Δεν τον λες και πολυλογά, από την άλλη όμως τον πέτυχα σε καλή διάθεση, παρότι συνάδελφος του είχε λαλήσει τα σκώτια πιο πριν, όπως μου είπε, μιλώντας του παραπάνω από το καθιερωμένο 15λεπτο, οπότε χρειάστηκε αρκετή ώρα μέχρι να φέρει το μυαλό του στα σύγκαλά του. Με την ευκαιρία λοιπόν της νέας του επίσκεψης στα μέρη μας –Τετάρτη 24/9 & Πέμπτη 25/9 στην Αθήνα, στο Stage Volume 1 (η δεύτερη παράσταση είναι ήδη sold-out), Παρασκευή 26/9 στον Βόλο (στο Lab Art) και Σάββατο 27/9 στη Θεσσαλονίκη (στο Principal)– ο ασκεπής Νορβηγός μας εξήγησε τα πάντα γύρω από τον τελευταίο του δίσκο...
Μας έχετε συνηθίσει σε στίχους που έχουν να κάνουν με εσωτερικές διεργασίες. Αυτή τη φορά όμως, στα πλαίσια του φετινού σας άλμπουμ Endless Love, ακούστηκαν πιο συναισθηματικοί...
Θαρρώ πως ναι. Τις περισσότερες φορές γράφω πάντως τραγούδια που περιστρέφονται γύρω από το τι συμβαίνει σε μένα τον ίδιο, δεν είμαι δηλαδή ο κλασικός παρατηρητής του έξω κόσμου. Μέσα μου βρίσκω τα περισσότερα από όσα τραγουδάω. Από την άλλη, στο Endless Love είχα τώρα κι έναν παραγωγό στη θέση που συνήθως καταλάμβανα εγώ, μόνος ή με κάποιον ακόμα από τη μπάντα μου –τον Ulf Ivarsson. Κάτι που μου έδωσε τη δυνατότητα, πιστεύω, να αφοσιωθώ περισσότερο στους στίχους. Μπορώ να πω μάλιστα ότι ήταν μια εμπειρία η οποία απέδωσε πολλά στο τελικό αποτέλεσμα του δίσκου.
Τι επιπλέον έφερε η τοποθέτηση του Ivarsson στην κονσόλα; Υπήρξαν λ.χ. και γενικότερες αλλαγές στο πώς ηχογραφείτε;
Ναι, αυτή τη φορά δούλεψα εντελώς διαφορετικά σε σύγκριση με ό,τι έκανα ως τώρα. Κάτσαμε οι δυο μας με τον Ulf και φτιάξαμε τα τραγούδια από το μηδέν, χωρίς κανέναν άλλον από το γκρουπ, χρησιμοποιώντας περισσότερα ηλεκτρονικά, drum machines και synthesizers. Από εκεί και πέρα, ορισμένα από τα νέα τραγούδια απόκτησαν την τελική τους μορφή με τον πιο «παραδοσιακό» τρόπο, τα επεξεργαστήκαμε δηλαδή παρέα με τη μπάντα.
Θα αλλάξει επομένως και η «κλασική» εικόνα που έχετε πάνω στη σκηνή, εσείς πλαισιωμένος από μια ροκ μπάντα; Να περιμένουμε π.χ. και προηχογραφημένα μέρη;
Όχι, η τουρνέ γίνεται με ένα μάλλον κλασικό σχήμα, με μπάντα 5 ατόμων –τους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύω εδώ και χρόνια: rhythm section, κιθάρα κι άλλος ένας, ο οποίος εναλλάσσεται μεταξύ πλήκτρων/ηλεκτρονικών και κιθάρας, ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε τραγουδιού.
Και πώς γίνονται συμβατές κάποιες από τις ενορχηστρώσεις του δίσκου, με όσα ακούγονται στο λάιβ;
Ξέρεις πως είναι τα πράγματα σε τέτοιες περιπτώσεις... Το κλέβεις λίγο δεξιά, λίγο αριστερά κι έρχεται και δένει με εκείνο που έχεις φτιάξει στον δίσκο! (γέλια) Προσθέτεις βέβαια και μερικά πράγματα παραπάνω. Και αφήνεις και στους συνεργάτες σου την ευκαιρία να κάνουν κάτι τέτοιο, ειδικά αν έχεις τριβή χρόνων μαζί τους και εμπιστεύεσαι επομένως το μουσικό τους ένστικτο, αλλά και την ικανότητά τους.
Φαντάζομαι ότι αυτό λειτουργεί και ως παιχνίδι, μερικές φορές. Για να διαφοροποιείστε δηλαδή από τη ρουτίνα της τουρνέ…
Και όχι μόνο! Αρχικά, χρειάζεσαι χρόνο για να πάρεις απόσταση από το άλμπουμ, αλλά και από τον ήχο του. Και μετά θέλεις να το αλλάξεις. Δεν έχει λοιπόν σημασία πόσο σου αρέσει ο δίσκος που μόλις έκανες: στην τουρνέ θέλεις να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό. Αλλιώς θα είναι απλά μια κακή αναπαραγωγή.
Έχει τη δική της τυραννία η παραγωγή ενός δίσκου, οπότε κάτι τέτοιο έρχεται ύστερα και ως αποτίναξη ενός ζυγού...
Ακριβώς! Γιατί όσο φτιάχνεις τον δίσκο γίνεσαι εμμονικός· παθιάζεσαι με λεπτομέρειες οι οποίες δεν έχουν σημασία στη συναυλία, καθώς εκεί ο ήχος χτίζεται και βιώνεται τελείως διαφορετικά. Παίρνεις αναγκαστικά την απόστασή σου, λοιπόν. Στον δρόμο, στις τουρνέ, σημασία έχουν πια τα τραγούδια, ενώ στο άλμπουμ δίνεται μεγαλύτερη βαρύτητα στον ήχο.
Πρέπει άρα να επιστρέψεις στην πηγή του τραγουδιού, τη μελωδία;
Αυτό που έχει σημασία είναι η μελωδία της φωνής και οι νότες των οργάνων. Πηγαίνεις επομένως ξανά στον πυρήνα του τραγουδιού, όπως όταν το έγραψες –έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να έχεις όλες τις λεπτομέρειες ενός ηχογραφήματος πάνω στη σκηνή. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι που το κάνουν και δικαίωμά τους. Εγώ όμως προτιμώ να γυρνώ στη βάση του τραγουδιού, όταν βγάζω τον δίσκο στον δρόμο.
Υπάρχει χρόνος για κάτι άλλο στις περιοδείες, πέρα από τις μετακινήσεις, την ξεκούραση και την ίδια τη συναυλία;
Όσος χρόνος μένει ελεύθερος αφιερώνεται συνήθως στο να σκέφτομαι το επόμενο σόου. Πώς π.χ. θα διορθώσω πράγματα που δεν πήγαν όπως ήθελα ή πώς θα γίνουν ακόμα καλύτερα. Αυτό κάνω. Κι αν τώρα υπάρξει και μεγαλύτερο περιθώριο, πηγαίνω καμιά φορά για τρέξιμο. Δεν γράφω πάντως μουσική στις περιοδείες, ούτε διαβάζω κάποιο βιβλίο –δεν διαβάζω καν εφημερίδες. Επικεντρώνομαι απόλυτα στην τουρνέ.
{youtube}-CtNWwruYJk{/youtube}
