Ποια θα έλεγες ότι ήταν η μεγαλύτερη αλλαγή κατεύθυνσης για τους Deerhunter στην προσέγγιση, στη δημιουργία και τελικά στον ήχο του φετινού δίσκου Why Hasn’t Everything Already Disappeared?; Τι νιώσατε διαφορετικό, σε σχέση με παλαιότερες κυκλοφορίες;
Για πρώτη φορά προσεγγίσαμε τον δίσκο έχοντας ήδη προλάβει να παίξουμε το υλικό για μερικούς μήνες, κατά τη διάρκεια της περιοδείας που προηγήθηκε. Δεν είχαμε ξαναδοκιμάσει κάτι τέτοιο και είχε ενδιαφέρον, γιατί, ενώ μας προετοίμαζε για τη στιγμή που θα μπαίναμε στο στούντιο να ηχογραφήσουμε τα τραγούδια, στην πραγματικότητα αποδείχθηκε πως η ιδέα αυτών των κομματιών ήταν πολύ διαφορετική σε δισκογραφικό επίπεδο, σε σχέση με τις live εκδοχές.
Χρειαστήκαμε έτσι κάποιον χρόνο πειραματισμού στο στούντιο, μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε. Όταν ήμασταν πλέον έτοιμοι πνευματικά για να διαχωρίσουμε αυτές τις δύο εκδοχές, η διαδικασία υλοποίησης επιταχύνθηκε απότομα, οδηγώντας στο τελικό αποτέλεσμα.
Τι κατάφερε να προσφέρει στο Deerhunter μείγμα η συνεργασία με την Cate Le Bon;
Ήταν μία υπέροχη και κάπως συμπτωματική κατάσταση, η οποία ξεκίνησε από τη συνεργασία της με τον Bradford Cox για το φετινό Myths 004. Υπήρχε ανέκαθεν αμοιβαίος σεβασμός, μεταξύ όλων μας. Κατάφερε λοιπόν να φέρει μία μοναδική αρετή εστίασης και προσήλωσης στη δημιουργική διαδικασία, που μας επέτρεψε να αναπτύξουμε ένα πολύ δυνατό πλαίσιο. Ο δίσκος χτίστηκε πάνω σε αυτό.
Ηχογραφήσατε στη Marfa του Τέξας. Ποια είναι η ιδιαίτερη σημασία αυτού του μέρους και πώς συνέβαλε στο αποτέλεσμα;
Η Marfa είναι απομονωμένη και γεμάτη από έναν σιωπηρό θαυμασμό, κάτι που μας προσέφερε μια αναγκαία καλλιτεχνική προσήλωση, καθώς και μια αφοσίωση στη διαδικασία. Όλα εντελώς καινούρια για εμάς, που συνήθως ηχογραφούμε τους δίσκους μας σε μεγαλουπόλεις. Η δημιουργική ενέργεια της Marfa είναι πραγματικά ασύγκριτη!
Οι Deerhunter ήταν πολιτικά αποστασιοποιημένοι στα πρώτα τους βήματα, αλλά στους 2 τελευταίους δίσκους φαίνεται ότι υπάρχει μία αλλαγή κατεύθυνσης, προς έναν υπόγεια πολιτικοποιημένο διάλογο. Συμβαίνει γιατί ο κόσμος πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο; Ή γιατί τα μέλη της μπάντας έχουν αλλάξει;
Πιθανώς να είναι ένας συνδυασμός αυτών των δύο: ο κόσμος οδηγείται πράγματι σε μία όλο και πιο πυκνή και πικρή πολιτική πραγματικότητα, ενώ την ίδια στιγμή κι εμείς οι ίδιοι έχουμε γίνει κάπως πιο σοφοί, καλύτερα πληροφορημένοι και ευαισθητοποιημένοι. Σίγουρα δεν σκοπεύουμε να γίνουμε μπάντα με αμιγώς πολιτικό χαρακτήρα, καθώς ένας τέτοιος αποκλειστικός συνδυασμός μοιάζει ανούσιος, στις περισσότερες τουλάχιστον περιπτώσεις.
Ωστόσο, υπάρχει μια κάποια καλλιτεχνική έμπνευση που γεννιέται όταν κανείς ενώσει το παρελθόν με το παρόν. Και αυτός ο τρόπος σκέψης ήταν παρών με διάφορους τρόπους κατά τη σύλληψη και δημιουργία του Why Hasn’t Everything Already Disappeared?.
Η κλιματική αλλαγή και η περιβαλλοντική καταστροφή ανήκουν στις πιο σημαντικές θεματικές του δίσκου. Γιατί πιστεύετε ότι οι άνθρωποι έχουμε απομακρυνθεί από τη φύση;
Δυστυχώς, έχουμε αφήσει το είδος μας να αποκτήσει υπερβολικό έλεγχο πάνω στη φύση, κυρίως γιατί παραχωρήσαμε την ελευθερία και τον προσωπικό μας χώρο στην τεχνολογία. Η τεχνολογία, τώρα, μοιάζει σαν να υπάρχει σε ένα φαινομενικά κρυφό σύμπαν, όπου κανένας δεν κοιτάζει πραγματικά. Κι αυτό οδηγεί στο να μην κατανοούμε τις αληθινές της επιδράσεις στη ζωή μας. Συνήθως συμβαίνει υπόγεια και έρχεται να προστεθεί στην απόκτηση πλούτου και στην έλλειψη ενσυναίσθησης, οδηγώντας σε αδυναμία να προσπαθήσουμε να υποστηρίξουμε ένα βιώσιμο μέλλον.
Φοβάμαι ότι, εδώ που φτάσαμε, όλες οι προσπάθειες για την αποφυγή της κλιματικής αλλαγής μοιάζουν κάπως λίγες και αργοπορημένες. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν οφείλουμε να προσπαθήσουμε. Πιστεύω όμως ότι, αυτήν τη στιγμή, η προσπάθεια αφορά περισσότερο το πώς θα σωθούμε από ένα σπίτι που καίγεται, παρά το πώς θα σώσουμε το ίδιο το σπίτι.
Αναφέρεστε στη νοσταλγία ως κάτι το τοξικό. Φταίει η νοσταλγία που δεν προχωράμε μπροστά, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο;
Οτιδήποτε παρεμβαίνει στην ικανότητά μας να ζήσουμε ολοκληρωτικά στο παρόν, μπορεί να οδηγήσει σε τοξικές και εγωιστικές συμπεριφορές. Κι αυτό συμβαίνει όταν κάποιος ζει πνευματικά είτε στο μέλλον, είτε στο παρελθόν.
Οι Deerhunter είναι ένας από τους πυλώνες του indie ήχου των τελευταίων 10-15 χρόνων. Τι μοιάζει διαφορετικό στον indie κόσμο σε σχέση με τις μέρες που πρωτοξεκινούσατε; Και τι σημαίνει η λέξη indie για εσάς, τώρα πια;
Το indie δεν υπάρχει πια στην πραγματικότητα, με κάποιον ουσιαστικό τρόπο. Δεν ξέρω μάλιστα κατά πόσο υπήρξε έτσι ποτέ.
Είσαι ένας από τους συνιδρυτές του γκρουπ, πίσω στο 2001, μαζί με τον Bradford Cox. Θα ήθελες να μοιραστείς μία ιστορία από εκείνες τις ημέρες, που δεν είναι γνωστή;
Με τον Bradford Cox γνωριστήκαμε ή καλύτερα έπεσε ο ένας στην προσοχή του άλλου, σε ένα live των U.S. Maple, στην Ατλάντα το 2001. Και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί και οι δύο συμφωνούμε ότι ήταν μία από τις καλύτερες μπάντες –εκείνη δε η συναυλία, ήταν μία από τις κορυφαίες που έχουμε δει. Οπότε είναι όμορφο που μοιράζομαι κάτι τέτοιο μαζί του.
Τρέχεις παράλληλα το προσωπικό σου project Moon Diagrams. Πώς συνεισφέρει στον ρόλο σου στους Deerhunter η καλλιτεχνική ελευθερία που έχεις με αυτό;
Είναι μία σχετικά πρόσφατη εξέλιξη στη ζωή μου, αλλά έγινε γρήγορα ζωτικής σημασίας σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Μαθαίνω και βιώνω τόσα διαφορετικά πράγματα ως σόλο μουσικός, τα οποία δεν θα μπορούσα ποτέ να προσεγγίσω μέσω των Deerhunter –κυρίως λόγω της διαφοράς μεταξύ της συνεργασίας και της μοναχικότητας. Αυτό που συμβαίνει τελικά, είναι να γίνομαι καλύτερος τόσο ως δημιουργική μονάδα, όσο και στη συνεισφορά μου στη μπάντα.
Πόσο σημαντική είναι η live εμπειρία για τους Deerhunter; Νιώθετε περισσότερο οι εαυτοί σας κατά τη δημιουργία των δίσκων ή όταν τους επικοινωνείτε στο κοινό;
Προσωπικά πιστεύω ότι στις συναυλίες είμαστε η καλύτερή μας εκδοχή. Πάντα ίσχυε αυτό και πάντα θα ισχύει, είμαστε τέτοιου είδους μπάντα. Οι δίσκοι είναι αρχεία και χειροπιαστές αποδείξεις, αλλά τα live είναι ηλεκτρισμένα, ζωντανά και πολύ αληθινά. Σίγουρα κάτι που δεν πρέπει να χάσετε.
{youtube}d6DH4i3U3Dw{/youtube}
