Γνωρίσατε την τζαζ όντας ακόμη έφηβος, ωστόσο ακολουθήσατε πιστά το μονοπάτι της, με σπουδές και μια διεθνώς αναγνωρισμένη καριέρα. Θυμάστε τα πρώτα συναισθήματα;
Η αλήθεια είναι πως τα θυμάμαι. Ο Bird (Charlie Parker) ήταν ο μουσικός που άκουσα πρώτον. Ήταν η απόλυτη φόρμα καλλιτεχνικής φινέτσας. Ήταν απίστευτα όμορφο, λαμπερό και προηγμένο, με μια απόλυτη διαφάνεια ταυτόχρονα. Όταν άκουσα για πρώτη φορά τζαζ στη ζωή μου, μού ήταν ξεκάθαρο ότι ήθελα να ζήσω και να πεθάνω παίζοντας αυτή τη μουσική.
Τι σας δίδαξε η τζαζ όλα αυτά τα χρόνια και τι σας αποκαλύπτει για τον εαυτό σας στο «εδώ και τώρα»;
Το να είσαι τζαζ μουσικός σημαίνει να κινείσαι, να βελτιώνεις αδιάκοπα τον εαυτό σου –να αναγνωρίζεις τις αδυναμίες σου και να επινοείς τη στρατηγική που χρειάζεται για να τις διορθώσεις και να κάνεις τα πράγματα καλύτερα.
Έχουν περάσει κιόλας 2 χρόνια από την κυκλοφορία του The Spirit Οf Trane (2017). Με τι ασχολείστε έκτοτε; Υπάρχει κάποιο νέο άλμπουμ στα σκαριά;
Αναζητώ έναν καινούριο ήχο. Ταξιδεύω πολύ αυτές τις ημέρες. Και έχω ένα πολύ έντονο συναίσθημα ότι αυτός ο νέος ήχος θα έρθει από την Ελλάδα. Τη βρίσκω ένα πραγματικά απίστευτο μέρος…
Από τους Blockheads μέχρι τους Pink Floyd, το βιογραφικό σας επιδεικνύει ένα εντυπωσιακό εύρος συνεργασιών και ζωντανών εμφανίσεων. Έχετε κάποια «λίστα» με πράγματα που θα θέλατε να κάνετε στο μέλλον;
Δεν έχω και ποτέ δεν είχα μια τέτοια λίστα. Ξέρω τι πρέπει να κάνω σήμερα το πρωί, κι αυτό είναι όλο. Ήθελα πραγματικά να παίξω με τον Elvin Jones. Πίστευα ότι υπάρχει κάτι μέσα μου που θα μπορούσε να εκτιμήσει και υπήρχαν πολλά σε εκείνον που θαύμαζα. Μια φορά καθόμουν δίπλα του στο αεροπλάνο για 2 ώρες, στην επιστροφή μου από ένα φεστιβάλ. Δεν μπορούσα να ανοίξω το στόμα μου, ντρεπόμουν τόσο πολύ. Ποτέ δεν κάνω μεγάλα σχέδια. Η ζωή πάντα με εκπλήσσει, και μου αρέσει έτσι.
Η φετινή διοργάνωση της Eurovision στο Ισραήλ υπήρξε πεδίο αντιπαράθεσης, με καλλιτέχνες ανά τον κόσμο να τοποθετούνται σχετικά με τη σημαντικότητα και το πλαίσιο συμμετοχής των διαγωνιζόμενων. Ποια είναι η άποψή σας;
Η απέχθειά μου για την ισραηλινή πολιτική είναι κάθε άλλo παρά μυστικό, όμως δεν νιώθω άνετα με το πολιτιστικό μποϊκοτάζ των υπέρμαχων της Παλαιστίνης. Στο σύμπαν μου υπάρχει μια πολύ σημαντική διαφορά ανάμεσα στους καλλιτέχνες και στις ντομάτες, και ανάμεσα στους ακαδημαϊκούς και στα αγγούρια. Για εμένα η ελευθερία του λόγου είναι ιερό πράγμα. Βρίσκω το «no-platforming» (σ.σ. την πρακτική της απαγόρευσης σε κάποιον να εκφραστεί ελεύθερα) μια αρρωστημένη ιδεολογία, η οποία βάζει σε σοβαρό κίνδυνο το ήθος της Δύσης γενικότερα.
Νιώθω άβολα λοιπόν όταν βλέπω μια ομάδα ακτιβιστών να επεμβαίνει σε θέματα όπως η ελευθερία του λόγου και η καλλιτεχνική έκφραση. Πιστεύω ότι το να συμβουλεύεις τους καλλιτέχνες να μην εμφανίζονται στο Ισραήλ λόγω των εγκληματικών του πράξεων, είναι σωστό και αποδεκτό. Παρόλα αυτά, το να πιέζεις τους καλλιτέχνες και τους ακαδημαϊκούς να πράττουν «ηθικά», είναι κατά βάση ανήθικο –γιατί ηθική είναι η ικανότητα να παράγεις συνειδητή κριτική, όχι να σε πιέζουν να υιοθετήσεις μία.
Οι πολιτικές σας τοποθετήσεις σχετικά με την εβραϊκή ταυτότητα έχουν οδηγήσει σε σειρά αντιπαραθέσεων γύρω από το όνομά σας, με αποκορύφωμα μια δίκη εναντίον σας το 2018. Πώς διαχειρίζεστε αυτήν την κατάσταση; Πόσο υψηλό είναι το τίμημα της ζωής ενός «political artist», όπως σας χαρακτηρίζουν;
Αυτό που έμαθα τον τελευταίο χρόνο είναι ότι έχω έναν στρατό από υποστηρικτές πίσω μου. Κατάλαβα ότι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι ακολουθούν τη δουλειά μου και αυτά που γράφω και μοιράζονται την κριτική μου για το μετα-πολιτικό σύμπαν. Οι αγωγές που ανοιχτά καταστρώθηκαν για να εξαθλιώσουν οικονομικά εμένα και την οικογένειά μου δεν πήγαν πολύ μακριά, αλλά έμαθα γρήγορα ότι οι ακόλουθοι και οι υποστηρικτές μου είχαν την ευγένεια και την αφοσίωση να συνεισφέρουν και να καλύψουν τα έξοδά μου.
Αναγνωρίζω ότι, όπως είναι η Βρετανία σήμερα, με τη βολεμένη της πολιτική τάξη και το χυδαία μολυσμένο σύστημα δικαιοσύνης, δεν είναι ένα περιβάλλον για καλλιτέχνες, ουμανιστές και διανοούμενους. Παρόλα αυτά, οι Βρετανοί είναι υπέροχοι και δυνατοί άνθρωποι. Θα απελευθερώσουν τους εαυτούς τους και πιστεύω ότι έχουν ήδη ξεκινήσει να το κάνουν. Τους οφείλω το ότι ακόμη εμφανίζομαι και μιλάω δημόσια εκεί. Αυτή η χώρα μάχεται για την απελευθέρωσή της από ένα σάπιο πολιτικό σύστημα, με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να είναι όμηροι ενός ξένου κράτους και του lobby του. Οι Βρετανοί θα νικήσουν, όπως κάνουν πάντα.
Έχετε δηλώσει στο παρελθόν ότι κάποιες από τις ζωντανές εμφανίσεις σας, ειδικά με ντόπιους καλλιτέχνες των χωρών που επισκέπτεστε, δεν έχουν ιδιαίτερες πρόβες ή προσυμφωνημένη setlist. Πόσο εμπιστεύεστε τη μουσική και τη χημεία μεταξύ των μουσικών;
Η μουσική χημεία είναι όλα όσα πραγματικά έχουμε. Οι μουσικοί είναι άνθρωποι που μιλούν την ίδια γλώσσα. Αυτή η μορφή μεγαλειώδους επικοινωνίας είναι εκείνο που μπορούμε να δώσουμε στον κόσμο και στους εαυτούς μας. Είναι ένα θείο δώρο –και καλά θα κάνουμε να το εξαντλήσουμε και να κάνουμε τη ζωή ένα γεγονός με νόημα.
Στο Jazz+Πράξεις 2019 (6, 7 & 8 Ιουνίου, Πάτρα) θα σας δούμε να συμπράττετε επί σκηνής με το ελληνικό σχήμα των Next Step Quartet. Για αυτή τη βραδιά, έχετε σχέδια;
Ξαναπαίξαμε μαζί πριν από 2 μήνες, στο Zoo. Είναι μια ομάδα καταπληκτικών μουσικών, οι οποίοι μιλούν άπταιστα τη μουσική γλώσσα· ανυπομονώ να κάνω πρόβα μαζί τους και να συμπράξουμε ξανά μαζί. Φαντάζομαι ότι στην Πάτρα θα παίξουμε έναν συνδυασμό των δικών μου και των δικών τους κομματιών, με μερικές σπουδαίες κλασικές επιλογές στο ενδιάμεσο. Πραγματικά ανυπομονώ.
Τι είναι αυτό που σας κάνει να ανυπομονείτε να επιστρέψετε στην Ελλάδα τόσο σύντομα, πέρα από το εγχώριο κοινό που σας ακολουθεί;
Αγαπώ την Ελλάδα και τη νιώθω σαν το σπίτι μου –είναι η μουσική, ο ουρανός, το φαγητό, οι άνθρωποι. Δεν τη χορταίνω!
{youtube}rtIAgMqkVYk{/youtube}
