φωτογραφίες 4,5: Χάρης Σφακιανάκης
Καλησπέρα Jeff. Μπορείς να μας πεις περιληπτικά τι περιέχει το Triple Threat;
Το βασικό μέρος του αποτελείται από ακουστικές εκτελέσεις αγαπημένων κομματιών των Annihilator, όπου, εκτός από εμένα, παίζουν οι Aaron Homma (κιθάρα) & Rich Hinks (μπάσο), που βρίσκονται και στο τωρινό line-up της μπάντας, ο ντράμερ και φίλος μου Marc LeFrance, καθώς και ο Pat Robillard, γνωστός session μουσικός από την Οττάβα· οι τελευταίοι έχουν αναλάβει τα φωνητικά σε ορισμένα τραγούδια. Η ηχογράφηση/βιντεοσκόπηση έγινε στα Watersound Studios, στον Καναδά, τον Μάιο/Ιούνιο του 2016.
Το δεύτερο CD περιλαμβάνει την εμφάνιση του γκρουπ στο Bang Your Head Festival του 2016, όπου παρουσιάσαμε μια best of setlist απ' όλη την καριέρα μας. Το όνομα του LeFrance πρέπει να είναι γνωστό στους οπαδούς των Annihilator, καθώς έχει κάνει πολλές φορές δεύτερα φωνητικά στους δίσκους μας, καθώς και σε άλμπουμ των Mötley Crüe και Scorpions, ανάμεσα σε άλλους. Όσο για τον Robillard, είναι ένας country μουσικός, ο οποίος έχει όμως έναν Van Halen τρόπο στο παίξιμο, που ταιριάζει απόλυτα με τον ήχο μας.
Μιλώντας για Van Halen, κάπου διάβασα ότι παρείχαν, κατά κάποιον τρόπο, την «έμπνευση» για την κυκλοφορία του Triple Threat;
Είναι ένας συνδυασμός, μεταξύ μιας δικής μου ιδέας και μιας πρότασης της δισκογραφικής εταιρείας. Από καιρό, δηλαδή, η τελευταία μου είχε προτείνει να βγάλουμε ένα live CD/DVD, σαν πακέτο. Αυτό, όμως, το έχω κάνει ξανά στο παρελθόν και δεν θα είχε κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Όταν λοιπόν οι Van Halen κυκλοφόρησαν το A Different Kind Of Truth (2012), με τον David Lee Roth να επιστρέφει στα φωνητικά, είχαν στη deluxe έκδοση και 4 τραγούδια παιγμένα ακουστικά. Μου άρεσε σαν ιδέα, το κράτησα στο πίσω μέρος του μυαλού μου και το 2016 έφτασε η κατάλληλη στιγμή να το κάνω κι εγώ.
Πώς και διάλεξες τα συγκεκριμένα τραγούδια; Ποια είναι η δυσκολία στο να παίζεις ακουστικά;
Το να διαλέξουμε τα τραγούδια, δεν ήταν και ιδιαίτερο δύσκολο. Θέλαμε να δείξουμε την πιο μελωδική πλευρά των Annihilator, οπότε στιγμές σαν το “Sounds Good To Me” ή το “Phoenix Rising” ήταν προφανείς επιλογές. Δοκιμάσαμε να «μετατρέψουμε» και ορισμένα heavy τραγούδια σε ακουστικά, π.χ. το “Suicide Society”, αλλά δεν έβγαινε όπως το θέλαμε, και προτιμήσαμε να μην το τολμήσουμε. Λογικά αυτό που θα σου πω θα ακουστεί λίγο κλισέ, αλλά με τα ακουστικά τραγούδια κάθε λάθος που κάνεις, ακούγεται: δεν έχεις από πίσω την παραμόρφωση, να τα καλύπτει. Θέλαμε ωστόσο να ηχογραφήσουμε σε ένα take, οπότε είχαμε ένα μικρό άγχος για το πώς θα βγουν. Νομίζω ότι όλα πήγαν καλά.
Μπορείς να μας πεις γιατί διάλεξες να κυκλοφορήσεις την εμφάνισή σας στο Bang Your Head Festival;
Κοιτά, το ιδανικό είναι να κυκλοφορείς μια δικιά σου εμφάνιση, αλλά κάτι τέτοιο προϋποθέτει χρήματα για το συνεργείο που θα σε βιντεοσκοπήσει κτλ. Οι μπάντες, όμως, δεν έχουν λεφτά για ξόδεμα! (γέλια από τη μεριά του). Το Bang Your Head, πάλι, διαθέτει ούτως ή άλλως συνεργείο για να βιντεοσκοπεί τα συγκροτήματα που παίζουν σ' αυτό, άρα το όλο πράγμα δεν θα μας κόστιζε. Επιπλέον, η Γερμανία είναι μία από τις αγαπημένες μας χώρες για να παίζουμε, οπότε ήταν μια προφανής επιλογή. Υπάρχει κι ένα ντοκιμαντέρ μάλιστα στο Triple Threat, στο οποίο μιλάω για την καλοκαιρινή μας περιοδεία –και για διάφορα ακόμα θέματα.
Μιας και δεν είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε όταν κυκλοφόρησε το τελευταίο σας (στούντιο) άλμπουμ Suicide Society, γιατί αποχώρησε ο επί χρόνια συνεργάτης σου, Dave Padden; Θυμάμαι σε παλιότερη συνέντευξη να μου τον αναφέρεις ως το πιο αναπόσπαστο μέλος των Annihilator...
Εγώ μένω στην Οττάβα, ο Dave Padden μένει σε διαφορετική πόλη. Όπως πάντα, εγώ έγραφα κιθάρες, μπάσο, ντραμς και είχα τα τραγούδια έτοιμα. Και του έλεγα «έτοιμα τα τραγούδια, έχεις 2-3 βδομάδες να γράψεις στίχους και να τα ηχογραφήσεις». Έτσι δουλεύαμε τόσα χρόνια, και έτσι ετοιμάστηκαν όλα και για το Suicide Society. Όταν λοιπόν επικοινώνησα μαζί του, μου είπε ότι απλά θέλει να αποχωρήσει, για προσωπικούς λόγους. Αμέσως τον ρώτησα εάν ήταν θέμα χρημάτων ή αν είχε κάτι με εμένα, αλλά μου επανέλαβε ότι συνέβαινε για δικούς του λόγους. Το σέβομαι, όμως για εμένα ήταν «κάπως» να το χωνέψω –θυμίζω ότι ήταν μαζί μου από το 2004 και είχα μάλιστα δεχτεί μεγάλη κριτική για την επιλογή του ως τραγουδιστή των Annihilator. Αλλά τον στήριξα και είχαμε περάσει πολλά οι δυο μας.
Για 2 βδομάδες μου πέρασε η ιδέα να ψάξω για άλλον τραγουδιστή. Οι ιδανικοί θα ήταν ο Stu Block των Iced Earth και ο Rob Halford των Judas Priest, φυσικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον να συμβεί. Αποφάσισα έτσι να τραγουδήσω εγώ. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά, αφού το είχα κάνει και στο παρελθόν, στα άλμπουμ King Of The Kill (1994), Refresh The Demon (1996) και Remains (1997).
Μιλώντας για live, πρόσφατα σας είδαμε σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Πώς κύλησε γενικά αυτή η περιοδεία; Και πώς είναι να έχεις μαζί σου μουσικούς με τα μισά χρόνια από εσένα;
Η περιοδεία πήγε αρκετά καλά και ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα τα σόου μας στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Όσο γι' αυτό που είπες, η ηλικία δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχει εάν είναι καλοί μουσικοί, εάν μπορούν να ανταποκριθούν στο πρόγραμμα της περιοδείας. Μπορεί δηλαδή να παίζουμε και 4 live την εβδομάδα, οπότε θα πρέπει να αντέχουν. Στο παρελθόν είχα μαζί μου μουσικούς που άντεχαν το πολύ για 1-2 εμφανίσεις ανά βδομάδα, για διάφορους λόγους. Εφόσον όμως εγώ αντέχω να παίζω το βαρύ πρόγραμμα, περιμένω και τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο.
Στη συναυλία της Αθήνας είπες διάφορες ιστορίες ανάμεσα στα τραγούδια. Και ήταν σαν να βρισκόμουν σε stand-up comedy παράσταση...
Βασικά, είναι ο δικός μου, καναδικός τρόπος χιούμορ. Γενικά μιλάω αρκετά, και πάντα μου αρέσει να παρουσιάζω ορισμένες ιστορίες για τα τραγούδια μας.
Μας είχες μάλιστα αναφέρει ότι ο Brian Slagel ήθελε να αγοράσει τα δικαιώματα του "Alison Hell" για 1.000 δολάρια. Μπορείς να μας πεις λίγο περισσότερα γι' αυτό;
Όπως ίσως ξέρουν οι περισσότεροι, το “Alison Hell” υπάρχει σαν demo (το γνωστό Phantasmagoria) από το 1984, το οποίο και έστελνα σε διάφορες δισκογραφικές. Ο Brian Slagel ήθελε λοιπόν να αγοράσει τα δικαιώματά του για 1.000 δολάρια (μπορεί και για περισσότερα), ώστε να το χρησιμοποιήσουν οι Lizzy Borden! Στην αρχή το ποσό μου είχε φανεί ψαρωτικό, ήμουν και πιτσιρικάς τότε. Το σκεφτόμουν έτσι σοβαρά, αλλά είχα έπειτα μια συζήτηση με τον πατέρα μου, ο οποίος επέμεινε να το κρατήσω το τραγούδι. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Σε μια συνέντευξη, ο Max Cavalera μου είπε ότι θα ήσουν ο παραγωγός των Sepultura στο Beneath The Remains (1989). Είναι αλήθεια;
Θα πρέπει εδώ να θυμίσω ότι εμείς και οι Sepultura ήμασταν από τις πρώτες μπάντες που υπέγραψαν στη Roadrunner, ενώ είχα και πολύ καλή σχέση με τον Monte Conner, τον A&R της εταιρείας. Έχοντας ακούσει λοιπόν το Phantasmagoria, καθώς του άρεσε ο ήχος του, μου πρότεινε να αναλάβω την παραγωγή ενός συγκροτήματος: η επιλογή ήταν ανάμεσα στους Sepultura και στους Defiance. Θυμάμαι να μου λέει ότι τα παιδιά από τους Sepultura δεν μιλάνε καλά αγγλικά και ίσως να είναι δύσκολη η επικοινωνία μαζί τους, ίσως θα πρέπει να πάω στη Βραζιλία για την ηχογράφηση –ενώ για τους Defiance μπορούσε να γίνει στο Βανκούβερ (Καναδάς). Εγώ τώρα δεν ήθελα ποτέ να γίνω παραγωγός, ήθελα απλά να έχω ένα συγκρότημα, ώστε να κυκλοφορώ τη μουσική μου. Είπα έτσι ότι θα το κάνω μόνο μία φορά· και διάλεξα τους Defiance, για το Product Οf Society.
Μετάνιωσες ποτέ; Ή για την επιλογή να μην ενταχθείς στους Megadeth, πριν την ηχογράφηση του Rust In Peace;
Κάθε επιλογή που κάνεις, γίνεται για κάποιον λόγο. Κανείς δεν ξέρει πώς θα ακουγόταν το Beneath The Remains με δική μου παραγωγή ή το Rust In Peace με εμένα ως βασικό κιθαρίστα. Θα ήταν σίγουρα διαφορετικά, αλλά δεν νομίζω ότι θα ήταν και καλύτερα. Το καλύτερο στο Rust In Peace είναι τα σόλο του Marty Friedman, ενώ μέχρι και σήμερα συζητάμε για την παραγωγή του Scott Burns στο Beneath The Remains. Εγώ έκανα αυτό που πάντα ήθελα –να έχω ένα συγκρότημα– και όλα πήραν τον δρόμο τους.
Σου άρεσε το τελευταίο άλμπουμ των Metallica, αλήθεια; Τι σου άρεσε γενικά κατά τη διάρκεια του 2016;
Είμαι μεγάλος οπαδός των Metallica, ειδικά των 4 πρώτων άλμπουμ! Το Black Album είναι βέβαια τεράστιο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει τόσο, όσο εκείνα. Τα Load και Reload έχουν τις στιγμές τους, το St. Anger σαν ιδέα ήταν καλή, όμως το αποτέλεσμα δεν τους δικαίωσε. Άρχισα ν' ανακαλύπτω και πάλι τους Metallica με το Death Magnetic, τότε ξανάκουσα κάτι από τις παλιές ημέρες. Όταν δε άκουσα το Hardwired... To Self Destruct, ανακάλυψα ένα σημείο στο “Metal Militia”, το οποίο με ενθουσίασε. Αυτοί είναι οι Metallica που αγαπώ, και είναι πραγματικά φοβερό που κυκλοφόρησαν ξανά κάτι τόσο δυνατό, μετά από 30 χρόνια.
Όσο για τα άλμπουμ που άκουσα το 2016, είμαι λίγο «κολλημένος» με συγκροτήματα που βρίσκονται περίπου στην ίδια κατηγορία με εμάς. Ούτε πολύ μεγάλα, ούτε πολύ μικρά, με τα οποία ξεκινήσαμε περίπου την ίδια εποχή, είχαμε τα πάνω και τα κάτω μας, μα βρισκόμαστε ακόμα στη σκηνή. Μιλάω για μπάντες σαν τους Testament, Exodus και Overkill. Κάθε φορά που κυκλοφορούν κάτι, το παρακολουθώ στενά.
Πώς τα πέρασες στα Revolver Music Awards;
Τα Revolver Music Awards είναι μια καλή ευκαιρία να βλέπεις μαζεμένους όλους τους φίλους/γνωστούς σου, σε μια πιο χαλαρή φάση. Είχα έτσι την ευκαιρία στο soundcheck να στέκομαι δίπλα στον Ace Frehley –του οποίου είμαι τεράστιος οπαδός– να κάνω πλάκες με τους Megadeth, ενώ βρέθηκα και στη σκηνή μαζί με την Cristina Scabbia των Lacuna Coil και τον Ron "Bumblefoot" Thal για να παίξουμε το “Killed By The Death”, προς τιμή του Lemmy.
Μιας και ο Thal είναι πρώην μέλος των Guns N' Roses, αληθεύει ότι ένα από τα πιο αγαπημένα σου άλμπουμ είναι το Chinese Democracy; Εδώ χτυπάς μια ευαίσθητη χορδή, οπότε πες μου λίγο γι' αυτό...
Πιστεύω ότι το Chinese Democracy είναι αριστούργημα! Από κιθαριστικής πλευράς αν το δεις, έχει τόσα πολλά ενδιαφέροντα σημεία, ώστε κάθε φορά που το ακούς ανακαλύπτεις και κάτι διαφορετικό. Μπορεί να μην ξέρεις ποιος είναι ο κιθαρίστας –έπαιξαν σ' αυτό τουλάχιστον 5 άτομα, άλλωστε– μπορεί να μην θυμάσαι τα ονόματά τους, αλλά η δουλειά τους είναι εκπληκτική. Και μου αρέσουν σχεδόν όλα τα τραγούδια: και το “Better” και το "Shackler's Revenge" και το “There Was A Time” και τα “This I Love”, “Prostitute”, “If This World” κτλ.
Θα πρέπει ο κόσμος να καταλάβει ότι άλμπουμ σαν τα Appetite For Destruction, Master Of Puppets και Reign In Blood βγαίνουν μία φορά. Δεν πρέπει λοιπόν οι οπαδοί να έχουν την απαίτηση ένα συγκρότημα να κυκλοφορήσει ξανά το ίδιο άλμπουμ. Πρόκειται για δίσκους που γράφτηκαν κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, σε διαφορετικές εποχές· είναι επομένως σχεδόν αδύνατον να βγει κάτι ίδιας βαρύτητας. Το Chinese Democracy ήταν το όραμα του Axl Rose. Ο Slash, ο Duff McKagan, ο Izzy Stradlin είχαν αποχωρήσει για διάφορους λόγους. Και όλα τα βάρη τα σήκωσε πάνω του ο Axl, σε ένα project στο οποίο αφιέρωσε όλη του την ενέργεια. Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε.
Πρόσφατα διάβασα ότι πουλάς μερικές από τις κιθάρες σου, όπως την ακουστική με την οποία ηχογράφησες το “Crystal Ann”. Νόμιζα ότι μια τέτοια κιθάρα θα είχε ιδιαίτερη σημασία για εσένα...
Όπως απάντησα και σε διάφορα σχόλια στο Facebook, όχι δεν έχω χάσει τα λογικά μου! Για εμένα είναι απλά μια κιθάρα που την έχω από 8 ετών. Και απλά την πουλάω, για να την έχει στη συλλογή του κάποιος άλλος. Έχω αρκετές κιθάρες, στο μέλλον μάλιστα θα πουλήσω κι άλλες.
Τι σχέδια υπάρχουν μέχρι στιγμής για το 2017;
Παίξαμε πρόσφατα στο 70.000 Tons Of Metal, τη metal κρουαζιέρα που γίνεται εδώ και μερικά χρόνια. Το καλοκαίρι, τώρα, θα εμφανιστούμε σε διάφορα ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι θα κάνουμε και μια περιοδεία στον Καναδά, την πρώτη «σωστή» τουρνέ εδώ από το 1993 –για εμένα είναι κάτι το σπέσιαλ. Μέσα σε όλα, θα πρέπει βέβαια να στρωθούμε στη δουλειά για το επόμενο άλμπουμ. Γι' αυτό είναι όμως ακόμα νωρίς να πούμε κάτι, άλλωστε το στούντιο ηχογράφησης που έχω είναι κλεισμένο για τους επόμενους 4 μήνες από διάφορα άλλα συγκροτήματα.
{youtube}P6cDYteXJpA{/youtube}
