φωτογραφίες: Richard Stow (1,4)
Πάει καιρός από την τελευταία σας επίσκεψη στα μέρη μας, οφείλεται αλήθεια στην οικονομική κρίση αυτό;
Ναι, πάνε κάποια χρόνια. Πιστεύω ότι πράγματι ευθύνεται η κρίση, αν και δεν έχει τεθεί ποτέ σε μας απευθείας το θέμα. Το πρόγραμμα των διεθνών περιοδειών καθορίζεται από το management που μας εκπροσωπεί κάθε φορά και τους τοπικούς promoters με τους οποίους μιλάνε. Ακούμε πάντως ότι τα πράγματα πάνε καλύτερα, οπότε δεν είναι νομίζω τυχαία και η δική μας επιστροφή.
Έχεις κάποια ιδιαίτερη ανάμνηση από προηγούμενο ερχομό εδώ;
Το κοινό στην Ελλάδα είναι φοβερό, όλοι στους Uriah Heep το γνωρίζουμε καλά αυτό. Αλλά για μένα η πρώτη επαφή, εκείνη που θυμάμαι εντονότερα, είναι από τα χρόνια πριν μπω στους Uriah Heep, όταν ακόμα δούλευα με τον Alan Price. Όταν βγήκαμε στη σκηνή, η αντίδραση του πλήθους ήχησε σαν έκρηξη, οι δε αντιδράσεις μετά ήταν αξέχαστες –κυριολεκτικά μας όρμησαν, προσπαθώντας να πάρουν ως σουβενίρ ό,τι ρούχο, κόσμημα ή μικροαντικείμενο είχαμε πάνω μας.
Τι θα μας παίξετε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη; Υπάρχει περίπτωση να ακούσουμε κάτι καινούριο, αν υπάρχει; Ή θα επικεντρώσετε στο περσινό άλμπουμ Living The Dream;
Δεν νομίζω ότι θα ακούσετε κάτι καινούριο, γιατί, αν υπάρχει, βρίσκεται ακόμα σε πρωτόλεια μορφή. Το Living The Dream δεν έχει άλλωστε παρά μερικούς μήνες που κυκλοφόρησε· για μας, επομένως, είναι ακόμα πολύ φρέσκο και το ευχαριστιόμαστε να το παίζουμε ζωντανά. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν έχουμε μπει στο στούντιο: μια μπάντα που περιοδεύει τόσο πολύ όσο εμείς, αξιοποιεί κάθε χρονικό περιθώριο το οποίο προκύπτει. Αλλά είναι νωρίς ακόμα και περισσότερο μας απασχολεί η ισορροπία των επιλογών στο συναυλιακό set. Γιατί υπάρχει το καινούριο άλμπουμ, υπάρχει όμως και υλικό χρόνων, καθώς και τα τραγούδια που περιμένουν οι fans να ακούσουν οπωσδήποτε σε μια συναυλία μας.
Αφού τελειώσετε την Ευρώπη, θα πάτε και πάλι προς την Αμερική;
Αυτό είναι βασικά το πλάνο, όμως θα πάμε μέσω Ιαπωνίας, στην οποία θα κάνουμε 3 εμφανίσεις τον Μάρτη. Τον Μάη ξεκινάμε στις Η.Π.Α. και ανυπομονούμε πολύ. Όχι μόνο γιατί πέρυσι περάσαμε φανταστικά περιοδεύοντας σε Η.Π.Α. και Καναδά, αλλά και γιατί φέτος θα παίξουμε με σπέσιαλ καλεσμένους τους Judas Priest κάποιες βραδιές. Κάτι που μας έχει ενθουσιάσει. Νομίζω επίσης ότι το Living The Dream βγήκε στην αμερικάνικη αγορά αρκετά πρόσφατα, οπότε η τουρνέ μας θα είναι και ο βασικός μηχανισμός του σχετικού promo.
Ήσουν ήδη ένας φτασμένος ντράμερ, όταν μπήκες στους Uriah Heep. Τι θυμάσαι από ηχηρές συνεργασίες, σαν αυτήν ας πούμε με τον Van Morrison ή με τον Tony Iommi;
Με τον Van Morrison πρέπει να είσαι πραγματικά πολύ προσεκτικός στη δουλειά σου. Με τον Tony Iommi, πάλι, έχει αρκετή πλάκα το πώς βρεθήκαμε. Ήμουν κάπου στην Αμερική και έκανα μια επίδειξη ντραμς παιξίματος για μια εταιρεία. Χωρίς να το ξέρω, στο κοινό ήταν και ο Iommi, ο οποίος ήρθε μετά στα παρασκήνια και μου έσφιξε το χέρι, λέγοντας ότι του άρεσε πολύ το παίξιμό μου. Τον ευχαρίστησα και πήγα στο καμαρίνι χωρίς να καταλάβω ποιος ήταν –ήμουν πολύ κουρασμένος. Έτυχε όμως και μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο, οπότε την επόμενη μέρα το πρωί συναντηθήκαμε ξανά και μου πρότεινε να φάμε πρωινό μαζί. Δέχτηκα, αλλά μόνο όταν κάτσαμε κατάλαβα ποιον είχα απέναντί μου.
Ξέρω ότι διδάσκεις και ντραμς, πώς είναι αυτή η εμπειρία;
Ευχαριστιέμαι πολύ την εμπειρία στο British and Irish Modern Music Institute. Είναι μάλιστα εκεί, την ώρα που προσπαθώ να περάσω ό,τι γνώση έχω αποκτήσει, που συνειδητοποιώ κι εγώ τι συμβαίνει –ότι είμαι δηλαδή μέλος σε μια θρυλική rock μπάντα με την οποία παίζουμε σε όλον τον πλανήτη. Ωραία ήταν επίσης και στο κανάλι των μουσικών που είχε στηθεί ένα διάστημα στη Sky Television. Κάποιος δηλαδή εκεί είχε την εξαιρετική ιδέα να φωνάξει φτασμένους session μουσικούς και να τους αναθέσει το κομμάτι της διδασκαλίας. Δυστυχώς, στη συνέχεια, κάποιοι άλλοι ιθύνοντες θεώρησαν ότι ήξεραν καλύτερα από μας τι χρειάζεται να λέμε. Κι εκεί τα χαλάσαμε.
Τι χρειάζεται λοιπόν ένας επίδοξος νεαρός ντράμερ, κατά κύριο λόγο;
Αίσθηση του ρυθμού, δύναμη, ταχύτητα. Από εκεί ξεκινάμε και έπειτα, μελετώντας, μπορείς να μάθεις τα υπόλοιπα. Είναι απαραίτητο να ακούς και πολλή μουσική και να ασχολείσαι όχι μόνο με το πώς παίζει ένας άλλος ντράμερ που θαυμάζεις κάτι, μα να κατανοείς και γιατί το παίζει έτσι. Αυτό επίσης που λέω πάντα στους μαθητές μου είναι να φροντίζουν να είναι καλά παιδιά, γιατί κανείς δεν θέλει να περιοδεύει με έναν βλαμμένο!
Εσύ ποιον ντράμερ θαύμαζες, στο ξεκίνημά σου;
Ίσως σου φανεί λίγο αστεία η απάντηση δεδομένης της καριέρας μου, αλλά για μένα τα μεγάλα ινδάλματα ήταν o Gene Krupa και o Buddy Rich –δύο Αμερικανοί τζαζ ντράμερ. Ο δάσκαλός μου στα ντραμς άκουγε τζαζ, το ίδιο και ο πατέρας μου. Από τα 6 μου μέχρι περίπου τα 20, στα μέσα της δεκαετίας του 1980, ζούσα σε έναν τζαζ κόσμο. Το πρώτο πέρασμα προς το ροκ το έκανα κάπου εκεί, ακούγοντας και θαυμάζοντας το Spectrum του Billy Cobham (1973).
Τι σχέση είχες δηλαδή με το υλικό των Uriah Heep, όταν σου πρότειναν τη θέση;
Τους ήξερα σαν όνομα, αλλά δεν άκουγα ιδιαίτερα. Είχα γνωριστεί όμως με τον Trevor Bolder, τον επί χρόνια μπασίστα τους. Παρακολούθησε μια επίδειξη ντραμς που είχα κάνει, ήρθε, μου μίλησε και γίναμε φίλοι. 7 ή 8 χρόνια αργότερα μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι οι Uriah Heep χρειάζονταν ντράμερ: ο Lee Kerslake είχε αρρωστήσει και δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των παγκόσμιων περιοδειών –έκτοτε νομίζω ότι μισοαποσύρθηκε από τα πράγματα.
Τον γνώριζες λοιπόν καλά τον Bolder, ήταν κρίμα που πέθανε τόσο νέος...
Ναι, ήταν πραγματικά κρίμα. Αλλά θα σου πω και το εξής: ο Trevor ευτύχησε να απολαύσει μια μακρά και επιτυχημένη καριέρα, την οποία ευχαριστήθηκε πολύ. Έφυγε ως φτασμένος και χορτασμένος καλλιτέχνης. Παρά την αρρώστιά του, ο καιρός που συνυπήρξαμε στους Uriah Heep ήταν καιρός χαράς.
Και μπήκες στη μπάντα αμέσως τότε;
Όχι, έπρεπε να περάσω από οντισιόν, γιατί έτσι είχε καθορίσει το τότε management. Ζητούσαν θυμάμαι 5 τραγούδια, κάθε ένα με τη δική του δυσκολία. Ήταν σίγουρα το "Easy Livin'", το "Gypsy" και το "July Morning" ανάμεσά τους. Αλλά επειδή ακριβώς δεν τους ήξερα καλά σαν μπάντα, έκατσα και μελέτησα ολόκληρο το live set που έπαιζαν εκείνο το διάστημα. Και αποφάσισα να φανώ έξυπνος, επίσης: εμφανίστηκα στην πρόβα τελευταίος, οπότε, βλέποντας τα απογοητευμένα τους πρόσωπα, ήξερα ότι οι ανταγωνιστές δεν τα είχαν πάει καλά. «Λοιπόν, τα ξέρεις τα 5 τραγούδια που ζητάμε;», μου είπαν. «Όχι», απάντησα. Τα απογοητευμένα πρόσωπα έγιναν ακόμα πιο απογοητευμένα τότε, μέχρι που πρόσθεσα «ξέρω όλο σας το live set». Κι αυτό ήταν, τον Απρίλη συμπληρώνουμε 12 χρόνια μαζί.
Θεωρώ πολύ σημαντική την πορεία μου με τους Uriah Heep, σε αυτά τα χρόνια έγινα κι εγώ όποιος είμαι σήμερα. Το έχω σκεφτεί, ίσως και πριν να ήμουν καλός ντράμερ, όμως είχα μια τάση να παίζω επιδεικτικά. Αλλά σε μπάντες όπως οι Uriah Heep, οι Black Sabbath και οι Deep Purple, έχεις την ευκαιρία να δοκιμαστείς σε ένα μεγάλο πεδίο δυνατοτήτων –είναι το υλικό τους τέτοιο. Και εστιάζεις έτσι στην ουσία των πραγμάτων, στον χαρακτήρα ας πούμε μιας επίδοσης, όχι απλά στην τεχνική.
Τελικά, τι συμβαίνει με τους Uriah Heep; Ποιο είναι το «μυστικό» που επιτρέπει σε μια μπάντα να είναι τόσο ορεξάτη και δυναμική, μετά από μισό αιώνα καριέρας;
Δεν είναι τυχαίος ο τίτλος του νέου μας δίσκου, Living The Dream. Ζούμε πραγματικά το όνειρό μας, απολαμβάνουμε όσο τίποτα άλλο τις μακροσκελείς μας περιοδείες στον πλανήτη. Είναι κάτι που μας θρέφει όλους μας νομίζω με ενέργεια και με όρεξη.
Ας τελειώσουμε την κουβέντα μας με κάτι μη μουσικό: με το ποδόσφαιρο πώς τα πάτε;
(γελάει) Εγώ, να σου πω την αλήθεια, όχι και τόσο καλά. Δεν ασχολούμαι πολύ, όμως έχω μια συμπάθεια για τη Γουέστ Χαμ, γιατί γεννήθηκα και μεγάλωσα 20 μόλις λεπτά από το γήπεδό της στο Λονδίνο. Αλλά οι ποδοσφαιρομανείς της μπάντας είναι ο Davey Rimmer και ο Mick Box. Ο πρώτος υποστηρίζει τη Λίβερπουλ και ο δεύτερος την Τότεναμ Χότσπουρ.
{youtube}WKnp7KXjFNA{/youtube}
