Είσαι γνωστός φίλος της επιστημονικής φαντασίας και ειδικά του Philip K. Dick. Γιατί όμως ο Dick μέτρησε περισσότερο στο τελευταίο σας άλμπουμ Psychic Warfare –όπου έγραψες νομίζω τους πιο προσωπικούς σου στίχους μέχρι σήμερα– και όχι σε προηγούμενους δίσκους;
Υπήρξαν και στο παρελθόν στιγμές στις οποίες έγραψα στίχους με συγκεκριμένες αναφορές στον Philip K. Dick. Αλλά πράγματι, στο Psychic Warfare οι αναφορές υπήρξαν πιο γενικευμένες και πιο κεντραρισμένες στις εμμονές της θεματικής του –στη διασταύρωση δηλαδή μεταξύ του τι είναι πραγματικό και τι όχι. Όπως και στην περιστασιακή σύγχυση των γεγονότων και της αυτοβιογραφικής μυθιστορίας.
Ποια έργα του Dick έχεις ευχαριστηθεί πιο πολύ;
Την τριλογία Valis. Δεν είναι ευκολοδιάβαστη βέβαια, όμως οι κεντρικές ιδέες πραγματικά με αναστατώνουν. Ασφαλώς έχω ευχαριστηθεί κάμποσα ακόμα βιβλία του, πιο εύκολα και με περισσότερη δράση, αλλά ο βασικός κορμός της τριλογίας αυτής είναι κάτι που μου έχει μείνει πολύ έντονα από τη στιγμή που τη διάβασα.
Το Psychic Warfare αποδείχθηκε η μεγαλύτερη επιτυχία σας, αφού παραλίγο και θα έμπαινε στο αμερικάνικο top-10. Πολλοί ακροατές αισθάνονται πως έτσι αποδεικνύεται κάτι, ότι στο 2016 δεν χρειάζεσαι πια τη στήριξη μιας μεγάλης δισκογραφικής για να τα καταφέρεις θεαματικά στα charts. Είναι έτσι;
Ναι, συμφωνώ. Στα 1990s ας πούμε, υπογράψαμε σε κάθε σχεδόν εταιρεία που υπήρχε τότε –και δεν συνέβησαν και πολλά. Δεν θέλω βέβαια να είμαι άδικος, όλα εκείνα τα labels μας πρόσφεραν ενίσχυση για τις περιοδείες και μπορέσαμε έτσι να μείνουμε στον δρόμο για μια δεκαετία. Άρα έπαιξαν και οι δισκογραφικές έναν ρόλο στο πού βρισκόμαστε σήμερα, δεν θα ήθελα να μην τους αναγνωριστεί αυτό.
Παρατηρώ ωστόσο ότι ακόμα επικρατεί η ιδέα ότι μια μπάντα χρειάζεται μια μεγάλη δισκογραφική ως πάτρωνα, ότι η υπογραφή συμβολαίων για έναν αριθμό δίσκων παραμένει το καλύτερο πράγμα. Όλα αυτά είναι μεγάλες μαλακίες. Με τη Weathermaker Music μπορεί να μην πουλήσαμε τους περισσότερους δίσκους, πουλήσαμε όμως το απαιτούμενο νούμερο και μάλιστα στους ανθρώπους που πραγματικά τους ήθελαν. Κερδίζουμε fans λίγο από ΄δω, λίγο από ΄κει και το μόνο το οποίο ζητάμε είναι να συνεχίσουν να μένουν κοντά μας. Για μένα, έτσι ορίζεται η «επιτυχία»: με το να μπορείς να ζεις κάνοντας κάτι που κάποιος άλλος αγαπά. Για να συμβεί αυτό δεν χρειάζεσαι ούτε χρυσούς δίσκους, ούτε μουσικά βραβεία.
Σε θυμάμαι επίσης να δηλώνεις πριν μερικά χρόνια ότι οι Clutch «δεν υπέφεραν από το βάρος ενός hit single». Άλλες μπάντες βέβαια ξέρεις ότι θα σκότωναν για ένα τέτοιο single...
ΟΚ, ας υποθέσουμε λοιπόν ότι μια μπάντα καταφέρνει σε ένα πρώιμο στάδιο της πορείας της να βγάλει μια επιτυχία. Ξαφνικά ο πήχης υψώνεται, ίσως μάλιστα να απολαύσουν και γεμάτες αρένες ή την πολυτέλεια ενός λεωφορείου περιοδείας, της πρώτης θέσης σε πτήσεις και των ακριβών catering –ακόμα και κάποια μετρητά στην άκρη για ξόδεμα.
Αν όμως δεν επαναλάβουν αυτήν την επιτυχία, όλα τα παραπάνω θα εξαφανιστούν πολύ γρήγορα και κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει ένα ιδιαιτέρως πικρό ποτήρι. Δεν είναι το πιο απλό πράγμα, δηλαδή, να πας από το στάδιο στο μικρό club, από την πρώτη θέση στην οικονομική, από το λεωφορείο στο βανάκι. Κάποιοι έχουν καταφέρει να προσαρμοστούν, αλλά οι περισσότεροι δεν μπορούν. Υπάρχει μάλιστα ολόκληρη λίστα με μπάντες οι οποίες διαλύθηκαν και η «αιτία θανάτου» ήταν η ξαφνική επιτυχία. Με τους Clutch, από την άλλη, η επιτυχία ήρθε μέσω μιας μακράς, ιδιαίτερα μακράς διαδικασίας. Και εξαιτίας της πιστεύω ότι μάθαμε πραγματικά να εκτιμούμε όσα έχουμε, αντί να λαχταρούμε εκείνα που δεν έχουμε.
Έχεις αλλάξει γνώμη μέσα στα χρόνια για το τι είναι «εμπορικό»; Θυμάμαι ας πούμε ότι στους πρώτους σας δίσκους δεν αγαπούσατε τις μελωδίες...
Τελικά τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με μια πιασάρικη μελωδία. Το punk και το hardcore είναι συνυφασμένα με μια εμμονή ενάντια στο κατεστημένο, μορφή της οποίας είναι και η ηθελημένη αντι-εμπορικότητα, η οποία με τη σειρά της μεταφράζεται σε «αντίσταση» απέναντι σε ό,τι ακούγεται πιασάρικο. Πλέον τη θεωρώ μια χαζή αντίληψη.
Πρέπει να αποτιμήσουμε την επιτυχία σας –ή την επιτυχία συγκροτημάτων σαν τους Mastodon– ως απόδειξη ενός νέου και αρκετά μαζικού κοινού στις Ηνωμένες Πολιτείες, το οποίο αγαπά και υποστηρίζει τη σκληρή μουσική;
Νομίζω ότι πάντα υπήρχε σκληρή ροκ μουσική, ότι πάντα κάπου παιζόταν σε ένα σημείο του πλανήτη. Αν κάτι έχει αλλάξει, είναι ότι τώρα ανακαλύπτεις πια πολύ ευκολότερα μπάντες σαν τους Clutch και τους Mastodon: ένας πιτσιρικάς, λ.χ., δεν χρειάζεται να πάει σε ειδικευμένο δισκοπωλείο για να αναζητήσει συγκροτήματα τα οποία δρουν στο περιθώριο –αυτός ή αυτή μπορεί να τα βρει απλά χρησιμοποιώντας το κινητό τηλέφωνο. Κάτι τέτοιο, βέβαια, έχει και τα μειονεκτήματά του. Γενικά, όμως, τη θεωρώ μια θετική εξέλιξη.
Είστε μαζί από το 1991. Σας φαίνεται δυσκολότερο τώρα να βρείτε νέους ορίζοντες για τα τραγούδια σας; Είναι άραγε αυτή η αιτία πίσω από τον σχηματισμό των Bakerton Group; Αλήθεια, παραμένει ενεργό το συγκεκριμένο project;
Είναι πλέον μεγαλύτερη η πρόκληση των νέων οριζόντων. Αλλά τίποτα απ' όσα αξίζουν δεν είναι εύκολο. Και πιστεύω ότι είναι εξίσου σημαντικό να μην υποτιμήσουμε και όσες δυνάμεις μας έφεραν ως εδώ. Τι σημασία έχει αν πού και πού ορισμένα καινούρια τραγούδια μοιάζουν με παλιότερά μας; Και τα δύο Clutch είναι, που να πάρει! Όσο για τους Bakerton Group, ναι, παραμένουν ενεργοί. Είμαστε όμως τόσο απασχολημένοι με τους Clutch, ώστε δεν έχουμε ακόμα νιώσει την ανάγκη να μπούμε στον Bakerton κόσμο.
Στις Η.Π.Α. έχετε Προεδρικές Εκλογές και όλος ο κόσμος παρακολουθεί το τι γίνεται. Ποιος πιστεύεις θα βγει; Μπορείς να εξηγήσεις το «φαινόμενο Donald Trump» σε μας που ίσως δεν αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά όλες τις πτυχές της αμερικάνικης κοινωνίας;
Σ' αυτές τις εκλογές μας ζητείται να διαλέξουμε ποια γωνιά του σάντουιτς με τα σκατά θα δαγκώσουμε. Η επιτυχία του Trump βασίζεται στο συναίσθημα. Προσωπικά πιστεύω ότι ποτέ δεν θέλησε πραγματικά να είναι ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων για την Προεδρία: ήθελε να βγει τρίτος, ίσως δεύτερος, να πάρει λίγη προβολή, να δώσει το στίγμα του, να αναλάβει ύστερα κάποιο talk show στην τηλεόραση. Δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι μπορούσε να γίνει τόσο αγαπητός.
Οι υποστηρικτές τώρα του Trump είναι κυρίως λευκοί στους οποίους δεν αρέσει το πώς μοιάζει και ακούγεται η σημερινή Αμερική. Ελάχιστα έχει να κάνει όλο αυτό με την πολιτική, ακόμα πιο λίγο σχετίζεται με την οικονομία. Κυρίως έχει να κάνει με λευκούς εξαγριωμένους που είχαν έναν μη λευκό για Πρόεδρο επί 8 χρόνια, οι οποίοι αγανακτούν με το πόσα ισπανικά ακούγονται πλέον στην αμερικανική καθημερινότητα. Αισθάνονται λοιπόν περιθωριοποιημένοι σε έναν κόσμο που πιστεύουν ακράδαντα ότι τους ανήκει. Οπότε ο Trump γίνεται ένα είδος ήρωα για τέτοιον κόσμο. Δεν έχει καμία σημασία πια αν δεν μπορεί να συντάξει μια ολοκληρωμένη πρόταση ή αν ό,τι λέει στοχεύει σε έναν καθαρά συναισθηματικό αντίκτυπο. Γι' αυτό και πρόκειται για ένα πολύ τρομαχτικό φαινόμενο.
Όταν τώρα χάσει –γιατί πιστεύω ότι θα χάσει, έστω κι αν για ορισμένους κάτι τέτοιο φαντάζει αφελές– όλο αυτό το κλίμα θα καταλήξει σε μια πολύ οργισμένη μερίδα του πληθυσμού. Και έτσι πολύ φοβάμαι ότι αυτή η σκατοθύελλα θα γίνει ακόμα χειρότερη, πριν τελικά καλυτερέψει.
{youtube}6Sj76eCy6ag{/youtube}
