 |
Πώς ξεκινάς μια συνέντευξη μ’ ένα συγκρότημα που σου αρέσει πολύ; Εύκολο θα μου πείτε, τους λες απλά ότι σου αρέσει η μουσική τους! Τι γίνεται όμως όταν πρέπει να τους εξηγήσεις ότι αυτό που σου αρέσει στη μουσική τους είναι ότι σου θυμίζουν ένα σωρό ΑΛΛΑ αγαπημένα σου συγκροτήματα; Τότε τα πράγματα περιπλέκονται! Τι κάνεις λοιπόν; Τίποτα, σηκώνεις το ακουστικό του τηλεφώνου που χτυπάει και περιμένεις να δεις τι θα βγει απ’ την κουβέντα. Στην άλλη άκρη περιμένει ο Mattie Safer, μπασίστας και τραγουδιστής των Rapture. Και να τι βγήκε:
Πες μου λίγα πράγματα για το συγκρότημα. Πόσα χρόνια είστε μαζί;
Είμαστε μαζί 4 χρόνια στη Νέα Υόρκη και άλλον ενάμιση χρόνο που δρούσαμε στη Δυτική Ακτή. Πριν απ’ αυτό, είχαμε όλη τη σχετική προϋπηρεσία σε διάφορες λιγότερο γνωστές μπάντες, ο σαξοφωνίστας Gabe Andruzzi έχει παίξει με τον Bobby Conn και τους ABCs κτλ.
Σας εξέπληξε το γεγονός ότι ο δίσκος σας πήρε τόσο καλές κριτικές;
Όχι, επειδή γνωρίζαμε ότι ήταν ένας πολύ καλός δίσκος. Δεν είχαμε κάποιες ιδιαίτερες προσδοκίες αλλά απ’ την άλλη δεν μπορώ να πω ότι μας εξέπληξε αυτό το γεγονός.
Ο κόσμος στις συναυλίες σας πως σας αντιμετωπίζει;
Μια χαρά, νοιώθω ότι παρακολουθούν συνεπαρμένοι, και παρότι δεν χορεύουν ακριβώς, υπάρχει σίγουρα μια κίνηση στο κοινό από κάτω.
Θα έλεγες λοιπόν ότι δίνετε πολιτισμένες πανκ συναυλίες;
Μμμ, μ’ αρέσει αυτή η περιγραφή, τη δέχομαι!
 |
Ποιο είναι το πιο παράξενο μέρος που έχετε παίξει;
Σε μια επίδειξη μόδας στο Μιλάνο! Ήταν λίγο παράξενο για όλους, και για εμάς που δεν είχαμε μπροστά μας το συνηθισμένο ροκ κοινό, και για τους παριστάμενους που δεν συνηθίζουν να βλέπουν τέτοιο θέαμα σε τέτοιες εκδηλώσεις. Ήταν ένα ενδιαφέρον πείραμα, ένας τρόπος να αναλαμβάνεις ορισμένα ρίσκα που δεν παίρνουν οι κανονικές ροκ μπάντες, κι αυτό είναι κάτι που θα συνεχίσουμε να κάνουμε.
Η μουσική σας περιέχει ορισμένες προφανείς αναφορές. Δεν σας απασχολεί που κάποιοι θα σας χαρακτηρίσουν αναβιωτές;
Δεν αρνούμαι πως υπάρχουν κάποιες μουσικές που μας έχουν επηρεάσει, μα σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν τη δύναμη που οδηγεί το συγκρότημα. Θεωρούμε ότι αυτό που κάνουμε είναι απόλυτα δικό μας, κι αν υπάρχουν ορισμένες ομοιότητες ανάμεσα στη μουσική μας κι εκείνη άλλων, αυτό πιστεύω πως είναι κάτι δευτερεύον.
Αλήθεια, πόσο χρονών είστε; Ρωτάω για να διαπιστώσω αν έχετε ζήσει από πρώτο χέρι τις ημέρες του new wave.
Εγώ είμαι 22, ο μικρότερος στο συγκρότημα. Οι υπόλοιποι που αποτελούσαν και την αυθεντική σύνθεση είναι 28. Η εποχή που αναφέρεις δεν είναι κάτι που έχουμε ζήσει, μα ασφαλώς κάποια τραγούδια που την αντιπροσωπεύουν μας αρέσουν πολύ. Πέρα όμως απ’ το new wave, υπάρχουν πολλά ακόμη μουσικά είδη που ακούμε, όπως η χορευτική μουσική, η soul, το funk, η disco, το r & b, ένα σωρό πράγματα που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα.
Πόσο πολύ επηρεάζει τη μουσική σας το γεγονός ότι πλέον έχετε σαν βάση σας πλέον τη Νέα Υόρκη;
Σίγουρα στοιχεία της πόλης παρεισφρέουν στη μουσική μας, είναι αδύνατον να ζεις εκεί και να μην σε παρασύρει το κλίμα της. Είναι μια ιδιαίτερα μουσική πόλη, αρκεί μια βόλτα στους δρόμους της για να αντιληφθείς τις τόσες διαφορετικές κουλτούρες που συμβιώνουν στους δρόμους της και τις μουσικές από όλες τις γωνίες του κόσμου που μπορείς να ακούσεις σε κάθε γωνία των δρόμων της από μουσικούς που παίζουν εκεί. Είναι βέβαια μάλλον ανέφικτο να μπορέσεις να καθορίσεις επακριβώς τον τρόπο με τον οποίο σε επηρεάζει η πόλη στη μουσική που παίζεις, έχει να κάνει με το επίπεδο στο οποίο εκτίθεσαι σ’ όλους αυτούς τους ήχους. Το παρελθόν της πόλης έχει επίσης μεγάλο μερίδιο στο πως διαμορφώνει το στυλ σου, ο James Chance για παράδειγμα που αναφέρεις είναι σίγουρα μια πολύ επιδραστική φιγούρα της πόλης, όπως και ολόκληρη η no wave σκηνή από τα τέλη των ’70ς, το ίδιο όμως επιδραστική πάντως είναι και μια μίνι ορχήστρα τζαζ που μπορεί να ακούσαμε εχτές.
 |
Για την παραγωγή του δίσκου σας συνεργαστήκατε με την ομάδα DFA. Πιστεύετε ότι ο δίσκος σας θα ήταν διαφορετικός ή, γιατί όχι, χειρότερος αν δεν τον είχατε ηχογραφήσει μαζί μ’ εκείνους;
Το ντουέτο των DFA το συναντήσαμε όταν ήταν αρκετά εύκολο να το προσεγγίσεις, πριν δηλαδή γίνουν μια ονομαστή ομάδα παραγωγών. Γίναμε φίλοι μαζί τους και πιστεύω ότι συλλάβαμε ο ένας τον άλλο σε μια πολύ καλή φάση της καριέρας του. Δεν ξέρω αν θα ήταν χειρότερος, γιατί τελικά θεωρώ ότι έχουμε πια θέσει πολύ υψηλά στάνταρ στη δουλειά μας, σίγουρα όμως θα ήταν διαφορετικός αν δεν τον είχαμε κάνει μαζί τους. Όσο για το αν οι δουλειές των DFA θα γίνουν θρυλικές στο μέλλον, αυτό μένει να το δείξει η ιστορία, προς το παρόν είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία για να διαβάσει κανείς, και το σίγουρο είναι ότι εμείς αισθανόμαστε περίφημα να αποτελούμε μέλη της οικογένειάς της.
Δεν κρατιέμαι να μην σε ρωτήσω για τα συναισθήματά σου για την επέτειο της 11ης Σεπτεμβρίου (σημ. Η συνέντευξη έγινε στις 12 Σεπτεμβρίου).
Κατ’ αρχήν πιστεύω ότι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία η επέτειος σαν ημερομηνία. Δεν έχω χάσει κάποιον δικό μου άνθρωπο στην επίθεση, κι έτσι δεν μπορώ να πω ότι θρηνώ για ότι συνέβη – αν και αναγνωρίζω ότι υπήρξε μια πολύ άσχημη ημέρα για τη ζωή πολλών ανθρώπων, απ’ την άλλη όμως έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπω κάποια πράγματα στη ζωή. Το σημαντικότερο είναι ότι πιστεύω πια πως δεν πρέπει ποτέ να αναβάλλεις κάτι στη ζωή σου, πρέπει να βάζεις στόχους και να αφιερώνεσαι στην επίτευξή τους άμεσα, γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να φέρει η επόμενη ημέρα.
Τι επιφυλάσσει το άμεσο μέλλον για τους Rapture;
Πολλές περιοδείες σε Ευρώπη και Αμερική, συνεχές γράψιμο και δουλειά σε καινούργιο υλικό. Τον τελευταίο χρόνο πιστεύουμε ότι έχουμε αγγίξει ένα ιδιαίτερα δημιουργικό βάδισμα.
Τέλος, το να είσαι μουσικός είναι όσο συναρπαστικό φανταζόσουν;
Είναι ίσως και περισσότερο απ’ όσο φανταζόμουν, αν μιλάμε βέβαια για μια ταπεινή ύπαρξη σαν τη δικά μου. Θέλω να πω, δεν θεωρώ τον εαυτό μου ροκ σταρ και δεν θέλω να είμαι κάτι τέτοιο, γνωρίζω ότι δεν υπάρχει τίποτε το glamorous στο να είσαι ροκ σταρ. Αυτό που εγώ θέλω είναι να είμαι ένας εργαζόμενος μουσικός, με τον ίδιο τρόπο που οι παλιοί τζαζ μουσικοί ήταν άνθρωποι που ζούσαν παίζοντας μουσική. Αυτό μου φτάνει και μου περισσεύει!
