεύτηκες που δεν καταφέρατε να γίνετε ιδιαίτερα γνωστοί; Οι U2 ήταν στο απόγειο της καριέρας τους και μου φαινόταν κρίμα που δεν μπορούσατε να τους πλησιάσετε σε επιτυχία, λαμβάνοντας υπόψην ότι είσασταν κοντά ηχητικά.
- Ναι, για ένα μικρό διάστημα ναι. Το πρώτο μας άλμπουμ ήταν το αγαπημένο μου, κυρίως επειδή ήταν εκείνο που δεν μολύνθηκε από τη βιομηχανία. Είχα γράψει τα τραγούδια του δίσκου πριν ακόμη υπογράψουμε συμβόλαιο, και παρότι όλα τα υπόλοιπα άλμπουμ έχουν τραγούδια που μου αρέσουν, υπήρχε πάντοτε η επέμβαση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο της εταιρίας στο υλικό που περιελαμβανόταν στα άλμπουμ. Μου έκανε καλό η συμμετοχή μου σ’ αυτό το γκρουπ, γιατί μου έμαθε πολλά γύρω απ’ τη μουσική βιομηχανία και με βοήθησε να μην κάνω τα ίδια λάθη μ’ αυτά που έκανα στο παρελθόν. Σήμερα πάντως που αποτελώ μέλος των Archive, τα πράγματα είναι καλύτερα από πολλές απόψεις, και η βασικότερη είναι ότι δεν είμαι επιφορτισμένος αποκλειστικά με τη σύνθεση των τραγουδιών, κάτι που ήταν δική μου ευθύνη στους Power Of Dreams. Όταν πρέπει να γράψεις ένα ολόκληρο καινούργιο άλμπουμ, αργά ή γρήγορα φθείρεσαι, και έρχεται κάποια στιγμή που αρχίζεις και αναρωτιέσαι αν θα πρέπει να συνεχίσεις να γράφεις τραγούδια, γιατί ανακαλύπτεις πως ότι και να γράψεις, ποτέ δεν πρόκειται να φτάσεις στο επίπεδο ενός David Bowie για παράδειγμα ή ενός Bob Dylan.

- Τι σόι σκεπτικό είναι αυτό; Αρκεί απ’ την άλλη να σκεφτείς όμως ότι ακόμη κι αυτοί έχουν γράψει ουκ ολίγα μέτρια και κάτω άλμπουμ.
- (Γελώντας) Έχεις δίκιο σ’ αυτό, απλά θέλω να πω ότι η φθορά σε βάζει σε σκέψεις, ειδικά όταν πρόκειται να γράψεις τους στίχους. Υπάρχουν πράγματα που θέλεις να πεις, αλλά σκέφτεσαι ότι αφενός όλα έχουν ήδη ειπωθεί, αφετέρου ότι το πιθανότερο είναι να έχουν ειπωθεί καλύτερα απ’ όσο εσύ θα μπορούσες ποτέ να τα πεις! Μπορεί να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό στη σύνθεση, μα και πάλι ποτέ δεν πρόκειται να κάνεις ποτέ κάτι τόσο μεγαλειώδες όσο το “Honky Dory”! Το καλό λοιπόν είναι ότι στους Archive γράφουμε και οι τρεις, οπότε όλοι συνεισφέρουμε αρκετές ιδέες και έχουμε την ευχέρεια να διαλέγουμε τις καλύτερες απ’ αυτές.

- Υπάρχουν καλλιτέχνες που έχουν φλερτάρει συχνά με τη μετριότητα, αλλά έχουν ηχογραφήσει τόσα πολλά αριστουργήματα που δεν μπορείς παρά να επιδιώκεις να θυμάσαι μόνο αυτά.
- Ακριβώς! Κάποιος σαν τον Nick Cave ας πούμε, έχει ηχογραφήσει τόσους πολλούς καλούς δίσκους, το τελευταίο του όμως δεν μου άρεσε.

- Σοβαρά; Το “Nocturama”; Ήταν πολύ καλό!
- Μου φάνηκε λίγο αδύναμο. Δεν το έχω ακούσει πολλές φορές. Ίσως να φταίει ότι αγάπησα τόσο πολύ το προηγούμενό του, το “The Boatman’s Call”.

- Δώστου άλλη μια ευκαιρία. Το “Baby I’m On Fire” είναι από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει!
- Όταν ηχογραφούσαμε το άλμπουμ μας, βρισκόταν στο διπλανό στούντιο και έκανε πρόβες για το επόμενό του άλμπουμ.

- Είχες την ευκαιρία να τον συναντήσεις;
- Δυστυχώς όχι! Του μίλησε ένας συνεργάτης μας και παρακολούθησε λίγο αυτά που κάνει, και μου είπε ότι το νέο του άλμπουμ θα είναι αρκετά δυνατό. Κι αυτό θα είναι κατά τη γνώμη μου το καλύτερο που έχει να κάνει, γράφει τα πάντα στο πιάνο του πια, και παρότι παίζει πανέμορφα, χρειάζεται μια αλλαγή.

- Πράγματι, έχει κάνει έναν συγκεκριμένο κύκλο η δουλειά του. Ίσως ο τωρινός τρόπος ζωής του πάντως να υπαγορεύει τη διάθεση της μουσικής του.
- Ναι, έχει ησυχάσει πια, δεν είναι τόσο άστατος όσο παλιότερα έτσι δεν είναι; Έχει και παιδί τώρα αν δεν κάνω λάθος...

- Βέβαια, έχω δει ντοκυμαντέρ γύρω απ’ την ηχογράφηση του “Nocturama” και δείχνει το γιο του να τριγυρίζει στο στούντιο και να κάνει θόρυβο εν ώρα ηχογράφησης, οπότε και πέφτουν γέλια απ’ την πλευρά των συνεργατών του!
- Οπότε πως περιμένεις απ’ αυτόν να κάνει κάτι αντίστοιχο της παλιάς του δουλειάς; Γράφει πάντως ακόμη καταπληκτικά κομμάτια. Νομίζω ότι είναι πολύ δημοφιλής στην Ελλάδα, έτσι δεν είναι;

- Φυσικά, και ήταν πολύ πριν τον ανακαλύψουν οι Βρετανοί. Μια εποχή μάλιστα πουλούσε περισσότερους δίσκους εδώ απ’ ότι εκεί.
- Αυτό μου θυμίζει μια ακόμη μπάντα που ξέρω (γέλια).

- Μιλώντας περί διαθέσεων, το νέο σας άλμπουμ ακούγεται θυμωμένο. Τι ακριβώς αντανακλά αυτή σας τη διάθεση;
- Αντανακλά την περίοδο που το ηχογραφούσαμε. Ήταν ακριβώς πριν ξεσπάσει ο πόλεμος στο Ιράκ, εμείς βρισκόμασταν στο στούντιο και παράλληλα γίνονταν όλες οι διαδηλώσεις ενάντια σ’ αυτόν. Είχα πάρει μέρος σ’ όλες, και το γεγονός ότι δεν κατάφεραν να αλλάξουν τίποτα, και ο πόλεμος τελικά έγινε, δεν μπορεί παρά να σε εξοργίσει. Επίσης το γεγονός ότι στην τέταρτη τέτοια διαδήλωση, όπου είχαν πάρει μέρος 500 χιλιάδες και βάλε κόσμος, το ίδιο βράδυ η τηλεόραση μιλούσε για 200, προσπαθώντας να υποβιβάσει τη συμμετοχή του κόσμου. Τέλος το ότι ανακαλύψαμε ότι είχαμε μια κυβέρνηση σαν αυτή που βλέπεις σε μια ταινία σαν το “JFK”, γεμάτη δολοπλοκίες. Μετά από χρόνια διακυβέρνησης των Tories, ανέβηκε επιτέλους μια εργατική κυβέρνηση που αποδείχθηκε περισσότερο δεξιά από τους προκατόχους της και που αγνόησε τη θέληση του λαού και μπήκε σ’ έναν πόλεμο που κανένας δεν ήθελε. Ήμασταν ακόμη θυμωμένοι με την κατάντια της κουλτούρας μας, που επιστρέφουμε σταθερά σε μια εποχή σαν τη δεκαετία του ’40, όπου υπήρχαν οι συνθέτες και υπήρχαν και οι ερμηνευτές, ελάχιστοι γράφουν πια τα τραγούδια που ερμηνεύουν και οι περισσότεροι καταφεύγουν στο karaoke. Μέσα απ’ όλα ξεπηδάει ο θυμός μας, μέσα απ’ τη συνειδητοποίηση ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στην Αγγλία ζουν μια παθητική που καθοδηγείται από την τηλεόραση, μπροστά στην οποία ξοδεύουν το μεγαλύτερο μέρος του ελεύθερού τους χρόνου. Προσπαθούν να ζήσουν την πλασματική ζωή που τους πλασάρεται από την τηλεόραση και κανείς δεν αντιδράει ας πούμε στις χιλιάδες κάμερες που έχουν εγκατασταθεί παντού και παρακολουθούν την κάθε τους κίνηση.

- Γνωρίζω το αίσθημα, κι εμείς αποκτήσαμε πέντε χιλιάδες κάμερες εν όψει Ολυμπιακών Αγώνων, για την πρόληψη τυχόν τρομοκρατικών χτυπημάτων.
- Από αραβικές οργανώσεις; Να σου πω κάτι, όσο κι αν είμαι αντίθετος στα χτυπήματά τους, μπορώ να καταλάβω από μια μεριά τα κίνητρά τους. Όλοι οι λαοί της Μέσης Ανατολής παρακολουθούν τον τρόπο ζωής που έχουν υιοθετήσει οι κάτοικοι του Δυτικού κόσμου, και είναι πραγματικά εξωφρενική η διαφορά ανάμεσα στο επίπεδό τους. Να σου πω ένα παράδειγμα: τις προάλλες είχα πάει με τον επτάχρονο γιο μου να δούμε το νεανικό σχήμα των Busted, τους ξέρεις;

- Τους ξέρω, δεν μπορώ να πω ότι τους έχω ακούσει κιόλας...
- Απευθύνονται σε πιτσιρικάδες, παίζουν εκείνοι τα όργανά τους αλλά είναι μια προκατασκευασμένη μπάντα. Πλήρωσα 22 λίρες για τα εισιτήριά μας, άλλες 20 για ένα μπλουζάκι τους (!) συν όλα τα υπόλοιπα έξοδα εκείνης της βραδιάς, και υπάρχουν λαοί που δεν έχουν να φάνε. Υπάρχει ένας παραλογισμός στον τρόπο ζωής μας, τόση απληστεία να ξεζουμιστεί ο καθένας, που έχει ξεκινήσει απ’ τον υπερκαταναλωτισμό που μαστίζει τις ΗΠΑ. Έχουμε ασπαστεί τις συνήθειές τους, ακόμη και μια χώρα σαν τη Γαλλία για παράδειγμα έχει πλυμμηρίσει με McDonalds.

- Όχι εμείς, τρώμε Goody’s!

Η κουβέντα στη συνέχεια περνάει διαδοχικά στο πώς οι άνθρωποι δεν διαβάζουν πια αρκετά βιβλία, τον ρωτάω για το “Nothing” του Paul Morley που στο site των Archive το αναφέρει σαν ένα απ’ τα αγαπημένα του και είναι και απ’ τα δικά μου παρεμπιπτόντως, αφού συμφωνήσουμε ότι ο άνθρωπος είναι ιδιοφυία μιλάμε περί ΝΜE, του αναφέρω τα 20 χρόνια της εφημερίδας που βρίσκονται σε μια ντουλάπα μου, περνάμε στο νέο της τεύχος με εξώφυλλο Morrissey, συμφωνούμε ότι το νέο του κομμάτι είναι από τα καλύτερα που έχει κάνει ποτέ, μου λέει για το πώς τον έχουν επηρεάσει οι Smiths, θυμάται που έτρεχε Δευτέρα πρωί να πάρει ολόφρεσκο το κάθε νέο τους σινγκλ, τον είδε live τον προηγούμενο Δεκέμβριο και ήταν καταπληκτικός, τα καινούργια του τραγούδια ήταν επίσης πολύ καλά, επανερχόμαστε – με την ευκαιρία της βαρετής συνέντευξης στο ΝΜΕ – στο ότι η εφημερίδα δεν είναι και σε πολύ καλή φάση, του λέω ότι δεν αντέχω το hype τους για συγκροτήματα σαν τους μέτριους Libertines για παράδειγμα, «α, θα πρέπει να τους δεις live», μου λέει, «εκεί είναι καλύτεροι, θυμίζουν πολύ τους Clash αλλά και τους Smiths, είναι αρκετά χαοτικοί και ενδιαφέροντες».

Μου λέει ακόμη για το πώς πρόσφατα αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον του για τον Neil Young, η εταιρία τους στη Γαλλία του έδωσε αρκετά απ’ τα άλμπουμ του τώρα που επανεκδόθηκαν και μάλιστα τις προάλλες έκαναν μια διασκευή του “Powder Finger” σε ένα ραδιοφωνικό session. Του άρεσε επίσης η επανέκδοση του σάουντρακ της ταινίας “One From The Heart”, με μερικά απ’ τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει ποτέ ο Tom Waits. Από live που είδε, έπαθε πλάκα με τους Kraftwerk, που έπαιξαν τον περασμένο Δεκέμβριο στο Λονδίνο – του λέω ότι το κοντινότερο σ’ αυτή την εμπειρία για εμάς ήταν ο Karl Bartos, και δεν μας κακόπεσε εδώ που τα λέμε – αλλά και με την εμφάνιση του Brian Wilson, όπου έπαιξε ολόκληρο το «χαμένο» άλμπουμ των Beach Boys “Smile” (ήθελα να του πω «σοβαρά; Γιατί παίζεις με τα νεύρα μας;» «Υπήρχαν στη σκηνή 14 άτομα, και σε κάποιες στιγμές τραγουδούσαν όλοι μαζί ακαπέλα παλιά surf κομμάτια τους, ήταν μαγικά». «Σταμάτησε ΕΔΩ!»). «Το φοβερό είναι ότι στη συναυλία των Kraftwerk ήταν μια απ’ τις λίγες φορές που είδα τον κόσμο να χειροκροτάει με την ψυχή του και να συμμετέχει στη συναυλία».

- Eγώ η τελευταία φορά που είδα τον κόσμο να διασκεδάζει πραγματικά ήταν στη συναυλία των Flaming Lips.
- Ναι, είναι όντως καλοί.

- Πιστεύω ότι το σόου τους είναι πολύ έξυπνα σχεδιασμένο.
- Η χρήση της κάμερας...

- Τα πάντα, τα μπαλόνια, τα κονφετί... και η μουσική είναι πολύ καλή βέβαια.
- Μου άρεσε πολύ το σινγκλ απ’ το άλμπουμ, το “Do You Realize?”, οι στίχοι ήταν πολύ καλοί. Kαι δεν είναι και παιδί ο Wayne Coyne.

- Προσπαθεί πολύ να είναι όμως!
- Ελπίζω να αλλάζει συχνά τα κουστούμια του ωστόσο!

- Όντως, τα πλένει κάθε πρωί και τα φοράει το βράδυ; Ίσως χρησιμοποιεί αυτά τα μελάνια που εξαφανίζονται μετά από λίγο!
- Ίσως να τα φοράει μετά απ’ την ανάποδη! Θα μιλήσω με την εταιρία του για το αν έχουν φροντίσει το θέμα των κουστουμιών του, αν όχι θα πρέπει να του αγοράσουν ένα!

- Εσύ γράφεις τους στίχους στους Archive;
- Όχι, είναι μοιρασμένοι. Στο πρώτο κομμάτι, το “Noise”, τους έχω γράψει εγώ, στο “Fuck U” τους έχει γράψει ο Dan. Μας κρατάει φρέσκους να τα μοιραζόμαστε όλα, γιατί όσο μεγαλώνεις γίνεται όλο και πιο εύκολο να μην γράφεις, τα πάντα σου φαίνονται προφανή, δεν θες να γράφεις τίποτε.

- Να υποθέσω ότι παίζεις κι όλες τις κιθάρες επίσης;
- Ναι.

- Να σου πω εδώ ότι όταν οι Archive είχαν κυκλοφορήσει το πρώτο τους άλμπουμ, το “Londinium”, είχα την ευκαιρία να τους πάρω συνέντευξη στο στούντιό τους στο Νότιο Λονδίνο (σσ. στο Clapham Common, αν σας ενδιαφέρει).
- Αλήθεια;

- Sure! Αναρωτιέμαι αν ακόμη ηχογραφείτε εκεί τους δίσκους σας.
- Στο μεγαλύτερό τους μέρος ναι! Όλα είναι εκεί όπως τα θυμάσαι, ο Pete είναι ακόμη ο ιδιοκτήτης, δουλεύουν τα ίδια άτομα, μόνο ο καναπές έχει αλλάξει!

- Θυμάμαι αμυδρά έναν πολύ φθαρμένο καναπέ...
- Τον αλλάξαμε, πριν από δύο εβδομάδες! (ένας Θεός ξέρει πόσες κατσαρίδες έμειναν άστεγες...)

- Ήταν αν θυμάμαι καλά στο δεύτερο υπόγειο ενός κτιρίου. Γι’ αυτό το προτιμάτε, επειδή είναι τόσο αποκομμένο απ’ τον υπόλοιπο κόσμο και δεν έχετε παρεμβολές σ’ αυτό που κάνετε;
- Κάτω από το έδαφος; Η αλήθεια είναι ότι πάμε σε συναυλίες και αγοράζουμε πράγματα που μας προτείνουν, οπότε δεν είναι ότι δεν έχουμε επαφή με το τι συμβαίνει στο χώρο της μουσικής. Αγόρασα τους Kings Of Leon και δεν μου άρεσαν, δεν το έχω ξανακούσει από τότε (το ίδιο), οι Franz Ferdinand δεν μου άρεσαν επίσης εκτός απ’ το σινγκλ (εδώ τα χαλάμε), αν και γενικά δεν έχω χρόνο αφού είτε θα ηχογραφούμε, είτε θα κάνουμε πρόβες για συναυλίες.

Μου αναφέρει το άλμπουμ του Roy Harper “H2O” που άκουσε πρόσφατα και του άρεσε πολύ, ο οποίος έχει συνεργαστεί και με τους Pink Floyd, οπότε βρίσκω την ευκαιρία για τη θανατερή ερώτηση:

- Σε ενοχλεί που κάποιοι σας θεωρούν αντιγραφείς των Pink Floyd;
- Μπορώ να το καταλάβω στο προηγούμενο άλμπουμ, υπήρχε σίγουρα μια ισχυρή επιρροή στον ήχο μας απ’ το συγκρότημα αυτό, και το παίρνω σαν κοπλιμέντο, εξάλλου είναι πολλοί που τους ανακαλύπτουν τώρα, ο μικρός μου αδερφός για παράδειγμα, που είναι γεννημένος το 1983, δεν τους είχε ακούσει ποτέ. Στο καινούργιο άλμπουμ θεωρώ ότι η επιρροή υπάρχει σε πολύ μικρότερο βαθμό, αισθάνομαι ότι ο ήχος πια είναι εντελώς δικός μας. Από τη σύνθεση του σάουντρακ του “Michel Valiant” και μετά, άλλαξε ο τρόπος που γράφουμε τη μουσική μας, έχει γίνει περισσότερο οργανικός, με τον Darius στο πιάνο κι εμένα στην κιθάρα, και είμαστε οπωσδήποτε πιο σίγουροι για τον εαυτό μας. Πιστεύω ότι ο δίσκος μας δεν θυμίζει κανέναν άλλο. Και σ’ αυτές τις νέες συνεντεύξεις, όλο και λιγότεροι μας κάνουν ερωτήσεις γύρω απ’ αυτό, το οποίο σημαίνει κάτι. Το επόμενό μας δε, θα είναι πιστεύω εντελώς διαφορετικό, αν και δεν έχω την παραμικρή ιδέα πώς θα ακούγεται.

Ουφ, αυτό ήταν. Τέλος! Ραντεβού με τον Craig από κοντά πια, όταν θα έρθουν ξανά απ’ τα μέρη μας!

Οι Archive εμφανίζονται στο Θέατρο Λυκαβηττού στις 24 Ιουνίου.

Archive - Noise