- Πληροφορίες
- Κατηγορία: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ - ΔΙΕΘΝΗ
Αυτός είναι ο Shamir. Για να τον καταλάβετε, πρέπει να τον δεχτείτε όπως είναι.
Πέρασε από την XL, κουράστηκε γρήγορα από τα «κόλπα» της μουσικής βιομηχανίας και πλέον, επανασυστήνεται με τον ομώνυμο δίσκο του, κάνοντάς τα όλα μόνος του. Γιατί, όπως εξηγεί στο Δημήτρη Λιλή, κανείς δεν μπορεί να εξυπηρετήσει καλύτερα την τέχνη σου από τον ίδιο σου τον εαυτό.
.jpg)
Δημήτρης Λιλής
Υποθετικά, αν κάποιος σας αράδιαζε τσιτάτα του στυλ:
«O Shamir συγκεντρώνει μεγάλους ψυχεδελικό τα βόμβους και σταθερά beats στο “I Wonder"». -New York Times
«Μια υπενθύμιση της φήμης ως ατρόμητου αντικομφορμιστή, που μπορεί να καταπιαστεί με κάθε είδος και να δημιουργήσει μέσα σε αυτό το νέο δικό του σύμπαν.». -The New Yorker
ή "Το "Shamir "επιστρέφει στην off-beat pop ντεμπούτο του από το 2015, Ratchet». -Pitchfork (7,5),
θα έπρεπε είτε να νιώθατε καλυμμένοι για την ποιότητα του εν λόγω δίσκου ή να θέλατε να μάθετε περισσότερα για τον δημιουργό, εφόσον δεν τον γνωρίζατε.
Στις γραμμές που ακολουθούν σας παρουσιάζουμε τον Shamir. Μία ιδιαίτερη προσωπικότητα που ορίζει τη νέα μουσική δημιουργία, την πρωτοπορία και την ελευθερία στην έκφραση, όσο λίγοι εκεί έξω αυτή την στιγμή. Και πλέον περήφανα δηλώνει ότι το κάνει μόνος του, ανεξάρτητος, μέσω του internet και μέσα από το διαμέρισμά του στην Φιλαδέλφεια.
Στα 20 του είχε υπογράψει με την XL Recordings και έβλεπε τα κομμάτια του παρθενικού του άλμπουμ, Ratchet (2015) να παίζουν παντού. Στη συνέχεια, τούραρε τον κόσμο ως ο επόμενος ποπ σωτήρας (κάτι σαν τον επόμενο Blood Orange), ενώ στα 22 του επέστρεψε στην αμερικανική του βάση και την διαφορετικότητά του αγκάλιασε το πλέον επιδραστικό label Father & Daughter, κυκλοφορώντας το Revelations του 2017.
Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, τα τσούγκρισε με το management του, σιχτίρισε την ανεξάρτητη μουσική βιομηχανία και αφού κατάφερε να ξεπεράσει ένα έντονο ψυχωτικό επεισόδιο, αποδέχτηκε τον διπολικό εαυτό του.
Δεν ταυτίζεται με την gay ταυτότητα, όπως και δεν ταυτίζεται με κανένα από τα δύο φύλα, αλλά φροντίζει να υπηρετεί από την πρώτη γραμμή του ακτιβισμού το δικαίωμα στην ισότητα και τη διαφορετικότητα. Έρχεται από punk background, αλλά ο πρώτος δίσκος της Gwen Stefani όρισε τον ήχο του νέου του δίσκου με τίτλο το όνομά του. Όπως λέει ο ίδιος, «σε αυτό το άλμπουμ, επιτέλους το όραμα μου έγινε πραγματικότητα».
.jpg)
Καλημέρα Shamir, πώς είναι ο καιρός στην Φιλαδέλφεια και επιπλέον, πώς τα πας με τα πολιτικά; (σ.σ. η συνέντευξη έγινε πριν τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ) Καλημέρα, σήμερα βρέχει, χτες είχε ήλιο, μία έτσι μία αλλιώς, δεν παραπονιέμαι. Σχετικά με την πολιτική, ψήφισα χτες, αλλά προσπαθώ να κρατάω αποστάσεις από τα πολιτικά της Αμερικής για να διατηρώ την ψυχική μου υγεία. Τα πράγματα εδώ είναι στη κόψη και νομίζω ο καθένας κάνει ότι μπορεί και έπειτα ελπίζει για το καλύτερο. Αν μας έμαθε κάτι το 2016, ειδικά σε άτομα του περιθωρίου, όπως μπορεί να είμαι εγώ, που είδαμε το hate speech να μεγαλώνει προς την μεριά μας, αυτό είναι να κάνουμε την δουλειά μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο καθημερινά χωρίς να είμαστε αλαζόνες και να ελπίζουμε για το καλύτερο.
Συμφωνώ απόλυτα. Πάμε στον δίσκο. 80s τύμπανα, μεγάλες μελωδίες, indie rock κιθάρες και η λεπτή ισορροπία ανάμεσα σε DIY αισθητική με σχεδόν mainstream pop ύφος. Πώς τα καταφέρνεις; Βλέπω τον εαυτό μου σαν pop καλλιτέχνη και πλέον, έχω το πιο συγκεκριμένο όραμα που θα μπορούσα να έχω για το πώς θέλω να ακούγομαι. Έπρεπε να περάσω από το DIY σινάφι για να μάθω ακριβώς αυτό: να αναπτύσσω το όραμά μου και την ταυτότητά μου σαν καλλιτέχνης, μόνος μου, χωρίς την βοήθεια labels ή άλλων παραγωγών. Η εμπειρία όσων έζησα στο ντεμπούτο μου (Rachet, 2015, XL Recordings) δουλεύοντας με άλλους παραγωγούς, με αποπροσανατόλισε. Γιατί με έστησαν πάνω σε πιο ηλεκτρονικούς-dance pop ήχους, ενώ προερχόμουν από indie pop/rock μπάντα, από ένα εφηβικό κιθαριστικό τρίο. Αρχής γενομένης από αυτό, ήξερα πώς ήθελα την pop μου: υπερηχητική, να συνδέεται με το indie, αλλά να διατηρεί τις mainstream φόρμουλες και να ακούγεται «έξω από το κουτί», βρίσκοντας εύκολα θέση στο μοντέρνο ραδιόφωνο.
Οι διάλογοι, οι πρόζες με τους φίλους σου σαν ιντερλούδια, είναι μια απόπειρα να το μετατρέψεις σε concept δίσκο; Δεν νομίζω. Όλος ο δίσκος γράφτηκε και παίχτηκε από μένα, εδώ στο σπίτι μου. Οι πρόζες και οι διάλογοι ήταν πολύ παλαιότερες ηχογραφήσεις. Έπειτα, ακόμα και sessions που είχα προγραμματίσει σε πιο επαγγελματικά στούντιο, ακυρώθηκαν λόγω Covid, άρα κατέληξα να το δουλεύω μόνος, αλλά με πολύ συγκεκριμένο όραμα. Ήθελα να βγει σαν ο απόλυτος δίσκος ωρίμανσης/ενηλικίωσης (coming of age), γιατί, έτσι και αλλιώς σε προσωπικό αλλά και επαγγελματικό επίπεδο, ήταν ακριβώς αυτό. Ένας coming of age δίσκος. Ξεκίνησα να δισκογραφώ το 2014 σε ηλικία μόλις 17 ετών. Έπειτα συνέβησαν όλα τόσο γρήγορα και με τον πιο περίεργο τρόπο. Ήξερα όταν έβγαζα το άλμπουμ στην XL ότι θα άλλαζαν πράγματα, αλλά δεν περίμενα τόσες πολλές αλλαγές. Φτάνοντας στο τώρα, που τα κάνω όλα μόνος μου, χρησιμοποίησα αυτούς τους παλιούς διαλόγους-αποσπάσματα από την καθημερινότητα για να μου θυμίσουν το επίπεδο της αθωότητας και της αστείρευτης ενέργειάς μου πριν γίνει το μεγάλο, ανεξέλεγκτο μπαμ. Στην ουσία, είναι μία εκδοχή του νεκρού εαυτού μου αυτά τα ηχητικά ιντερλούδια, αλλά θεώρησα ότι επρεπε να συμπεριλάβω τον παλιό νεκρό εαυτό μου, να θυμηθώ από πού ξεκίνησα, για να φτάσω στην πιο ώριμη δουλειά μου.
Ο ήχος όμως είναι σούπερ φρέσκος και 2020. Αν έπρεπε, λοιπόν, να μας επανασυστηθείς, πώς θα το έκανες; Είμαι απλά ο Shamir και το κλειδί για να με καταλάβεις είναι να με δεχτείς όπως είμαι. Έρχομαι σε πολλές διαφορετικές εκδοχές αλλά με έναν πολύ συνεκτικό τρόπο. Και με αυτό το άλμπουμ, ανοίγω επιτέλους αυτό το μεγάλο κεφάλαιο στο οποίο βρίσκω τον ήχο μου και τον εαυτό μου σαν καλλιτέχνης. Ίσως αυτό που με κάνει να ξεχωρίζω είναι η φωνή μου.
Και σίγουρα η φιγούρα σου. Αινιγματική για οποίον σε γνωρίζει για πρώτη φορά. Αλλά και το ότι βρέθηκες στα μεγάλα indie σαλόνια και έφτασες να βρεις τον εαυτό σου, κυκλοφορώντας μόνος σου πλέον και ανεξάρτητα τον ίσως καλύτερο δίσκο σου. Σε ευχαριστώ. Νομίζω λείπει αρκετή ειλικρίνεια από την pop μουσική αυτές τις μέρες και εγώ απλά της την προσέφερα. Πολύς κόσμος νομίζει ότι είμαι ένας αμιγώς DIY καλλιτέχνης και κανένας δεν έχει καταλάβει απόλυτα το όραμά μου. Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να κουβαλήσω μόνος μου και για καιρό τα σχόλια και την άποψη του καθενός για μένα. Ο πρώτος μου δίσκος, παρόλο το εμπορικό break, επικοινώνησε τελείως λάθος αυτό που πραγματικά ήμουν σαν καλλιτέχνης και έπρεπε να αποκοπώ από τις ανεξάρτητες δισκογραφικές για να επαναπροσδιορίσω την ταυτότητά μου σαν δημιουργός. Έπρεπε να το κάνω μόνος μου, χωρίς υποστήριξη από labels ή management. Δεν φαντάζεσαι πόσες φορές σκέφτηκα να τα παρατήσω μέσα σε αυτά τα πέντε τελευταία χρόνια. Και πάντα κάτι εμφανιζόταν, ένα τουρ, μια συνεργασία στο στούντιο και κάτι με κράταγε στην μουσική. Και όλο αυτό καταλήγει σε αυτό το άλμπουμ, η πιο τρανή απόδειξη ότι ολόκληρη η καριέρα μου είναι ακόμα όρθια και ενδιαφέρει κάποιους.
Συνήθως μετά από κάτι τέτοιο και με όλη την ταλαιπωρία που έχεις περάσει με την ψυχική σου υγεία (σ.σ. έχει διαγνωστεί διπολικός), ο περισσότερος κόσμος θα σταματούσε. Αλλά εσύ, όχι μόνο συνέχισες, αλλά το έστησες και όλο μόνος σου. Θέλει κουράγιο όλο αυτό και είναι ένα μήνυμα για όλους τους συνομηλίκους σου και τα νέα παιδιά-μουσικούς αυτού του κόσμου. Όλα ξεκίνησαν μετά το πρώτο άλμπουμ και την ανάγκη να αποκοπώ από την μηχανή της μουσικής βιομηχανίας. Ξεκίνησα να δημιουργώ για τον εαυτό μου και η αποσύνδεσή μου από το μεγάλο label (σ.σ.εννοεί την XL) με ελευθέρωσε, μου έδιωξε το άγχος της δημιουργίας. Είχα μπλοκαριστεί σαν συνθέτης, δεν μπορούσα να γράψω, γιατί δεν ήξερα αν θα έβγαινε όπως το είχα φανταστεί ή θα το έκανε αγνώριστο ένας παραγωγός που είχε διαλέξει το label. Και κάπως έτσι, κατέληξα στην σταθερή αξία του «συνέχισε να δημιουργείς για τον εαυτό σου». Ακόμα και όταν το πράγμα έρχεται στο promotion, που το θεωρώ κάτι φυσιολογικό, με την έννοια ότι μόνο εσύ ξέρεις ποιος είσαι και πώς μπορείς να προωθήσεις την δουλειά σου. Από την έκδοση του δίσκου μέχρι την επικοινωνία με τα media, ακόμα και η απόφαση να βγάλεις το άλμπουμ χωρίς να συνεργαστείς με κάποιο PR agency. Ενώ κάποιοι περίμεναν τις επόμενες κινήσεις μου, εγώ κυκλοφορούσα ξαφνικά και απροειδοποίητα δίσκους που με εξέφραζαν χωρίς να ακολουθώ τα standards της βιομηχανίας. Ακόμα και αυτό νομίζω ότι δούλεψε υπέρ μου, γιατί μόνο εγώ ξέρω να υπηρετήσω το όνομα μου και την τέχνη μου. Όσο και να προσπαθούν να σε πείσουν ότι υπάρχει κάποια πεπατημένη και διαδικασίες προώθησης που πρέπει να ακολουθήσεις, εγώ λέω να κανείς αυτό που εσύ πιστεύεις, γιατί κανένας δεν ξέρει να υπηρετήσει την τέχνη σου καλύτερα από εσένα τον ίδιο.
Και τώρα πώς είσαι στ’ αλήθεια; Νιώθεις καλά με τον εαυτό σου ή ακόμα παλεύεις να βρεις άλλες πλευρές σου; Νομίζω είμαι σε μόνιμη πάλη. Καταλαβαίνω ότι με αυτό το άλμπουμ μάλλον τελειοποιώ το όραμά μου σαν συνθέτης και μουσικός δημιουργός και μου φαίνεται μόνο φυσιολογικό από εδώ και στο εξής να βελτιώνομαι συνέχεια. Αυτό που με στεναχωρεί είναι όταν οι ακροατές περιμένουν από κάποιους καλλιτέχνες να πιάσουν την κορυφή τους και να έχουν να συζητάνε για το πώς στα επόμενα χρόνια θα ρίξουν την ποιότητα τους. Είναι καθαρά θέμα του συστήματος. Η εταιρεία πιέζει για περισσότερη μουσική και οι καλλιτέχνες δίνουν μουσική που δεν τους βγαίνει φυσιολογικά, αλλά υπό πίεση και έρχεται ο κορεσμός. Εξ ου και οι πρώτες τους κυκλοφορίες, που είναι στ’ αλήθεια φρέσκοι, έχουν πιο μεγάλη αξία.
Το "On My Own" είναι single με δυνατούς στίχους. Είχες να καταγράψεις συγκεκριμένες ιδέες σε αυτό το άλμπουμ; Πολλοί από τους στίχους μου συνδέονται με τη μοναξιά και την απομόνωση. Περνάω όντως πολύ χρόνο μόνος μου, ακόμα και όταν είμαι σε σχέσεις. Που δεν προτιμώ τις σχέσεις και δεν συνδέομαι τόσο, συμβαίνει καμιά φορά τυχαία να συνυπάρχω με κόσμο, αλλά δεν επιδιώκω να βγαίνω ραντεβού. Είμαι εσωστρεφής, αλλά παράλληλα βρίσκω αρκετή δύναμη από το μέσα μου και πολλά από τα μηνύματά μου στιχουργικά σχετίζονται με το να βρίσκεις δύναμη από το μέσα σου.
Για το τέλος, δώσε μου μερικούς τίτλους άλμπουμ ή και συγκροτήματα που επηρέασαν τον ήχο αυτού του άλμπουμ.
Σαν επιρροές, νομίζω είναι τρεις δίσκοι που επηρέασαν τον ήχο αυτού του άλμπουμ:
1) Live Through This από τις Hole. Για όλα τα grunge στοιχεία, αλλά και τη σύνθεση πάνω σε pop μελωδίες.
2) Το Strange Free World από τη βρετανική 90s μπάντα Kitchens Of Distinction. Παλιά shoegaze μπάντα που τους ανακάλυψα το 2018 και επηρέασαν την παραγωγή του άλμπουμ μου.
3) Και το Love Angel Music Baby της Gwen Stefani.
Aκούστε ολόκληρη την συνέντευξη του Shamir στο Mixcloud του avopolisradio.gr
.jpg)
