φωτογραφίες: Anne Laurent (1,3)
Επιστροφή στην Αθήνα για τους Radio Birdman, μετά από περίπου 11 χρόνια. Πόσο αλλαγμένους να σας περιμένουμε;
Την τελευταία φορά που παίξαμε στην Αθήνα ήταν το 2007 και ο ντράμερ μας μόλις είχε αφήσει τη μπάντα. Αισθανόμασταν όμως ότι έπρεπε να ολοκληρώσουμε την περιοδεία, γι' αυτό και παίξαμε τα τελευταία μας σόου –συμπεριλαμβανομένων αυτών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη– με αντικαταστάτη έναν 18άχρονο βοηθό περιοδείας, τον Joel Perdue, ο οποίος έκανε στ' αλήθεια θαυμάσια δουλειά. Έκτοτε άλλαξαν πολλά. Ο Chris έφυγε (σημ.: Chris Masuak). Ο Rusty (σημ. Russell Hopkinson) επίσης. Έχουμε όμως επιστρέψει μ' ένα στέρεο σχήμα, μια σύνθεση πολύ πιο κοντά στους αρχικούς Radio Birdman, σε σύγκριση με εκείνη του 2007.
Έχετε επίσης «επιζήσει» ενός μακροχρόνιου διαλείμματος –σχεδόν 20 ετών. Πώς και σε ποιον βαθμό έχει επηρεάσει τη ζωή σας ως μπάντα μετά την επανένωση;
Για την ακρίβεια, έχουμε διαλυθεί και επανενωθεί 2 φορές. Η πρώτη και σημαντικότερη διάλυση (τόσο χρονικά, όσο και ποιοτικά) μας βρήκε το 1978· και επανενωθήκαμε το 1996. Στα χρόνια που μεσολάβησαν μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε όλοι μας, τόσο προσωπικά, όσο και μουσικά –ορισμένοι και προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Όταν ξαναβρεθήκαμε ως μπάντα, πολλά από τα παλιά προβλήματα ξαναήρθαν στην επιφάνεια· κάποια μάλιστα απ' αυτά είχαν μεγεθυνθεί. Από εκεί και πέρα, κατά μία έννοια διαλυθήκαμε και το 2007, μετά τη συναυλία της Αθήνας και τις προαναφερθείσες αποχωρήσεις. Αλλά με την τωρινή μας σύνθεση, είναι σαν να ξαναγεννήθηκαν οι Radio Birdman. Μια επιστροφή στις ρίζες χωρίς βαριές αποσκευές. Στο τώρα μας, μόνο η μουσική έχει σημασία, τα δράματα τελείωσαν.
Υπάρχει μια δοξασία μεταξύ πολλών κλασικών ροκάδων, ότι όλη η σπουδαία μουσική είχε ήδη γραφτεί μέχρι τις αρχές των 1970s. Βρίσκετε βάση σε κάτι τέτοιο; Πώς βιώσατε την ύπαρξή σας ως ενεργό μέρος της σκηνής των 1970s;
Ήμασταν τυχεροί να υπάρξουμε στη δεκαετία του 1970, έχοντας την ευκαιρία να κάνουμε τη μουσική μας όπως νομίζαμε. Αλλά ότι έχουν σταματήσει από τότε να βγαίνουν σπουδαία πράγματα… Μπορεί αυτή να είναι η άποψη μερικών «παλιών», ωστόσο απέχει πολύ από την αλήθεια. Είναι λογικό οι άνθρωποι να τρέφουν αδυναμία στη μουσική της νιότης τους. Το καταλαβαίνουμε. Υπάρχει όμως ένα άπειρο σύμπαν μουσικής εκεί έξω, έτοιμο ν' ανακαλυφθεί –μουσική που ίσως γράφεται μάλιστα τη στιγμή που μιλάμε. Είναι αστείο λοιπόν να πιστεύει κανείς πως ό,τι σπουδαίο γράφτηκε πριν πολλά χρόνια κι αυτό ήταν.
Πώς θα περιγράφατε το punk σας; Πιστεύετε ότι είναι είδος που έχει μόνο στιγμές αναβίωσης να δείξει πλέον;
Οι Radio Birdman δεν ήταν ποτέ punk μπάντα. Το punk όντως τελείωσε μετά το 1978. Και μάλλον πάντα θα υπάρχουν κύματα αναβίωσης, όπως με όλα τα μουσικά είδη που ανήκουν πια στην ιστορία και στο παρελθόν.
Πιστεύετε ότι αν ήσασταν στις Η.Π.Α. τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί πολύ διαφορετικά για την πορεία και την καριέρα σας;
Είναι πολύ πιθανό. Το 1978 είχαμε προγραμματίσει μια μεγάλη αμερικανική περιοδεία με τους Ramones, αλλά ακυρώθηκε τελευταία στιγμή. Αν είχε πραγματοποιηθεί, μπορεί να διαγράφαμε μια εντελώς διαφορετική τροχιά. Αλλά δεν το σκεφτήκαμε ποτέ. Μια μπάντα είναι προϊόν των μελών της και του πολιτιστικού και πολιτισμικού περιβάλλοντός της. Αλλάζεις αυτές τις παραμέτρους; Αλλάζουν όλα. Μιλάμε πια για μια διαφορετική μπάντα.
Τι αυτοκίνητο και τι μουσική περιλαμβάνει το τέλειο αυστραλιανό roadtrip;
Όταν έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει στο Ντιτρόιτ, τα αυτοκίνητα είναι μεγάλη υπόθεση. Όταν τελείωσα το λύκειο στο Ann Arbor είχα πιάσει δουλειά σ' ένα εργοστάσιο συναρμολόγησης της Chevrolet. H Αυστραλία, βέβαια, είναι διαφορετική, αλλά έχουν κάποια αυτοκινητιστική κουλτούρα, η οποία αντλεί από τα 1960s και τα 1970s. Το αγαπημένο μου αυστραλιανό αυτοκίνητο είναι το E37 R/T Charger. Αυτό θα οδηγούσα, ενώ ένα μαγικό σήμα θα έφερνε στο ραδιόφωνό μου τη συχνότητα WKNR από το ραδιοφωνικό Ντιτρόιτ των 1960s.
Πόσο σημαντική επιρροή είναι οι MC5 για σας;
Μεγάλη αγάπη. Τους έβλεπα ως έφηβος και τους είχα κυριολεκτικά λατρέψει. Αργότερα συνεργάστηκα με πολλά μέλη τους –o Dennis Thompson είναι καλός φίλος πια, έχουμε παίξει και παρέα, μαζί και με άλλα πρώην μέλη των Birdman. Έχω συνεργαστεί και με τον Wayne Kramer, ενώ με τον Fred Smith παίζαμε μαζί guest κιθάρες στους Sonic’s Rendezvous. Έχω κάνει περιοδείες με τους MC5 στην Αυστραλία, στη Νέα Ζηλανδία, στην Ιαπωνία. Είναι μεγάλο μουσικό κεφάλαιο.
Στη δισκογραφία σας συναντά κανείς πολιτικό σχόλιο, αλλά και κλείσιμο του ματιού στην ποπ κουλτούρα, βλέπε "Aloha Steve & Danno". Ποιο είδος στίχου και σύνθεσης νιώθετε ότι σας ταιριάζει καλύτερα; Υπάρχει χώρος για τραγούδι διαμαρτυρίας στις μέρες μας;
Ο καθένας μας έχεις τις πολιτικές πεποιθήσεις του και είναι ακριβές να πούμε ότι, τόσο ως μπάντα, αλλά και ως μονάδες, τασσόμαστε ενστικτωδώς εναντίον του πολέμου. Τραγούδια λοιπόν όπως το "Blowin’ Ιn Τhe Wind" ακούγονται ακόμα επίκαιρα σήμερα. Γενικά, όμως, στη μουσική μας προτιμούμε την τέχνη από την προπαγάνδα.
Πώς σχεδιάζουν οι Radio Birdman το μέλλον τους; Να περιμένουμε νέα κυκλοφορία;
Κάθε πράγμα στον καιρό του. Προσωπικά έχω σόλο υλικό προς κυκλοφορία: το Lost For Words, ένα ορχηστικό άλμπουμ, θα κυκλοφορήσει σύντομα από τη Wild Honey Records. Αλλά ένας δίσκος με τους Radio Birdman δεν είναι στο πλάνο αυτή τη στιγμή. Άλλωστε ποτέ δεν ήμασταν και πολύ του προγράμματος.
{youtube}lkKiZ9VSD6U{/youtube}
