Dodgy

Δύο ώρες σχεδόν πριν από την εμφάνιση των Dodgy στα Wedgewood Rooms του Portsmouth, και αφού παρακoλούθησα το σύντομο soundcheck του group, βρέθηκα σε μια παραδοσιακή αγγλική pub να κερνάω μια μπυρίτσα τον drummer και ψυχή των Dodgy, Mathew Priest. Για αρκετή ώρα, ο συμπαθέστατος Mathew μίλησε αποκλειστικά για τους αναγνώστες του Avopolis για το παρελθόν, το παρών και το μέλλον της βρετανικής μπάντας, τα προβλήματα που αντιμετώπισαν, την κατάσταση της μουσικής βιομηχανίας αυτή τη στιγμή, γιατί οι Dodgy χρωστούν την συνέχεια της υπαρξής τους σήμερα στo Internet, καθώς και για αυτό που ονομάζουν Dodgy Gardening.

Avopolis: Έχω την εντύπωση ότι είναι σαν μια εντελώς καινούρια αρχή για τους Dodgy, σαν να ξεκινάτε από το μηδέν. Νομίζεις ότι έχω δίκιο;

Mathew: Πραγματικά είναι. Μοιάζει πολύ καιρός από τότε που σχεδιάσαμε την επιστροφή, έχουν περάσει ξέρεις δύο χρόνια από τότε που δημιουργήθηκαν οι νέοι Dodgy. Και όπως σιγοψήνεις ένα μείγμα με διάφορα υλικά, και περιμένεις να δέσουν, έτσι ώστε να βγει όλη η νέα γεύση, έτσι έγινε και με το group. Μας πήρε καιρό, αλλά το αποτέλεσμα ήταν καλό. Τώρα πιστεύω ότι είμαστε στην καλύτερη θέση από ποτέ. Είμαστε πολύ καλοί ζωντάνα και υπάρχει επίσης ένα πολύ καλό κλίμα στην μπάντα.

Avopolis: Οι Dodgy είναι ένα group που κατάφερε και είχε αρκετές top-10 επιτυχίες, ιδιαίτερα την εποχή που αυτό που οι δημοσιογράφοι εδώ στη Βρετανία ονόμασαν Britpop βρισκόταν στην ακμή του. Νομίζεις ότι τελικά οι Dodgy θα μείνουν στη μνήμη των μουσικόφιλων ως μία μπάντα αυτού του άτυπου κινήματος;

Mathew: Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιο group που να θέλει να ανήκει σε οποιοδήποτε κίνημα, η κάθε μπάντα προσπαθεί να μείνει μακριά από κάτι τέτοιο. Παρόλα αυτά δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι υπήρχε μία ακατανίκητη τάση θετικής και καλής μουσικής στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με groups όπως οι Oasis, οι Blur, οι Pulp και οι Supergrass, αλλά δεν θέλω να συνδεθούμε μαζί τους. Παρήγαγαν βέβαια την ίδια χρονική περίοδο, θετική μουσική ο καθένας με την δική του ταυτότητα, αλλά από την στιγμή που ονομάζεις κάτι με κάποιο χαρακτηρισμό, ταυτόχρονα το υποβιβάζεις. Και επίσης δεν είναι καλό τελικά να χαρακτηριζόμαστε Britpop, δεν μου αρέσει!

Αλλά, παίζαμε pop μουσική το 1991-92, μια εποχή προτού γίνει όλο αυτό το Britpop μπαμ. Κατά τα κάποιο τρόπο το προλάβαμε πρώτοι, και όταν βγήκε στην επιφάνεια, ήμασταν «Ναι! Μια χαρά! Δεν πειράζει! Μπορείτε να μας ονομάσετε όπως θέλετε, εμείς θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε». Αλλά σίγουρα εκείνη η εποχή έφερε κοντά στη μουσική πολλούς ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες δεν θα ασχολούντουσαν σοβαρά με αυτήν. Έτσι, πολλα από τα groups έμπαιναν στο top-10, πούλαγαν πάρα πολλά albums, κάτι που δεν με ενοχλεί καθόλου. Κατάφεραν επίσης και γύρισαν τον κόσμο, όπως εμείς καταφέραμε να έρθουμε και στην Ελλάδα, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όπου περάσαμε και θαυμάσια! Και μακάρι να μπορέσουμε να έρθουμε ξανά σύντομα.

Avopolis: Και εγώ εύχομαι να σας δω ξανά στη χώρα μας. Κάτι άλλο όμως. Πόσο πολύ επηρρέασε την κατεύθυνση και τον ήχο των Dodgy o ερχομός στο group του David Bassey, του νέου τραγουδιστή;

Mathew: Ο David δεν ήταν fan των παλιών Dodgy. Προτιμούσε πιο βαριά πράγματα, πράγματα που είχαν σχέση με ναρκωτικές ουσίες, όπως οι Happy Mondays, οι Stone Roses και οι Small Faces. Έχει και μια πολύ εκφραστική και παθιασμένη φωνή. Αλλά αλλάζαμε κατεύθυνση έτσι κι αλλιώς. Τα τραγούδια που γράφαμε είχαν αρχίσει να γίνονται πολύ πιο συναισθηματικά και ευαίσθητα.

Avopolis: Ναι αυτό είναι κάτι που κατάλαβα ακούγοντας και το νέο album, το “Real Estate”. Διαφέρει πολύ από τις προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές των Dodgy.

Mathew: Ναι είναι διαφορετικό. Δεν θα το αποκαλούσα ακριβώς πιο σκοτεινό, αλλά σίγουρα διερευνά τα συναισθήματα πολύ καλύτερα, και εμείς είμαστε ικανοί να τα εκφράζουμε πολύ καλύτερα. Είναι πιο παθιασμένο, πιο εύθραστο, λίγο πιο κυνικό, βλέποντας τον κόσμο γύρω με ορθάνοιχτα μάτια, και σίγουρα πιο τραχύ ηχητικά. Μου αρέσει πολύ.

Υπάρχει ένα τραγούδι στο “Real Estate” που λεγεται “Come To Bed”, το οποίο πιστεύω ότι είναι το καλύτερο τραγούδι που έχουμε ηχογραφήσει ποτέ, είναι φανταστικό. Δεν θα ήμασταν ικανοί να το ηχογραφήσουμε με τους παλιούς Dodgy, δεν θα είχε την ίδια αίσθηση, το ίδιο βαθος. Είμαστε σίγουρα λοιπόν προς μια καλή και σωστή κατεύθυνση.

Avopolis: Είσαστε ένα group που μέσα σε δέκα χρόνια έχει δει και τις δύο όψεις της μουσικής βιομηχανίας. Την καλή, όταν σημειώνατε επιτυχίες, και την κακή, ύστερα από τα τόσα προβλήματα με την παλιά δισκογραφική σας εταιρία. Ποια νομίζεις ότι είναι η κατάσταση σήμερα της Βρετανικής μουσικής βιομηχανίας, και ποια η θέση για groups με ιστορία, όπως οι Dodgy σε αυτήν;

Μathew: Αλλάζει πάρα πολύ γρήγορα όλη την ώρα. Όταν εμείς ξεκινάγαμε, και μιλάμε για τις αρχές των 90’s, έχω την εντύπωση ότι η μουσικη βιομηχανία αποτελούνταν από ανθρώπους που γούσταραν την μουσική, ενώ τώρα αποτελείται από ανθρώπους που είναι καλοί στο marketing και από δικηγόρους. Γνωρίζω πολύ καλά ότι πάντα ήταν έτσι, αλλά σήμερα είναι πολύ πιο εμφανές. Και είναι πολύ πιο επιχείρηση από ότι ήταν. Παλιότερα οι δισκογραφικές εταιρίες ήταν διατεθειμένες να μείνουν κοντά στο group. Εμείς με το πρώτο μας album πουλήσαμε 15 με 20 χιλιάδες αντίτυπα. Αυτό σήμερα θα θεωρούνταν αποτυχία και θα μας είχαν διώξει. Όμως τότε έμειναν κοντά μας. «Ωραίο album, καλά πήγατε», μας έλεγαν, «προχωρήστε και αφοσιωθήτε τώρα στο δεύτερο album». Το δεύτερο πούλησε 70 με 80 χιλιάδες αντίτυπα, ακόμα πουλάει βέβαια, αλλά αναφέρομαι για όταν πρωτοκυκλοφόρησε, και το τρίτο τελικά πούλησε μισό εκατομμύριο. Αυτό μπορεί να είναι ένα καλό παράδειγμα ότι αν μένει η εταιρία κοντά στο group, στο τέλος η επένδυση που κάνει σε χρόνο και σε χρήμα αποδίδει. Αλλά δυστυχώς τώρα τα πράγματα είναι τόσο διαφορετικά. Όπως και στον Τύπο. Τότε το ΝΜΕ ήταν πολύ πιο ισχυρό όπως και το σύνολο του βρετανικού μουσικού Τύπου.

Avopolis: Πιστεύεις δηλαδή ότι έχει χάσει μέρος της δύναμής του;

Mathew: Ναι σίγουρα. Ο κόσμος δεν αγοράζει πλέον το NME όπως παλαιότερα, ή και καθόλου, το Select σταμάτησε να κυκλοφορεί, όπως και το Vox, όπως φυσικά και το Melody Maker. Και γενικά όλοι οι τρόποι που υπήρχαν παλαιότερα για να διαβάζεις για την μουσική απλά έχουν εξαφανιστεί. Κατά κάποιο τρόπο είναι πιο διασκορπισμένη η κοινή γνώμη, δεν υπάρχει μια κεντρική κατεύθυνση, ένα κεντρικό θέμα που να συγκροτεί την σύγχρονη μουσική. Τόσα διαφορετικά είδη μουσικής από τόσες διαφορετικές περιοχές του κόσμου.

Όμως ένα ακόμα χαρακτηριστικό της εποχής είναι η δύναμη των playlists των ραδιοφωνικών σταθμών. Για να συγκρίνω και πάλι την κατάσταση με παλαιότερα, τότε πολλές νέες μπάντες μπορούσαν σχετικά εύκολα να ακουστούν από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς όπως ο Radio 1 και ο Capital. Τώρα δεν μπορούν. Σήμερα ακούγονται βέβαια και κάποιοι Travis και Coldplay αλλά και πολλές Αμερικάνικες μαλακίες που μας έρχονται από την άλλη πλευρά, όπως οι Limp Bizkit, οι Papa Roach. Όμως για μια καλή Βρετανική μπάντα θέλει πάρα πολύ προσπάθεια για να ακουστεί από το ραδιόφωνο, και θα γίνει ακόμα πιο δύσκολο στο μέλλον για να σου πω την αλήθεια.

Θα σου πω όμως κάτι. Αυτό που δεν υπήρχε ακόμα τότε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 είναι το Internet, το οποίο είναι παντοδύναμο σήμερα. Τότε δεν είχαμε ιδέα του τι είναι και τις δυνατότητες του. Ως μπάντα δεν είχαμε website μέχρι το 1995.

Avopolis: Και έχω προσέξει ότι οι Dodgy είναι ένα group το οποίο χρησιμοποιεί πάρα πολύ το website και συμμετέχει ενεργά σε αυτό. Έρχεστε σε επαφή και επικοινωνείτε καθημερινά με τους fans μέσω του board…

Mathew: Ναι ακριβώς! Θα έλεγα με το χέρι στην καρδιά ότι αν δεν ήταν το website, δεν θα ήμασταν εδώ σήμερα ως Dodgy.Και αυτό διότι στα δύσκολα και συγχησμένα χρόνια που ο προηγήθηκαν, αφού είχε μόλις αποχωρήσει ο Nigel (σημ. ο πρώην τραγουδιστής) μέχρι και τώρα που έχουμε το νέο σχήμα του group και ένα νέο album, ήταν πολύ σημαντικό να κρατήσουμε μία επαφή με τους fans. Πίσω στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας και στα 80’s, oι μόνοι τρόποι για να μπορέσει ένα group να επικοινωνήσει με τους fans, ήταν είτε μέσω συνεντεύξεων στον μουσικό Τύπο, είτε μέσω ταχυδρομικών newsletters, είτε μέσω των συναυλιών και των albums. Και αυτό ήταν. Ενώ τώρα μπορούμε να επικοινωνούμε με τους fans άμεσα και οποιαδήποτε στιγμή, και να δεχόμαστε τις απάντησεις και τις αντίδρασεις τους από οπουδήποτε στον κόσμο, είτε βρίσκονται στην Ιαπωνία, στην Αμερική, στην Γερμανία, παντού. Παλαίοτερα, μπορούσες να είχες μια καλή και ικανοποιητική ικανοποιητική ακολουθία fans σε πόλεις όπως το Λονδίνο και το Manchester, αλλά σε καμία περίπτωση σε όλο τον κόσμο. Το Internet μας προσφέρει τεράστιες δυνατότητες. Μπορούμε να βάζουμε ολόκληρες συναυλίες στο website, νέα τραγούδια, και να δημιουργήσουμε μία ενεργή κοινότητα μέσω του website.

Έχουν αλλάξει πολλά. Γι’αυτό δεν θεωρώ και κακό, το γεγονός ότι ο μουσικός Τύπος πεθαίνει. Είναι κάτι αναπόφευκτο. Παλαιότερα ο κόσμος αγόραζε τον εβδομαδιαίο μουσικό τύπο συνέχεια, για να διαβάζει νέα των groups, δηλώσεις κτλ, και όταν τα groups έδιναν μεγάλες συνεντεύξεις στα περιοδικά και στις εφημέριδες, ήταν ένα μεγάλο γεγονός, όλοι όσοι ασχολούνταν με τη μουσική τις διάβαζαν. Όμως τώρα, αν θες να μάθεις κάτι για κάποιο group πηγαίνεις στο website. Και ειδικά οι fans της μουσικής το γνωρίζουν, και συνηθίζουν να περνάνε τον χρόνο τους μπροστά στον υπολογιστή, σερφάροντας μεταξύ websites, διότι ξέρουν ότι εκεί θα βρουν αυτό που ζητούν.

Avopolis: Ποια είναι η προσωπική σου στάση και των Dodgy ως group, απέναντι στην εξάπλωση του mp3 format; Πολλές εταιρίες και groups αντέδρασαν με τα αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε...

Mathew: Σίγουρα το υποστηρίζουμε. Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και ιδιαίτερα στους fans ότι στο τέλος θα το αγοράσουν το album, και θα μας βοηθήσουν. Πιστεύω ότι υπάρχουν και άλλοi τρόπο για να προκαλέσεις τους fans. Εννοώ ότι εάν έχεις κατεβάσει κάτι από Internet, το νέο album των Dodgy για παράδειγμα, τότε μπορείς να δώσεις κάτι πίσω... Μπορείς να μπεις στο website και να αγοράσεις κάτι άλλο κατευθείαν από το group. Yπάρχουν τρόποι να πάρουμε τα λεφτά πίσω. Πολλοί fans το κάνουν αυτό. Δεν λέω βέβαια σε καμία περίπτωση ότι είναι εύκολο, πολλοί δεν θα το κάνουν απλά επειδή είναι σχέδον άφραγκοι.

Αλλά πιστεύω ότι, ότι γίνεται με τα mp3s είναι καλό. Ξέρεις, και εγώ ένοχος είμαι! Δεν έχω και πολλά λεφτά αυτή την περίοδο, και μόλις πριν λίγο καιρό απέκτησα το νέο album των Super Furry Animals σε mp3s. Είχε έρθει ένα φίλος από το σπίτι με ένα cd, το οποίο περιείχε το νέο τους album σε mp3. Και είχα την επιλογή είτε να το αντιγράψω στο pc μου τζάμπα, είτε να πάω κάτω στο δισκοπωλείο και να δώσω £15 για να το αποκτήσω. Χμμμ, sorry mate, προτιμώ το τζάμπα!

Αλλά ξέρεις, τελικά ήταν καταπληκτικό, και είμαι πραγματικά μουσικόφιλος. Οπότε σύντομα πιστεύω θα πάω και θα το αγοράσω, για να έχω το artwork, και ίσως πάρω και το DVD το οποίο πρέπει επίσης να είναι καταπληκτικό. Αλλά σίγουρα τα mp3s και το Internet γενικότερα βοηθάνε. Σημαίνει ότι περισσότεροι άνθρωποι θα ακούσουν νέα μουσική, και βασικά άλλαξαν εντελώς την ιδέα που είχαμε μέσα στο μυαλό μας για την μουσική βιομηχανία. Έχει αλλάξει εντελώς το παιχνίδι πλέον. Χρειάστηκαν χρόνια βέβαια για να το καταλάβουμε βέβαια. Προσωπικά μεγάλωσα διαβάζοντας το NME, ακούγοντας ραδιόφωνο και ειδικά τα Evening Sessions του Radio 1 που είναι ιδιαίτερα δημοφιλή, με fanzines, newsletters, fan clubs. Και ξαφνικά έμαθα ότι μπορούσες να κατεβάζεις και να ακούς μουσική από το Internet τζάμπα, μπορούσες να διαβάζεις μουσικά νέα από εκεί, μπορούσες να συνομιλήσεις και να ανταλλάξεις απόψεις με ανθρώπους από όλο το κόσμο, δημιουργώντας κοινότητες μπορούσες ακόμα και να στήσεις την δική σου σελίδα εάν θέλεις. Μου είχαν φανεί περίεργα και δύσκολα να τα καταλάβω. Δεν είχα μεγαλώσει έτσι. Όμως σύντομα κατάλαβα πόσο φανταστικά είναι όλα αυτά! Ειδικά το website μας. Συνειδητοποίησα ότι έχουν fans σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι ταξιδεύουν για να μας δουν να παίζουμε, και οι οποίοι εν αγνοία μας έχουν φτιάξει μια κοινότητα που την ενώνει οι αγάπη τους για τους Dodgy!

Και επίσης σε κάνει να καταλάβεις ότι μπορείς να επιβιώσεις χωρίς τις δισκογραφικές εταιρίες. Φυσικά τις χρειάζεσαι για τα λεφτά τους, την δυναμή τους στο marketing, για την δυνατότητα διανομής του album σε όλο τον κόσμο. Από την άλλη όμως αν μία μπάντα δεν είναι επιτυχημένη σύμφωνα με την εταιρία, δεν πουλάει χιλιάδες αντίτυπα δηλαδή, η μεγάλη εταιρία δεν θα την ανεχτεί. Θα προτιμούσαμε να είχαμε μία μεγάλη δισκογραφική εταιρία από πίσω μας, η οποία θα μας υποστηρίζει και θα μας βοηθούσε να πουλήσουμε περισσότερα αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Όμως η επιλογή που είχαμε ήταν μεταξύ του να είχαμε μία μικρή κακή εταιρία, ή να προχωρήσουμε μόνοι μας και φυσικά προτιμήσαμε να δεύτερο. Το να είχαμε μια μεγάλη εταιρία να μας υποστηρίζει θα ήταν θαυμάσιο όμως. Η Α&Μ όπου ανήκαμε στο παρελθόν ήταν μία σπουδαία εταιρία. Υπήρχαν νέοι άνθρωποι, ενθουσιώδεις, είμασταν μεταξύ των προτεραιοτήτων τους, τα πηγαίναμε καλά στις μεταξύ μας σχέσεις, ήταν καταπληκτικά, δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Όταν όμως είσαι χαμένος στα πίσω ράφια των δισκογραφικών εταιριών, όπως σπουδαίες μπάντες με ιστορία όπως οι Bluetones είναι πραγματικά κρίμα. Αλλά εάν δεν έχουν κάποια μεγάλη επιτυχία, η εταιρία δεν θα ασχοληθεί μαζί τους, δεν θα τους προωθήσει και στο τέλος θα χαθούν στο σύστημα.

Υπάρχουν groups βέβαια σαν τους Cosmic Rough Riders, οι οποίοι βρίσκοταν στην ίδια κατάσταση με εμάς. Δεν είχαν βοήθεια από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, και όμως πούλησαν 25 χιλιάδες αντίτυπα, κάτι που προσωπικά το θεώρησα καταπληκτικό άθλο, αφού στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο καλοί. Είναι σαν κακοί Teenage Fan Club. Δεν έχουν το χάρισμα των Teenage Fan Club και ούτε κατά διάνοια δεν είναι τόσο καλοί τραγουδιστές. Αλλά και πάλι, είναι συμπαθητικοί και εντελώς επηρρεασμένοι από τους Byrds. Πούλησαν λοιπόν 25 χιλιάδες αντίτυπα καθαρά χάρη στην σκληρή τους δουλειά, έχουν πετύχει σίγουρα, και υπαρχουν αυτές οι πουλήσεις ως απόδειξη. Απ’ότι φαίνεται λοιπόν, τα νέα groups συνεχίζουν και οι fans τα υποστηρίζουν. Είναι απλά κρίμα για τα φαινόμενα του στυλ των Stereophonics… Με σοκάρει!

PAUSE
Η συζήτηση εδώ διακόπηκε αφού χτύπησε το τηλέφωνο του Mathew. ‘Ηταν τα υπόλοιπα μέλη των Dodgy τα οποία μας καλούσαν σε μια άλλη γειτονική pub για ένα παιχνίδι snooker, το οποίο και ακολούθησε μετά το τέλος της συζήτησης μας... Επιστροφή όμως στην ενδιαφέρουσα κουβέντα μας με τον Mathew Priest.

Avopolis: Ανέφερες προηγουμένως Mathew τους Super Furry Animals. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι μία από τις λίγες μπάντες στην Βρετανία που φαίνονται ικανές να ξεπερνούν τα όρια, και να θέτουν νέους κανόνες. Κατά τη γνώμη μου η μεγαλύτερη πλειοψηφεία των βρετανικών συγκροτημάτων, αυτών που θεωρούνται indie bands, δεν είναι ικανές να προσφέρουν κάτι καινοτόμο και καινούριο. Πιστεύεις ότι υπάρχουν σήμερα βρετανικές μπάντες ικανές να προσφέρουν κάτι προοδευτικό, οι οποίες ξεπερνάνε τα όρια;

Mathew: Ναι σίγουρα! Είναι αρκετές πιστεύω. Είναι οι μπάντες που θολώνουν τα όρια μεταξύ χορευτικής μουσικής, ambient, rock, μπάντες που αυτοορίζονται. Πιστεύω ότι οι Primal Scream είναι πολύ μπροστά, είναι πάρα πολύ καλοί, και καταφέρνουν να είναι συνέχεια στην κόψη του ξυραφιού, εκεί που δεν τολμά να πάει κανένας άλλος. Και ως αποτέλεσμα δεν πουλάνε και πολλά αντίτυπα. Όμως όλοι τους σέβονται. Το τελευταίο τους album, το “XTRMNTR” είναι καταπληκτικό! Και πιστεύω ότι και το “Screamadelica” είναι ακόμα και σήμερα πολύ μπροστά από την εποχή του. Είναι σίγουρα η πιο ξεσηκωτική μουσική για το μυαλό που έχω ακούσει!

Από την άλλη οι Super Furry Animals, αν και πιο παραδοσιακοί στις επηρροές τους, ξεπερνούν με τον τρόπο τους τα όρια, με τον ιδιαίτερο ήχο τους και την αντιμετώπιση της μουσικής βιομηχανίας γενικότερα. Ήταν και παραμένουν στην “αριστερή” προοδευτική μεριά της μουσικής. Ούτε αυτοί βέβαια σε καμμία περίπτωση δεν θα πουλήσουν εκατομμύρια αντίτυπα αφού δεν γράφουν εμπορικά pop τραγούδια.

Και φυσικά οι Radiohead. Δεν είμαι και ιδιαίτερα fan τους, είναι πολύ καταθλιπτικοί για τα γούστα μου, αλλά πρέπει να τους σέβεσαι για αυτό που κάνουν και ξεπερνούν τα όρια και αυτοί λίγο. Γενικά πιστεύω ότι η βρετανική μουσική είναι πολύ ικανή σε αυτό. Βέβαια η κουλτούρα των Stereophonics, των Travis, τέτοιων groups που είναι πιο παγκόσμια φαινόμενα, δεν έχει καμμία διαφορά με την κουλτούρα των, ας πούμε, Alarm ή και του Bryan Adams στην πραγματικότητα. Ακούς ένα δίσκο των Stereophonics δίπλα από ένα δίσκο του Bryan Adams ή των Bon Jovi και δεν υπάρχει διαφορά!

Avopolis: Δεν θα μπορούσα με τίποτα να διαφωνίσω σε αυτό...

Mathew: Ναι πραγματικά. Και ξέρεις, αυτά τα groups, με αυτή την κουλτούρα θεωρούνται cool και indie! Λόγω αυτής της κουλτούρας, πολλά groups αναγκάζονται και χώνονται πιο underground για να ξεφύγουν από αυτήν. Επιβιώνουν χωρίς την βοήθεια του ραδιοφώνου, χωρίς την βοήθεια του Τύπου. Και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι καλό γιατί πάντα οι καλές νέες μπάντες που γράφουν καταπληκτικά τραγούδια έρχονται από την underground μουσική κοινότητα, και πάντα θα έρχονται σιγά σιγά στην επιφάνεια και θα γνωρίζουν την επιτυχία. Και αυτό είναι το καλό με την μουσική.

Και σήμερα οι περισσότερες νέες μπάντες που έρχονται στο προσκήνιο, είχαν ήδη εδώ και πολύ καιρό μία τεράστια επιτυχημένη παρουσία στο internet, όπως για παράδειγμα οι Mull Historical Society. Υπέγραψαν συμβόλαιο από την παρουσία τους στο Internet. Είχαν ένα πολύ καλό web site, με πολλά τραγούδια για να κατεβάσει και να ακούσει κάποιος, πληροσορίες, είχαν έναν ιστό από links από πολλά διαφορετικά websites που οδηγούσαν στους Mull Historical Society, είχαν τραγούδια στο mp3.com όπου είχαν μεγάλη επιτυχία εκεί, ο κόσμος του άκουσε και στο τέλος υπέγραψαν και συμβόλαιο! Αν δεν υπήρχε το Internet δεν θα τα κατάφερναν. Αυτό αποδεικνύει ότι δουλεύει.

Υπάρχει ένας σπουδαίος βρετανός rapper, o οποίος ονομάζεται Invisible, μεταξύ άλλων νέων hip hop τύπων, και αποτελεί ένα πραγματικό φαινόμενο! Ξανά, τεράστια παρουσία στο internet, αλλά δεν μπορείς να τον ακούσεις πουθενά αλλού. Αλλά σιγά σιγά φαίνεται το κόλπο να δουλεύει και γι’αυτόν.

Όλα αλλάζουν και θα αλλάξουν ακόμα περισσότερο. Δεν είναι και τόσο εύκολο να βγάλεις λεφτά αν δεν ζήσεις κάτω από τους δικούς τους κανόνες, όποτε αν θες να κάνεις αυτό που θέλεις πραγματικά πρέπει παράλληλα να κάνεις και άλλες δουλειές. Εκτός και αν δεν είσαι ωραίος εμφανισιακά και δεν παράγεις εμπορική μουσική που θα πουλήσει, η μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες δεν θα ενδιαφερθούν. Και οι ανεξάρτητες εταιρίες σιγά σιγά γίνονται περιττές. Αυτό που ανακαλύψαμε εμείς, είναι ότι γιατί να υπογράψουμε σε μια ανεξάρτητη εταιρία η οποία θα μας δώσει πολύ λίγα λεφτά, ενώ μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας με την βοήθεια του Internet. Πολλά αλλάζουν λοιπόν. Βρισκόμαστε σε ένα στάδιο μεταμόρφωσης το οποίο δεν μπορεί παρά να είναι για το καλό της μουσικής.

Avopolis: O τρόπος με τον οποίο βρήκατε τα χρήματα για να ηχογραφήσετε το νέο σας album αποτέλεσε μεγάλο νέο. Το να βλέπει κανείς τους fans να στηρίζουν ένα group με αυτό τον τρόπο, βάζοντας το χέρι στην τσέπη τους για να βοηθήσουν χρηματικά την ολοκλήρωση και κυκλοφορία του “Real Estate” ήταν κάτι σχετικά πρωτόγνωρο.

Mathew: Βασικά και οι Marillion έχουν κάνει κάτι παρόμοιο. Όμως η διαφορά είναι ότι αυτοί έβαλαν τους fans να προαγοράσουν το album στέλνοντας £15, και όταν μαζεύτηκαν όλα τα χρήματα, τότε μπήκαν στο studio για να ηχογραφήσουν το album. Όταν λοιπόν ήταν έτοιμο, το έστελναν ταχυδρομικώς στους fans, και εκεί τελείωνε η σχέση τους. Μπορούσαμε και εμείς να το κάνουμε έτσι, όμως δεν μου άρεσε, δεν έμοιαζε σωστό, ούτε δίκαιο. Θέλαμε ο κάθε fan να έχει ένα δικό του κομμάτι στο album. Θέλαμε ο κάθε fan να κοιτάει το artwork και να βλέπει το ονομά του σε μια γωνία και να ξέρει ότι χωρίς την βοηθειά του αυτό το album δεν θα μπορούσε να είχε πραγματοποιηθεί. Επίσης θα κερδίσει και κάτι από τις πωλήσεις. Και αυτό ενθαρρύνει την κοινότητα και το πνεύμα των Dodgy στο οποίο πάντα πιστεύουμε, και το οποίο είναι παρών σε κάθε μας συναυλία στην σχέση μας με το κοινό. Δεν βάζουμε ποτέ εμάς πάνω ή ξεχωριστά από το κοινό. Εμείς είμαστε αυτοί, και αυτοί είναι εμείς, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ, είναι στη σκηνή μαζί μας, και όλοι μαζί γιορτάζουμε. Όπως στα πρώτα raves. Πιστεύω σε αυτό το πνεύμα της κοινότητας.

Ξέρεις, μπαίνω στο board του website κάθε μέρα, και μένω έκπληκτος! Είναι τόσο διασκεδαστικό. Διαβάζω τα μηνύματα που μας αφήνουν ορισμένοι, τα αστεία και τις συζητήσεις μεταξύ των fans, χρήσιμες ιδέες, κάποιοι αφήνουν ακόμα και τα προβλήματα που τους απασχολούν στο board. Την περασμένη Τρίτη που κάναμε την συναυλία στο Borderline του Λονδίνου ήταν καταπληκτικά, υπήρχαν fans-φίλοι από το web board που ήρθαν από τη Νέα Υόρκη, από τη Γερμανία, από την Ιαπωνία όλοι διαφορετικοί άνθρωποι, και στο τέλος όλοι γνωριζόντουσαν και αγκαλιαζόντουσαν. Αυτό είναι ένα θαυμάσιο συναίσθημα και χαίρομαι αφάνταστα που υπάρχει ακόμα.

Έχουμε γευθεί τεράστια επιτυχία στο παρελθόν και είναι βέβαια εκπληκτικά όταν το πετυχαίνεις αυτό γιατί σου φέρνει λεφτά, και μπορείς να έχει μία εύκολη ζωή. Αλλά εμπειρίες σαν αυτή στο Borderline είναι ακόμα πιο γλυκιές από τις εμπορικές επιτυχίες γιατί αγγίζουν τους ανθρώπους.

Όσο λοιπόν το group μπορεί να βγάζει κάποια χρήματα θα συνεχίζουμε, γιατί αυτό είναι το κύριο πρόβλημα αυτή την εποχή, δεν έχουμε λεφτά παρά μόνο για να τα βγάζουμε πέρα. Η manager μας, ο Θεός να την έχει καλά, το κάνει εδώ και ένα χρόνο χωρίς αμοιβή και ούτε εκείνη έχει λεφτά. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Αν λοιπόν έχουμε λίγο το ραδιόφωνο με το μέρος μας, λίγο ακόμα promotion για το νέο album, και φτάσουμε τις 6 με 10 χιλιάδες πωλήσεις, τότε όλοι οι fans θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Άμα πιάσουμε τις 10 χιλιάδες τότε και το group θα βγάλει λίγα χρήματα και η manager. Αν πάλι ξεπεράσουμε τις 12 χιλιάδες και αν φτάσουμε τις 20 χιλιάδες τότε θα έχουμε και τα χρήματα για να προχωρήσουμε στην ηχογράφηση του νέου album. Αν δεν γίνει αυτό, ή αν δεν έρθει να κάποιος με χρήματα να μας βοηθήσει, τότε θα είναι πάρα πολύ δύσκολο για εμάς να συνεχίσουμε και θα πρέπει να επιστρέψουμεσε full time εργασία...

Avopolis: Κάτι που φυσικά κανείς δεν θέλει...

Mathew: Ναι βέβαια! Και δεν θέλω με τίποτα να το κάνω αυτό. Ξέρεις, εγώ με τον Andy τον κιθαρίστα, έχουμε παράλληλα με το group αυτό που ονομάζουμε Dodgy Gardening. Όποτε έχουμε ανάγκη δουλεύουμε ως κηπουροί, διακοσμόντας κήπους με τον δικό μας pop τρόπο. Κάνουμε τα πάντα για να υποστηρίξουμε και να διατηρήσουμε το group γιατί σημαίνει τόσα πολλά για εμάς. Όταν μπήκαμε στο studio για να ηχογραφήσουμε το “Real Estate” η όλη ιδέα υπήρχε και ήταν καταπληκτική. Αν όμως το ηχογραφούσαμε και το αποτέλεσμα δεν ήταν σπουδαίο, ήταν απλά μέτριο, τότε ίσως θα λέγαμε ότι πάει, αυτό είναι, χάσαμε την δύναμη, χάσαμε το μαγικό άγγιγμα. Όμως ύστερα από όλα αυτά, τα προβλήματα και τον χρόνο, το “Real Estate” στέκεται ως ένα φανταστικό album, το καλύτερο που έχουμε ηχογραφήσει στην καριέρα μας. Αυτό λοιπόν μας δίνει τo έρισμα να πιστεύουμε ότι ακόμα έχουμε κάτι να προσφέρουμε, ότι δεν είμαστε άσχετοι με την εποχή, και ότι οι fans θα γουστάρουν αυτό που κάνουμε και θα σταθούν πλάι μας.