Kill them with kindness. Έτσι λέγεται ένα από τα νέα κομμάτια του τρίτου δίσκου των Idles, Ultra Mono, που μόλις κυκλοφόρησε από την Partisan. Κι είναι μάλλον ο πιο σύντομος τρόπος για να περιγράψει κανείς τη δυναμική της μπάντας: έχουν πάντα μια ασίγαστη ορμή που ακριβώς πριν το επιθετικό γκολ στο 90’, αφήνει την θετικότητα να αντικρούσει από την άμυνα.
Έτσι συστήθηκαν το 2017 στο ευρύ κοινό με το ντεμπούτο τους, Brutalism, για να γράψουν εκρηκτικά ανθεμικά ρεφρέν ένα χρόνο αργότερα και το εξαιρετικό Joy As An Act Of Resistance. Έχοντας θέσει τον πήχη ψηλά, τώρα επιστρέφουν με το Ultra Mono, σε γνώριμους δρόμους, που παραπέμπουν περισσότερο στο ντεμπούτο τους.
Επειδή, όμως, για τον δίσκο θα μιλήσουμε σύντομα αναλυτικότερα, για την ώρα, αφήνουμε τον frontman της μπάντας, Joe Talbot, να πει δυο πράγματα παραπάνω για το Ultra Mono, τη σημασία του να γράφει στίχους και την ελπίδα, που είναι τα πάντα.
Σε μια παλαιότερη συνέντευξή σου, είχες πει πως το Brutalism αφορούσε την αντρική φύση και το Joy As An Act Of Resistance τη γυναικεία φύση. Το Ultra Mono, επομένως, τι αφορά; Έχει υπαρξιακές προεκτάσεις και έχει να κάνει με την αυτο-αποδοχή στο τώρα. Όλος ο δίσκος γράφτηκε υπό το πρίσμα του τίτλου Ultra Mono και το concept ξεκίνησε ως αντίδραση στην παράδοση. Ως μια ακόμη πιο μεγάλη αντίδραση σε αυτή, μιας και όλο και περισσότερος κόσμος στρέφεται προς τα εμάς και μας ακούει. Ήθελα απλά να έχω μια στάση αναγέννησης, μέσω της οποίας θα μπορούσα να προχωρήσω μπροστά, έχοντας πλήρη επίγνωση του ποιος είμαι στην παρούσα στιγμή. Ήθελα να είμαι παραγωγικός και να προσπαθήσω περισσότερο ως καλλιτέχνης.
Όταν έχεις κάνει έναν δίσκο που είχε σε γενικές γραμμές θερμή αποδοχή και από το κοινό και από τους κριτικούς, όπως το Joy As An Act Of Resistance, με τι διάθεση και σε τι κατάσταση ξαναμπαίνεις στο στούντιο; Θέλω να πω, υπάρχει σε κάποιο βαθμό η αίσθηση ότι πρέπει να «ανταποκριθείς» στις προσδοκίες του κόσμου; Όχι, γιατί αυτό ακριβώς έχει να πει το νέο άλμπουμ. Την αποδοχή του εαυτού χωρίς θορύβους και πίεση. Το ποιοι είμαστε πραγματικά αυτή τη στιγμή. Έτσι, ο δίσκος είναι μια πραγματική ανακούφιση, είναι πολύ αγνός.
Όταν ξεκινούσατε τους Idles, πόσο μακριά πιστεύατε πως θα φτάσετε; Δεν σκεφτόμασταν. Το μόνο που είχαμε στο μυαλό μας ήταν το τι ήταν εφικτό στη δεδομένη στιγμή. Επικεντρωνόμασταν σε μικρά tasks, μαθαίναμε πώς να διαχειριζόμαστε το θυμό μας, ώστε να γίνουμε όσο το δυνατόν καλύτερη μπάντα τότε. Πάντα είχαμε στόχους και πλάνα, αλλά τα πλάνα μας έβλεπαν το πολύ 6 μήνες ή έναν χρόνο μπροστά. Θέλαμε να περνάμε καλά και να γράφουμε κομμάτια.
Τώρα πώς διαχειρίζεσαι την φήμη που έχετε αποκτήσει; Αλλάζει με οποιονδήποτε τρόπο το πώς δουλεύετε; Πρώτον, δεν είμαι τόσο διάσημος. Και δεύτερον, αυτό δεν έχει να κάνει καθόλου με τη μουσική μου.
Το εκφραστικό σου μέσο είναι οι στίχοι, δηλαδή οι λέξεις. Νιώθεις ότι αυτές περισσότερο αποκαλύπτουν ή καλύπτουν κάποιον, πώς λειτουργεί για σένα; Για μένα το να γράφω στίχους είναι θεραπεία, με βοήθησε να επιβιώσω. Ωρίμασα συναισθηματικά και η διαδικασία με έκανε καλύτερο φίλο και σύντροφο και καλύτερο μουσικό. Άρα, για μένα οι στίχοι μου είναι μια αντανάκλαση, στην πραγματικότητα. Είναι έκφραση και ένας τρόπος να βλέπω τον εαυτό μου και κομμάτια του εαυτού μου μέσα στον κόσμο.
Στη μουσική των Idles υπάρχει η αίσθηση πως ο θυμός ή οτιδήποτε αρνητικό επουλώνεται με την αγάπη. Κοιτάς, τελικά, προς τη φωτεινή πλευρά της ζωής; Νιώθεις ελπίδα; Ναι, αν πιστεύεις στην αριστερά και θες να πεθάνει ο φασισμός, πρέπει να είσαι οπτιμιστής.Το να δέχεσαι και να καταλαβαίνεις το τραύμα και τον πόνο κάποιου, είναι ενός είδους μάθηση, αποκτάς εμπειρία. Και αφήνεις τον εαυτό σου να είναι ευάλωτος στον κόσμο κι έτσι μπορείς να αποκτήσεις αυτοπεποίθηση και να αφήσεις τους άλλους να πουν ό,τι έχουν να πουν, όντας ανοιχτόμυαλος. Τα πάντα είναι ελπίδα.
Στην παρούσα κατάσταση, υπάρχει κάτι που σκοτώνει μέρος της ελπίδας σου; Τίποτα.
Ok. Η τοξική αρρενωπότητα είναι ένα από τα βασικά θέματα των Idles. Ποια θα ήταν η συμβουλή σου προς κάθε άντρα για να γίνει καλύτερος, λοιπόν; Αγαπήστε τους εαυτούς σας.
Αν ήσουν πολιτικός για μια μέρα, τι θα έκανες; Θα παραιτούμουν.
Στην τωρινή κατάσταση της πανδημίας, τι σε ανησυχεί περισσότερο ως μουσικό και τι ως άνθρωπο γενικά; Μέσα στην πανδημία υπήρξα αρκετά τυχερός γιατί και είχα την υγεία μου και σαν μπάντα, ο κόσμος μας έδινε το βήμα να συνεχίσουμε να κάνουμε μουσική. Είμαι τυχερός, έχω στέγη και είμαι υγιής. Είμαι ευγνώμων που βρίσκομαι εδώ που βρίσκομαι.
Όπως έχεις πει ανά καιρούς, έχεις περάσει αρκετά. Τι σου έμαθαν περισσότερο όλες αυτές οι εμπειρίες; Δεν ξέρω, ίσως το ότι τίποτα δεν έχει πραγματικά σημασία αν δεν παραμένεις αληθινός, αν δεν συμπάσχεις και αν δεν είσαι ανοιχτόμυαλος. Αγάπη, μόνο αυτό έχω. Όλα τα άλλα είναι πέρα από τις δυνάμεις μου.
Και ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος; Ο φασισμός.
Το Ultra Mono των Idles κυκλοφορεί από την Partisan.
