Madrugada

Ο Σάιμον, o νέος ντραμερ, δεν βγήκε έξω το Σάββατο το βράδυ μετά τη συναυλία και ήταν φρέσκος και χαλαρός. Ο Σιβερτ αντίθετα έκανε κλάμπινγκ -μάλλον υπερέβαλλε και λίγο, καθότι η κοψιά του δεν δείχνει να είναι τέτοιος άνθρωπος- και στη συνέντευξη παρουσιάστηκε μπλαζέ και βαριεστημένος. Ίσως όμως να ήταν και το ψωνιλίκι του να φέρεις τον επίζηλο τίτλο "τραγουδιστής των Madrugada" που τον έκανε να βγάζει μια τέτοια εικόνα προς τα έξω… Τα συμπεράσματα από τα 30+ λεπτά της συνομιλίας μας δικά σας… (ένα θερμό ευχαριστώ στα παιδιά της Virgin που μας άφησαν να μιλήσουμε παραπάνω από το προβλεπόμενο…)

Avopolis: To δεύτερο άλμπουμ σας, The Nightly Disease, ήταν πολύ πιο σκοτεινό και λιγότερο "εύκολο" σε σχέση με το ντεμπούτο σας. Και το Grit πάλι μας αποκαλύπτει ένα διαφορετικό πρόσωπο των Madrugada, ένα πρόσωπο πολύ πιο "βρώμικο" και "πανκογκαραζιερικο".
Madrugada: Όντως θέλαμε να κάνουμε ένα διαφορετικό άλμπουμ, όπως τα δυο πρώτα που διαφέρουν μεταξύ τους. Μας αρέσει η αλλαγή. Τα πρώτα άλμπουμ είχαν μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, ήταν ατμοσφαιρικά και είχαν μελαγχολική διάθεση. Ο Head όμως (ο νέος παραγωγός) έβαλε πολύ παραμόρφωση και βγήκε το αποτέλεσμα που ακούσατε.

Α: Kάτι σαν ένα μπάσταρδο μείγμα Sonic Youth και Jesus And Mary Chain;
Μ: Ναι, ομολογώ ότι μας αρέσουν πολύ αυτές οι μπάντες, αλλά ουδέποτε προσπαθήσαμε να ακουστούμε σαν αυτές. Απλά νιώθαμε ότι αν έβγαινε με τον τρόπο που βγήκε, θα ήταν πιο γνήσιο σχετικά με το τι πραγματικά θέλαμε να κάνουμε. Και φυσικά δεν θα συνεχίσουμε να παίζουμε το ίδιο στυλ. Ο επόμενος δίσκος μας θα είναι διαφορετικός από το Grit. Αν τώρα ακούτε τραγούδια up tempo, κομμάτια που ξεσηκώνουν ένα κοινό συναυλιακα, του χρόνου μάλλον ο ήχος μας θα αλλάξει πάλι.

Α: Πειραματιστήκατε καθόλου στο στούντιο με τον Head;
Μ: Μπα, όχι τόσο όσο φάνηκε. Είχαμε γράψει πολύ γρήγορα τα κομμάτια, πολλά από τα οποία δεν κατάφεραν να μπουν στο Grit. Πέρσι το Γενάρη που μπήκα στη μπάντα (μιλάει ο Σαιμον) μου έδωσαν τις παρτιτούρες, με έβαλαν στο στούντιο και επί 3 εβδομάδες ηχογραφούσαμε περί τα 40 κομμάτια μέχρι να καταλήξουμε στα 11-12.

Α: Θέλω να μου σχολιάσετε κάποια από τα κομμάτια σας. Είχες δηλώσει Σιβερτ ότι το Blood Shot Adult Commitment ήταν το καλύτερο τραγούδι που έγραψαν ποτέ οι Madrugada. Γιατί; Είναι επειδή έχει έναν εύκολα προσβασιμο για το μέσο αυτί ήχο;
Μ: Όχι δεν είναι αυτό…

Α: Εδώ στην Ελλάδα είναι το χιτακι που ξεχώρισε και που ακουγόταν κατά κόρον …
Μ: Αλήθεια; Με εκπλήσσει αυτό που λες! Είναι 5 λεπτά τραγούδι κι είχαμε κάποιους ενδοιασμούς σχετικά με το αν έπρεπε να το βάλουμε να ανοίγει το δίσκο.

Α: Ολα τα λεφτά είναι το "χαλάρωμα" στη μέση του τραγουδιού και το ξαφνικό ξέσπασμα, όπως συνηθίζετε να κάνετε και με αλλά σας κομμάτια, σαν το Norwegian Hammerworks και το Madrugada.
Μ: Χαίρομαι που το πρόσεξες. Και τα 3 κομμάτια που ανέφερες τα είχαμε δουλέψει αρκετά και θέλαμε να μην μοιάζουν καθόλου με το κλασικό ποπ τραγούδι και να μην υπόκεινται σε ροκ φόρμουλες. Το Blood Shot Adult Commitment δεν έχει ρεφρέν, έχει απλά 3 μέρη ή αν θες έχει 3 ρεφρέν. Δεν ξέρω, διαφωνούμε συνέχεια με το Σαιμον στο θέμα αυτό..

Α: Το I Don't Fit με ποιο τρόπο έχει επηρεαστεί από το Μπόμπ Ντιλαν;
M: Άκουγα πολύ το It Ain't Me Baby εκείνη την περίοδο και γενικά όλη τη δισκογραφία των σιξτις, ξέρεις Blonde On Blonde και Highway 61 Revisited. Είναι Απλά ένα "noisy folk song".

A: Το Proxy αναφέρεται σε Βελβεταντεργκραουντικες καταστάσεις, έτσι δεν είναι;
Μ: Είναι κάτι σαν το δικό μας Venus In Furs. Το κομμάτι το έγραψε ο Frodo και προσωπικά εμένα δεν μου πολυαρέσει … (Σιβερτικη δήλωση)

Α: Το Get Back In Line φλερτάρει με ρέγκε θεματολογία. Πως κι έτσι;
Μ: Ξεκίνησε σαν πλάκα κατά τη διάρκεια ενός τζαμιγκ κι Απλά έδεσε! Το δουλέψαμε πολύ με τον παραγωγό γιατί ήταν αποτέλεσμα αυτοσχεδιασμού, όποτε φαντάσου πως θα ακουγόταν. Άκουμε ρέγκε μουσική και βγήκε ένα αποτέλεσμα "ρέγκε παιγμένη με λευκό συναίσθημα"

Α: Στιχουργικά, το νέο άλμπουμ πραγματεύεται περισσότερο σε σχέση με τα προηγούμενα σας το θέμα της γυναίκας και των απογοητεύσεων που μας χαρίζουν καθημερινά με αυτά που κάνουνε ή δεν κάνουνε.
Μ: (γέλια) Αυτό δεν είναι το ενδιαφέρον κάθε νέου σήμερα; (έλα ρε Σιβερτ, που σε πήραν τα χρόνια!) Η γυναίκα. Ή ο άντρας, αν το τραγούδι το γράφει μια γυναίκα. Ελα τώρα, οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική ή για τη θρησκεία (η κουβέντα αρχίζει να χαλαρώνει επικίνδυνα)! Το σεξ και τα αισθηματικά είναι οι προτεραιότητες τους. (Σε αυτό το σημείο ειπώθηκαν αρκετά πράγματα εκατέρωθεν, τα οποία η λογοκρισία τα έκοψε και επέτρεψε να απομαγνητοφωνηθούν μόνο όσα δεν προσέβαλαν τα "χρηστά ήθη")

Α: Οποτε το Orgasm Addict των Buzzcocks αποτελεί την επίτομη της ροκ και ποπ θεματολογίας;
Μ: (πολλά γέλια) Γαμάτο τραγούδι! Οι Moonie Suzuki έχουν μια κορυφαία ατάκα που λεει "there's a little bit of music and the rest is girls"

Α: Ας αφήσουμε τις γυναίκες στην ησυχία τους και πείτε μου πως ήταν να ηχογραφείς στο Βερολίνο; Στα στούντιο που ηχογραφούσατε συναντήσατε τίποτα φαντάσματα των Neu! Και των Can;
Μ: Άκουμε πολύ κραουτ ροκ και τα συγκροτήματα που ανέφερες είναι όντως τα αγαπημένα μας, κι αυτό φαίνεται σε κομμάτια σας το Blood… και το Madrugada. Το Βερολίνο μας ταιριάζει, έχουμε ένα πιστό κοινό εκεί, και θέλαμε να μείνουμε για λίγο καιρό εκεί γιατί ο Frodo που μένει εκεί μόνιμα μιζεριαζει αφάνταστα μόνος του. Με αυτήν την έννοια το νέο μας άλμπουμ είναι πιο "ευρωπαϊκό" (τα εισαγωγικά δικά τους) απ'ότι τα προηγούμενα.

Α: Ο ήχος σας όμως είναι αμερικανικός σε πολλά σημεία...
Μ: Όσοι μας έχουν ακούσει εκεί μας λατρεύουν (με έντονη ειρωνεία στα λόγια του). Κάθε αμερικανός είναι εν δυνάμει ένας φαν των Madrugada …

Α: Απλά δεν το ξέρει, ε; θα του βγει στην πορεία.
Μ: Ακριβώς! κάποτε θα γίνουμε μεγάλοι στην Αμερική (=we are gonna be big in America)

A: Περνάτε λοιπόν την Βερολινέζικη περίοδο σας, όπως ο Ιγκυ και ο Μπαουι πριν 25 χρόνια;
Μ: Αν δεν είναι αυτό που λες, τότε είναι σίγουρα επειδή θεωρούμε την πόλη αυτή την Μητρόπολη της ευρωπαϊκής κουλτούρας, ξέρεις πολλά παράνομα κλαμπ, μουσικές σκηνές, γκαλερί, παραστάσεις. Σε διάφορα στούντιο πολλοί μουσικοί πειραματίζονται με νέους πρωτοποριακούς ήχους και πολλές νέες μουσικές ιδέες ξεπηδάνε από εκεί.

Α: Άρα να υποθέσω ότι η επόμενη στάση θα είναι το Άμστερνταμ; Πιο πολλά παράνομα κλαμπ και ακόμη περισσότερη subculture;
Μ: Τίποτε δεν είναι παράνομο εκεί, όλα είναι νόμιμα! Οποτε ποιος ο λόγος να παμε; (γέλια)

Α: John Agnello / Head : ποιες οι διάφορες τους ως παραγωγοί;
Μ: Ο Head είναι πιο ενθουσιώδης, αν και οι δυο τους είναι πάνω κάτω ίδιοι στο χαρακτήρα. Απλά ο Head ταίριαζε περισσότερο με τον ήχο που θέλαμε για το άλμπουμ αυτό. Είχαμε ενθουσιαστεί με τη δουλειά που είχε κάνει με την P.J. Harvey και έτσι προέκυψε. Δουλέψαμε σκληρά μαζί του, δεν ήταν απαιτητικός, αλλά σίγουρα πιο ενθαρρυντικός και δεν σταμάταγε να μας λεει "ελάτε, μπορείτε να τα καταφέρετε ακόμη καλύτερα".

Α: θα επιλέγατε ποτέ τον Φιλ Σπεκτορ για το ρόλο αυτό; Πριν λίγο καιρό έκανε την παραγωγή στα νέα κομμάτια των Starsailor
Μ: Αλήθεια; ποτέ, πως;

Α: Μάλλον μέσα από τη φυλακή…
Μ: (με πομπώδες μακαρθικο ύφος) Οποτε οι Starsailor δεν αξίζουν τον σεβασμό μας. Χωρίς πλάκα τώρα, τον λατρεύουμε, ο τύπος έχει κάνει φοβερές δουλειές, αλλά μάλλον είναι εκτός των δυνατοτήτων μας ως μπάντα.

Α: Εκεί που είναι τώρα, είναι μάλλον εκτός δυνατοτήτων για όλες τις μπάντες κι όχι μόνο για εσάς.
Μ: Ναι, τώρα είμαστε εμείς εκτός των δικών του δυνατοτήτων

Α: Η μουσική σας τελικά τι είναι; Blues; Black; ή μήπως προσεγγίζει το Noir;
Μ: Μπλουζ επιρροές είναι παντού. Οπουδήποτε. Όταν ξεκινήσαμε άλλωστε είπαμε ότι θα επηρεαστούμε από όλα τα είδη της μουσικής και δεν θα κατηγοριοποιήσουμε τις επιρροές μας. Ολους τους μπλουζ τραγουδιστές, Robert Johnson, John Lee Hooker, Howlin'Wolf, Muddy Waters... Είναι πολύ πιο δύσκολο είδος, ακόμη πιο δύσκολο ακόμη κι από την τζαζ.

Α: Έχετε σαν συγκρότημα έναν πολύ προσωπικό ήχο και θα έλεγα ότι η μουσική σας ταιριάζει με ταινίες όπως το Paris Texas του Wim Wenders και το Dead Man του Jim Jarmusch.
Μ: Α, γαμάτη ταινία αυτή του Βεντερς! Ο Ry Cooder δεν έγραψε τη μουσική; Στηρίχτηκε σε παρτιτούρες του μπλουζίστα Blind Willie Johnson από τη δεκαετία του '20. Αν και τώρα περνάμε τη φάση που βλέπουμε συνεχεία κωμωδίες και μεγάλες υπερπαραγωγές του Χολιγουντ (η ειρωνεία στάζει από τα μπατζάκια..). Η αγαπημένη μου ταινία είναι το Don't Look Back πάντως (σ.σ. την ίδια ακριβώς ταινία μνημονεύει ως αγαπημένη του κι ο Ντιλαν σε μια παλιότερη συνέντευξη του στο περιοδικό Ρολινγκ Στόουν).

Α: ο τίτλος (grit) του νέου σας άλμπουμ είναι παρμένος από μια νουβέλα του μεγάλου συγγραφέα Χέρι Μίλερ. Ασχολείστε όλοι σας ενεργά με τη λογοτεχνία; Τι βιβλία θα βρει κανείς στα καμαρίνια σας κατά τη διάρκεια των περιοδειών σας;
Μ: Κερουακ, Γκινσμπεργκ, Λορκα, Ριλκε κι έναν Ελληνα ποιητή, πως τον λενε…

Α: Ελύτης;
Μ: Αυτόν! Δεν είχε πάρει και Νόμπελ Λογοτεχνίας αυτός;

Α: Ναι, αυτός είναι. Γιατί εδώ στην Ελλάδα το κοινό να ξέρετε ότι προσέχει τη μουσική σας, αλλά αυτό που πραγματικά τον συναρπάζει σε σας είναι η δυναμική των στίχων σας.
Μ: Είναι καλό που το προσέχουν. Στις ΗΠΑ βέβαια κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε ποτέ. Εκεί δεν ξέρουν καν τη δική τους γλώσσα.

Α: Η Ευρώπη έχει το πάνω χέρι στον τομέα αυτό
Μ: (με το γνωστό στομφώδες ύφος) "Κάποια μέρα η Αμερική θα πέσει στα χέρια των Madrugada"

Α: Σε μια συνέντευξη τους πέρσι, οι International Noise Conspiracy δήλωσαν ότι η μουσική επαναλαμβάνεται τα τελευταία 20 χρόνια κι ότι τίποτα καινούργιο που να αξίζει δεν έχει βγει από το 1980 και μετά. Συμφωνείτε;
Μ: Ελα τώρα! Είναι πολύ ανώριμη η στάση αυτή από τόσο νέα συγκροτήματα! Πέφτουν σε απολυτευσεις, αν είναι δυνατόν να μην υπάρχουν αξιόλογες μουσικές. Απλά ανέκαθεν τείνουμε να κοιτάμε τις επιρροές και ξεχνάμε να ρίξουμε το βλέμμα μας στο παρόν και στο μέλλον.

Α: Κοίταγα τη λίστα που δημοσιεύτηκε στο Αvopolis σχετικά με τα δικά σας 10 καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς και βλέπω τόσα μα τόσα ετερόκλητα ονόματα: από Streets μέχρι Johnny Cash κι από Primal Scream μέχρι Beth Gibbons. Μου αρέσει πολύ αυτό!
Μ: Κι εμάς. είναι όλα πολύ καλά άλμπουμ. Ο (κιθαρίστας) Robert διαθέτει μια εντυπωσιακή δισκοθήκη κι όταν άκουει κάτι καλό έρχεται και μας βάζει κάτω με τη βία να το ακούσουμε (γέλια) (σ.σ. τώρα εξηγείται γιατί κατεβάζει "παπάδες" όποτε πιάνει την κιθάρα του…)

Α: Κατά κοινή ομολογία δεν είστε ένα συγκρότημα των σινγκλ, αλλά φημίζεστε για την "ολότητα" και τα σφιχτοδεμένα άλμπουμ σας σαν ένα σύνολο τραγουδιών. Αυτό απλά συμβαίνει ή γίνεται ηθελημένα; Προέρχεστε από τη Σκανδιναβία, όπου το ποπ στοιχείο είναι έντονο μέσα από την παράδοση συγκροτημάτων όπως Roxette, Abba και A-ha.
Μ: Μα δεν είμαστε Σουηδοί! Νορβηγοί είμαστε!

Α: Το ίδιο είναι κι οι A-ha
Μ: Άλλο αυτοί! (σσ. τι "άλλο" εννοούσαν δεν κατάφερα να μάθω, δεν μου είπαν.. υποψιάζομαι ότι "έστριψαν δια του αρραβώνος"). Κοιτά να δεις, επιδίωξη μας είναι να συμβαίνουν και τα δυο. άλλωστε ένα καλό σινγκλ δίνει ώθηση σε όλο το άλμπουμ σου.

Α: Κάτι τελευταίο. με τρέλανε η διασκευή σας στους 13th Floor Elevators
M: Αλήθεια; Ο Ρομπερτ άκουει πολύ γκαράζ και ψυχεδελεια των σιξτις. Εμένα μου αρέσουν οι συγχορδίες στα τραγούδια τους και η ποιητική διάσταση των στίχων τους. Είναι "ψαγμένη" μπάντα, αλλά συνδυάζουν και το εμπορικό στοιχείο, είναι catchy, αλλά διαθέτουν και ένα φοβερό garage attitude.

A: Σας ευχαριστώ πολύ!
Μ: κι εμείς ! Θα ξαναέρθεις σήμερα να μας δεις;

Ειλικρινά θα το ήθελα πολύ Σιβερτ…