Αρχικά, περιμένατε από το Double Negative να τα πάει τόσο καλά; Έλαβε πολλή αγάπη τόσο από τους κριτικούς, όσο και από το κοινό, πράγμα που δεν συμβαίνει και τόσο συχνά στις μέρες μας…
Για να είμαι ειλικρινής, δεν το περιμέναμε καθόλου. Ήμασταν ανέκαθεν μία σχετικά άσημη μπάντα και ποτέ δεν θα γίνουμε πραγματικά δημοφιλείς. Οπότε φαινόταν απίθανο ως σενάριο. Ήταν επίσης πολύ δύσκολο για εμάς να βρούμε τον ήχο που είχαμε στο μυαλό μας κατά τα αρχικά στάδια της ηχογράφησης. Οπότε, όταν αυτό συνέβη, πίστευα πως το άλμπουμ είναι πολύ περίεργο και η ακρόασή του θα αποδειχθεί πραγματική πρόκληση για το κοινό. Ήταν επόμενο δηλαδή να υποθέσω ότι θα αρέσει μόνο σε μερικούς ανθρώπους, ότι μόνο ορισμένοι fans θα το βρουν ενδιαφέρον.
Δεν περιμέναμε λοιπόν όλη την αγάπη που ακολούθησε· και μπορώ να συνειδητοποιήσω τώρα ότι πραγματικά αγαπήθηκε το Double Negative. Σίγουρα χαίρουμε πλέον περισσότερης προσοχής, σε σχέση με ό,τι συνέβαινε εδώ και αρκετό καιρό. Και είναι οπωσδήποτε κάτι όμορφο, γιατί έρχεται περισσότερος κόσμος στις συναυλίες μας. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, δεν ξεχνάω πόσο απροσδόκητο μου φαίνεται όλο αυτό, δεδομένου ότι είναι ένας από τους πιο δύσκολούς μας δίσκους.
Ποιο πιστεύετε πως είναι το στοιχείο που κράτησε τις ισορροπίες;
Γενικά, εκείνο που πάντα με ενθουσίαζε, τόσο ως μουσικό, όσο και ως ακροατή, ήταν το να μπορεί κανείς να δημιουργήσει κάτι το περίεργο και διαφορετικό, αλλά την ίδια στιγμή να διατηρεί και μία επιτυχημένη pop δομή. Αυτό, λοιπόν, είναι κάτι που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον· και το εντοπίζω σε πολλές μουσικούς σήμερα, για παράδειγμα στην Kate Tempest και στη Mitski. Εμείς, τώρα, φτιάξαμε μεν έναν δίσκο αρκετά πειραματικό για τα δεδομένα μας, αλλά την ίδια στιγμή προσπαθήσαμε να γράψουμε και δυνατές συνθέσεις, ώστε να δουλέψει το τελικό αποτέλεσμα.
Έχετε νιώσει συναισθήματα κάθαρσης κατά την ηχογράφηση, μετά την ολοκλήρωση και τώρα στην περιοδεία;
Η διαδικασία της δημιουργίας του Double Negative ήταν πραγματικά καθαρτική. Υπήρξαν στιγμές σύγχυσης, όπως και στιγμές αληθινής ικανοποίησης, ακόμα και έκπληξης με το τι φτιάξαμε. Κι αυτό το μείγμα συναισθημάτων αποδείχθηκε πολύ καθαρτικό. Επίσης, φυσικά, ενώ φτιάχναμε τον δίσκο, πλησίαζαν οι εκλογές –έπειτα οι εκλογές συνέβησαν, οπότε το να δουλεύουμε σε μια τέτοια περίοδο εμπεριείχε πολλά περίεργα και ανάμεικτα συναισθήματα. Ανακαλώ δηλαδή στιγμές στις οποίες σκεφτόμουν ότι είμαι πραγματικά χαρούμενος που αισθάνομαι φόβο, γιατί έτσι το μυαλό και η ψυχή εκρήγνυνται. Σκεφτόμουν πώς θα ζήσω την κάθε μου ημέρα, πώς μπορώ να έχω ελπίδα για το μέλλον, όταν θα μας πάρουν τόσα πολλά. Επομένως, το να έχω έναν τρόπο να τα εκφράσω όλα αυτά, το να έχω τη δυνατότητα να δημιουργήσω μουσική σε ένα τέτοιο πλαίσιο, υπήρξε αναζωογονητικό.
Άλλωστε η μουσική ήταν πάντα εκεί για εμάς και μας έχει βοηθήσει να ξεπεράσουμε τους φόβους μας ή –σε προσωπικό επίπεδο– τη διανοητική μου διαταραχή. Η μουσική ήταν πάντα η κλωστή που μας κρατούσε σε επαφή με τη ζωή, στις δύσκολες στιγμές. Δεν είναι ότι διορθώνει απαραίτητα τα πράγματα ή προσφέρει την τέλεια διαφυγή, αλλά νιώθω τυχερός που είχαμε κάτι να κάνουμε σε αυτούς τους καιρούς. Αλλιώς κάποια στιγμή θα ξεκινούσαμε όλοι μας να ουρλιάζουμε.
Τι είναι αυτό που σας τρομάζει περισσότερο στον κόσμο αυτή τη στιγμή; Και τι σας δίνει ελπίδα για το μέλλον;
Υπήρχαν τόσα πολλά πράγματα τα οποία μπορώ να αναφέρω. Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα οι σκέψεις μου στρέφονται κυρίως προς το περιβάλλον. Απλά πράγματα, όπως το πώς φτιάχνουμε φαγητό και πώς το διανείμουμε στον κόσμο. Προσπαθώ να διάγω μία απλούστερη ζωή, μέσα από την οποία να μην εξαντλώ τις φυσικές πηγές. Είναι κάτι που με απασχολεί πραγματικά.
Φυσικά, θα θέλαμε όλοι μας να αλλάξουμε πολλά πράγματα στον κόσμο που ζούμε, αλλά η ελπίδα είναι ένα απόμακρο και άπιαστο συναίσθημα, το οποίο δεν μπορεί να ελεγχθεί. Όμως, σε προσωπικό επίπεδο, μπορεί ο καθένας μας να κάνει επιλογές –στο τι κάνει και τι καταναλώνει, να μάθει για το φαγητό και το περιβάλλον. Νιώθω πως η γνώση και η σωστή στάση απέναντι σε όλα αυτά είναι πιο ελπιδοφόρα, από το να σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα μας κυβερνήσουν καλοί ηγέτες και η κοινωνία θα γίνει ένα δίκαιο μέρος. Αν εναποθέσουμε τις ελπίδες μας σε τέτοιες σκέψεις, θα απογοητευτούμε οικτρά.
Μπορεί ακόμη η μουσική να γίνει επικίνδυνη και να κινήσει αλλαγές;
Το ελπίζω. Πιστεύω ότι υπάρχει ακόμη κίνδυνος, όπως και άνθρωποι που φτιάχνουν μουσική η οποία κάνει άλλους ανθρώπους να νιώθουν άβολα. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Ίσως η κοινωνία, στο δεδομένο χρονικό σημείο να έχει αποκτήσει ανοσία στις ακραίες καταστάσεις –δεν υπάρχουν πολλά που μπορεί να κάνει κάποιος σήμερα για να σοκάρει σε βάθος. Αυτό το στοιχείο έχει μεταβληθεί και στην τέχνη: αναζητούμε πλέον το σοκ στα κάποτε προφανή.
Η μουσική μπορεί πάντως ακόμη να γίνει υπερβατική, μπορείς να ακούσεις κάτι που δεν είχες ακούσει ποτέ μέχρι σήμερα και νιώσεις εκείνες τις ασύγκριτες στιγμές ευτυχίας, έκπληξης και ανακάλυψης. Φυσικά θέλει δουλειά για να βρεθούν όλα αυτά: όποιος και να είσαι, έχει μπει η ευκολία στη ζωή μας· οπότε πρέπει να είσαι αληθινά διψασμένος για ανακαλύψεις κάτι καινούριο, που θα το αφήσεις να σε αλλάξει. Αλλά οπωσδήποτε υπάρχει κάπου εκεί έξω.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στην πορεία σας ως σήμερα; Κοιτάζοντας πίσω, θα θέλατε να ταξιδέψετε σε μία συγκεκριμένη περίοδο και να κάνετε τα πράγματα διαφορετικά;
Χαίρομαι που δεν γνωρίζαμε πολλά και δεν ξέραμε τι κάναμε, όταν ήμασταν νεότεροι. Αν βιαζόμασταν, τα πράγματα σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Πήγαμε βήμα-βήμα, κάναμε λάθη και μάθαμε πολλά στην πορεία. Υπήρξαν στιγμές στις οποίες η κατάθλιψή μου έκανε τους ανθρώπους τριγύρω μου να βρίσκονται σε δύσκολη θέση και εύχομαι βέβαια να μην είχε συμβεί αυτό: κανείς δεν θέλει να γίνει ο λόγος που κάποιος άλλος νιώθει δυσφορία και αμηχανία, ειδικά όταν πρόκειται για ανθρώπους τους οποίους αγαπάει. Ήμασταν πάντα πολύ τυχεροί, δουλέψαμε με καλούς ανθρώπους, που μας βοήθησαν να πάμε μπροστά και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε πραγματικά. Φαντάσου, ακόμη μας κλείνει συναυλίες ο ίδιος άνθρωπος από την πρώτη ημέρα που ξεκινήσαμε. Για όλα αυτά τα περίεργα και όμορφα πράγματα, νιώθω τυχερός.
Εν τέλει, είναι η οικογενειακή ζωή ή το συγκρότημα που σας χάρισε τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής σας;
Η οικογενειακή ζωή, φυσικά! Αισθάνομαι τυχερός που η οικογενειακή μου ζωή αναμειγνύεται με τη μουσική, οπότε κάποιες από αυτές τις ανεκτίμητες στιγμές με την οικογένειά μου ήταν επίσης μέρος της μουσικής συνθήκης –όπως το να παίζεις μουσική με τα παιδιά σου, τη σύζυγό σου, να νιώθεις δημιουργικός με τους ανθρώπους που αγαπάς. Η μουσική είναι πανέμορφη και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την οικογένεια και τον Θεό, αλλά η οικογένειά μου είναι η μεγαλύτερη ευτυχία. Ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει στον κόσμο για εμένα.
{youtube}ob0CILJ93bA{/youtube}
