Απόκτησε από τους πρώτους, με δωρεάν μεταφορικά έξοδα, την αυτοβιογραφία του Moby και κέρδισε κάτι μοναδικό από το Avopolis, χορηγό επικοινωνίας της έκδοσης!
Μπες εδώ, κάνε την αγορά σου χρησιμοποιώντας το κουπόνι AVOPOLIS και θα παραλάβεις επιπλέον ένα αντίτυπο «Η Μουσική Βίβλος των '90s»!
Η χρήση του κουπονιού ισχύει έως τις 31/3 ή τη λήξη των αποθεμάτων. Η παραλαβή θα πραγματοποιηθεί με την κυκλοφορία του βιβλίου.
.....................................
Δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να γράψει κανείς για τον Moby χωρίς να κινδυνέψει να χαρακτηριστεί κοινότοπος. Από την άλλη, η οποιαδήποτε διθυραμβική αναφορά στο όνομα δεν αρκεί για να αποτυπώσει την καλλιτεχνική του αξία. Το μόνο που μπορεί ίσως να γραφτεί άφοβα, είναι ότι η Ελλάδα του απέδωσε την αγάπη που του άξιζε κι αυτός φροντίζει να της την επιστρέφει τακτικά, όπως και φέτος: θα εμφανιστεί στην Αθήνα την Τετάρτη 22 Ιουνίου, στα πλαίσια του Eject Festival (με Amy Winehouse, Blackfield, Vaccines και τους «δικούς μας» Baby Guru), ενώ την Πέμπτη 23 Ιουνίου θα βρεθεί μόνος, στο Θέατρο Γης της Θεσσαλονίκης...
φωτογραφίες: Sunny Khalsa (1,3,4)
Καλώς σε δεχτήκαμε και πάλι Moby! Φαντάζομαι γνωρίζεις καλά ότι είσαι ένας από τους πιο αγαπημένους καλλιτέχνες του ελληνικού κοινού...
(γέλια) Χαίρομαι που το ακούω αυτό! Αλλά είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί και αρκετά πιο αγαπητοί διεθνείς καλλιτέχνες από εμένα.
Όχι πολλοί, είναι η αλήθεια... Πού πιστεύεις ότι οφείλεται αυτή η αγάπη την οποία εισπράττεις;
Πραγματικά δεν ξέρω! Το μόνο πράγμα που μπορώ να σκεφτώ, ειδικά σε ό,τι αφορά στο ελληνικό κοινό, είναι πως διαθέτει έναν αξιοπρόσεκτο συνδυασμό συναισθηματισμού και ουσιαστικής κουλτούρας. Οι πολλοί Έλληνες φίλοι τους οποίους έχω διαθέτουν μια ζηλευτή πνευματική καλλιέργεια, χωρίς να χάνουν τη μεγάλη τους καρδιά. Ίσως, λοιπόν, επειδή τα τραγούδια μου είναι συναισθηματικά και ταυτόχρονα ειλικρινή στη βάση τους, κάτι τέτοιο να έχει βοηθήσει για την τελική τους αποδοχή.
Αυτήν την φορά, τι πρόκειται να μας παρουσιάσεις;
Σίγουρα υλικό από το τελευταίο μου άλμπουμ, Destroyed. Συνήθως, πάντως, η αναλογία στις συναυλίες μου είναι 85% παλαιότερα κι αγαπημένα κομμάτια και μόλις ένα 15% από τις καινούργιες μου δουλειές. Έτσι και σε αυτές τις συναυλίες στην Ελλάδα το καλοκαίρι, δεν θα παρουσιάσω περισσότερα από 4-5 νέα τραγούδια.
Μιλώντας για το Destroyed, είναι αλήθεια ότι το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου γράφτηκε κατά τη διάρκεια της περιοδείας σου;
Όταν ταξιδεύω, τις μέρες που βρίσκομαι στον δρόμο, παθαίνω μία ιδιότυπη αμνησία, ειδικά σε ό,τι αφορά στα τραγούδια που συλλαμβάνω εκείνη την περίοδο. Έτσι, εδώ και καιρό, είχα αποφασίσει να καταγράψω κάθε στιγμιαία έμπνευση και ταυτόχρονα το κλίμα μιας περιοδείας. Δεν σταμάτησα λοιπόν να καταγράφω τα κομμάτια ακόμη και σε δωμάτια ξενοδοχείων αλλά και σε tour bus, τραβώντας ταυτόχρονα και φωτογραφίες από τους περίεργους ρυθμούς της ζωής μου εκείνες τις μέρες.
Ένα ξημέρωμα στο μπαλκόνι ενός ξενοδοχείου, σε έναν άγνωστο τόπο, γίνεται πολύ ωραίο τραγούδι και ταυτόχρονα μια πολύ ωραία φωτογραφία, ικανή να κοσμήσει ένα CD. Κατά την επιστροφή μου από την περιοδεία, μάζεψα όλα αυτά τα demos, αλλά και τις φωτογραφίες, μπήκα στο στούντιό μου κι έγραψα πιστεύω έναν δίσκο πρωτογενή, με μία σπάνια όμως δυναμική για τα σημερινά δεδομένα.
Ο επαγγελματισμός τελικά βοηθάει τη μουσική; Ή σκοτώνει τον αυθορμητισμό και την έμπνευση;
Οι αγαπημένοι μου δίσκοι τα τελευταία 15 χρόνια γράφτηκαν από ανθρώπους που στην πραγματικότητα δεν ήξεραν τι έκαναν. Επρόκειτο για δίσκους από διάφορα μουσικά φάσματα, ακούγοντάς τους όμως συνειδητοποιούσες ότι οι δημιουργοί τους είχαν μπει στο στούντιο με διάθεση να πειραματιστούν και να ανακαλύψουν νέους δρόμους. Αυτή είναι και η αγαπημένη μου προσέγγιση: να αφήνεις και το απρόσμενο, γιατί όχι και το λάθος να επηρεάσει τη δημιουργία σου. Μόνο έτσι εκπροσωπείται πραγματικά ο ανθρώπινος παράγοντας.
Σύμφωνα με τη Wikipedia, είσαι «DJ, τραγουδιστής, τραγουδοποιός και μουσικός». Τι σε εκφράζει περισσότερο από όλα;
Αυτό που αισθάνομαι ήδη από τα 10 μου ότι είμαι: ένας κιθαρίστας! Μπορεί κατά τη διάρκεια της μέρας να τα κάνω όλα αυτά που γράφει η Wikipedia, αλλά τις νεκρές ώρες, στο σπίτι μου, επικρατεί ο κιθαρίστας. Με ξεκουράζει και με κάνει να χαμογελώ.
Πόσο εύκολο είναι για έναν καλλιτέχνη της κλάσης σου να πορεύεται ισορροπημένα, χωρίς να υπερεκτιμά τον εαυτό του και να αισθάνεται ότι έγινε το κέντρο του σύμπαντος;
Ως νεότερος, ποτέ δεν πίστεψα πραγματικά ότι θα κάνω καριέρα. Έκανα άλλα σχέδια: να διδάσκω φιλοσοφία της μουσικής σε κάποιο κολέγιο ή ακόμη και να δουλέψω σε ένα βιβλιοπωλείο. Ακόμη και τώρα, μετά από 20 χρόνια, δεν μπορώ να πιστέψω ότι ζω γράφοντας δίσκους και κάνοντας συναυλίες. Ακόμη νιώθω ταπεινός και είναι δύσκολο να γίνεις αλαζόνας, όταν προέρχεσαι από ένα ταπεινό ψυχολογικό υπόβαθρο.
Πρόσφατα διάβασα κάποιες θέσεις σου για τον Θεό και την Εκκλησία και θα ήθελα να μου επαναλάβεις τα πιστεύω σου για αυτές τις δύο έννοιες...
Πιστεύω ότι ζούμε σε ένα σύμπαν 15 δισεκατομμυρίων ετών, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν μας αφήνει να διεκδικήσουμε –ως ανθρώπινο γένος– κάποια αποκλειστικότητα. Από εκεί και πέρα, έχω τη δική μου θεώρηση για τον Θεό, όμως δεν μπορώ και να μην σταθώ απέναντι στην οργανωμένη εκκλησία, που τονίζει την ανθρώπινη αδυναμία και όχι την αγάπη του Θεού. Μου αρέσει η θρησκεία όταν διδάσκει την αγάπη και την ταπείνωση και όχι τον ανταγωνισμό και την αφύπνιση των πρωτογόνων ενστίκτων...
Έχεις κάποιο παράδειγμα γι' αυτό;
Αυτό το περίεργο γαϊτανάκι, όπου οι Χριστιανοί μάχονται τους Μουσουλμάνους, οι Μουσουλμάνοι τους Εβραίους. Αλλά και τα διάφορα χριστιανικά δόγματα, τα οποία δεν μπορούν να βρουν την ειρήνη και τη συναίνεση. Τέτοιες καταστάσεις μου θυμίζουν καυγάδες για ποδοσφαιρικές ομάδες. Και σε αυτόν τον ανταγωνισμό, δεν μπορώ να δω πουθενά τον Θεό.
Είκοσι χρόνια καριέρας, λοιπόν... Ποια θεωρείς αλήθεια τη σημαντικότερη στιγμή σου;
Το 1995 είχα μόλις κυκλοφορήσει έναν δίσκο με τίτλο Everything Is Wrong, στον οποίο υπήρχε ένα τραγούδι με τίτλο “God Moving Over The Face Of The Waters”. Μία μέρα λοιπόν βρισκόμουν με τον καλύτερό μου φίλο στο αμάξι μου και μου αποκάλυψε ότι, όταν πέθανε η μητέρα του, αυτό το τραγούδι τον βοήθησε να κρατηθεί και να μην καταρρεύσει. Αυτή η ψυχική σύνδεση ενός ανθρώπου με ένα τραγούδι μου στάθηκε ό,τι σημαντικότερο μου έχει συμβεί, πέρα από οποιαδήποτε έννοια καριέρας.
Αντί επιλόγου, μπορείς να στείλεις ένα μήνυμα στην Ελλάδα, μια χώρα με 30% ανεργία στους νέους; Τι θα ήθελες να πεις σε όλα αυτά τα παιδιά;
Δεν αισθάνομαι ότι είμαι σε θέση να συμβουλεύσω κανέναν... Μπορώ να μοιραστώ απλά την εμπειρία μου, ότι, όταν τελείωσα το πανεπιστήμιο, ήμουν άνεργος και ζούσα σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο, χωρίς μπάνιο και νερό. Ήμουν όμως πολύ χαρούμενος, γιατί έκανα αυτό που αγαπούσα. Το μόνο που μπορώ να πω, επομένως, είναι ότι –είτε έχετε, είτε δεν έχετε δουλειά– πάντα να κυνηγάτε ό,τι αγαπάτε. Μόνο τότε αυξάνονται οι πιθανότητες να επιτύχετε.
{youtube}qjFAcX-KX2g{/youtube}
