Από όλες τις μπάντες που εμφανίστηκαν στο αμερικανικό underground τις πρώτες μέρες της δεκαετίας του ’80 και οι οποίες κατηγοριοποιήθηκαν υπό τον όρο «αναβιωτικές» (Green on Red, Rain Parade, Long Ryders, True West, Naked Prey, Jet Blackberries, Salvation Army, Three O’ Clock κ.ά), δύο ήταν αυτές που έμοιαζαν περισσότερο ικανές να υπερβούν τις οριοθετημένες συμβάσεις, με διαφορετική προοπτική η καθεμιά: από τη μια οι REM που εκσυγχρόνιζαν τις 60’s αρμονίες των Byrds και έδειχναν προορισμένοι να γνωρίσουν κάποια στιγμή μαζική επιτυχία (κάτι που συνέβη)∙ και από την άλλη οι Dream Syndicate που τόλμησαν εξαρχής να βαδίσουν στις πιο επικίνδυνες ατραπούς που διάνοιξε το πρώτο album των Velvet Underground.
Στις 23 Φεβρουαρίου του 1982, οι Dream Syndicate έδωσαν το πρώτο τους live στο Club Lingerie του Hollywood. Μερικές μέρες μετά, μπήκαν στο studio του Paul B. Cutler στην Pasadena και ηχογράφησαν στα γρήγορα το πρώτο τους, φασαριόζικο ομότιτλο ΕΡ, με τέσσερα κομμάτια∙ δύο από αυτά (“That’s What You Always Say”, “When You Smile”), σε διαφορετικές εκτελέσεις, θα φιγουράριζαν και στο επικείμενο πρώτο τους album. Στο μεταξύ είχε μόλις σταθεροποιηθεί η αρχική σύνθεση της μπάντας, με την πρόσφατη προσθήκη του Dennis Duck (τύμπανα) πλάι στους Steve Wynn (κιθάρα, φωνητικά), Karl Precoda (κιθάρα) και Kendra Smith (μπάσο, φωνητικά). Το ΕΡ κυκλοφόρησε από την Down There Records του Wynn.
https://youtu.be/Z2DbGq6WyzU
Χάρη σε αυτό το ΕΡ, οι Dream Syndicate εξασφάλισαν συμβόλαιο με την εταιρία Ruby του Chris D. των dark/rockabilly Flesh Eaters, η οποία ήταν παράρτημα της μεγαλύτερης Slash Records. Ο Chris ανέλαβε την παραγωγή στo πρώτο τους album, που ηχογραφήθηκε εξίσου γρήγορα, μέσα σε μερικές μόνο μέρες τον τον Σεπτέμβριο του 1982 και κυκλοφόρησε μόλις έναν μήνα μετά, στις 28 Οκτωβρίου, με τον τίτλο The Days Of Wine & Roses.
Ο τίτλος μπορεί φαινομενικά να παραπέμπει στο ομώνυμο φιλμ του Blake Edwards από το 1962, όμως στην πραγματικότητα προέρχεται από τους στίχους του ποιήματος "Vitae Summa Brevis" του Εγγλέζου παρακμιακού ποιητή και πεζογράφου Ernest Dowson (1867–1900):
“They are not long, the days of wine and roses:
Out of a misty dream
Our path emerges for a while, then closes
Within a dream”
Σαράντα (και κάτι) χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το The Days Of Wine & Roses παραμένει για τους Dream Syndicate ό,τι ήταν η Μπανάνα για τους Velvet Underground ή το Marquee Moon για τους Television – και οι αναφορές δεν είναι τυχαίες: ένα οριακό πρώτο album που, παρόλη την αδιαμφισβήτητη αξία που έχουν και οι μεταγένεστερες ηχογραφήσεις τους, ποτέ δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν. Αν τοποθετηθεί στα συμφραζόμενα της εποχής του, αποδεικνύεται εξίσου επιδραστικό με το magnum opus των Velvets ή των Televison.
Το album περιλαμβάνει εννέα κομμάτια, που όλα αποτελούν συνθέσεις του Steve Wynn, εκτός από το “Halloween” του Karl Precoda. Ο Steve επίσης ερμηνεύει όλα τα κομμάτια, εκτός από το "Too Little, Too Late", όπου κάνει πρώτα φωνητικά η Kendra Smith. Συνολικά, το album συνθέτει σκόπιμα ένα θολό ηχητικό τοπίο, ένα μεταιχμιακό σημείο καμπής, όπου συγκλίνουν το ψυχεδελικό rock των 60’s, οι Velvets και η αισθητική του post-punk, το “The Days Of Wine & Roses”. Χωρίς να πέφτει η ένταση και η ποιότητα του υλικού, από την αρχή έως το τέλος, συγχρόνως ανέδειξε τουλάχιστον πέντε κομμάτια (“That’s What You Always Say”, “When You Smile”, “Tell Me When It’s Over”, “Halloween”, ομώνυμο) που εξακολουθούν να είναι ακόμα και σήμερα από τα αγαπημένα των fans της μπάντας και δεν λείπουν σχεδόν ποτέ από τις συναυλίες τους - γεγονός που καταδεικνύει αν μη τι άλλο τη διαχρονικότητά του.
Ο Steve Wynn, στη συζήτηση που ακολουθεί, υπερθεματίζει.
Steve, πιστεύεις ότι το πρώτο σας The Dream Syndicate (EP) ήταν μια άσκηση για το The Days of Wine and Roses ή το τελευταίο αποτέλεσε για την μπάντα ένα «γιγάντιο βήμα» (“Giant Step”), για να θυμηθούμε και το σχετικό album του John Coltrane;
SW: (Το πρώτο ΕΡ) ήταν απλώς ένα demo tape το οποίο ηχογραφήσαμε μέσα σε μία μόλις μέρα με την ελπίδα να κλείσουμε μερικές συναυλίες. Είχαμε μόνο μία εβδομάδα που παίζαμε με τον Dennis Duck, αλλά αντιλαμβανόμασταν ότι κάναμε κάτι ξεχωριστό, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι συμφωνούσαν όλοι. Τα «γιγάντια βήματα» θα έρχονταν αργότερα και θα γίνονταν πάντα με μια «υπέρτατη αγάπη» (“a love supreme”).
Ποια ήταν η μεταξύ σας χημεία εκείνη την εποχή; Θα συμφωνούσες ότι η σύνθεση της μπάντας (εσύ, η Kendra Smith, ο Karl Precoda, ο Dennis Duck) ήταν ίσως η καλύτερη που είχατε ποτέ; Αρκετοί fans συμμερίζονται αυτή την άποψη…
SW: Οι μεταξύ μας σχέσεις ήταν εξαιρετικές – ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι και αισθανόμαστε ότι μας έδενε μια κοινή αποστολή. Δεν θα συμφωνήσω απόλυτα με το ό,τι εκείνη ήταν οπωσδήποτε η καλύτερη σύνθεση των Dream Syndicate. Η καθεμιά από τις συνθέσεις μας είχε τη δική της δυναμική, η οποία συνήθως αντικατόπτριζε τι καινούριο έφερνε στην μπάντα ο Karl ή ο Paul B. Cutler ή ο Jason Victor.
Όταν κυκλοφόρησε το “The Days of Wine and Roses”, σας κατηγοριοποίησαν ως «αναβιωτές των 60's» (όπως και τους Green On Red, τους Long Ryders, τους Rain Parade κλπ.). Σας ενοχλούσε αυτό τότε; Κι αυτό μολονότι μπορεί να κανείς να ακούσει στον ήχο σας επιδράσεις από το punk-rock (για παράδειγμα, κιθάρες α λα Soft Boys), φιλτραρισμένες μέσα από το ψυχεδελικό rock των 60’s ή τους Velvet Underground….
SW: Δεν με ενοχλούσε να με εγγράφουν στα συμφραζόμενα των 60's, του garage ή της ψυχεδέλειας, επειδή ήταν είδη μουσικής που αγαπούσα και που δεν είχαν πια πέραση (τότε). Αισθανόμαστε σαν να κάναμε σταυροφορία, όπως και οι άλλες μπάντες της εποχής εκείνης. Θα έλεγα όμως ότι ανάμεσα σε όλες αυτές τις μπάντες, εμείς ήμασταν οι λιγότερο 60’s, μπολιάζοντας τη μουσική μας με στοιχεία από τα 70’s, όπως και από το indie των 80’s. Ήμασταν περισσότερο σαν τους Fall παρά σαν τους Monkees.
“Paisley Underground” ήταν ένας άλλος όρος που χρησιμοποιούσε ο μουσικός Τύπος εκείνα τα χρόνια. Δεν είναι κάπως αστείος όρος; Πώς επινοήθηκε και αισθανθήκατε ποτέ ως μέλη αυτής της σκηνής, αν υποθέσουμε ότι υπήρχε μια;
SW: Ο Michael Quercio (σημ: ο μπασίστας και τραγουδιστής των The Three O'Clock) τον χρησιμοποίησε σε μια συνέντευξη και ο όρος έμεινε. Δεν με ενοχλούσε – είναι μια αστεία έκφραση και περιγράφει ως έναν βαθμό αυτά που κάναμε τότε εμείς και οι φίλοι μας. Η σκηνή πάντως ήταν υπαρκτή και με το παραπάνω – όλοι δίναμε κοινές συναυλίες, κάναμε παρέα, επηρεάζαμε ο ένας τον άλλο. Τελείωσε με τον τρόπο που τελειώνουν όλες οι σκηνές, όταν αρχίσαμε να γνωρίζουμε επιτυχία και εκτός σκηνής
Πώς εμπνευστήκατε τον τίτλο του album?
SW: Ειλικρινά μπήκα στο σπίτι μου μια μέρα, ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό και το σημείωσα στο χαρτί. Δεν ξέρω γιατί. Είναι αυτή η στιγμιαία έκλαμψη που σε καθοδηγεί να επινοήσεις τίτλους για τραγούδια ή δίσκους ή σε ωθεί σε άλλες μορφές έκφρασης.
Ας μιλήσουμε για συγκεκριμένα τραγούδια του δίσκου και για τις ιστορίες που κρύβονται πίσω τους. Ας ξεκινήσουμε με το “Tell Me When It’s Over”.
SW: Εκείνη την εποχή άκουγα συνεχώς ένα single των English Beat με τον τίτλο “Save It For Later”. Μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίον περιστρεφόταν γύρω από τα ίδια ακόρντα και το vibe και η μελωδία προέκυπταν από την επανάληψη. Ήθελα κι εγώ να γράψω ένα κομμάτι σ’ αυτό το μοτίβο. Οι στίχοι ήταν μάλλον αυθάδεις —“don’t tell me how the world works, I’ll figure it out on my own.”
Ας περάσουμε στο “That’s What You Always Say” που κατά κάποιο τρόπο ήταν και το “hit” από το album. Όλες αυτές οι ξαφνικές αυξομειώσεις στην ένταση…
SW: Δύσκολο να το πεις hit. Δεν υπήρχαν hits στο album. Όμως το διασκεύασαν πολλοί όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν ακριβώς το κομμάτι που, όντας γραμμένο έναν χρόνο πριν ηχογραφηθεί, προοικονομούσε την κατεύθυνση της μπάντας.
Το “Halloween” ξεκινά με ένα μινιμαλιστικό riff, ύστερα ο ρυθμός κλιμακώνεται και εκρήγνυται. Ταυτόχρονα όμως, μπορεί κάποιος να ακούσει μια καθαρή μελωδία. Πώς καταφέρατε αυτο τον συνδυασμό;
SW: Είναι τραγούδι του Karl οπότε θα έπρεπε να ρωτήσεις εκείνον. Από την άλλη, η μελωδία της φωνής και το κιθαριστικό σόλο είναι δικό μου, επομένως θα έλεγα ότι είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που επιδιώκαμε τότε – μια επίμονη νότα μέχρις ότου να την εξαντλήσουμε και να καταρρεύσουν όλα (ή όχι).
Το “When You Smile” δημιουργεί ένα υπνωτικό mood μέχρι τη στιγμή που ξεσπούν οι κιθάρες. Θα συμφωνούσες πώς είναι ό,τι πιο κοντινό ηχογραφήσατε στο πνεύμα των Velvet Underground;
SW: Ίσως. Το παράξενο είναι ότι τότε ακόμα δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι δανειζόμουν τον τίτλο από τη «γέφυρα» του “Sweet Jane” (των Velvets). Είμαι σίγουρος ότι έγινε υποσυνείδητα. Από την άλλη, οι στίχοι “born a thousand years ago” που αποτελούν αναφορά στο “Heroin”, γράφηκαν σκόπιμα.
Το ομώνυμο κομμάτι είναι καθαρός θόρυβος και αυτοσχεδιασμός. Κάποιος θα μπορούσε να το θεωρήσει σκαλοπάτι για το “John Coltrane’s Stereo Blues” από το επόμενο album της μπάντας, το “Medicine Show”. Ακούγατε Coltrane και πειραματική jazz εκείνη την εποχή;
SW: Αρκετά – εγώ ειδικά ήμουν χωμένος στην jazz και έκανα εξάσκηση στην κιθάρα παίζοντας μουσικά σχήματα από δίσκους του Coltrane, του Ornette Coleman και του Albert Ayler
Οι περισσότεροι στίχοι είναι δικοί σου. Ποια θέματα σε ενδιέφεραν περισσότερο τότε;
SW: Η απομόνωση, η αίσθηση του να μην ανήκεις πουθενά, το πώς λειτουργεί ο κόσμος, το πόσο μισούσα τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο κόσμος - τυπικός, μετα-εφηβικός θυμός!
Πιστεύεις ότι η μπάντα κέρδισε από την παραγωγή του Chris D.; Ποιος ήταν ο ρόλος του στη δημιουργία του δίσκου;
SW: Ο ρόλος του ήταν κυρίως να μας βάλει στο στούντιο, να εξασφαλίσει ότι κανένας δεν θα μας ενοχλούσε και να μας αφήσει να κάνουμε αυτό που θέλαμε γρήγορα και χωρίς δισταγμούς. Και αυτό ήταν πολύ, πολύ σημαντικό — άλλοι παραγωγοί θα περίμεναν να περάσει καιρός μέχρι να καταλάβουν τι θέλαμε ή θα προσπαθούσαν να κάνουν πιο εμπορικό τον ήχο μας. Ο Chris μας ήξερε καλύτερα.
Μετά από την κυκλοφορία του album, η Kendra Smith αποχώρησε από την μπάντα. Τι συνέβη; Η αιτία είχε να κάνει με την κατεύθυνση της μπάντας ή με κάτι άλλο;
SW: Όχι, απλώς δεν της άρεσε πολύ να είναι για τόσο καιρό στο δρόμο με μια rock μπάντα και μπορούσε να δει ότι προς τα εκεί ήταν η κατεύθυνσή μας.
Το The Medicine Show (άλλο ένα αγαπημένο album), που ακολούθησε το The Days of Wine and Roses, είχε έναν, ας πούμε, πιο συμβατικό rock ήχο. Συμφωνείς μ’ αυτό; Πιστεύεις ότι σχετίζεται ίσως με την παραγωγή του ή ήταν απλώς η φυσική εξέλιξη της μπάντας από τον πρώτο στον δεύτερο δίσκο;
SW: Συνεχώς εξελισσόμασταν! Αυτό κάνει τα πράγματα ενδιαφέροντα. Το γεγονός ότι περάσαμε έναν χρόνο περιοδεύοντας στη χώρα και παίζοντας μουσική το ένα βράδυ μετά το άλλο, ήταν φυσικό να επηρεάσει αυτό που θα κάναμε μετά και μπορώ να ακούσω αυτόν τον διευρυμένο ορίζοντα στο album.
Μετά από 40 χρόνια, ποια είναι κατά τη γνώμη σου η κληρονομιά του The Days Of Wine and Roses;
SW: Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτό. Αν μου έλεγε τότε κάποιος ότι ύστερα από 40 χρόνια θα μιλούσα γι’ αυτό το album σε συνεντεύξεις, θα με ευχαριστούσε και ειλικρινά δεν θα μου προκαλούσε έκπληξη. Γνωρίζαμε ότι φτιάχναμε έναν καλό δίσκο.
Αν και αυτή η συνέντευξη αφορά τα 40χρονα του The Days Of Wine and Roses, εντούτοις, θα μας πεις δυο λόγια και για το τελευταίο σας album, το Ultraviolet Battle Hymns and True Confessions;
SW: Νομίζω ότι αν το ακούσει κάποιος που μας ξέρει, θα διαπιστώσει ότι αποτελεί ένα είδος ανακεφαλαίωσης, ότι εμπεριέχει στοιχεία από όλα όσα έχουμε κάνει μέχρι σήμερα – ή, για να χρησιμοποιήσω έναν δικό μου στίχο, «ο κύκλος δεν θα τελειώσει ποτέ».
