Το Collapse είχε σημαντικό αντίκτυπο. Όχι μόνο γιατί ήταν το πρώτο σας σόλο άλμπουμ, αλλά και επειδή το διέκρινε ένα πραγματικά σκοτεινό αίσθημα αποσύνθεσης, που έδειχνε να ξεπηδά από κάθε σχεδόν γωνιά του, αντικατοπτρίζοντας τον τίτλο. Υπήρξε «παιδί» μιας δύσκολης περιόδου;
Δεν μου αρέσει να μπαίνω σε πολλές λεπτομέρειες σχετικά με τη θεματολογία ενός δίσκου και με όσα τον τροφοδότησαν, αλλά πράγματι, υπήρχαν ορισμένα σκοτεινά στοιχεία πίσω από τη δημιουργία του. Το δείχνει βεβαίως και ο τίτλος, ήταν πάντως αντικατοπτρισμός όχι μόνο προσωπικός μα και παγκόσμιος, της όλης δηλαδή πολιτικής και περιβαλλοντολογικής αναταραχής. Σε προσωπικό επίπεδο, περνούσα την αποσύνθεση μιας μακροχρόνιας σχέσης κατά την ηχογράφησή του, ενώ είχα και προβλήματα αϋπνίας. Έτσι, τα πάντα φιλτράρονταν μέσω ενός υπνωτιστικού, ψευδαισθητικού φακού υβριδοποίησης, παρακμής και αλλόκοτης ομορφιάς.
Υπάρχουν διάφορες γνώμες για τις ζωντανές σας παραστάσεις, όμως οι περισσότεροι συμφωνούν πως πρόκειται για εμπειρία η οποία αιχμαλωτίζει τις αισθήσεις –«πόνος και ομορφιά», όπως το έχει θέσει κάποιο αμερικάνικο ρεπορτάζ...
Πραγματικά εκτιμώ τις ζωντανές performances που δημιουργούν ένα είδος θείας κοινωνίας, στο οποίο συμμετέχουν ισότιμα και ο πόνος και η ομορφιά. Μοχθώ να φτάσω στο σημείο εκείνο όπου συνυπάρχουν η ομορφιά, η ζωή, ο θάνατος, το σκότος και το φως, χωρίς κανένα τους να ακυρώνει ή να ουδετεροποιεί το άλλο.
Ακόμα μετά από τόσα χρόνια, κάθε αναφορά στο όνομά σας συνοδεύεται από μια αναφορά στους Coil. Κάνατε βέβαια σπουδαία πράγματα μαζί, αλλά γίνεται ποτέ ενοχλητικό όλο αυτό;
Όχι, ποτέ δεν γίνεται ενοχλητικό. Είναι ένα κομμάτι της ιστορίας μου και της δουλειάς μου, από το οποίο δεν γίνεται να ξεφύγω. Άλλωστε όσα έκανα με τους Coil εξακολουθούν να τροφοδοτούν αυτά που δημιουργώ σήμερα και με θεωρώ απίστευτα τυχερό που έχω φίλους σαν τον John Balance και τον Sleazy. Υπήρξα κομμάτι μιας διαδικασίας που είχε τελικά προφανή επίδραση σε πολλές ζωές.
Ξέρετε, κανάν μήνα μετά τη συναυλία σας στην Αθήνα, μας έρχονται και οι Psychic TV –μετά μάλιστα από πολλά χρόνια. Ποιες είναι οι πιο ζωντανές μνήμες από την κοινή σας διαδρομή;
Αυτό που εκτιμώ περισσότερο είναι ότι ο Genesis P-Orridge είναι ακόμα κομμάτι της ζωής μου και ένας πλέον από τους παλιότερους φίλους μου. Στη ζωή τίποτα δεν μετράει όσο οι συνδέσεις αυτές, οι φιλίες δηλαδή τις οποίες κάνεις με τους παράξενους και με τα φρικιά, με όσους αρνούνται τον κομφορμισμό και κατορθώνουν πάντα να έχουν σημασία καθώς κυλούν οι δεκαετίες. Και ο Gen είναι κάποιος που έζησε μια εντελώς ασυμβίβαστη ζωή, είτε για το καλύτερο, είτε για το χειρότερο.
Μερικά χρόνια πριν μιλούσα με τον Werner "Zappi" Diermaier των Faust και τον θυμάμαι να μου λέει ότι σας θεωρεί «επιδραστικό». Από την άλλη, έχετε κι εσείς τους λόγους σας να τον βλέπετε αναλόγως –οι Faust δεν ήταν που ταρακούνησαν τον ηχητικό σας κόσμο, πίσω στα εφηβικά χρόνια;
Είναι θαυμάσιο που ο Zappi είπε κάτι τέτοιο, πραγματικά με τιμά. Ναι, οι Faust υπήρξαν τεράστια επιρροή μου. Έπεσα πάνω στο The Faust Tapes στα 13 και μου άλλαξε τον τρόπο με τον οποίον σκεφτόμουν τη μουσική: με έκανε να αξιολογήσω εκ νέου τι σήμαινε η μουσική. Δεν πιστεύω ότι θα έκανα όσα κάνω, με τον τρόπο που τα έχω κάνει, αν δεν υπήρχε αυτή η πρώιμη έκθεσή μου στους Faust. Και με τον καιρό έγινε μάλιστα και κριτήριο αξιολόγησης του γούστου των άλλων. Όταν ήμουν νέος, δηλαδή, έκανα συχνά την σου-αρέσουν-οι-Faust ερώτηση· και ήταν εκπληκτικό πόσα άλλα παιδιά της εποχής είχαν επίσης το The Faust Tapes. Όλα εκείνα τα παράξενα παιδιά του περιθωρίου ακούγαμε μάλλον τους ίδιους δίσκους! (γελάει)
Και μετά τους Faust; Ποιοι στάθηκαν πιο επιδραστικοί για σας;
Πρόκειται για μια διαδικασία που ποτέ δεν τελειώνει, βασικά –ακόμα με επηρεάζουν καλλιτέχνες στους οποίους πέφτω πάνω. Αλλά αν πρέπει να μιλήσουμε για πρώιμες επιρροές, θα έλεγα τους LaMonte Young, Throbbing Gristle και τους Suicide. Τέτοια πράγματα άκουγα ως νέος και νομίζω ήταν εκείνα που στη συνέχεια επηρέασαν τα όσα έκανα και ο ίδιος.
Σχετικά με τα πρώιμα χρόνια σας, υπάρχει και μια συναρπαστική ιστορία που σας θέλει μέλος σε μια ...συμμορία! Συναρπαστική τέλος πάντων φαίνεται τώρα, δεν ξέρω αν ήταν έτσι τότε. Τι είδους μέρος ήταν η Γλασκώβη, όταν μεγαλώνατε; Και τι στοιχεία έφτιαχναν «ταυτότητες»;
Η Γλασκώβη κι ακόμα περισσότερο το Paisley –η κωμόπολη στις παρυφές της, στην οποία και μεγάλωσα– ήταν τότε ένα σκοτεινό και βίαιο μέρος. Ή έτσι τουλάχιστον θυμάμαι να τη βιώνω. Οι συμμορίες αρθρώνονταν με τοπικιστικά αλλά και με θρησκευτικά κριτήρια, έπαιζε ρόλο δηλαδή αν ήσουν Καθολικός ή Προτεστάντης. Η Γλασκώβη είχε επίσης μια ισχυρή ιστορική παράδοση ριζοσπαστικοποίησης, η οποία όμως διαβρώθηκε καθώς κατέρρεαν οι βιομηχανίες. Κι έτσι, καθώς οι φτωχοί αντιμάχονταν τους φτωχούς, εξυπηρετούνταν κάποια άλλα ταξικά συμφέροντα.
Και τι γίνεται με τη Νέα Υόρκη, στην οποία και μένετε πλέον; Παραμένει το διεγερτικό «Μεγάλο Μήλο», όπως τη θέλει ο σχετικός μύθος;
Α, υπάρχουν τόσα στραβά στη Νέα Υόρκη σχετικά με το κόστος ζωής, τις ανισότητες στο εισόδημα, την ανάπλαση των υποβαθμισμένων περιοχών, την απώλεια χώρων do-it-yourself έκφρασης... Εντούτοις, παραμένει εμπνευστικό να ζεις και να φτιάχνεις μουσική σ' αυτήν την πόλη. Η δουλειά των υπόλοιπων συμμετεχόντων στην κοινότητα είναι πραγματικά υψηλότατου επιπέδου κι έτσι κάθε εβδομάδα έχω την ευκαιρία να βρίσκομαι εκτεθειμένος σε καλλιτέχνες οι οποίοι ανεβάζουν διαρκώς τον πήχη με το έργο τους, κάνοντάς με να αναρωτιέμαι διαρκώς για τον εαυτό μου.
Η μουσική με την οποία έχετε σχετιστεί μέσα στα χρόνια μπορεί να πάρει διάφορες ονομασίες, πάντως αν ρωτήσετε κόσμο που κυρίως ακούει ποπ, συνήθως τη βρίσκει «πειραματική». Υπήρχε ποτέ νόημα, όμως, σε μια τόσο γενική περιγραφή; Μήπως είναι απλά μια δημοφιλής κατηγοριοποίηση για ό,τι οι πολλοί κρίνουν ως «αλλόκοτο»;
Είμαι αρκετά ανεκτικός στο πώς περιγράφει ο κόσμος τη μουσική που φτιάχνω και εγώ και άλλοι, γιατί θεωρώ ότι είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο να την κατηγοριοποιήσεις κάπως. Εμένα τουλάχιστον μου ρουφάει πολλή ενέργεια και προτιμώ έτσι να δημιουργώ τη μουσική, αντί να προσπαθώ να την περιγράψω –πάντως μου αρέσει το «αλλόκοτο» σαν μια γενική περιγραφή! (γέλια) Άσε που όλοι αυτοί οι παράξενοι ήχοι καταλήγουν με τον χρόνο να γίνονται κομμάτι της ποπ μουσικής. Το hip hop σήμερα, για παράδειγμα, περνάει ακόμα μία κυκλική φάση, στην οποία ξαναγίνεται «περίεργο» και πειραματικό. Στις μέρες μας, μερικοί από τους πιο ενδιαφέροντες ήχους έρχονται από το mainstream hip hop.
Πάντως το ίντερνετ, ο 21ος αιώνας γενικότερα, ακόμα και οι έπαινοι του Wire, φαίνεται να έχουν πλάσει ένα πιο «φιλικό» περιβάλλον για την πειραματική μουσική. Από την άλλη, στους δημιουργούς της παρατηρείται μια τάση για δουλειές που συχνά δεν ακούγονται. Πόσο γενικευμένη τη θεωρείτε;
Είναι ένα συστατικό σε μια κοινότητα η οποία έχει ένα αληθινά ευρύ φάσμα έκφρασης. Και πιστεύω ότι είναι αναπόφευκτο, γιατί όσο οι πειραματικές τεχνικές και διαδικασίες αποτελούν κομμάτι του mainstream, τόσο εμφανίζονται καλλιτέχνες που προσπαθούν να πάνε παραπέρα, φτιάχνοντας κάτι που να ηχεί τόσο ωμό και δύσκολο, ώστε να μη γίνεται να ενσωματωθεί. Είμαι πάντως ο χειρότερος άνθρωπος για να ρωτήσεις αν κάτι δεν ακούγεται, καθώς δηλώνω τεράστιος fan του τραχύ θορύβου και όσων μουσικών μπορούν να περιγραφούν κάπως έτσι.
{youtube}KBImDcfBJBk{/youtube}
