Θα εμφανιστείτε στο Up The Hammers 2020, σε λίγες μέρες (την Παρασκευή 13 Μαρτίου). Πώς νιώθετε που θα έρθετε στην Ελλάδα και τι να περιμένουμε από το set; Επίσης, θα παίξετε μαζί με αρκετά ακόμα συγκροτήματα, κάποια από τα οποία με θρυλικό εκτόπισμα. Ως heavy metal οπαδοί, ποια ανυπομονείτε να παρακολουθήσετε;
Είμαστε τρομερά ενθουσιασμένοι που θα κάνουμε εμφανίσεις στην Ελλάδα, ξεκινώντας μάλιστα από το απίθανο Up Τhe Hammers, σε μια ιστορική πόλη σαν την Αθήνα. Θέλαμε εδώ και χρόνια να βιώσουμε το συγκεκριμένο φεστιβάλ, οπότε είναι η εκπλήρωση ενός ονείρου. Προσωπικά είμαι περισσότερο ενθουσιασμένη για τους Atlantean Kodex, Scald και Vultures Vengeance. Όσον αφορά εμάς, να περιμένετε ένα set μοιρασμένο ανάμεσα στο ντεμπούτο Times Οf Obscene Evil Αnd Wild Daring (2019) και το επερχόμενο EP Dream Quest Ends.
Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την κυκλοφορία του ντεμπούτου σας, το οποίο βρήκε πολύ ζεστή αποδοχή –και δικαίως!. Ποιες είναι οι σκέψεις σας τώρα που έχει ηρεμήσει η κατάσταση; Θα αλλάζατε κάτι;
Όχι, δεν νομίζω. Μιλάω μόνο για μένα, βέβαια, αλλά είμαι πολύ περήφανη από τον δίσκο. Βγήκε όπως ακριβώς ήλπιζα.
Το 2019 ήταν για μένα η χρονιά του γυναικόφωνου επικού metal. Εκτός δηλαδή από τους Smoulder, υπήρξαν εκπληκτικές κυκλοφορίες και από τους Iron Griffin, Chevalier, Mystik και Grendel’s Sÿster. Πώς και είχαμε τέτοια έκρηξη ποιότητας και ποσότητας; Ζούμε μια θηλυκή επανάκτηση του είδους; Επίσης, πώς βιώνεις το να είσαι τραγουδίστρια σε ένα είδος τόσο παραδοσιακά «αρσενικό», όσο το επικό metal;
Είναι υπέροχο να βλέπω περισσότερες φανταστικές μπάντες με γυναίκες τραγουδίστριες και, το σημαντικότερο, αυτές οι μπάντες να αναγνωρίζονται ως ξεχωριστές. Δεν νομίζω πάντως ότι μια χούφτα γυναίκες σε αξιόλογες μπάντες συνιστούν κάποιου είδους θηλυκής «επανάκτησης»· είναι όμως ωραίο να βλέπουμε να κανονικοποιείται η συμμετοχή μας. Οι γυναίκες πάντα συμμετείχαν στο metal, φυσικά και θα ήταν τέλειο λοιπόν να βλέπουμε περισσότερες γυναίκες –και σε συγκροτήματα και ανάμεσα στο κοινό: όσο πιο μεγάλος είναι ο αριθμός από τις ορατές γυναίκες, τόσο τείνει να κανονικοποιείται και να μεγαλώνει αυτή η συμμετοχή.
Προσωπικά στοχεύω σε μια μέρα που η συμμετοχή μας θα είναι τόσο φυσιολογική, ώστε το φύλο να μην αποτελεί καν τμήμα της συζήτησης. Όσο για το ότι είμαι γυναίκα σε ένα «αρσενικό» είδος, δεν έχω κάποιο μέτρο σύγκρισης, μιας και η εμπειρία μου είναι το να είμαι γυναίκα… Οπότε γενικά διασκεδάζω με αυτήν. Και βρίσκω συναρπαστικό ότι ο κόσμος ασχολείται με τους Smoulder και φαίνεται να μας απολαμβάνει.
Ως μπάντα είστε αρκετά δραστήριοι στα social media, αλληλεπιδρώντας ενεργά με το κοινό και προσφέροντας πολλές εξαιρετικές προτάσεις (ανακάλυψα τους Grendel’s Sÿster μέσω της σελίδας σας στο Facebook –και ευχαριστώ γι αυτό!). Πόσο νομίζεις ότι σας έχει ωφελήσει; Και πώς βλέπεις τον κόσμο του επικού metal στην ψηφιακή του μορφή, είναι διαφορετικός από το πρόσωπο που παρουσιάζει σε μια συναυλία ή σε ένα μεταλλάδικο;
Χαίρομαι που ανακάλυψες από εμάς τους Grendel’s Sÿster –εγώ προσωπικά διαχειρίζομαι τα social media μας, και στόχος μου είναι να αποκαλύπτω γκρουπ της σκηνής μας. Από μια οπτική, όταν η σκηνή μας αναγνωρίζεται, αναγνωριζόμαστε κι εμείς. Πολλά λοιπόν συγκροτήματα που μοιραζόμαστε στα social media είναι από αυτά με τα οποία θέλουμε να παίξουμε και από τα οποία εμπνεόμαστε. Και ξέρω από προσωπική εμπειρία ότι το να βλέπεις να μοιράζεται κάποιος τη μπάντα σου στο διαδίκτυο, είναι μια ωραία αίσθηση· οπότε και προσπαθώ να κάνω το ίδιο και να βάλω τον κόσμο να ασχοληθεί και με κάτι άλλο πέρα από τους Smoulder.
Δουλεύω στη metal κοινότητα για πάνω από 16 χρόνια, και συχνά νιώθω ότι οι μπάντες τείνουν να υποσκάπτουν η μία την άλλη, αντί να συνεργάζονται. Όταν εγώ και ο Shon Vincent φτιάξαμε τους Smoulder, ήθελα να κάνω το αντίθετο, φτιάχνοντας μια κοινότητα βασισμένη στην υποστήριξη και στην ενσωμάτωση. Γράφουμε πολύ συγκεκριμένο, πολύ αφανές παραδοσιακό sword & sorcery metal, χρειαζόμαστε επομένως όση περισσότερη βοήθεια! Όσο για τους οπαδούς των Smoulder, αυτοί τουλάχιστον που μας ακολουθούν διαδικτυακά είναι πολύ ευχάριστοι. Στις συναυλίες ο κόσμος συμπεριφέρεται νομίζω όπως και στο ίντερνετ, εκτός κάποιων εξαιρέσεων.
Ποιοι τραγουδιστές έχουν καθορίσει το στυλ σου;
Ο Robert Lowe (Solitude Aeternus) είναι μια τεράστια επιρροή, όπως και η Leather Leone (Chastain). Επίσης ο Ronnie James Dio, ο Karl Simon (Gates Οf Slumber) και ο Albert Witchfinder (Reverend Bizarre). Υπάρχουν βέβαια πάρα πολλοί ακόμη, είναι σοκαριστική η ποσότητα ταλέντου που υπάρχει στο metal.
Ποιους δίσκους θεωρείς ως τα καθοριστικά σημεία για το επικό metal, μετά το 2000;
Τα πλέον καθοριστικά άλμπουμ για τον παραδοσιακό/επικό/doom ήχο της τρέχουσας χιλιετίας πρέπει να είναι το αδιανόητο Traveller των Lord Weird Slough Feg (2003), το The Last Of My Kind των Crescent Shield (2006), οι τρεις κυκλοφορίες των Reverend Bizarre και το Conqueror των Gates Of Slumber (2008). Και από τα πιο πρόσφατα το The White Goddess των Atlantean Kodex (2013), το The Armor Of Ire των Eternal Champion (2016), το Magic Circle των Magic Circle (2013) και το The Revenant King των Visigoth (2015).
Σε προσωπικό επίπεδο θεωρώ ότι κάποιοι από τους καλύτερους δίσκους του ιδιώματος είναι το ντεμπούτο των Lunar Shadow, οτιδήποτε έχουν γράψει οι Grendel’s Sÿster, το δεύτερο άλμπουμ των Iron Griffin, το δεύτερο των Mirror, και το άγνωστο αριστούργημα των Dautha Brethern Of The Black Soil (2018).
Είδα τη «Love Metal/Hate Fascism» δήλωσή σας στο Bandcamp του καινούριου EP και δεν μπόρεσα να μην προσέξω ότι η ίδια δήλωση υπάρχει και στο Bandcamp των Grendel’s Sÿster (όπως και στο booklet του τελευταίου Atlantean Kodex). Το επικό metal –όπως και όλο το είδος της φαντασίας, σε μικρότερο βαθμό– έχει συσχετιστεί εδώ και δεκαετίες με συντηρητικές και αντιδραστικές ιδεολογίες, παρότι η επαναστατικότητα και η ελευθερία είναι εγγεγραμμένη στο σώμα του (από την Ursula K. Le Guin και τον Michael Moorcock στο Malazan του Steven Erikson και σε κάθε προσπάθεια ανατροπής της τυραννίας και της καταπίεσης). Τι σκέφτεσαι λοιπόν για τα πολιτικά της σκηνής; Ανακαλύπτουμε ίσως ξανά τον ριζοσπαστικό και επαναστατικό χαρακτήρα της φαντασίας;
Επικοινωνήσαμε αρχικά με τους Grendel’s Sÿster για να πάρουμε την άδεια να χρησιμοποιήσουμε τη φράση στο ντεμπούτο και στο EP μας, την οποία και μας δώσανε. Βάλαμε τη δήλωση γιατί θεωρούμε σημαντικό να χαράξουμε μια γραμμή. Ναι, το επικό metal συχνά έχει συσχετιστεί με συντηρητικές και αντιδραστικές ιδεολογίες· το ίδιο το metal παρομοίως, κάτι που είναι ανησυχητικό και σε ευθεία αντίθεση με τις ιδρυτικές αρχές του είδους.
Το πώς δηλαδή μια σκηνή ατόμων που γενικά αυτοπροσδιορίζονται ως ξένοι και παρίες της κοινωνίας, έχουν υιοθετήσει ένθερμα τις ιδέες της φονταμενταλιστικής Δεξιάς, είναι κάτι που δεν καταλαβαίνω. Φαίνεται ότι έχουν παραβλέψει τελείως τις αρχές των γεννητόρων του metal (διαβάστε τους στίχους των Black Sabbath, των Judas Priest, των Iron Maiden!), επιλέγοντας, αντί γι' αυτές, να αγκαλιάσουν κάτι που είναι ακραία αντιδραστικό, ανόητο και ενάντια σε κάθε έννοια προσωπικής ευθύνης και ανάπτυξης.
Στους Smoulder εγώ και ο Vincent αποφασίσαμε ότι θα συμπεριλαμβάνουμε ενεργά μηνύματα, όσον αφορά το τι δεχόμαστε. Ως μανιώδεις αναγνώστες επιστημονικής και μη φαντασίας, συχνά βλέπουμε και απολαμβάνουμε δραστικά συμπεριληπτικά θέματα, τα οποία οιωνίζονται ένα μέλλον δίχως σύνορα και ανούσιες οριοθετήσεις. Οι φασίστες, λοιπόν, οι ρατσιστές, οι σεξιστές, οι ομοφοβικοί, μπορούν να πάνε να γαμηθούν. Δεν είναι ευπρόσδεκτοι εδώ.
Το Dream Quest Ends EP είναι η δεύτερη κυκλοφορία που έχει στο εξώφυλλο έργο του Michael Whelan. Πώς και αποφασίσατε να επικοινωνήσετε μαζί του, αντί για κάποιον άλλο εικονογράφο του ίδιου διαμετρήματος; Σχεδιάζετε να συνεχίσετε την παράδοση, ίσως με παραγγελία πρωτότυπου υλικού;
Πρέπει να αστειευτώ εδώ, ρωτώντας «ποιος άλλος ζωγράφος είναι του ίδιου διαμετρήματος με τον Michael Whelan;», Πέρα από την πλάκα, υπάρχουν κάποιοι ακόμη καλλιτέχνες τη δουλειά των οποίων λατρεύουμε και με τους οποίους θα επικοινωνούσαμε, αν δεν τα βρίσκαμε με τον Whelan. Αλλά μόλις είδα το The Well of Shuian (τον πίνακα στο εξώφυλλο του ντεμπούτου) πριν 5 χρόνια, ήξερα πως αυτό πρέπει να γίνει εξώφυλλο δίσκου μας.
Χρειάστηκαν αρκετά e-mails και πολύ δουλειά για να το πάρουμε, αλλά το να συνεχίσουμε κατόπιν να δουλεύουμε με τον Whelan ήταν το λογικό πράγμα. Πρόσφατα αγοράσαμε τα δικαιώματα για δύο ακόμη έργα του και σκοπεύουμε να παραμείνουμε μαζί του, όπως είχαν κάνει και οι τεράστιοι Cirith Ungol. Οι πίνακές του έχουν αδιαμφισβήτητο παλμό και αίσθημα, είναι δε ένας από τους ελάχιστους ζωγράφους φαντασίας που απεικονίζει τις γυναίκες ως ισχυρές, αντί για αβοήθητες ή υπερσεξουαλικοποιημένες. Θέλουμε τον κόσμο να κοιτάει τα εξώφυλλά μας και να νιώθει τη δύναμη που αναβλύζει από αυτά. Και οι πίνακές του μας βοηθάνε να το πετύχουμε.
Πότε να περιμένουμε αλήθεια τον δεύτερο δίσκο;
Σε λίγα χρόνια;! Δεν βιαζόμαστε. Όσον αφορά τα κομμάτια του νέου EP, θέλαμε να τα κυκλοφορήσουμε ώστε να κλείσουμε κατά κάποιον τρόπο αυτήν την περίοδο της μπάντας· το επόμενο άλμπουμ θα έχει μόνο καινούρια τραγούδια και όχι κάτι από την «αποθήκη» μας. Έχουμε γράψει μερικώς κάποια, αλλά θεωρούμε ότι μπάντες σαν τους Atlantean Kodex και τους Eternal Champion έχουν μια υγιή στάση προς τη μουσική: κυκλοφορούν σποραδικά, όταν η μουσική είναι έτοιμη και ανταποκρίνεται στα υψηλά στάνταρ τους.
Όσον αφορά την καναδική heavy metal σκηνή, και ειδικά την επική γωνιά της, τα ονόματα που ξέρω περισσότερο (πέρα από εσάς, προφανώς) είναι οι Gatekeeper και οι Traveler. Έχεις άλλες προτάσεις, καθώς και κάποιο γενικότερο σχόλιο;
Καλή ερώτηση. Δεν υπάρχουν πολλά γκρουπ επικού metal στον Καναδά πέρα από αυτά που ανέφερες, παρ' όλο που η πόλη μας –το Τορόντο– έχει κάποια συμπαθητικά. Θα προτείναμε τους Possessed Steel, Manacle, Hounskull, Cauldron, Goat Horn και Blood Ceremony για μια πρώτη γνωριμία με το εξαιρετικό καναδικό metal. Είναι όλα καλά συγκροτήματα και έχουν μια ξεχωριστή αίσθηση του επικού. Και… Δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε βέβαια την πιο επική καναδική μπάντα όλων των εποχών: τους Tales Οf Medusa.
Ώρα για λίστες! Θα ήθελα να μου πεις τις 5 αγαπημένες σου ταινίες, βιβλία και δίσκους, όσον αφορά το πνεύμα του επικού στοιχείου...
Δίσκοι
(αυτό είναι τρομερά δύσκολο, οπότε ιδού 5 τυχαίες επιλογές τρομερών άλμπουμ, που είναι κάπως λιγότερο γνωστά):
Chastain: Ruler Οf Τhe Wasteland (1986)
Santa Lucia: Arkista Hysteriaa (1990)
Tales Οf Medusa: Fatal Wounding Gaze (2010)
Messiah Force: The Final Day (1987)
Scald: Will Οf Τhe Gods Ιs Great Power (1996)
Ταινίες
The Sorceress (1982)
Δυο ξανθά, δίδυμα κορίτσια είναι το αντικείμενο μιας προφητείας σχετικά με έναν μεγάλο πολεμιστή. Ενώνουν δυνάμεις με έναν βάρβαρο κι έναν «φουσκωμένο» παλαιστή και εκκινούν για μια μυθική αποστολή ενάντια σε έναν μάγο. Ένα μαγικό ουράνιο λιοντάρι εμφανίζεται, όπως και ζόμπι. Τόνοι γυμνού.
The Devil’s Sword (1984)
Αυτή η ινδονησιακή ταινία ακολουθεί μια νεαρή νύφη στην προσπάθειά της να σώσει τον μαγεμένο αρραβωνιαστικό της από μια Κροκοδιλοβασίλισσα που ζει σε ένα χαρέμι κάτω από μια λίμνη. Κουνγκ-φου σε περίσσεια.
Kull Τhe Conqueror (1997)
Ο γνωστός από τον Ηρακλή Kevin Sorbo πρωταγωνιστεί σε μια ταινία που είναι 1000 φορές πιο κοντά στο pulp, γεμάτο αίμα σύμπαν του Robert E. Howard από όσο θα μπορούσαν να ελπίζουν τα Conan του Arnold Schwarzenegger (ας μην αρχίσω γι' αυτά). Η Tia Carrere είναι μια πυρομάγισσα. Χάος εξαπολύεται.
Dragonslayer (1981)
Η καλύτερη sword & sorcery ταινία όλων των εποχών, με έναν ΤΡΟΜΕΡΟ δράκο. Έχει να κάνει με έναν μαθητευόμενο μάγο που αναχωρεί σε μια αποστολή για να σκοτώσει τον δράκο στον οποίον ένα κοντινό χωριό θυσιάζει νεαρές παρθένες.
The Flight Οf Dragons (1982)
Ένα αριστούργημα κινουμένων σχεδίων, που διαδραματίζεται στη γεμάτη δράκους χώρα του κακού μάγου Ommadon και των εξίσου μαγικών αδερφών του.
Βιβλία
His Dark Materials του Phillip Pullman
Μια νεαρή γυναίκα σε ένα παράλληλο σύμπαν ανακαλύπτει ότι η εκκλησία αφαιρεί τις ψυχές των παιδιών για να τα «σώσει» από το προπατορικό αμάρτημα (δηλαδή φονταμενταλιστές, που βασανίζουν παιδιά). Ο πατέρας της αναζητεί ένα μαχαίρι το οποίο μπορεί να ανοίξει περάσματα ανάμεσα σε διπλανά σύμπαντα· η κοπέλα συναντά τον νεαρό άντρα που το έχει. Αναχωρούν σε μια αναζήτηση, ερωτεύονται, βοηθάνε τον πατέρα της να γκρεμίσει την εκκλησία και εν τέλει αυτός με τη μητέρα της πρωταγωνίστριας σκοτώνουν το Μέτατρον.
Jirel of Joiry της C.L. Moore
Το αρχετυπικό κόκκινο και σκοτεινό pulp sword & sorcery βιβλίο για μια κοκκινομάλλα πολεμίστρια, η οποία μάχεται για το κάστρο της και στην πορεία θυσιάζει την ψυχή του άντρα που αγαπάει.
The Hobbit του J.R.R. Tolkien
Όλοι το έχουμε ασφαλώς διαβάσει, όπως και το The Lord of the Rings. Το ότι παραμένει το πρότυπο με το οποίο κρίνονται όλες οι κυκλοφορίες φαντασίας, λέει κάτι για την ποιότητά του.
Oryx and Crake της Margaret Atwood
Ένα κλασικό, δυστοπικό έργο, στο οποίο γενετικά τροποποιημένοι υπεράνθρωποι ζουν προστατευμένοι κατά μήκος της ακτογραμμής ενός κόσμου που καταστράφηκε έπειτα από μια πανδημία που προκάλεσε ο Jimmy (Snowman).
Τα τελευταία λόγια, δικά σου!
Σε ευχαριστώ για τη συνέντευξη.
{youtube}kV636jy7d-M{/youtube}
