Όταν μιλάμε για τον Anthony Fantano, μάλλον μιλάμε για τον μόνο millennial μουσικοκριτικό που έχει καταφέρει να ισορροπήσει απόλυτα και με συνέπεια τα «θέλω» της εποχής του με τα «πρέπει» του αντικειμένου του. Είτε είναι είτε δεν είναι κανείς φαν της δουλειάς του, δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει ως «μαγκιά» το ότι καταφέρνει να παράγει ουσιαστικό (και συχνά, εντυπωσιακά λεπτομερές) μουσικοκριτικό περιεχόμενο με τους όρους «ευπώλητου» του σήμερα, δηλαδή, το βίντεο/vlogging.
Εδώ και πάνω από μια δεκαετία, μέσα από το κανάλι του The Needle Drop στο YouTube, ο Fantano έχει κάνει μερικά χιλιάδες reviews δίσκων -τα αντανακλαστικά και η παραγωγικότητά του είναι περίπου εφάμιλλη της δισκοκριτικής ύλης που έχει ένα μέσο μουσικό περιοδικό/site από όλους τους συντάκτες του μαζί. Και πρώτα και κύρια, έχει χτίσει ένα ισχυρό brand name για τον εαυτό του. Μεσαίο κοντινό πλάνο, καρό πουκάμισο ή t-shirt μπάντας, ο δίσκος της εκάστοτε κριτικής σε green screen στα δεξιά του και μια χιουμοριστική διάθεση που ισορροπεί ανάμεσα στον αυτοσαρκασμό και την αυτεπίγνωση και ανατροφοδότηση της περσόνας με την οποία αποφάσισε να μπει στο χορό και να χορέψει -άλλωστε, ο ίδιος αυτοαποκαλείται στην αρχή κάθε βίντεό του “the internet’s busiest music nerd” (μτφρ.: «o πιο πολυάσχολος “φύτουλας” του ίντερνετ»).
Όπως και να ΄χει, ο Anthony Fantano έχει πράγματι δημιουργήσει την δική του, διόλου ευκαταφρόνητη, κοινότητα -μια ματιά στα νούμερα των ακολούθων του στο YouTube αλλά και τα πολυάριθμα memes από fans (ή και όχι) που αναπαράγει και ο ίδιος ο Fantano στον λογαριασμό του στο Instagram, θα σας πείσουν. Έχει καταφέρει, εν ολίγοις, να κάνει τη δισκοκριτική να «συμβαίνει τώρα» και τον εαυτό του μια απόλυτα αναγνωρίσιμη φιγούρα στους μουσικούς κύκλους -ακόμη και αν στους παραδοσιακότερους, η προσέγγισή του εγείρει ερωτήματα για το μέλλον της κριτικής.
Ο ίδιος, όπως θα παραδεχτεί και παρακάτω, πάντως, οδηγήθηκε στο YouTube μιας και δεν τα κατάφερε σε όλα τα υπόλοιπα -το ότι οι απαντήσεις στις παρακάτω γραπτές ερωτήσεις ήρθαν πίσω σε μορφή ηχογράφησης, είναι νομίζω ενδεικτικό της ροπής του προς την προφορικότητα. Παρ’ όλα αυτά, θεωρεί ακόμη πολύ σημαντικό το γραπτό λόγο και μη νομίζετε, γνωρίζει πολύ καλά ότι η εποχή ζητά πρώτα και κύρια δημιουργούς περιεχομένου...
Στην εποχή του ίντερνετ, που ο καθένας μπορεί να πει δημόσια μία γνώμη, η κριτική φαίνεται να αποδυναμώνεται σε σχέση με περασμένες δεκαετίες. Ποια είναι, λοιπόν, η πρόκληση για τον κριτικό του σήμερα; Πώς μπορεί να ισχυροποιήσει τα λεγόμενά του; Δεν θεωρώ πως η κριτική είναι λιγότερο δυνατή, ούτε και οι γνώμες. Απλά όλη η διαδικασία έχει δημοκρατικοποιηθεί. Οι γνώμες των φανς και η on line μουσική κουλτούρα -στο Reddit, στο Twitter, οπουδήποτε- μπορεί να επηρεάζουν σχεδόν το ίδιο με τους επαγγελματίες κριτικούς το αφήγημα και το πόσο δημοφιλές είναι κάτι. Για μένα προσωπικά, πάντως, η κριτική αφορά το να αναγνωρίζεις και να μπαίνεις μέσα στο σκηνικό. Με όλη αυτή τη δημοκρατικοποίηση εμπλέκεσαι με αυτό και γίνεσαι μέρος του. Αλλά στο τέλος της ημέρας, νιώθω ότι κάνω το δικό μου πράγμα στα social media, όπως και κάθε άλλος. Σίγουρα αυτό έχει μετατραπεί σε μια τεράστια πλατφόρμα, αλλά αυτός ήταν πάντα ο στόχος. Το να τρέξω ενός είδους πλατφόρμα κριτικής πιο άμεση και όχι να έρχομαι εξ’ ουρανού και να λέω στον κόσμο τι είναι καλό και τι όχι. Αυτός νομίζω ότι είναι ο τρόπος που η κριτική λειτουργεί σήμερα σε αυτό το δημοκρατικοποιημένο τοπίο. Επίσης, θεωρώ πως είναι σημαντικό να κάνεις, ουσιαστικά, επιμέλεια (curation). Αν δεν κάνεις, χάνεις πολύ. Η επιμέλεια είναι σημαντικό πράγμα, το να προτείνεις πράγματα που ίσως οι φανς δεν θα άκουγαν αλλιώς.
Πάντως, στο παρελθόν οι κριτικοί αντιμετωπίζονταν ως αυθεντίες, ως ενός είδους “gatekeepers” («πυλωροί»). Στην εποχή του vlogging, επομένως, θεωρείς πως μιλάμε για ένα νέο είδος «σταριλικιού» στην κριτική; Για μένα, το gatekeeping υπάρχει ακόμα σε ένα βαθμό. Αλλά, δεν ήθελα ποτέ να είμαι gatekeeper, δεν έχω δει ποτέ τον εαυτό μου ως τέτοιον. Δεν είναι ότι προσπαθώ να «κλείσω» την πύλη, δεν προσπαθώ να σταματήσω κάποιον που μπαίνει ή βγαίνει. Απλά δεν με ενδιαφέρει, δεν είναι «η πύλη μου». Αλλά, όπως και να ‘χει, υπάρχουν πολλοί που με βλέπουν ως την «εισαγωγή» τους στη μουσική βιομηχανία, «Μακάρι να πάρω θετικό review από τον Fantano, τότε η καριέρα μου θα εκτοξευθεί». Και μάλλον, σε ένα βαθμό αυτό ισχύει. Δεν μπορώ να σταματήσω τέτοιες αντιλήψεις. Επομένως, νομίζω ότι αυτό, κατά μία έννοια, είναι ενός είδους gatekeeping. Υπάρχει κάτι στο οποίο μπορώ να επιτρέψω τον κόσμο να μπει μέσα. Το gatekeeping μπορεί άρα να υπάρξει, αλλά με έναν άλλο τρόπο από τις μέρες του Rolling Stone. Στην τωρινή εποχή, εγώ ή κάποιος άλλος κριτικός σε μεγάλη πλατφόρμα σοσιαλμιντιακού στυλ, απλά το δεχόμαστε ως ένα ακόμη στοιχείο. Γιατί, εντάξει, τα πράγματα δεν είναι απόλυτα δημοκρατικοποιημένα, αλλά είναι όσο μπορούν στα social media. Απλά νομίζω πως δεν πρέπει να το αντιμετωπίζεις ως κάτι ξεχωριστό. Κάνε το δικό σου, τρέξε την πλατφόρμα σου, κάνε καλή κριτική, με δυνατές ή έστω ειλικρινείς απόψεις όσων αφορά τα συναισθήματα και την κρίση σου. Όλα αυτά δηλαδή, που για τον καθένα κάνουν την καλή ή την κακή μουσική.
Πώς κατέληξες στις βίντεο-κριτικές; Σκέφτηκες ποτέ να γράψεις; Βασικά, προσπάθησα όλα τα άλλα. Ήμουν χάλια στο να κάνω podcasts, να γράφω, να τρέχω blog. Έχω γράψει για διάφορα μέσα, για το ίδιο το blog μου, έκανα podcasts και ραδιοφωνική εκπομπή στο NPR για χρόνια, αλλά τίποτα από αυτά δεν έβγαλε κάπου. Ήταν το Youtube που προχώρησε, οπότε συνέχισα με αυτό.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Σχεδόν Μισός Αιώνας Πάνω στο Mystery Train του Greil Marcus
Πόσο διαφορετικά θεωρείς ότι λειτουργεί μια βίντεο-κριτική από μια γραπτή; Για σένα, ποια είναι τα συν και τα πλην; Νομίζω πως ένα μείον είναι ο περιορισμός της δυνατότητας συγκέντρωσης. Μπορεί να γίνεις πολύ λεπτομερής σε review σαν αυτά που κάνω και μετά να χάσεις κόσμο. Ενώ σε μια γραπτή κριτική ο άλλος διαβάζει, σταματά, την ξαναδιαβάζει, κάτι του έρχεται που θέλει να ψάξει και μετά ξαναγυρνάει στο κείμενο. Αντίθετα, το βίντεο είναι μια συνεχόμενη εμπειρία και θες να κρατήσεις τον άλλο εκεί κάθε στιγμή, να τον κάνεις να το δει όλο. Από την άλλη, το θετικό είναι ότι εκφραστικά, μπορείς να κάνεις πολλά. Με εκφράσεις του προσώπου, με κινήσεις των χεριών, μπορείς να υπογραμμίσεις κάτι, χωρίς να χρειαστεί να το πεις ακριβώς. Επίσης, θεωρώ ότι το βίντεο αφήνει περισσότερο χώρο για να γίνεις χιουμοριστικός, σε αντίθεση με ένα γραπτό κείμενο, που κάτι τέτοιο συχνά μπορεί να εκληφθεί πιο αρνητικά, να θεωρηθεί πιο αιχμηρό. Με το βίντεο είναι πιο εύκολο να δείξεις πιο καθαρά κάποια πράγματα.
Πιστεύεις πως θα φτάσουμε κάποια στιγμή στο σημείο του θανάτου της γραπτής κουλτούρας και θα μιλάμε πλέον για μια οπτική κουλτούρα; Μήπως διανύουμε ήδη αυτή τη μετάβαση; Νομίζω πως πάντα θα υπάρχει η ανάγκη του γραπτού λόγου. Υπάρχουν πράγματα στη μουσικοκριτική που μπορούν να ειπωθούν καλύτερα γραπτώς. Αν έπρεπε να κάνω μια γραπτή κριτική, πιθανότατα θα εκφραζόμουν με πολύ διαφορετικό τρόπο. Ο γραπτός λόγος έχει οπωσδήποτε τις αρετές του. Ο μουσικός κόσμος είναι γεμάτος ενδιαφέρουσες ειδήσεις και ωραίους τίτλους, δεν χρειάζεται να φτιάχνεις βίντεο για κάθε ένα πράγμα που συμβαίνει. Κάποια πράγματα απλά βγάζουν νόημα σε μορφή κειμένου: αναλυτικά άρθρα που «εξερευνούν» κάτι, συνεντεύξεις, αφιερώματα, αυτά λειτουργούν περισσότερο γραπτώς. Το αν το κοινό το εκτιμάει αυτό, είναι άλλο θέμα. Κατά τη γνώμη μου, κάποιος που έχει γράψει για πολύ καιρό και έχει διαβάσει πολλά άρθρα, «με έχει» στο λεξιλόγιο. Νομίζω ότι οι γραπτές λέξεις είναι ακόμη πολύ σημαντικές. Ελπίζω αυτό να συνεχιστεί για όσο ζω. Έχω τον γραπτό λόγο πολύ ψηλά. Αλλά ναι, τα πράγματα αλλάζουν, υπάρχει η έννοια της αντικατάστασης, οι συσχετίσεις των κοινωνικών μέσων με τα παραδοσιακά μέσα, αλλά, στο τέλος της ημέρας, ελπίζω ο γραπτός λόγος να μένει σημαντικός.
Με την απόσπαση προσοχής σήμερα να είναι όλο και πιο έντονη, πόσο εύκολα θεωρείς ότι θα κάτσει κάποιος να ακούσει συγκεντρωμένα ένα δίσκο; Και πιστεύεις πως αυτό επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο φτιάχνονται πλέον οι δίσκοι; Θεωρώ πως αν ο κόσμος είχε πρόσβαση σε όλη αυτή την τεχνολογία στα 80s και τα 90s, θα άκουγε τους δίσκους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Κι εγώ όταν ήμουν παιδί δεν άκουγα τα πάντα ολόκληρα, άκουγα τα αγαπημένα μου κομμάτια, τα έβαζα σε κασέτες, άκουγα τα μιξ μου. Ο κόσμος έφτιαχνε συνέχεια mixtapes παλαιότερα ή CD με τα αγαπημένα του κομμάτια, δεν είναι κάτι καινούργιο. Απλά είναι κάτι πιο δημοφιλές σήμερα και εύκολο, να πάρεις μερικά κομμάτια και να φτιάξεις μια playlist. Πάλι, νομίζω πως είναι η τεχνολογία που έχει αλλάξει τα πράγματα και έχει δημιουργήσει μεγαλύτερο ανταγωνισμό για να διεκδικήσει την προσοχή του κόσμου. Υπάρχουν πολλοί δίσκοι και αυτή τη στιγμή ο καθένας μπορεί να ακούει ή να βλέπει σχεδόν οτιδήποτε στο κομμάτι της ψυχαγωγίας. Οπότε, για να διεκδικήσεις την προσοχή του άλλου για έναν ολόκληρο δίσκο, θα πρέπει να είναι πολύ καλός, δεν μπορεί να είναι σκουπίδι. Προσωπικά, ο κόσμος που με παρακολουθεί ή ο κόσμος που ακολουθώ on line, ακούει με συνέπεια ολόκληρα άλμπουμ και σχηματίζει γνώμη για τις νέες κυκλοφορίες. Δεν νομίζω, ας πούμε, πως ο κόσμος άκουσε μόνο μερικά κομμάτια από τον νέο δίσκο του Big Sean. Προφανώς, η πλειοψηφία όσων αγόρασαν τις 110 χιλιάδες κόπιες και που αφορούν κυρίως το streaming, μπορεί να άκουσαν 2-3 κομμάτια. Αυτός, όμως, είναι ο δίσκος που είναι στο νο 1 αυτή την εβδομάδα, με πάνω από 100 χιλιάδες κόπιες, ακόμη και με όλα αυτά. Επομένως, πιστεύω ότι ο κόσμος ακούει δίσκους. Είναι ο βασικός τρόπος που ακούει μουσική κάθε μέρα; Όχι απαραίτητα, γιατί οι playlists είναι δημοφιλείς, αλλά συμβαίνει.
Με ποιον τρόπο δουλεύεις τις κριτικές σου; Ποια είναι τα βήματα, από την πρώτη ακρόαση μέχρι το τελικό review; Ακούω πολύ συγκεντρωμένα και γράφω, κρατάω σημειώσεις σχετικά με τα κομμάτια, ποια λειτουργούν και ποια όχι και πως δουλεύουν όλα μαζί. Προσπαθώ να ακούω κάθε δίσκο 4-7 φορές, ανάλογα με την εξοικείωση που έχω με τον καλλιτέχνη και το είδος και το κατά πόσο είναι εμφανή τα καλά και τα κακά ενός δίσκου κατά την ακρόαση. Συχνά, μπορεί να ακούσω ένα δίσκο αρκετές φορές, αλλά ξέρω τι μου αρέσει και τι όχι από την πρώτη ακρόαση. Η δύναμη ενός δίσκου και το τι τον κάνει ξεχωριστό είναι εμφανή. Στο τέλος, η διαδικασία του γραψίματος και της ανακάλυψης με κάνει να βάζω «τικ» ή όχι σε έναν δίσκο και όλο αυτό προσπαθώ να το κάνω λέξεις.
Πόσο εύκολο είναι να αποποιηθείς τον φαν από μέσα σου όταν κάνεις κριτική; Θα έλεγα πως, σε αυτό το σημείο, είναι πολύ εύκολο. Το έχω κάνει τόσες φορές που δεν είναι δύσκολο. Ακόμα και σε αγαπημένους μου καλλιτέχνες, ανά τα χρόνια έχω κάνει αρκετά αρνητικές κριτικές. Για παράδειγμα, η κριτική μου στον τελευταίο δίσκο των LCD Soundsystem ήταν αρκετά χλιαρή και είναι μια από τις αγαπημένες μου μπάντες. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι είναι εύκολο, αλλά προκύπτει αφού κάνεις χιλιάδες reviews και γνωρίζοντας τη διαδικασία του πώς να αναγνωρίζεις τα συναισθήματά σου, ανεξαρτήτως αν είσαι φαν ή όχι κάποιου.
Υποθέτω πως θα δέχεσαι πολύ ιντερνετικό hating. Πώς το αντιμετωπίζεις αυτό, σε ενοχλεί; Με επηρεάζει περισσότερο από όσο θέλω να παραδεχτώ κάποιες φορές. Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους μπορείς να αντιμετωπίσεις τα trolls και μερικές φορές, το να απαντήσεις δεν είναι απαραίτητα κακή επιλογή. Υπάρχει, φυσικά και η άλλη επιλογή: να μη δώσεις σημασία γιατί τα trolls είναι trolls, θα υπάρχουν άπειροι άνθρωποι που θα σε τρολάρουν για κάτι που έγραψες/είπες, αλλά έτσι είναι. Ο κόσμος γενικά έχει χαμηλή εκτίμηση για τους μουσικοκριτικούς -και τους κριτικούς γενικά. Αν τους απαντήσεις, όμως, τότε σκότωσέ τους γλυκά. Ξεκοίλιασέ τους. Βγάλε τους τα μάτια. Αλλά με καλοσύνη.
Ποια είναι εκείνη η στιγμή της επιβράβευσης σε αυτό που κάνεις που σε κάνει να λες «Ναι, αγαπώ τη δουλειά μου»; Όταν αλληλεπιδρώ με κουλ ανθρώπους, όταν κάνω κουλ συνεντεύξεις -αν κάνω μια καλή συνέντευξη, ενθουσιάζομαι. Όταν οι φανς μου ενθουσιάζονται με το περιεχόμενο που βγάζω και το απολαμβάνουν. Και όταν ακούω κάποιον δίσκο που μου παίρνει τα μυαλά και μοιράζομαι αυτή την εμπειρία με άλλους.
Ποιοι δίσκοι σε δυσκολεύουν περισσότερο στο να κάνεις κριτική και γιατί; Το πιο μελανό μου σημείο είναι η κλασική μουσική. Δεν έχω κάνει ποτέ κριτική σε κάποιο έργο κλασικής μουσικής και νιώθω πως δεν το κατέχω πραγματικά σαν είδος. Δεν έχω κάτι εναντίον της, φυσικά και υπάρχει πολλή και καλή κλασική μουσική εκεί έξω. Αλλά όσων αφορά τις περιόδους, τους συνθέτες, τα ρεύματα, αυτά είναι πραγματικά έξω από τα νερά μου. Και άρα δεν υπάρχει λόγος να πω κάποια γνώμη γι’ αυτή. Ίσως το κάνω μια μέρα αν την καταλάβω καλύτερα. Και γενικά ισχύει αυτό, τα πράγματα που ξέρω λιγότερο καλά είναι και αυτά που με δυσκολεύουν περισσότερο.
Στη χώρα μου (και νομίζω, αυτό συμβαίνει και σε άλλες χώρες) η μουσικοκριτική είναι κάτι που δεν θα σου πληρώσει εύκολα το νοίκι σου. Οι περισσότεροι τείνουν να το κάνουν ως μια παράλληλη ασχολία, με αποτέλεσμα, να δημιουργούνται, ημι-επαγγελματίες κριτικοί. Από την εμπειρία σου, ποιος πιστεύεις ότι είναι ο τρόπος να μπορέσει κάποιος να επανακτήσει την πίστη του σε αυτό και να το κάνει σε ένα επαγγελματικό επίπεδο μέσα σε μια τέτοια κατάσταση; Για να μπορέσεις να το κάνεις επαγγελματικά, νομίζω πως πρέπει να γράφεις για πολλά διαφορετικά μέσα. Να μπορείς να το κάνεις αυτό με πολλά διαφορετικά στυλ και ίσως να το κάνεις και μόνος σου σε έναν βαθμό. Ξεκίνα μια πλατφόρμα, βρες τρόπο να κάνεις κάτι και να πεις τη γνώμη σου. Για να τα καταφέρεις, χρειάζεται ένας συνδυασμός αυτών. Δες τον εαυτό σου λιγότερο ως γραφιά ή κριτικό και περισσότερο ως δημιουργό περιεχομένου που επικεντρώνεται σε ένα πράγμα.
Γιατί πιστεύεις ότι είσαι τόσο επιτυχημένος στον τομέα σου; Βρέθηκα στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Ήταν μια “a-ha” στιγμή. Και το έκανα με φιλοδοξία όταν το ξεκίνησα και μένω πάντα παραγωγικός. Προσπαθώ να δημιουργήσω το καλύτερο δυνατό περιεχόμενο. Υπάρχει βέβαια και το «λευκό προνόμιο» στην περίπτωσή μου, είμαι λευκός και άντρας.
Και ποια θεωρείς ότι είναι η μεγαλύτερη αρετή σου στην κριτική; Το ότι είμαι ευθύς και λέω όσο πιο αληθινά μπορώ τις απόψεις μου. Μερικές φορές, η μουσική βιομηχανία φαίνεται τόσο «αιμομικτική» που μοιάζει σαν να είσαι αγγελιαφόρος όταν λες κάτι ειλικρινά. Η αρνητικότητα που δέχονται οι κριτικοί στο ίντερνετ, κάνει συχνά κάποιους να σκέφτονται διπλά το τι θα πουν. Δεν χρειάζεται κάθε κριτική να είναι αρνητική, αλλά, το να μιλάω ευθέως, ασχέτως με το ποιος θα απογοητευτεί, είναι το σημαντικό κομμάτι για μένα.
Ποια είναι τα σημαντικότερα «μαθήματα» που έχεις πάρει ως κριτικός μέχρι σήμερα; To feedback είναι σημαντικό, το να βρεις τους τρόπους να μάχεσαι με αυτό. Δεν θα πρέπει να σε οδηγούν όσα λέει το κοινό, αλλά σίγουρα αυτές οι γνώμες είναι υπολογίσιμες και αντικατοπτρίζονται στη δουλειά σου. Και μετά, είναι η προσέγγιση. Όχι απαραίτητα το πώς νιώθεις, αλλά το πώς δομείς αυτό που κάνεις και λες. Νομίζω και πάλι, πως οι κριτικοί πρέπει να είναι δημιουργοί περιεχομένου και άπαξ και έχουν κοινό, το να καταλάβουν αυτό το κοινό, είναι πολύ σημαντικό.
Κι αν σου ζητούσα να κάνεις μια υπόθεση του πώς θα είναι η pop μουσική σε δέκα χρόνια από τώρα, τι θα έλεγες; Νιώθω πως βρισκόμαστε σε σταυροδρόμι τώρα. Η μια περίπτωση είναι ότι κοιτάμε σε ένα μέλλον στο οποίο η pop μουσική και η underground μουσική θα ενωθούν σε κάτι άγριο, ρηξικέλευθο, πειραματικό, συνθετικό, περιπετειώδες και συναρπαστικό. Ήδη βλέπεις να υπάρχει μίξη των genres και της διαφορετικής κουλτούρας. Η μουσική γίνεται πιο παγκόσμια. Δεν είναι απλά «αμερικάνικη» μουσική. Μπορεί να φτάσουμε σε ένα σημείο που η ινδική μουσική θα είναι υπολογίσιμη δύναμη. Όταν μιλάμε για μια χώρα άνω του ενός δισεκατομμυρίου, υπάρχει κόσμος που ακούει μουσική και κάνει τεράστια νούμερα, αλλά αυτή η μουσική δεν βγαίνει παραέξω, στην αμερικανική αγορά. Ωστόσο, η k-pop το κάνει. Θα φτάσουμε νομίζω σε ένα σημείο που η k-pop ή η latin δεν θα είναι απλά μια φάση, θα είναι νέες αγορές. Η διεθνής κουλτούρα θα κάνει breakthrough με πολλούς τρόπους. Η άλλη περίπτωση είναι ότι υπάρχει η πιθανότητα, με την δημοτικότητα του streaming, οι πλατφόρμες streaming να γίνουν οι νέοι gatekeepers σε οτιδήποτε ακούμε. Μια playlist στο Spotify ή κάτι στο Apple Music να μπορεί να σε φτιάξει ή να σε διαλύσει. Φοβάμαι την ιδέα του περιορισμού της προσβασιμότητας μεταξύ των φανς και των καλλιτεχνών και την πιθανή αρνητική τροπή αυτού στο μέλλον.
Περισσότερο Anthony Fantano μπορείτε να βρείτε στο κανάλι του στο YouTube αλλά και την επίσημη σελίδα του.
