Είναι σχεδόν αδύνατο να μην αποδώσεις τον ορισμό «ιδιοσυγκρασιακοί» στους Sparks. Το ντουέτο των αδερφών Mael εδώ και πέντε δεκαετίες μοιάζει να κινείται με ένα ένστικτο που, ακόμη κι αν δεν το φέρνει πάντα στην πρώτη γραμμή, προσθέτει κάθε φορά ένα λιθαράκι στο δικό του σύμπαν.
Ο ένας (Russell Mael) είναι αεικίνητος, ανάλαφρος και τραγουδάει με έναν παιχνιδιάρικο τρόπο και μια αυτοσχέδια προφορά, που, όταν δεν τον κάνει να ακούγεται σαν Γάλλο, σίγουρα κάνει τους Sparks να ακούγονται Βρετανοί. Κι ας έρχονται από το Λος Άντζελες. O άλλος (Ron Mael) επέλεξε το δρομο της στατικότητας πίσω από τα πλήκτρα του και ένα μουστάκι που έγινε τόσο σήμα-κατατεθέν που, o θρύλος θέλει ανάμεσα στο 1974-1975 και τα πάνω από 3000 άρθρα που γράφτηκαν για τους Sparks, μόνο δύο να μην ανέφεραν με κάποιον τρόπο τον Hitler.
Το Kimono My House είναι ο δίσκος τους που ο χρόνος απέδειξε ότι μνημονεύτηκε περισσότερο στην καριέρα τους -αλλά και ένας από τους αγαπημένους δίσκους του Morrissey. Αμέσως μετά έγραψαν το φοβερά υποτιμημένο Propaganda. Στην πορεία άφησαν τον Μίδα της disco, τον Giorgio Moroder, να βάλει το χεράκι του στη μουσική τους. Γνώρισαν μια ξώφαλτση επιτυχία στα 90s (“When Do I Get To Sing My Way”) αλλά και διασκεύασαν τους εαυτούς τους (Plagiarisms, 1997). Στα 00s έγραψαν μέχρι και όπερα για τον Ingmar Bergman, ενώ την προηγούμενη δεκαετία έδωσαν τα χέρια με τους Franz Ferdinand (στο supergroup των FFS το 2015), αλλά και κυκλοφόρησαν μια καθόλου άσχημη δική τους δουλειά (Hippopotamus, 2017).
Το 2020 βρίσκει τους αδερφούς Mael με έναν νέο δίσκο και τον 24ο της καριέρας τους, το A Steady Drip, Drip, Drip που έχει κυκλοφορήσει ήδη ψηφιακά (θα κυκλοφορήσει σε φυσική μορφή στις 3 Ιουλίου), αλλά και ανάμεσα σε δύο κινηματογραφικά πρότζεκτ. Τη επερχόμενη ταινία-μιούζικαλ του Leos Carax, Annette, αλλά και ένα ντοκιμαντέρ για τους Sparks που βρίσκεται στα σκαριά από τον Edgar Wright.
Σαν να λέμε, δηλαδή, πως δεν είχε και λίγα πράγματα να πει ο Russell Mael όταν σήκωσε το τηλέφωνο από την άλλη άκρη της γραμμής -και την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Για την ακρίβεια, εξήγησε τι θα πει Sparks, σε 4 κεφάλαια, με δικά του λόγια.
Οι Sparks, η Δημιουργικότητα και η Επιτυχία
Προσεγγίζουμε κάθε δίσκο σαν να είναι ο πρώτος μας δίσκος. Έτσι, με κάθε κυκλοφορία προσπαθούμε να είμαστε προκλητικοί, να σκεφτόμαστε μπροστά. Δεν το προσεγγίζουμε σαν μια μπάντα που έχει 24 δίσκους στο ενεργητικό της. Δημιουργείται, με αυτό τον τρόπο, μια ένταση και ένας σκοπός όταν πάμε να ηχογραφήσουμε νέο δίσκο. Το κάνουμε σκεπτόμενεοι ότι μπορεί να υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν έχουν ακούσει ποτέ τους Sparks και θα θέλουν να τους ανακαλύψουν. Και ιδανικά, όταν το κάνουν αυτό θα ξαφνιαστούν ευχάριστα.
Νομίζω πως όταν κάποιοι ανακαλύπτουν τους Sparks, υπάρχει ένα πνεύμα και μια εικόνα σε μας -οτιδήποτε έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζουμε τους εαυτούς μας- που δεν θυμίζει μια μπάντα με μακρά ιστορία. Υπάρχει μια αίσθηση σε άλλες μπάντες ότι αυτό που κάνουν τώρα δεν έχει άλλο νόημα, παρά μόνο το να τους δώσει το εισιτήριο για να κάνουν περιοδεία. Νομίζω πως και οι μεγαλύτεροι και οι νεότεροι βλέπουν αυτό το νεανικό πνεύμα σε εμάς. Υπάρχει ακόμη μια αθωότητα και ένας ενθουσιασμός από πλευράς μας σε όλη αυτή τη διαδικασία. Κι αυτό το attitude βγαίνει προς τα έξω. Αυτό που είναι εντυπωσιακό -αλλά και λίγο σπάνιο- σε αυτό το στάδιο της καριέρας μας είναι το ότι εξακολουθούμε να κάνουμε νέους fans.
Μας αρέσει η κωμική ισορροπία, όταν δεν γίνεται αυτοσκοπός. Υπάρχει χιούμορ ανά σημεία στη μουσική των Sparks και πάντα θεωρούσαμε πως, όπου υπάρχει χιούμορ, υπάρχει και ισορροπία στην απόχρωση των στίχων, απέναντι σε ένα πιο βαθύ και συναισθηματικό κομμάτι τους. Συχνά οι άνθρωποι τείνουν να πιστεύουν πως όταν υπάρχει χιούμορ υπάρχει και μια αρνητικά εννοούμενη ελαφράδα. Έχει πάντα σημασία πώς κάνεις χιούμορ αλλά υπάρχει κιόλας ένα βάθος σε αυτό. Για παράδειγμα, στο κομμάτι μας “When Do I Get To Sing My Way”, μπορεί να ψιλογελάς βλέποντας τον τίτλο αλλά, στην πραγματικότητα, κρύβει κάτι πολύ συναισθηματικό από πίσω. Πολλές φορές, αυτή η εναλλαγή δημιουργείται και στην διαδοχή των κομματιών.
Δεν μπορούμε να κοντρολάρουμε την επιτυχία. Το μόνο που μπορούμε να κοντρολάρουμε είναι το τι κάνουμε μουσικά και δημιουργικά. Όλα τα άλλα είναι πέρα από τις δυνάμεις μας -απλά κάνουμε ό,τι μπορούμε. Αυτή η “under the radar” αίσθηση μπορεί να φαίνεται δυσάρεστη ανά περιπτώσεις, αλλά σε μια πολύχρονη καριέρα σαν τη δική μας, το ευτυχές κομμάτι είναι ότι, σε αυτό το στάδιο, εξακολουθεί να υπάρχει ένα κομμάτι που αναγνωρίζει τους Sparks, ακόμη και σε εμπορικό επίπεδο. Φυσικά και όλες οι μπάντες θέλουν το καλύτερο, αλλά, απλά μπορούν να ελπίζουν γι’ αυτό.
Οι Sparks και Κάποιοι Φίλοι απ’ τα Παλιά
Στον Todd Rundgren χρωστάμε ολόκληρη την καριέρα μας. Αν δεν ήταν ο Todd, ίσως δεν θα υπήρχαν οι Sparks. Ήταν το πρώτο και το μόνο άτομο που στις αρχές πίστεψε σε μας και ήθελε να υπογράψουμε συμβόλαιο.
Στα 70s του είχαμε ζητήσει στον Brian May να έρθει μαζί μας στους Sparks, είχαμε συναντηθεί πολλές φορές. Ήταν μια περίοδος που οι Queen δεν είχαν βρει ακόμα το στυλ που θα τους έκανε διάσημους και έκαναν περιοδεία στην Αμερική. Και ξέρεις, δεν ήταν ακόμα αυτό που ξέρουμε. Όπως όλοι γνωρίζουμε, ο May δεν έγινε τελικά μέλος των Sparks, αλλά ήταν κάτι που το σκεφτόταν.
Ο δίσκος που κάναμε με τον Giorgio Moroder, το No 1 In Heaven (1979) ήταν πολύ ρηξικέλευθος. Κι ο Giorgio, όπως ο Todd, είχε μια ιδιαίτερη σχέση με εμάς. Στην περίπτωσή του, ήθελε να αρπάξει την ευκαιρία να δουλέψει με μία μπάντα με μία πιο ροκ δομή και να της δώσει πιο dance κατεύθυνση. Είχε συνηθίσει να δουλεύει με σόλο μουσικούς/τραγουδιστές, ήταν διαφορετικά με μία μπάντα. Εκείνη την εποχή, αυτή ήταν τολμηρή κίνηση και για τους δυο μας. Κανείς μας δεν ήξερε πως θα βγει ο δίσκος.
Με τους Franz Ferdinand δουλέψαμε μαζί το από κοινού άλμπουμ FFS και αποδείχθηκε δημιουργική επιτυχία. Πάλι, υπήρχε κάτι πολύ μοναδικό στην ένωση δύο συγκροτημάτων στην ολότητά τους κι όχι απλά στη σύμπραξη κάποιων μελών. Και για να γυρίσουμε πάλι στην αρχή της κουβέντας, αυτή η συνεργασία είχε ως αποτέλεσμα την προσέλκυση νέων fans.
Αν θα έπρεπε να διαλέξω έναν παραγωγό που θα ήταν αντιπροσωπευτικός του πως θα έπρεπε να είναι ένας παραγωγός, τότε αυτός θα ήταν ο Tony Visconti. Δεν είναι μόνο ένας τύπος με καλό γούστο και καλό ποπ ένστικτο, αλλά και ένας φοβερός μουσικός, οπότε, ξέρει πως να επιβάλλει αυτό που θέλει σε αυτό που κάνεις. Και μπορεί να δουλέψει με οποιοδήποτε είδος. Όταν δουλέψαμε μαζί, ήξερε ακριβώς τι ενορχηστρώσεις να κάνει.
Οι Sparks και η Έβδομη Τέχνη
Ετοιμάζεται ένα ντοκιμαντέρ για τη μπάντα από τον Edgar Wright αυτό τον καιρό, που βασίζεται στην ιδέα ότι αυτό που κάνουν οι Sparks τώρα εξακολουθεί να βγάζει νόημα. Και ο σκηνοθέτης ήθελε να μας επανασυστήσει στον κόσμο. Έτσι, για δύο χρόνια διέθεσε πολύ από τον χρόνο και την ενέργειά του για να ακολουθήσει τους Sparks ανά τον κόσμο.
Η ιδεά για το Annette που σκηνοθετεί ο Leos Carax ξεκίνησε πριν οκτώ χρόνια. Μαζί με τον Ron σκεφτήκαμε αυτή την ιστορία σαν έναν αφηγηματικό δίσκο. Πιστεύαμε απλά πως θα είναι ο επόμενος δίσκος των Sparks και πως θα κάναμε μια κάπως πιο θεατρική περιοδεία για αυτόν. Εκείνη τη χρονιά, πήγαμε στο Φεστιβάλ των Καννών και συναντήσαμε τον Leos Carax -είχε χρησιμοποιήσει ένα κομμάτι μας στο Holy Motors. Οπότε, όταν επιστρέψαμε στο Λος Άντζελες σκεφτήκαμε να του στείλουμε την ιδέα μας και ανταποκρίθηκε πολύ θερμά σε αυτήν και ήθελε να την σκηνοθετήσει. Πέρασαν κάποιες εβδομάδες και μας έστειλε και πάλι πως θέλει να προχωρήσει τελικά με αυτό το πρότζεκτ. Είναι πολύ ιδιαίτερο όλο αυτό γιατί γράφει ο ίδιος τις ιστορίες στις ταινίες του και αυτή είναι η πρώτη φορά που θα χρησιμοποιήσει την ιστορία κάποιου άλλου. Αυτή τη στιγμή η ταινία βρίσκεται στο στάδιο του post production. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που μπορούσαμε να έχουμε σε αυτήν ηθοποιούς όπως ο Adam Driver και μάλιστα σε έναν ρόλο που κινείται στα άκρα. Ήταν μια πρόκληση για αυτόν και ήταν πολύ ενθουσιασμένος που θα δούλευε σε έναν ρόλο έξω από τα νερά του. Αυτό ισχύει και για την Marion Cotilliard. Στην ταινία θα δείτε και τον Simon Helberg που ξέρετε από το Big Bang Theory, πάλι σε κόντρα ρόλο.
O Jacques Tati ήταν υπέροχος κι αν μετανιώνουμε για κάτι, αυτό είναι ότι δεν εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία να κάνουμε μαζί του μια ταινία στα 70s. Ήταν σε μια περίοδο, πριν τον καταβάλλει η κατάσταση της υγείας του, που έψαχνε να κάνει κάτι για να προσελκύσει νεαρότερα και πιο διαφορετικά κοινά από το δικό του. Βρεθήκαμε μαζί του στο Παρίσι κι είχε γράψει μια ταινία που λεγόταν Confusion, στην οποία μας ήθελε ως συμπρωταγωνιστές του. Το κομμάτι μας με τον ίδιο τίτλο είχε γραφτεί με σκοπό να είναι στην ταινία. Όπως και να έχει, είχαμε την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε και ήταν ακριβώς όπως ο Monsieur Hulot στις ταινίες του.
Αν οι Sparks ήταν ταινία, ίσως τη σκηνοθετούσε ο Orson Welles -είναι κομματάκι δύσκολο αυτό τώρα βέβαια.
Sparks, Μια Οικογενειακή Υπόθεση
Είμαστε τυχεροί που είμαστε από αυτά τα αδέρφια της μουσικής βιομηχανίας που τα πάμε καλά -σε αντίθεση, ας πούμε, με τους αδερφούς Gallagher… Σε αυτό το στάδιο της καριέρας μας, ξέρουμε ότι δεν χρειάζεται καν να μιλήσουμε για να συνεννοηθούμε για κάποια πράγματα. Βλέπουμε αυτό που κάνουμε σαν μια αποστολή που εξυπηρετεί τον σκοπό των Sparks. Μπορεί να διαφωνούμε σε λεπτομέρειες, αλλα σε γενικές γραμμές, μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος. Νομίζω πως η ουσία των Sparks είναι αυτό ο δεσμός που πάντα θα υπάρχει.
Σε πολλά χρόνια από τώρα, θέλουμε να μας θυμούνται σαν την πιο κουλ μπάντα στον πλανήτη.
To Α Steady Drip, Drip, Drip των Sparks κυκλοφορεί ψηφιακά από την BMG και θα είναι διαθέσιμο σε φυσική μορφή στις 3 Ιουλίου.
