Συχνά, τα τραγούδια σας είναι λιτά και απέριττα, τόσο στη σύλληψη, όσο και στην εκτέλεση. Παρόλαυτα, καταφέρνουν να είναι περίπλοκα και υποβλητικά. Από πού πηγάζει ένα τέτοιο δίπολο;
Προτιμώ τον σκοπό, από τη διακόσμηση. Και δεν μιλάω απαραιτήτως μόνο για τη δουλειά μου, αλλά και γενικώς. Προσπαθώ να λειτουργώ με όσο λιγότερες στρώσεις γίνεται, όταν στοχεύω να μεταφέρω ένα συναίσθημα ή έναν τρόπο σκέψης. Αντί δηλαδή να προσθέτω διακοσμητικά στοιχεία, αφήνω τους ήχους και τον ρυθμό για να υπογραμμίσουν τον στίχο.
Έχουν περάσει 2 χρόνια από το άλμπουμ Kind, ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε το EP When Breathing Feels Like Drowning. Οδηγείστε ίσως σε καινούριο δίσκο;
Ναι, την παρούσα στιγμή δουλεύω τον επόμενο δίσκο.
When Breathing Feels Like Drowning (μτφ: Όταν η Ανάσα Μοιάζει με Πνιγμό), είναι μία φράση έντονη και συναισθηματικά φορτισμένη. Τι σας οδήγησε να ονομάσετε έτσι το ΕΡ;
Με αυτήν μου τη δουλειά δεν ήθελα να αφήσω καθόλου χώρο στον ακροατή για να ερμηνεύσει τα νοήματα. Ήθελα να είναι ευθέως προσεγγίσιμα, ήθελα να αναγνωριστεί και να κατανοηθεί η αγωνία μου.
Παρότι κατάγεστε από τη Βραζιλία κι έχετε μεγαλώσει στη Γερμανία, γράφετε στα αγγλικά. Βρίσκετε όλες αυτές τις διαφορετικές γλώσσες να συγκρούονται εντός σας ή να δουλεύουν συνεργατικά;
Έχω έναν πολύ χαλαρό τρόπο επικοινωνίας μέσω των γλωσσών που καταλαβαίνω και μιλάω. Μου ήταν εντελώς ενστικτώδης η δουλειά στα αγγλικά. Οι υπόλοιπες γλώσσες που μιλάω δεν με έχουν επηρεάσει σε αυτό, ούτε στο ελάχιστο.
Είστε δημιουργικά ενεργή τα τελευταία 10 χρόνια. Πώς καταφέρνετε να κρατάτε ζωντανή τη σχέση με το πρότερό σας υλικό;
Η δουλειά μου υπήρξε πάντα αυτοβιογραφική. Γράφω για την καθημερινότητά μου, το περιβάλλον μου και τις σκέψεις μου.
Πώς έχει επηρεάσει λοιπόν τη γραφή σας η ζωή στο Βερολίνο;
Δεν έχει επηρεάσει ακριβώς τη γραφή μου, αλλά μου έχει δώσει την ευκαιρία να ξεδιπλωθώ και να μεγαλώσω, χωρίς δεσμά και κριτική. Είμαι φύσει εσωστρεφής και το Βερολίνο εξακολουθεί να μου δίνει την ιδιωτικότητα και τον χώρο ώστε να εξελίσσομαι με τους δικούς μου ρυθμούς. Αυτό έχει οδηγήσει σε μία πολύ ειλικρινή στιχουργική προσέγγιση, καθώς και στη δυνατότητα να δουλεύω μόνο όταν έχω κάτι να πω, χωρίς πίεση από κανέναν.
Τι μπορούμε να περιμένουμε, τέλος, από την επικείμενη εμφάνισή σας στην Αθήνα;
Η παράσταση Σόλο Πιάνο, την οποία φέρνω και στην Αθήνα, είναι μια γυμνή και καθαρτική εμπειρία. Στη σκηνή βρισκόμαστε μόνο εγώ και το πιάνο, κανένας άλλος –ούτε περίεργα φώτα, ούτε καπνοί. Είναι μία ευθεία γραμμή μεταξύ της γραφής μου και της όλης δημιουργικής διαδικασίας πίσω από το Breathing Feels Like Drowning. Μια διαδικασία εντατική και μοναχική.
{youtube}KQYmq-wjh0w{/youtube}
