Όσοι έχουν γνωρίσει από κοντά τον Craig Walker – που δεν τον ενοχλεί να τον αποκαλούν «ο πρώην τραγουδιστής των Archive» – έχουν να πουν τα καλύτερα και εγώ οφείλω να πω πως είναι η χαρά του δημοσιογράφου, αφού στην συνέντευξη που θα διαβάσετε, δεν δίστασε να σχολιάσει ανοιχτά όλες τις αναφορές που έγιναν και πάντα, χωρίς φόβο.
Αναφέρθηκε στις σκοτεινές περιόδους του, την χαρά της δημιουργίας, το μακρύ και περίεργο μουσικό ταξίδι της ζωής, τις συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες αλλά και την διχαστική ατμόσφαιρα που στιγματίζει την κοινωνία με αφορμή την πανδημία. Οι αλήθειες του Craig Walker, στις παρακάτω γραμμές.
Μελετώντας λίγο την ζωή σου και όσα μπορούμε να γνωρίζουμε γι’ αυτήν, νομίζω πως το προσωπικό σου ταξίδι είναι πολυμορφικό και γενναίο, με ρίσκα και με μια δίψα για νέες εμπειρίες. Η μουσική τι ρόλο παίζει σε αυτή την διαδρομή που έχεις χαράξει μέχρι στιγμής; Ακολουθεί τις επιλογές σου ως φυσική συνέχεια των ενεργειών σου ή η καλλιτεχνική σου ματιά σε οδηγεί κάθε φορά σε κάτι καινούργιο και μετά η ζωή σου προσαρμόζεται σε αυτό; Η μουσική με οδήγησε στο Λονδίνο, το Παρίσι και αυτή τη στιγμή στο Βερολίνο όπου ζω και δουλεύω πάνω στη μουσική τα τελευταία έξι χρόνια. Πάντα πηγαίνω εκεί που με οδηγεί η μουσική και συνήθως είναι το κατάλληλο μέρος για έμπνευση.
Από το Δουβλίνο στο Λονδίνο, στο Παρίσι και από εκεί στο Βερολίνο. Υποθέτω η κάθε πόλη θα σου έχει δώσει κάτι διαφορετικό, αλλά ποια σου έχει προσφέρει τα περισσότερα και γιατί; Υπάρχει κάποια άλλη πόλη στα μελλοντικά σου πλάνα για κατοίκιση; Μεγάλωσα στο Δουβλίνο και οι ρίζες μου θα είναι πάντα εκεί. Το Λονδίνο ήταν το σπίτι μου για 15 χρόνια και εξακολουθεί να έχει μια θέση στην καρδιά μου. Έζησα εκεί από τη δεκαετία του ‘90 μέχρι το 2007. Βίωσα από κοντά λοιπόν, όλο το κίνημα της britpop και ήταν διασκεδαστικό να βρίσκομαι στο Λονδίνο εκείνη την εποχή. Το Βερολίνο είναι η πιο παραγωγική πόλη στην οποία έχω ζήσει ποτέ. Πολλοί, πραγματικά ταλαντούχοι καλλιτέχνες, έρχονται και φεύγουν συνεχώς και υπάρχει μια σαφής αίσθηση συνεργασίας και δημιουργία τέχνης εδώ. Επίσης, θα ήθελα πολύ να ζήσω στο Τόκιο μια μέρα αλλά και στις Η.Π.Α. Έχω πάει στο Νάσβιλ μερικές φορές για να δουλέψω και μου αρέσει να γράφω μουσική με Αμερικανούς.
Έχεις συνεργαστεί με αρκετούς καλλιτέχνες, έχεις δημιουργήσει και εισχωρήσει σε μπάντες, φαίνεται να είσαι μόνιμα σε μια διαρκή αναζήτηση για κάποιον νέο συνεργάτη που μαζί θα δημιουργήσετε κάτι καινούργιο. Σε εγκλωβίζει η σταθερότητα και η ασφάλεια ή σε ιντριγκάρει το αμφίβολο μιας καινούργιας συνεργασίας/σχέσης; Μου αρέσει να δουλεύω με άλλους ανθρώπους. Είναι πολύ πιο διασκεδαστικό να φτιάχνεις μουσική και να είσαι δημιουργικός με άλλους, ελπίζοντας πως θα μοιραστείτε εκείνες τις απίστευτες στιγμές στο στούντιο όταν ανακαλύψετε πως έχετε κάτι να γράψετε. Οι καλύτερες στιγμές για μένα σε όλη τη δημιουργική διαδικασία, είναι η συγγραφή των λέξεων και η σύνθεση της μουσική. Με όποιον συνεργάζομαι φέρνει κάτι διαφορετικό, στο πώς θα το έκανα εγώ. Αυτό είναι πραγματικά μεθυστικό και εθιστικό.
Όσο συγκέντρωνα τις ερωτήσεις που θα ‘θελα να σου κάνω, άκουγα το Greedy Pig από το άλμπουμ Siamese και σκεφτόμουν μήπως είναι αυτοαναφορικοί οι στίχοι του, που εκείνη την στιγμή εξέφραζαν κάποιες σκέψεις σου ή την συναισθηματική σου κατάσταση. Ισχύει κάτι τέτοιο; Παρεμπιπτόντως, είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια σου. Ναι, απολύτως. Νομίζω ότι κάθε τραγουδοποιός θα σου πει, ότι ακόμα κι αν τη στιγμή που έγραφε ένα τραγούδι δεν πίστευε ότι έγραφε για τον εαυτό του, ο χρόνος συνήθως αποδεικνύει το αντίθετο. Τα τραγούδια έχουν τη συνήθεια να αποκαλύπτουν τις αλήθειες τους πολλά χρόνια αργότερα.
Δεν θέλω να διαλέξεις ένα τραγούδι από κάθε σου συνεργασία ως κάτι ξεχωριστό από τα υπόλοιπα, αλλά υπάρχει κάποια σύνθεση που μπορείς να ξεχωρίσεις γιατί η σύλληψη της έγινε κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες ή κάποιος στίχος που όταν τον έγραψες ήταν τόσο έντονη κατάθεση ψυχής που σε γονάτισε; Όταν έγραφα το τραγούδι "Sleep" από το άλμπουμ Noise In The Studio με τους Archive το 2003, ένιωθα πως εκείνη την στιγμή κάναμε κάτι διαχρονικό. Το πιο πρόσφατο, το "Get Arrested" του project Craig Walker & The Cold με τον Erik Alcock εδώ στο Βερολίνο, είναι μια απ’ αυτές τις περιπτώσεις, όπου σε εκείνες τις μαγικές μέρες όλα λειτουργούσαν όπως έπρεπε και ένιωθα ότι το τραγούδι έγραφε μόνο του. Αυτά τα παραδείγματα είναι που κάνουν τη γραφή και τη δημιουργία μουσικής τόσο εθιστική και απίστευτη. Μπορώ μόνο να το περιγράψω ως ένα μοναδικό συναίσθημα, καλύτερο από οποιοδήποτε φάρμακο που έχω πάρει ποτέ.
Ακολουθείς μια συγκεκριμένη διαδικασία για να γράψεις μουσική; Η έμπνευση υποθέτω μπορεί να έρθει οποιαδήποτε στιγμή. Εσύ πως την διαχειρίζεσαι όταν προκύπτει; Οι περίοδοι των lockdown με έχουν κάνει πιο δημιουργικό από ποτέ. Δουλεύω στο home studio μου, που σημαίνει ότι μπορώ να εργαστώ οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας ή της νύχτας. Θεωρώ πως ήταν μια αποκάλυψη να συνειδητοποιήσουμε πόσα πολλά μπορούμε να κάνουμε (δημιουργικά) μοιραζόμενοι αρχεία μεταξύ μας. Πολλές αρχικές ιδέες μου, εμφανίζονται αργά το βράδυ. Συνήθως αποσπάσματα μελωδίας και συγχορδιών. Αν αυτή η ιδέα μου ακούγεται καλή την επόμενη μέρα, θα την αναπτύξω περισσότερο. Όταν γράφω με άλλους συνήθως πάντα έχω κάτι να δώσω. Μπορεί να είναι μόνο ένας τίτλος ή ένας στίχος ή ένα ρεφρέν. Αυτά τα σημεία εκκίνησης, είναι οι πρώτοι δημιουργικοί «χυμοί» που χύνονται σε μια διαδικασία ηχογράφησης.
Έχεις μια δυνατή σχέση με την Ελλάδα. Γνωρίζεις ανθρώπους, έχεις συνεργαστεί μαζί τους, έχεις δώσει συναυλίες, κάπως με κάποιον τρόπο, είναι σαν να είσαι μέρος της εναλλακτικής μουσικής αισθητικής μας. Πως ξεκίνησε αυτή η σχέση και πως πιστεύεις ότι διατηρείται; Ναι, αγαπώ την Ελλάδα και τους ανθρώπους της. Ερωτεύτηκα την χώρα σας το 2002 όταν πρωτοήρθα να παίξω με τους Archive. Γνωρίσαμε ανθρώπους σαν τον Δημήτρη Παπασπυρόπουλο όταν φτάσαμε και πολλούς άλλους σπουδαίους ανθρώπους που παραμένουν φίλοι μέχρι σήμερα. Νομίζω ότι ο ιρλανδικός και ο ελληνικός λαός μοιάζουν από πολλές απόψεις.
Το 2005, τo "Fuck U απ’ τον δίσκο Noise είχε χρησιμοποιηθεί σε ραδιοφωνικό σποτάκι του Best 92,6 όταν το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης αποφάσισε να κλείσει τον ραδιοφωνικό σταθμό λόγω «καταγγελιών» από κάποιους ακροατές, που αφορούσαν έναν συγκεκριμένο ραδιοφωνικό παραγωγό, ο οποίος είχε χρησιμοποιήσει κάποιες εκφράσεις στην εκπομπή του που ενόχλησαν την σεμνοτυφία τους. Πως νιώθεις όταν ένα τραγούδι σου ή κάποιος στίχος σου, μπορεί να σταθεί δίπλα σε μια «επαναστατική» πράξη/σκέψη μιας παρέας ή μιας μερίδας ανθρώπων; Και αφού αναφέρθηκα σε εκείνο το γεγονός «φίμωσης» του Best, έχεις βιώσει ποτέ κάτι αντίστοιχο, είτε στην δισκογραφική σου πορεία είτε σε προσωπικό επίπεδο; «Μην πεις αυτό γιατί ενοχλεί». Αυτό είναι υπέροχο! Νιώθω πολύ περήφανος που το τραγούδι μου έχει συγκινήσει τόσο πολύ τον κόσμο. Είναι ένα πολύ δυνατό και συναισθηματικό τραγούδι. Νομίζω ότι αυτή τη στιγμή ζούμε σε πολύ περίεργους καιρούς. Το να έχεις άποψη ή να αμφισβητείς ορισμένες πολιτικές πρακτικές ή κυβερνητικές αποφάσεις, είναι μια επαναστατική πράξη. Είναι πολύ σημαντικό να συνεχίζουμε να κάνουμε ερωτήσεις για τα πάντα. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι αυτό είναι απαραίτητο.
Πως θυμάσαι εκείνα τα χρόνια σου με τους Archive; Η επιτυχία που γνωρίσατε ήταν μεγάλη και ο ήχος της μπάντας εξελίχθηκε. Ποιος παράγοντας συνέβαλε στο να χωρίσουν οι δρόμοι σας; Πέρασα υπέροχα και πολύ δημιουργικά με τους Archive. Έμαθα πολλά από αυτή την εμπειρία. Κάναμε σπουδαίους δίσκους. Ήταν βέβαια μια περίεργη περίοδος για μένα. Η μητέρα μου πέθανε λίγο αφότου μπήκα στο συγκρότημα. Πέρασα μερικές σκοτεινές στιγμές και για να μην αντιμετωπίσω τον πόνο, πάρταρα τόσο πολύ που κατέληξα στο χάος. Έγινα θύμα της υπερβολής. Αυτό δημιούργησε προβλήματα στις σχέσεις μου, στο συγκρότημα και στην προσωπική μου ζωή. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, έφυγα από το συγκρότημα και μετά χώρισα από μια σχέση 13 χρόνων. Μου πήρε πολύ χρόνο για να αντιμετωπίσω τον θάνατο της μητέρας μου. Η θλίψη μου είχε καταπιεστεί. Αντιμετώπισα τους εθισμούς μου και τη θλίψη αυτή, όταν έφυγα από τους Archive. Χρειάστηκαν μερικά χρόνια για να φτάσω σε ένα επίπεδο ευτυχίας, αλλά τα κατάφερα και είμαι ευγνώμων που ζω και απολαμβάνω τη ζωή σήμερα περισσότερο από ποτέ
Αλήθεια, για έναν καλλιτέχνη σαν εσένα που έχεις κάνει πολλά και διάφορα, έχοντας μια μεγάλη πορεία, δεν είναι λίγο εκνευριστικό να σε προλογίζουν ως “o Craig Walker, πρώην τραγουδιστής των Archive”; Δεν με πειράζει καθόλου. Αν η μουσική που είχα φτιάξει με τους Archive ήταν κακή, μάλλον θα σκεφτόμουν διαφορετικά. Αλλά οι δίσκοι εξακολουθούν να είναι υπέροχοι και ξέρω πόσο σημαντικοί είναι για πολλούς ανθρώπους.
Ποιοι καλλιτέχνες σε έχουν επηρεάσει περισσότερο και με ποιόν τρόπο; Οι Beatles για τη μελωδία, ο Bowie ως τραγουδιστής, οι Velvet Underground για την παραφωνία στην ποπ μουσική, οι Smiths για τη σύνθεση τραγουδιών, o Bach ως το απόλυτο μουσικό θαύμα.
Με τους Them There κυκλοφορήσατε μόλις ένα άλμπουμ, αλλά επιτυχημένο. Υπάρχει κάποια περίπτωση οι δρόμοι σας να συναντηθούν πάλι και να παρουσιάσετε ακόμα μια δουλειά; Εκείνο το άλμπουμ που είχαμε φτιάξει, το Love Is An Elevator, μου αρέσει πολύ! Έχουμε κάποιο ακυκλοφόρητο υλικό και ελπίζουμε να κυκλοφορήσει σύντομα. Η Phoebe (σ.σ. η μουσικός/τραγουδίστρια Phoebe Killdeer ήταν το άλλο μισό των Them There, κυρίως γνωστή από την συνεργασία της με τους Nouvelle Vague) ζει εδώ στο Βερολίνο και δεν θα απέκλεια το ενδεχόμενο να συνεργαστούμε ξανά κάποια στιγμή στο μέλλον.
Πες μας λίγα λόγια για το νέο project σου με το όνομα Craig Walker and The Cold. Από ποια ανάγκη δημιουργήθηκε η ιδέα και πως προέκυψε αυτή η νέα συνεργασία; Ο Erik Alcock, ο συνεργάτης μου στο project Craig Walker & The Cold, είναι παραγωγός/τραγουδοποιός γεννημένος στον Καναδά με έδρα το Βερολίνο και τον γνώρισα το 2019. Έχει γράψει μουσική για μεγάλα ονόματα, όπως ο Eminem και η P!nk. Απ’ την πρώτη μέρα που κάτσαμε να δουλέψουμε μαζί, συνδεθήκαμε. Μετά από μερικά πολύ διασκεδαστικά και παραγωγικά session, είχαμε 4-5 τραγούδια που μας άρεσαν πολύ. Σε εκείνο το σημείο, αποφασίσαμε ότι αυτό ήταν κάτι συναρπαστικό και αξίζει να προσπαθήσουμε περισσότερο. Στη συνέχεια, αρχίσαμε να δουλεύουμε τακτικά σε αυτό το νέο project. Είμαστε μεγάλοι λάτρεις της σύνθεσης τραγουδιών και πιστεύουμε στη δύναμη ενός υπέροχου τραγουδιού. Αγαπάμε τα ίδια είδη μουσικής και μοιραζόμαστε μια εμμονή με τους Beatles, τον Bowie, τους Nirvana κ.λπ. Στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε πολύ καλά άλμπουμ τα επόμενα χρόνια.
To "Get Arrested" που είναι και το πρώτο σας single, συνοδεύεται με το εξής: “the road to fame is littered with murder and that only glitter shines when you look back”. Τι ακριβώς καλείται ένας καλλιτέχνης να δολοφονήσει ή σε ποια δολοφονία γίνεται συνένοχος, προκειμένου να προχωρήσει προς τον δρόμο της επιτυχίας; Η «δολοφονία» αυτή μπορεί να είναι οτιδήποτε. Από συμβιβασμούς, μέχρι αγνόηση κακής συμπεριφοράς, παίζοντας το «παιχνίδι» για να φτάσεις σε ένα επίπεδο προσωπικής επιτυχίας με κάθε κόστος. Στη σύγχρονη κουλτούρα η επιθυμία να γίνεις διάσημος, δεν θεωρείται ως κομμάτι του ταλέντου. Μερικοί ξεφεύγουν ενώ έχουν διαπράξει αυτόν τον «φόνο» και γίνονται διάσημοι χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει λόγος. Προτιμώ να είμαι ένας μαχόμενος καλλιτέχνης, αλλά να αφήσω πίσω μου λίγη καλή δουλειά, αντί για παράδειγμα να γίνω ένας σούπερ σταρ dj που θα ξεχαστεί μόλις η μουσική του δεν είναι της μόδας.
Φέτος είχαμε και την δισκογραφική επανένωση των Power of Dreams. Από την προηγούμενη δουλειά σας, πέρασαν 27 χρόνια και τώρα κυκλοφορήσατε το Ausländer. Τι έχει αλλάξει μεταξύ σας από την τελευταία φορά που βρεθήκατε στο στούντιο; Συναντηθήκατε και είπατε «ας συνεχίσουμε από εκεί που το αφήσαμε» ή «ας δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο, αλλά μαζί αυτή την φορά»; Το άλμπουμ προέκυψε λόγω του πρώτου lockdown τον Μάρτιο του 2020. Όλα τα μέλη του συγκροτήματος ήταν στο σπίτι τους και μπορούσαν να αφιερώσουν χρόνο στην διαδικασία από απόσταση. Όλο το άλμπουμ δημιουργήθηκε με ανταλλαγή αρχείων και συναντήσεις στο zoom. Ήταν πραγματικά ένα σπάνιο δώρο μέσα στην πανδημία. Μου άρεσε που δούλεψα ξανά με τους παλιούς μου φίλους, μετά από ένα κενό 26 ετών. Ήταν ένα ωραίο πρότζεκτ για να εστιάσω όταν ένιωθα ότι ο κόσμος έξω γκρεμιζόταν. Το γεγονός ότι είχαμε μια τόσο μεγάλη ιστορία ως συγκρότημα, πρόσθεσε πάθος και σκοπό στο άλμπουμ. Είμαι πραγματικά περήφανος για το αποτέλεσμα και πολύ χαρούμενος που το κάναμε.
Μπορείς να αποστασιοποιηθείς συναισθηματικά όταν ερμηνεύεις ένα δυνατό τραγούδι; Για παράδειγμα, με το "Again" πρέπει να έχει κλάψει κάθε πληγωμένος. Εσύ πως κουβαλούσες το βάρος των στίχων μέσα σου; Όταν περιοδεύαμε με τους Archive, το να τραγουδάω ένα τόσο έντονο τραγούδι όσο το "Again" κάθε βράδυ, ήταν συναρπαστικό όσο και εξαντλητικό ταυτόχρονα. Για να φτάσει ένα τραγούδι όπως το συγκεκριμένο, τα επίπεδα συναισθημάτων που υπάρχουν στην ηχογραφημένη έκδοση του, χρειαζόταν να αποδώσω στο 100%. Όταν είσαι σε τουρ και παίζεις τραγούδια απ’ το παρελθόν, είναι πραγματικά σαν να γυρίζεις πίσω και να είσαι το πρόσωπο που ήσουν όταν γράφτηκε και ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το τραγούδι. Όσο μεγαλώνεις, τόσο πιο συναισθηματικές και φορτωμένες μπορεί να είναι αυτές οι παραστάσεις.
Κάποια στιγμή στην καριέρα σου που την θεωρείς μοναδική και ξεχωριστή; Το 2014, όταν το τραγούδι "Fade Out Lines" που έγραψα με τη Phoebe Killdeer, έγινε τεράστια επιτυχία απ’ τον Γάλλο παραγωγό Avener. Το τραγούδι βρισκόταν στα 5 πιο δημοφιλή ραδιοφωνικά τραγούδια παγκοσμίως για μήνες. Ως μικρό παιδί, το όνειρό μου ήταν να γίνω τραγουδοποιός και να γράψω μια τέτοια, παγκόσμια επιτυχία. Πήγε στο νούμερο 1 στη Γερμανία και σε πολλές άλλες χώρες. Έγραψα ένα «νούμερο 1». Μπορεί να μην ξανασυμβεί ποτέ αλλά δεν με νοιάζει. Σημασία έχει πως το έκανα.
Η πιο κλασσική ερώτηση πλέον είναι το «πως βίωσες την περίοδο των lockdown και της πανδημίας γενικότερα». Εγώ όμως θέλω να σε ρωτήσω αν πιστεύεις πως αυτή η περίοδος που ζούμε και οι αλλαγές που έχει φέρει, θα επηρεάσει αρνητικά τον τρόπο που επικοινωνούμε, αλληλεπιδρούμε και ζούμε. Οι κοινωνίες έχουν διχαστεί με τα εμβόλια και τα κρατικά μέτρα προστασίας. Είμαι τόσο κουρασμένος όσο όλοι με όλα αυτά. Θεωρώ φρικτό τον διχασμό των ανθρώπων. Έχει δημιουργήσει έναν κόσμο όπου πρέπει να διαλέξεις πλευρά. Το μισώ. Μερικοί άνθρωποι δεν έχουν καμία ανοχή στις απόψεις των άλλων. Θεωρώ ότι αυτό είναι ένα πραγματικά τρομακτικό και σκοτεινό μονοπάτι. Ο ολοκληρωτισμός έχει συμβεί ιστορικά, όταν οι δυνάμεις δεν ενδιαφέρονται πλέον για το κοινό ή τις απόψεις του. Ελπίζω να βγούμε σύντομα από αυτή την κατάσταση για τους προφανείς οικονομικούς και κοινωνικούς λόγους. Επίσης η ψυχολογική βλάβη που προκαλεί αυτό στα παιδιά μας, είναι μια πραγματική ανησυχία. Ο γιος μου είναι 11 και είχε περιόδους που δυσκολευόταν. Είναι τόσο λυπηρό να βλέπουμε αυτή τη ζημιά. Αλλά το πιο επικίνδυνο πράγμα για μένα, όσο περισσότερο συνεχίζεται αυτό, είναι ο διχασμός μεταξύ των ανθρώπων που χειροτερεύει. Ελπίζω να τελειώσει σύντομα και να μπορέσουμε όλοι να επιστρέψουμε στη διαμάχη για το ποιος είναι ο καλύτερος κιθαρίστας όλων των εποχών – ο Johnny Marr προφανώς – (σ.σ. κιθαρίστας των Smiths) αντί να σκίζουμε ο ένας τον άλλον στα social media επειδή έχουμε διαφορετικές απόψεις.
