Από τα early 80's μέχρι και σήμερα οι Ολλανδοί Clan of Xymox, αποτελούν όχι μόνο ένα από τα πιο καινοτόμα και επιδραστικά σχήματα της darkwave μουσικής, αλλά και έναν από τους ποιοτικότερους εκπροσώπους του είδους. Δισκογραφώντας με συνέπεια, και πραγματοποιώντας καθηλωτικές ζωντανές εμφανίσεις (μάρτυρες των οποίων έχουν βρεθεί και όσοι τους έχουν παρακολουθήσει ζωντανά στην χώρα μας), οι Clan of Xymox συνεχίζουν να χαράζουν τον δρόμο τους ως ένα από τα θρυλικότερα σχήματα της σκοτεινής μουσικής γενικότερα.
Λίγο πριν την επιστροφή τους στην Αθήνα για ένα live στο Temple την Παρασκευή 20 Μαΐου μιλήσαμε με τον ιδρυτή και διαχρονικά βασικό άξονα της μπάντας Ronny Moorings για τα πρώτα χρόνια των Clan of Xymox, την πορεία της στον χρόνο και την πρόκληση της εξέλιξης.
Πώς ξεκίνησαν όλα για τους Clan of Xymox; Ποιες θα έλεγες ότι είναι οι ρίζες σας; Ξεκίνησα την μπάντα όταν σπούδαζα Κοινωνιολογία στη Νάϊμέγκεν στην Ολλανδία, το 1981. Πάντα έπαιζα μουσική από μικρό παιδί και ξεκίνησα να ηχογραφώ τα τραγούδια μου με ένα τετρακάναλο κασετόφωνο που μου επέτρεπε να βγάζω τον ήχο μιας μπάντας παρότι ήμουν μόνος μου. Αργότερα, θέλοντας να ξεκινήσω να παίζω live, ζήτησα από ανθρώπους στο κοντινό περιβάλλον μου να με συνοδεύσουν -τότε, εκείνη την εποχή, ήταν η τότε κοπέλα μου, Anke Wolbert και ο συγκάτοικός μου Pieter Nooten. To 1883 κυκλοφόρησε στη δικιά μου ετικέτα, το πρώτο EP, το Subsequent Pleasures – το οποίο και έστρωσε τον δρόμο για τη συνεργασία με την 4AD στη Μεγάλη Βρετανία.
Οι Clan of Xymox είναι ενεργοί εδώ και σχεδόν 40 χρόνια και παρόλες τις αλλαγές που έχετε ζήσει ως συγκρότημα, συνεχίζετε πιστοί στον αρχικό σας ήχο. Πώς αντιμετωπίζετε την πρόκληση της εξέλιξης; Πολύ καλά. Αγαπώ πολύ την τεχνολογία και η τεχνολογία είναι εξέλιξη. Προσωπικά, ως ηλεκτρονικό μουσικό, πάντα με ενδιέφεραν οι εξελίξεις και το τι υπάρχει εκεί έξω. Ξεκίνησα να χρησιμοποιών την τεχνολογία στη μουσική μου από τους πρώιμους υπολογιστές και μετά αυτοί οι υπολογιστές εξελίχθηκαν πολύ, έγιναν πολύ ισχυροί – τόσο ισχυροί που πλέον δεν χρειάζεται καν να έχεις άλλον επαγγελματικό εξοπλισμό studio για να δουλέψεις τις ιδέες σου και να δημιουργήσεις. Η μπάνκα των ήχων και των plug ins που υπάρχουν αυτή τη στιγμή ήταν κάτι που δεν μπορούσαμε να το διανοηθούμε τότε αλλά σήμερα αποτελούν πηγή μεγάλης έμπνευσης. Έχει γίνει πολύ διαφορετική η ζωή του μουσικού στις μέρες μας – πρέπει να τα κάνουμε σχεδόν όλα μόνοι μας, ακόμα και την παραγωγή των videos μας. Και είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό το διαφορετικό, το να κάνεις περισσότερα από το να γράφεις απλώς μουσική. Μου αρέσει πολύ έτσι και δεν θα ήθελα ποτέ να γυρίσω πίσω.
Πηγαίνοντας ωστόσο σε αυτό το πίσω, ζήσατε τα «σκοτεινά» ‘80s, τις χρυσές εποχές του new wave και του dark wave, ήσασταν στο επίκεντρο του μουσικού «συμβαίνει τώρα» του τότε. 4AD, τα sessions του John Peel, η μεγάλη gothic και Industrial σκηνή της Γερμανίας. Πώς θυμάσαι εκείνη την εποχή; Ποια είναι η πιο τρελή ανάμνηση που έχεις;
Δεν κοιτάζω πίσω γιατί μπορώ να βρίσκω πράγματα που συμβαίνουν στο σήμερα, με τον ίδιο τρόπο που το έκανα τότε. Υπάρχουν τόσα φεστιβάλ και μεγάλα club που ενδιαφέρονται για το δικό μας μουσικό στιλ και κάνουν σχετικές διοργανώσεις και events. Μπορώ να πω ότι σήμερα παίζω σε πολύ περισσότερα live από ό, τι στα ‘80s και υπό πολύ καλύτερες συνθήκες. Τώρα αν πρέπει να κοιτάξω έστω και λίγο πίσω για να ανασύρω την πιο «τρελή» ανάμνηση αυτή θα ήταν όταν παίξαμε για πρώτη φορά στη Νότια Αμερική και συνειδητοποιήσαμε το ρεύμα που είχαμε εκεί, ότι θεωρούμασταν μεγάλη μπάντα -τόσο μεγάλη που οριακά ένιωθα σαν να παίζω με τους Beatles.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που περάσατε ως συγκρότημα και γιατί; Νομίζω ήταν τη δεκαετία του ’90 όταν η Polygram δεν θέλησε να ανανεώσει το δισκογραφικό μας συμβόλαιο υλοποιώντας την option για το καινούριο μας album και ταυτόχρονα εγώ περνούσα μια περίοδο αβεβαιότητας σχετικά με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, για το μουσικό τους γούστο -η εμπορικότητα είχε παρεισφρήσει στην μπάντα. Μετά από αυτό έκανα δύο albums (τα Metamorphosis το 1992 και το Headclouds το 1993), όταν ζούσα ακόμα στο Λονδίνο και για εμένα ήταν μια πειραματική εμπειρία το να ψάχνω να βρω μια νέα κατεύθυνση για την μπάντα. Την περίοδο 1995 – 1996 έφτιαχνα μουσική για τα video games της Domark. To 1997 επανεκκίνησα τους Clan of Xymox, αναγνωρίζοντας ότι αυτό ήθελα να κάνω πραγματικά και να συνεχίσω να κάνω, ότι αυτό ήταν ο εαυτός μου και, εν τέλει, το πεπρωμένο μου.
Ποια είναι η γνώμη σου για όλα αυτά μουσικά κύματα «αναβίωσης» που εμπνέει η μουσική των ‘80s κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών ; Πώς βλέπεις το μέλλον του «σκοτεινού ήχου»; Πώς ενσωματώνονται στη μουσική του σήμερα, σε τόσο δύσκολους καιρούς, τα διαχρονικά μοτίβα της υπαρξιακής αγωνίας και του ανθρώπινου φόβου; Μου είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω για τη μουσική αναβίωση, προσωπικά πάντως δεν θα κυκλοφορούσα μουσική την οποία να μην μπορώ να υποστηρίξω 100%. Πιστεύω ότι και το άγχος και ο φόβος αλλά και η χαρά και η ευτυχία θα υπάρχουν πάντα στη μουσική, πρέπει να συνυπάρχουν αρμονικά για να γίνει κάτι ενδιαφέρον. Βέβαια η «σκοτεινή» πλευρά του ήχου είναι αυτή που με ενδιαφέρει εμένα περισσότερο γιατί τα σκοτεινά αισθήματα έχουν την τάση να είναι πιο επίμονα, να μένουν παραπάνω από ένα φευγαλέο αίσθημα ευτυχίας. Αυτή τη στιγμή έχω την αίσθηση ότι ο «σκοτεινός ήχος» έχει επιστρέψει για τα καλά, ακόμα πιο δυνατός από ό, τι στα ‘80s. Η σκηνή αυτή δεν εξαφανίστηκε ποτέ, αντιθέτως γίνεται όλο και μεγαλύτερη και πιο ορατή, περισσότερο από ποτέ.
Τι ρόλο παίζει η αισθητική στη μουσική σου περσόνα; Είναι απλώς ένα μέρος του πακέτου ή κάτι βαθύτερο; Είναι κάτι πολύ σημαντικό. Από την πρώτη μέρα ασχολούμασταν πολύ σοβαρά με τα εξώφυλλα των δίσκων και τη συνολική παραγωγή τους. Βοήθησε πολύ η περίφημη ομάδα σχεδιαστών της 4AD, η 23 Envelope, έθεσαν ψηλά τον πήχη στη γραφιστική και τον σχεδιασμό των μουσικών εξωφύλλων και του artwork. Η Mojca Zugna που σχεδιάζει τα δικά μας εξώφυλλα και επιμελείται εικαστικά τα albums μας από την αρχή της δεκαετίας του ’90 κινείται νομίζω ακριβώς σε αυτήν την ποιοτική κατεύθυνση.
Για το τέλος αν σου ζητούσαμε να μοιραστείς ένα μόνο τραγούδι, το αγαπημένο σου από όλους αυτούς τους δίσκους που έχετε ηχογραφήσει ποιο θα ήταν αυτό; Θα έλεγα το τελευταίο μας τραγούδι το “Save Our Souls” με το οποίο είμαι ενθουσιασμένος. Το κυκλοφορήσαμε πριν μερικές εβδομάδες για την Ουκρανία και προς υποστήριξη του ουκρανικού σκοπού.
