Η Γαλλίδα σοπράνο είναι αρκετά γνωστή στο ελληνικό κοινό ήδη από τις μέρες του "Spente Le Stelle" και μετρά αρκετές εμφανίσεις στη χώρα μας, αλλά και μια συνεργασία με τον Γιώργο Νταλάρα. Η επιτυχία της βέβαια είναι διεθνούς βεληνεκούς, καθώς εκμεταλλεύτηκε επιτυχημένα τη μεταφορά της κλασικής της παιδείας στα χωράφια της ποπ μουσικής. Με την πρόσφατη δουλειά της (Dust Of A Dandy) φωτίζει τον πιο ροκ εαυτό της, κι αυτόν θα έρθει να μας παρουσιάσει και στην Αθήνα –το Σάββατο 25 Απριλίου, στη σκηνή της Ιεράς Οδού. Με την ευκαιρία, την προσεγγίσαμε κι εμείς για μια σύντομη συνομιλία...
Αν δεν απατώμαι, έχετε δηλώσει πως το Dust Of A Dandy είναι κάτι σαν συνέχεια του Macadam Flower. Είναι όμως και αρκετά αντιθετικά άλμπουμ, ως προς τον συναισθηματισμό τους. Επιδιώξατε να «χτίσετε» πάνω σε αυτήν την αντίθεση;
Στο Macadam Flower προσπάθησα να τονίσω ένα συγκεκριμένο «στοιχείο θηλυκότητας» στην προσωπικότητά μου, καθώς και μια διαφορετική προσέγγιση της αισθαντικότητάς μου –κάτι που δεν μπορούσα να εκφράσω μέσω των νεοκλασικών μου συνθέσεων. Το Macadam Flower είναι ένα electro pop/rock άλμπουμ το οποίο διέπεται από λεπτότητα, ευαισθησία, σεμνότητα και αμεσότητα. Είναι λοιπόν πιο θηλυκό. Το Dust Of A Dandy είναι το δεύτερο μέρος του και αντιπροσωπεύει τη σκοτεινή του πλευρά· εκφράζει την «αρρενωπότητά» μου, είναι ένα άλμπουμ που θυμίζει κραυγή. Μια ζωώδη κραυγή.
Για να γράψω και να τραγουδήσω τα κομμάτια του Dust Of A Dandy έπρεπε να σπρώξω τον εαυτό μου να γίνει κάπως πιο αλαζονικός· πιέστηκα να τραγουδήσω σε χαμηλότερο τονικό εύρος και, όταν το έκανα, ανακάλυψα ορισμένες ενδιαφέρουσες διακυμάνσεις στη φωνή μου, αλλά και κάτι σαν θυμό, που δεν είχα βιώσει νωρίτερα. Τώρα τον χρησιμοποιώ ακόμα κι όταν τραγουδάω όπερα ή τα νεοκλασικά μου. Μεταξύ άλλων, αυτός ο δίσκος μου έδωσε δύναμη, βάθος και περισσότερη αυτοπεποίθηση. Όχι μόνο στην καριέρα μου, ίσως και γενικότερα στη ζωή μου.
Αναφέρεστε στη «σκόνη» ενός Δανδή. Πώς την εννοείτε;
Αναφέρομαι στη μνήμη, στα μικροσκοπικά θραύσματα του ένδοξου παρελθόντος ενός «Δανδή» –του νέου μου χαρακτήρα. Η «σκόνη» υπονοεί την απώλεια των παλαιών αξιών και της αρχέγονης γνώσης, μια απώλεια πολύ αισθητή φοβάμαι στον μοντέρνο μας κόσμο. Ο Δανδής είναι λοιπόν ένας νεαρός ενήλικας με συναίσθηση αυτής της αναπόφευκτης απώλειας και το συγκεκριμένο άλμπουμ εκφράζει την επίγνωσή του: τον πόνο που νιώθει καθώς χάνει τη μνήμη εκείνων των αξιών, χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα…
Έχοντας τραγουδήσει σε διάφορες γλώσσες, τι είδους αξίες φέρνει η καθεμιά στο τραγούδι σας;
Νομίζω πως η κάθε γλώσσα εμπεριέχει τη δική της μουσικότητα και τον δικό της ρυθμό. Επομένως, κάθε μία με παρακινεί να εκφράσω συγκεκριμένα συναισθήματα, ενώ με επηρεάζει και στον τρόπο με τον οποίον θα επιλέξω να εκφράσω αυτά τα συναισθήματα. Πρέπει να πω ότι η γλώσσα είναι για μένα το κλειδί του στυλ που θα έχει κάθε κομμάτι που συνθέτω: θα καθορίσει δηλαδή την κατεύθυνση της ενορχήστρωσης, ακόμα και τον τρόπο με τον οποίον θα το τραγουδήσω, τα όργανα που θα χρησιμοποιήσω, τους μουσικούς που θα προσκαλέσω κ.ο.κ.
Για αρκετούς, η κλασική μουσική παραμένει ένα «μουσικό τοτέμ», κάτι που μπορεί κάποιος να αναπαραστήσει, αλλά δεν μπορεί να επέμβει σε ζητήματα δομής ή αισθητικής. Αντιμετωπίσατε αντιδράσεις όταν αρχίσατε να την αναμειγνύετε με την ποπ κουλτούρα;
Δεν ξέρω… Θεωρώ ότι τα πράγματα έχουν γίνει αρκετά πιο ήπια, ως προς αυτό. Άλλωστε αρκετοί σύγχρονοι τραγουδιστές της όπερας τραγουδούν κι εκείνοι αρκετά είδη μουσικής. Είναι πάντως σαφές πως τα νεοκλασικά μου τραγούδια δεν είναι όπερα –και δεν πρόκειται εγώ να προσποιηθώ ότι είναι. Έτσι κι αλλιώς, δεν με αφορά και τόσο. Ξέρω ότι είναι ξεκάθαρο σε όσους από τους ακροατές μου προέρχονται από κλασικά ακούσματα, οπότε δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια σύγχυση…
Πώς, λοιπόν, θα χαρακτηρίζατε τη μουσική σας, πέρα από «νεοκλασική»;
Το ύφος της μουσικής μου είναι εναλλακτικό, εξελικτικό και πειραματικό. Για την ακρίβεια, υπάρχουν 3 βασικά στυλ: το πρώτο είναι το νεοκλασικό (στoυς δίσκους Carmine Meo και Etterna), το δεύτερο είναι το electro pop/rock (στα άλμπουμ Macadam Flower και Dust Of A Dandy) και το τρίτο είναι όπερα –εννοώ καθαρή όπερα, όπως θα υπάρχει στο άλμπουμ που αυτή τη στιγμή ετοιμάζω με αργά και προσεκτικά βήματα. Στη σκηνή, η μουσική μου γίνεται μία μίξη μεταξύ electro, pop, punk, rock και νεοκλασικών.
Τι να περιμένουμε από την επικείμενη εμφάνισή σας στην Αθήνα και τι άλλα σχέδια έχετε για το μέλλον, του νέου άλμπουμ συμπεριλαμβανομένου;
Η εμφάνισή μου στην Αθήνα είναι μέρος της Dandy’s Tour, επομένως θα σας παρουσιάσουμε τραγούδια κυρίως μέσα από το Dust Of A Dandy. Βεβαίως θα παίξουμε και κάποια από τους προηγούμενους δίσκους, ενώ θα υπάρχουν και προβολές βίντεο και light-show. Θα είναι μία υπέροχη και δυναμική βραδιά!
Όσον αφορά το μέλλον, θα υπάρξει μια έκθεση με καλλιτεχνική φωτογραφία την οποία κι ετοιμάζω αυτόν τον καιρό. Προσπαθώ επίσης να βρω χρόνο για να ζωγραφίζω περισσότερο. Το νέο άλμπουμ θα βασίζεται όπως προανέφερα σε οπερετικές άριες, έχω όμως παράλληλα αρχίσει να δουλεύω και τις συνθέσεις ενός ακόμα δίσκου, με νεοκλασικό χαρακτήρα. Όλα είναι μεγάλα πρότζεκτ, με πολλή δουλειά και δύσκολη οργάνωση. Αλλά είναι τόσο συναρπαστικά…
{youtube}yl9-PjH3Xt8{/youtube}
