Η κίνηση στο Λονδίνο παραμένει τόσο αυξημένη όσο την ήθελαν οι φήμες τα προηγούμενα χρόνια;
Όχι, δεν ήμουν σε αυτοκίνητο όταν κάλεσες τις προάλλες, χαχαχχα! Έτσι όπως σου απάντησα βέβαια είχες δίκιο να νομίζεις κάτι τέτοιο. Επέστρεφα από Γαλλία, όπου βρισκόμουν για μια σόλο εμφάνιση στη Ναντ και είχα (μάλλον κατά λάθος) πάρει ένα τραίνο που δεν ήταν γρήγορο –από αυτά που δεν έχουν προτεραιότητα, καταλαβαίνεις. Ήταν το δεύτερο που άλλαζα στην επιστροφή μου και με έβγαλε εκτός προγράμματος.
Πώς ένας Αμερικανός μουσικός επέλεξε ως μόνιμο τόπο διαμονής το Λονδίνο; Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο, Άγγλοι μουσικοί να μετοικούν στις Η.Π.Α. για να βρίσκονται πιο κοντά στη μεγαλύτερη αγορά του πλανήτη...
Είπα ν' αφήσω χώρο για όλους αυτούς τους ανεξάρτητους που έρχονται πλέον στην Αμερική, οπότε μετοίκησα! (γελια) Πέρα από τα αστεία, πάντως, μου αρέσει το Λονδίνο. Αφενός γιατί είναι γεμάτο από καλούς μουσικούς, αφετέρου γιατί μου θυμίζει τη Νέα Υόρκη των αρχών της δεκαετίας του 1980, όταν τα πράγματα είχαν μια διαφορετική δυναμική και υπήρχε και μια επικίνδυνη αφέλεια στα μυαλά των πιο τολμηρών. Συντρέχουν επίσης και κάποιοι πρακτικοί λόγοι –από το Λονδίνο μπορώ άμεσα να βρεθώ σε οποιοδήποτε μέρος της Ευρώπης θελήσω. Έχει αποδειχθεί πολλές φορές στα τελευταία 2 χρόνια.
Κι απ' την άλλη, όποιος δεν ικανοποιείται μουσικά στον τόπo του, μπορεί κι εκείνος να έρθει εύκολα στο Λονδίνο. Έχει και κλαρινετίστες σαν και σένα εδώ και μάλιστα θαυμάσιους: έπαιξα πρόσφατα με έναν, τον Alex Ward, μέλος στη μπάντα του Derek Bailey και ήταν θαυμάσια εμπειρία. Είχα ξαναπαίξει μαζί του όταν ήταν ακόμα έφηβος –τώρα είναι κοντά στα 30. Μουσικός με πολύ ενδιαφέρον, αυτοσχεδιαστής αλλά και συνθέτης. Μου αρέσει πολύ το κλαρινέτο. Και η Patti Smith παίζει κλαρινέτο, θα το ξέρεις...
Ναι το γνωρίζω, έχει παίξει και σε τουλάχιστον μία από τις συναυλίες της στην Ελλάδα...
Θα έπρεπε να ανέβεις στη σκηνή να παίξεις μαζί της!
Χχαχαχχα! Δεν θα ήταν και πολύ επαγγελματικό, καθώς δούλευα για την παραγωγή εκείνης της συναυλίας! Καταλαβαίνεις...
Ναι, έχεις δίκιο. Θα σου πω λοιπόν τι έγινε με τον Cecil Taylor και μετά θα ξαναγυρίσουμε στα περί Λονδίνου. Κάπου στα 1990s, παίζαμε για δυο βραδιές σε ένα μαγαζί ονόματι The Cooler, το οποίο φιλοξενούσε αποκλειστικά πειραματικές συναυλίες. Θαυμάσιος χώρος, ο Cecil συνήθιζε μάλιστα να τριγυρίζει εκεί κι έτσι μας ζήτησαν να κάνουμε ένα ντουέτο. Την πρώτη βραδιά κατέβηκε σχεδόν αμέσως από τη σκηνή γιατί κάποιος πήδηξε πάνω και άρχισε να αυτοσχεδιάζει με το σαξόφωνό του –οπότε ενοχλήθηκε και αποσύρθηκε. Αλλά τη δεύτερη βραδιά παίξαμε ένα πραγματικά ωραίο drone σετ, κάπου μάλιστα έχω και τις ηχογραφήσεις, δεν έχουν εκδοθεί ποτέ. Θα μπορούσα να το κάνω, αλλά όχι χωρίς την άδειά του.
Πρόκειται για άνθρωπο με πολύ συγκεκριμένο όραμα, τον οποίον επηρέασαν τόσο βαθιά οι μουσικές της Αφρικής, ώστε προχώρησε κατόπιν σε πεδία που είναι πραγματικά μη κατηγοριοποιήσιμα. Και ενώ έρχεται από τη βαθύτατη παράδοση της τζαζ –και όλη την ημέρα στο σπίτι μπορεί να παίζει καταπληκτικά τζαζ περάσματα, που θα σου τινάξουν το κεφάλι έτσι και τα ακούσεις– όταν ανεβαίνει στη σκηνή επιλέγει να δημιουργήσει μια κατάσταση όπου το πιάνο πρωτοστατεί σε μια ολότελα νεωτεριστική αποστολή ανεύρεσης κάποιου νέου ήχου. Είναι μοναδική περίπτωση, σαφέστατα. Το απόκοσμο παίξιμό του μου θυμίζει τον Sun Ra, ή γενικότερα ανθρώπους που δεν τους απασχολεί σε καμία περίπτωση η καλλιτεχνική και εμπορική αποδοχή αυτού που κάνουν. Παρά μόνο η επιτέλεση του καλλιτεχνικού στόχου που έχουν βάλει.
Πάντως θα ήταν σπουδαίο αν έβγαιναν αυτές οι ηχογραφήσεις στην Ecstatic Peace, η οποία υπάρχει ακόμα, σωστά;
Υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει, απλά μερικές φορές παίρνει έναν... υπνάκο! (γέλια αμφότεροι) Αυτή την περίοδο με ενδιαφέρει η Ecstatic Peace Library, στην οποία εκδίδονται βιβλία ποίησης από ανθρώπους που εκτιμώ, αλλά και βιβλία τέχνης –όπως αυτό με τις φωτογραφίες ενός σπουδαίου Νεοϋορκέζου, του James Hamilton. Επίσης εκδόθηκε κι ένα λεύκωμα με φωτογραφίες της μοναδικής Justine Kerland, ενώ μέχρι το τέλος του 2015 σκοπεύω να βγάλω κι ένα βιβλίο με έργα ενός φανταστικού νέου Γάλλου καλλιτέχνη, του Julien Langendorff. Έχω επικεντρώσει λοιπόν στα βιβλία, αναφορικά με την Ecstatic Peace…
Αν και θα ήθελα να συνεχίσουμε να μιλάμε για βιβλία και εικαστικούς, πρέπει κάπου εδώ να επιστρέψουμε στα του Λονδίνου...
Σωστά! Γιατί έχω γνωρίσει θαυμάσιους μουσικούς εδώ και χρήζουν οπωσδήποτε αναφοράς. Ο James Sedwards, λ.χ. Ένας καταπληκτικός κιθαρίστας, με τον οποίον και συνεργάστηκα για το The Best Day. Αυτός με σύστησε και στη Debbie Googe των My Bloody Valentine, μια εκπληκτική μπασίστρια που επίσης έπαιξε στο The Best Day. Είχα παίξει βέβαια και ο ίδιος με τους My Bloody Valentine πίσω στα 1990s, αλλά δεν την ήξερα τη Debbie, πριν 2 χρόνια τη γνώρισα· και είδα ότι, εκτός από θαυμάσια μουσικός είναι και καταπληκτικός άνθρωπος. Όταν κατόπιν ήρθε κι ο Steve Shelley και γίναμε κουαρτέτο, αναγκάστηκα να τους βγάλω Thurston Moore Band, δεν ήξερα πώς αλλιώς να το ονομάσω! (γέλια)
Τον Sedwards τον ξέρουμε βέβαια και από τη θαυμάσια δουλειά που έχει κάνει με τους Chrome Hoof...
Έχει κάνει δεκάδες απίστευτες ηχογραφήσεις. Έχει αυτό το άγριο, αιχμηρό παίξιμο, ανόμοιο με τους περισσότερους κιθαρίστες που προσωπικά έχω γνωρίσει. Αλλά και η τεχνική του κατάρτιση είναι τέτοια, ώστε μπορεί να παίξει μέχρι και κλασικό ροκ με αξιοθαύμαστα αποτελέσματα –η αγαπημένη του πάντως φόρμα είναι το πειραματικό ροκ. Διαθέτει επίσης παραδοσιακή κιθαριστική εκπαίδευση και παιδεία: Jeff Beck, Eric Clapton, Jimmy Page... Και μπορεί να οδηγήσει αυτήν ακριβώς την αρτιπαιξία του σε ξεσπάσματα που θυμίζουν Pop Group ή Fall ή Gang Of Four, μα και Sonic Youth. Δεν είναι ασφαλώς ένας κιθαρίστας των Sonic Youth, δεν μοιάζει καθόλου το στυλ του με του Lee (σ.σ. Ranaldo), ο οποίος έχει κι αυτός τη δική του ταυτότητα, τόσο μοναδική και αναγνωρίσιμη. Ο Sedwards διαφέρει λόγω της αγγλικής παράδοσης την οποία κουβαλά.
Μιας και μιλάμε για συνεργασίες, θέλω να ρωτήσω για την εμπειρία σου με τη Yoko Ono, την οποία προσωπικά θαυμάζω...
Η Yoko είναι πραγματικά ένας από τους πλέον αξιοσημείωτους ανθρώπους με τους οποίους έχω παίξει επί σκηνής. Πολύ ισχυρή προσωπικότητα και την ίδια στιγμή με ένα πρωτογενές ένστικτο, που σε αφήνει έκπληκτο. Στις συνεργασίες της έρχεται έχοντας ιδέες και όχι φράσεις που θα μετασχηματιστούν σε ό,τι θα ακουστεί. Όπως ακριβώς συμβαίνει δηλαδή με τη δημιουργία ενός πίνακα, ενός γλυπτού, μιας ταινίας. Είναι μία από τις πιο καταπληκτικές αρτίστες του 20ου αιώνα, φιγούρα πρωτοποριακή και fluxus, που χρησιμοποιεί το πνεύμα της και τη φωνή της: η τελευταία είναι ένα εργαλείο δυνατό και συνάμα κάτι το χειροπιαστό.
Ήταν συναρπαστικό να βρίσκομαι μαζί της επί σκηνής, διότι όταν παίζαμε τραγούδια από τους Plastic Ono Band παρέθετα ακόρντα του John Lennon και του Eric Clapton, γεγονός με φοβερό ενδιαφέρον, μιας και χειρίζομαι όλα αυτά τα αναγνωρίσιμα ροκ εν ρολ ακόρντα. Βέβαια τις περισσότερες φορές αυτοσχεδιάζουμε με τη Yoko. Είναι πάντως τόσο δραστική η παρουσία και η εμπλοκή της, που πραγματικά σε εντυπωσιάζει το πώς ένας άνθρωπος στα 80 του είναι πιο δυναμικός από άλλους, που έχουν μόλις το ένα τέταρτο της ηλικίας της.
Θα ήταν ωραίο να παίζατε κάποια σύνθεση των Plastic Ono Bans σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, αλλά λογικά θα ακούσουμε περιεχόμενο από τους προσωπικούς σου δίσκους, σωστά;
Χαχαχαχχα! Ναι, όντως θα είχε ενδιαφέρον, αλλά θα παίξουμε μόνο συνθέσεις από τους 4 προσωπικούς μου δίσκους. Τον Μάη, λίγο μετά το live στην Αθήνα δηλαδή, θα μπούμε και πάλι στο στούντιο και θα έχει ενδιαφέρον: θα είναι πρώτη φορά που θα κάνω σόλο δίσκο με μπάντα η οποία θα έχει προβάρει καιρό πριν τα τραγούδια. Θέλω να πω ότι ο Sedwards έχει δουλέψει μέχρι κάποιον βαθμό ορισμένα κομμάτια, ο Shelley είχε παίξει και σε παλιότερη δουλειά μου (οπότε βάλαμε και από εκεί μερικά tracks), ενώ η Debbie έκανε μόνο μία πρόβα, αν θυμάμαι καλά, πριν μπούμε για τις ηχογραφήσεις του The Best Day. Οπότε είμαι ανυπόμονος να παρακολουθήσω πώς θα εξελιχθεί το επόμενο άλμπουμ.
Μιας και λέμε για ηχογραφήσεις, να μιλήσουμε και για την παλαιότερη καταγεγραμμένη (επίσημη) ηχογράφησή σου;
Ναι, γιατί όχι; Αλλά ποια εννοείς;
Εννοώ τους Coachmen! Έχω τον δίσκο του 1979!
Κουκουέ! Απίστευτο, διότι τον ανακάλυψα κι εγώ στη Γαλλία τις προάλλες σε ένα δισκάδικο, μέσα σε μια σκονισμένη κούτα. Και μάλιστα ήταν και φθηνός, μεταχειρισμένος βέβαια.
Δεν είναι πάντως φθηνός, σε καλή κατάσταση...
Ναι, ναι το ξέρω... Μάλλον ήμουν τυχερός, γιατί δεν κυκλοφορεί εδώ και πολλά χρόνια εύκολα κόπια του. Μου έκανε εντύπωση. Ξέρω πως ορισμένοι το ψάχνουν.
Ίσως και μόνο για να ανακαλύψουν πώς παίζει το surf o Thurston Moore...
Το surf στη Νέα Υόρκη είναι κάτι το παράξενο ως είδος. Ακούγεται περισσότερο –και βιώνεται– ως ένα ηχητικό όνειρο. Δεν μπορεί να έχει διαστάσεις πραγματικής ηχητικής υπόστασης, αναλογικά με την πόλη.
Προσωπικά μου άρεσε από την πρώτη στιγμή, αν και είναι τελείως διαφορετικό από οτιδήποτε έχεις κάνει στην καριέρα σου...
Ο J. Mascis, πάντως, λέει πως είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει στην καριέρα μου!
(και η συνέντευξη κλείνει με χάχανα και από τις δύο πλευρές)
* O Thurston Moore και η μπάντα του εμφανίζονται live την Παρασκευή 24 Απριλίου στη Θεσσαλονίκη (Fix Factory Of Sound, με support τους Alien Mustangs) και το Σάββατο 25 Απριλίου στην Αθήνα (Gagarin, με support τους Callas)
{youtube}Z0bsQ-rqsxc{/youtube}
