Η σπουδαία post-hardcore μπάντα από το Los Angeles, οπλισμένη με μια από τις ομορφότερες κυκλοφορίες της περσινής χρονιάς, το Spiral In A Straight Line, ετοιμάζεται να επισκεφθεί για πρώτη φορά τη χώρα μας στις 7 Μαρτίου. Με αφορμή λοιπόν αυτό το σπουδαίο event κάναμε μια εις βάθος συζήτηση σχετικά με τον νέο δίσκο τους, τις επιρροές τους και τη συνολική τους πορεία. Για όλα τα υπόλοιπα, ραντεβού στο Fuzz.
*Συνεπιμέλεια κειμένου: Βίβιαν Αργύρη
Παιδιά, καλησπέρα! Πέρυσι κυκλοφόρησε ο 6ος κατά σειρά δίσκος σας, το Spiral In A Straight Line, ένας από τους καλύτερους της χρονιάς που πέρασε και προσωπικά στους 10 αγαπημένους μου. Θεματατολογικά, θα λέγαμε πως φαίνεται να περιστρέφεται γύρω από θέματα καθημερινής ρουτίνας και εσωτερικής αναταραχής. Τι σας ενέπνευσε για αυτή την κατεύθυνση;
Σε ευχαριστούμε! Ο Jeremy (φωνή/στίχοι) χρησιμοποιεί θεματικές βαθιά προσωπικές γι’ αυτόν, οι οποίες σχετίζονται με τις εμπειρίες του την εκάστοτε περίοδο που γράφει. Υποστηρίζουμε το όραμα του μουσικά, επομένως μπορώ να μιλήσω για τις μελωδίες και τη στιχουργία από την άποψη του ορχηστρικού μέρους.
Ο τίτλος του άλμπουμ ωστόσο μοιάζει λίγο αντιφατικός. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η φράση;
Θα έλεγα πως είναι μια διχοτόμηση παρά αντίφαση. Υπάρχει ένας συμβολισμός στην ιδέα της ανάγκης να προοδεύσεις στη ζωή ενώ παράλληλα καταρρέεις συναισθηματικά.
Το τραγούδι "Hal Ashby", το προσωπικό αγαπημένο μου πιθανότατα του δίσκου, έχει αναφορές στον θρυλικό σκηνοθέτη. Τι σας ενέπνευσε να συνδέσετε τη μουσική σας με τον κινηματογράφο και τι σημαίνει ο κινηματογράφος συνολικά για εσάς; Είναι ασφαλές να πούμε πως πρόκειται για μια κορυφαία πηγή έμπνευσης;
Ο κινηματογράφος είναι ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής του Jeremy, θα έλεγα μάλιστα πως βλέπει περισσότερες ταινίες από οποιονδήποτε γνωρίζω. Καθώς συνθέταμε τα κομμάτια, νομίζω συνέδεσε κάποιες προσωπικές του εμπειρίες με ένα αρχέτυπο χαρακτήρα ενός εκ των πιο αγαπημένων του σκηνοθετών.
Στο "Goodbye for Now" συνεργάζεστε ξανά με την Julien Baker, μετά και το Skyscraper από το συγκλονιστικό Stage Four. Πώς ήταν η εμπειρία αυτή τη φορά και γιατί επιλέξατε να μπει ως επίλογος στον δίσκο;
Η εμπειρία ήταν φανταστική, είχαμε όλοι τη χαρά να βιώσουμε πόσο απολαυστική και ταλαντούχα είναι η Julia στο στούντιο παρέα με τον Ross. Θεωρώ πως η ρευστή φύση του outro και η θλίψη των συγχορδιών αποτέλεσε ένα ιδανικό φινάλε.
Αλλά μιας και πιάσαμε τις συνεργασίες, στο "Subversion (Brand New Love)" εμφανίζεται ακόμα ένας «εναλλακτικός» καλλιτέχνης, ο Lou Barlow. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία; Είναι απλώς ένας φόρος τιμής στο ιστορικό κομμάτι των Sebadoh;
Ξεκίνησε ως μια στιχουργική αναφορά, αλλά μόλις ο Jeremy συνειδητοποίησε πως μπορούσες να τραγουδήσεις μέρος του δικού μας κομματιού πάνω από το δικό τους, τους προσεγγίσαμε και έγινε έτσι πιο «συνεργατικό.
Το άλμπουμ θα έλεγα -ίσως και κάπως αυθαίρετα- κινείται ανάμεσα στο post-hardcore και indie rock. Ή πιο σωστά, έχει κρατηθεί ο σκληρός και συναισθηματικός πυρήνας ατόφιος, αλλά βλέπουμε την είσοδο περισσότερων μελοδικών στοιχείων. Πώς βλέπετε την εξέλιξη του ήχου σας;
Θα έλεγα πως πρόκειται για μια πολύ εύστοχη περιγραφή! Γενικότερα για κάθε δίσκο μας, επιλέγουμε το υλικό για το οποίο είμαστε περισσότερο περήφανοι και δουλεύουμε εξελικτικά. Έτσι, θεωρώ πως η μεταλλική, μελωδική πλευρά της μουσικής μας παράλληλα με έναν λιγότερο παραδοσιακά παραμορφωμένο ήχο για το hardcore μας βοήθησε να διαμορφώσουμε τη δική μας μουσική ταυτότητα. Υπάρχει ένα αντιληπτό heaviness στον ήχο που προκύπτει όταν αποφασίζουμε να χτυπήσουμε την ίδια νότα όλοι μαζί και όχι από έναν παραδοσιακό ενισχυτή υψηλής ενίσχυσης.
Το "Mezzanine" και το "Force of Habit" μιλούν για την επαναλαμβανόμενη φύση της σύγχρονης ζωής. Νιώθετε ότι είναι μια αντανάκλαση του πως έχει εξελιχθεί η καθημερινότητα και ο κόσμος γενικότερα; Έχουμε καταλήξει να ζούμε μια ημέρα της Μαρμότας;
Δεν μπορώ να μιλήσω εξ’ ολοκλήρου από την οπτική του Jeremy γι’ αυτό, αλλά ναι, πιστεύω ότι αφορά περισσότερο τη συνειδητοποίηση ότι «λειτουργώ στον αυτόματο πιλότο».
Έχετε δηλώσει πως έχει αλλάξει το πώς βλέπετε και αντιλαμβάνεστε τη ζωή με τα χρόνια. Πώς επηρεάζει αυτό τη μουσική και τους στίχους σας σήμερα; Θέλω να πω, έχει ευθύνη ο καλλιτέχνης «να μένει ο ίδιος» ή πρέπει η μουσική να αντανακλά και το στάδιο που βρίσκεται ο ίδιος κάθε φορά;
Δεν θεωρώ πως υπάρχει κάτι απαραίτητα κακό στο να αναπολείς, αλλά σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, συμφωνώ με το τελευταίο, δηλαδή με το ότι η μουσική πρέπει να αποκρυσταλλώνει τη ψυχοσύνθεση του καλλιτέχνη τη δεδομένη στιγμή.
Πέραν από τα του δίσκου όμως, βρισκόμαστε ενόψει της πρώτης επίσκεψης σας στη χώρα μας, στις 7 Μαρτίου, Τι σημαίνει για εσάς να επισκέπτεστε την Ελλάδα για πρώτη φορά και τι προσβλέπετε;
Το να παίξουμε ζωντανά στην Ελλάδα είναι μεγάλη υπόθεση για εμάς. Βάλαμε στόχο το 2025 να παίξουμε σε πολλά μέρη που είτε δε μας έχουν προτείνει ποτέ είτε δεν είχαμε τη δυνατότητα να επισκεφθούμε παλιότερα για οποιονδήποτε λόγο. Η Ελλάδα βρισκόταν εξαρχής σε αυτή τη λίστα! Πολλώ δε μάλλον το γεγονός πως η οικογένεια της μητέρας μου κατάγεται από τα Ιωάννινα, κάτι που κάνει αυτή μας την εμφάνιση ακόμα πιο συναρπαστική. Όποτε έχω επισκεφθεί την Ελλάδα στο παρελθόν νιώθω πραγματικά σαν στο σπίτι μου με τον πολιτισμό και το φαγητό.
Τι μπορούν να περιμένουν οι Έλληνες φανς από τη συναυλία σας;
Πιστεύω θα πρέπει να αναμένουν ένα συγκλονιστικό set γεμάτο ενέργεια, το οποίο θα καλύπτει όλη τη μουσική μας πορεία. Τη συγκυρία της συγκεκριμένης συναυλίας μάλιστα θα είμαστε στο δρόμο ήδη 7 εβδομάδες, επομένως θα είμαστε καλά προβαρισμένοι! Παράλληλα όμως, θα είναι το τελευταίο show μιας αρκετά μεγάλης περιοδείας, επομένως θα είναι κάπως γλυκόπικρο συναίσθημα, δεδομένου πως μετά θα πρέπει να επιστρέψουμε πίσω.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι από το νέο άλμπουμ που απολαμβάνετε ιδιαίτερα να παίζετε live;
Το "Nobody’s" είναι ένα κομμάτι που ξεχωρίζει για μένα προσωπικά. Το "Force of Habit" βέβαια, μολονότι αρκετά πιο ενδοσκοπικό και διακριτικό, θεωρώ πως επιτέλους έχουμε βρει έναν πολύ καλό ρυθμό για το live, καθώς απαιτεί μια πιο ήπια προσέγγιση.
Για να επιστρέψουμε λίγο και στα του δίσκου όμως, πώς ήταν η συνεργασία σας με τον παραγωγό Ross Robinson σε αυτό το άλμπουμ; Επηρέασε το ευρύ φάσμα συνεργασιών του ίδιου του Robinson τους νέους πειραματισμούς στον ήχο σας;
Ναι, το γεγονός ότι δουλέψαμε με τον Ross διεύρυνε τους ορίζοντές μου με πολλούς, πάρα πολλούς τρόπους. Ως συνεργάτης συγχρονίζεται απολύτως μαζί σου προσωπικά και συναισθηματικά, κάτι που δεν έχω συναντήσει σε κανέναν άλλον με τον οποίο έχω συνεργαστεί. Από πλευράς μου, έχει κερδίσει μια βαθύτατη εμπιστοσύνη και είναι πάντα διαθέσιμος να επενδύσει εις βάθος σε μια ιδέα για να βρει τον ιδανικό ήχο και αίσθηση για ένα κομμάτι. Θα είμαι και θα είμαστε παντοτινά ευγνώμονες για αυτή την εμπειρία!
Ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι που έχετε γράψει ποτέ, συναισθηματικά ή μουσικά και γιατί; Είναι ασφαλές να υποθέσω πως πρόκειται για κάποιο από το Stage Four;
Θα ήταν σίγουρα μια ασφαλής εκτίμηση, αλλά καθώς δεν είμαι ο στιχουργός δε μπορώ να απαντήσω με σιγουριά. Κατά τη γνώμη μου ωστόσο το να γράφεις και να επικοινωνείς σχετικά με ευαίσθητα ή και τραγικά ακόμα θέματα και εμπειρία μπορεί να αποτελέσει μια μορφή κάθαρσης.
Σε όλη τη διάρκεια της πορείας σας έχετε επηρεάσει πολλές μπάντες, ειδικά σε όσες συγκαταλέγονται στο λεγόμενο “The Wave”. Υπάρχουν ωστόσο νεότερα συγκροτήματα που σας έχουν εντυπωσιάσει και θα θέλατε να συνεργαστείτε (συναυλιακά, δισκογραφικά κλπ) ;
Καιρό είχα να ακούσω αυτόν τον όρο! Οφείλω να παραδεχθώ πως πλέον δεν νιώθω τόσο συνδεδεμένος με την τοπική ή underground σκηνή όπως παλιότερα, αλλά θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν ακόμα παιδιά που φτιάχνουν μπάντες παίζοντας στα γκαράζ τους και προσπαθούν να συνθέσουν το μεγάλο πλάνο.
Κλείνοντας, να σας ευχαριστήσω πολύ για τον χρόνο σας και να ρωτήσω και κάτι τελευταίο. Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας μετά την περιοδεία;
Ένα ωραιότατο διάλειμμα, στα σπίτια μας, με τους αγαπημένους μας!
Οι TOUCHÉ AMORÉ εμφανίζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα την Παρασκευή 7 Μαρτίου στη σκηνή του Fuzz Club, με opening act τους Έλληνες Psycorepaths. Περισσότερα εδώ.
