Ξεκινάτε μία ακόμα μεγάλη περιοδεία, μια παγκόσμια τουρνέ για την προώθηση του Ofensor. Ποια τραγούδια του πιστεύετε θα γίνουν «αγαπημένα» του κοινού;
Υποθέτω θα το μάθουμε πολύ σύντομα, αφού το εναρκτήριο live της περιοδείας βρίσκεται μερικές μόνο μέρες μακριά –πρώτος σταθμός μας η Ελβετία. Πέρυσι πάντως στις Ηνωμένες Πολιτείες παίζαμε και τα “Sex Sick” και “Auf Der Flucht” και τα πήγαν και τα δύο πολύ καλά ανάμεσα στους fans μας.
Το "Bienvenido A La Maldad" απόκτησε επίσημο βιντεοκλίπ, και είναι και πολύ καλό. Πώς προτιμάτε να δουλεύετε όταν αποφασίζετε να φτιαχτεί ένα βιντεοκλίπ; Πόσο ασχολείστε με τη διαδικασία αυτή;
Δεν έχουμε κάνει πολλά βιντεοκλίπ, όταν όμως το αποφασίζουμε προσπαθούμε να ανακατευόμαστε όσο γίνεται στη δημιουργική τους διαδικασία. Για το "Bienvenido A La Maldad" η πρώτη ιδέα έπεσε από τον Carlo Roberti, μας άρεσε, οπότε στη συνέχεια συζητήσαμε απλά μερικές λεπτομέρειες μαζί του. Νομίζω ότι «έπιασε» και την ενέργεια και το πνεύμα μας.
Και το "In The Name Of Violence"; Αποτελεί κάποιο συγκεκριμένο σχόλιο για την πατρίδα σας, το Μέξικο, ή αναφέρεται στον κόσμο γενικά, ως έχει στις μέρες μας;
Στον κόσμο αναφέρεται, στην παρούσα κατάστασή του. Οι άνθρωποι των ημερών μας υποτίθεται έχουν επίγνωση όλων των λαθών που έγιναν από τις προηγούμενες γενιές, ώστε να κάνουν τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος. Αλλά, καθώς περνούν τα χρόνια, όλο και περισσότερες διαμάχες ξεπηδούν –ακόμα και στην Ευρώπη, με τη σύγκρουση στην Ουκρανία. Πολλοί δείχνουν έτσι να ρέπουν όλο και πιο πολύ προς τη βία, παρακινούμενοι από την απληστία, την άγνοια, τις θρησκείες και την εξουσία. Εμείς φτιάχνουμε λοιπόν βίαιη μουσική για να αντιπαλέψουμε αυτές τις πληροφορίες, οι οποίες γεμίζουν τα κεφάλια μας μέσω των ειδήσεων ή/και διαφόρων προσωπικών ιστοριών. Και προσπαθούμε να μεταστρέψουμε την αρνητικότητα σε τέχνη, σε κάτι το θετικό.
Και αναφορικά με το Μέξικο; Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στα 20+ χρόνια στα οποία υπάρχετε ως Hocico;
Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στο Μέξικο, μερικά προς τη θετική κατεύθυνση, μερικά προς την αντίθετη. Δυστυχώς, όμως, για το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού η ζωή παραμένει ακόμα πολύ σκληρή.
Τα Ισπανικά, εκτός από μητρική σας γλώσσα, συχνά προσθέτουν και «κάτι» στους ρυθμούς σας, παρότι δεν θεωρούνται επιθετικά –σαν τα Γερμανικά, για παράδειγμα. Πώς αποφασίζετε όμως πότε θα γράψετε στίχους στα Ισπανικά και πότε στα Αγγλικά;
Το θεωρούμε σπουδαίο που μπορούμε να εκφραζόμαστε με άνεση και στις δύο γλώσσες! Η βασική μεταξύ τους διαφορά είναι ρυθμική, συνήθως πάντως είναι το κάθε τραγούδι το οποίο «αποφασίζει» σε ποια γλώσσα θα τραγουδηθεί. Για μας, από εκεί και ύστερα, δεν υπάρχει κάποιο εμπόδιο.
Οι στίχοι σας μιλούν για την εμπειρία του να είσαι άνθρωπος στους δικούς μας καιρούς, κεντράροντας στις πιο σκοτεινές πτυχές της. Πού στέκεστε φιλοσοφικά στο ζήτημα της ανθρώπινης φύσης; Το θεωρείτε μόνιμη παρουσία το σκοτάδι αυτό ή είναι κάτι που ενδυναμώνεται από τον μοντέρνο κόσμο;
Νομίζω ότι το σκοτάδι αποτελεί τμήμα της ανθρώπινης φύσης, ακριβώς όπως και η καλοσύνη: γεννιόμαστε δηλαδή με την ικανότητα να κάνουμε κακές πράξεις, όμως την ίδια στιγμή εναπόκειται σε μας το αν θα την παραμερίσουμε προτιμώντας το καλό ή αν θα τη χρησιμοποιήσουμε. Δεν πιστεύω ότι ο μοντέρνος κόσμος το αλλάζει ιδιαίτερα αυτό. Οι άνθρωποι παραμένουν ίδιοι, όπως ήταν πάντα. Σαν καλλιτέχνες, ωστόσο, επιθυμούμε να την εξερευνήσουμε τη σκοτεινή όψη της ζωής· και σαν άνθρωποι, να βρούμε τον τρόπο να απελευθερώσουμε τη βία και την αρνητικότητα εντός της, μέσω της καλλιτεχνικής οδού.
Θεωρείτε ότι υπάρχει κάποιο «καθοριστικό» άλμπουμ στον κατάλογό σας; Κάποιοι fans, για παράδειγμα, στέκονται ιδιαίτερα στο Memorias Atrás του 2008, ως τη δουλειά εκείνη που σας έκανε παγκόσμια γνωστούς...
Όχι, δεν θεωρώ πως υπάρχει κάτι τέτοιο στον κατάλογό μας. Από τη δική μας πλευρά, αισθανόμαστε περήφανοι για όλες μας τις δουλειές, καθώς πάντα δίνουμε το 200% της ενέργειας και της αγάπης μας προς αυτές. Ίσως το Memorias Atrás να ακούγεται ακόμα πολύ φρέσκο, καθώς είναι γεμάτο από παλλόμενα beats και μελωδίες.
Παρατηρώ τα τελευταία χρόνια ότι οι δίσκοι σας λαμβάνουν καλές κριτικές σε metal ιστοσελίδες –ενώ πρόσφατα παίξατε και παρέα με τους Judas Priest και τους Overkill στο Force Metal Festival της Γκουανταλαχάρα. Ωστόσο, εσείς δεν είστε metal μπάντα. Τι συμβαίνει, λοιπόν; Υπάρχει μια νέα δεξαμενή οπαδών εκεί έξω;
Το βρίσκουμε φοβερό που αναγνωριζόμαστε και λαμβάνουμε αποδοχή από τη metal σκηνή, συμβαίνει σε αρκετά μέρη του κόσμου. Σε μερικές μάλιστα χώρες, οι metalheads αποτελούν έως και το 50% του συναυλιακού πλήθους! Δεν μπορώ να το εξηγήσω πολύ καλά το γιατί, αλλά, σε γενικές γραμμές, η μουσική, είναι μουσική: φτιάχνεται για τον καθένα, ανεξάρτητα από είδη και στυλ. Είναι πιθανό πάντως να οφείλεται στην επιθετικότητα την οποία εκπέμπει ο ήχος μας.
Μια φορά, μετά από ένα live στη Γαλλία, αναρωτήθηκα και ο ίδιος. Ρώτησα λοιπόν έναν metalhead fan, «τι σε έφερε εδώ, δεν θα αγρίευαν οι φίλοι σου αν μάθαιναν ότι πήγες σε συναυλία ηλεκτρονικής μουσικής»; Έκανε μια γκριμάτσα και το σκέφτηκε για μερικά δευτερόλεπτα, απαντώντας τελικά «γουστάρω την επιθετικότητα των ρυθμών σας και μου αρέσει να χορεύω τα beats, αντί να κάνω μόνο headbanging. Αλλά η αλήθεια είναι ότι στα μεταλλικά live το κοινό απαρτίζεται κυρίως από άντρες, ενώ σε σας μπορεί κανείς να δει πολλές όμορφες γυναίκες να χορεύουν. Πρέπει λοιπόν να αξιοποιήσω την ευκαιρία και να τις γνωρίσω!».
Αυτή η τόσο ειλικρινής απάντηση, ακόμα με κάνει και γελάω!
{youtube}81G9VGw2kCo{/youtube}
